Baasje gezocht

Lieve Panter, toen jij bij ons binnenkwam was je wild! Zo wild, dat je ons keihard beet, in paniek door de kamer rende op zoek naar een mogelijkheid om te ontsnappen en schreeuwend in de gordijnen hing toen dat niet lukte. Je zou een week of acht zijn, maar eigenlijk was je daar veel te schuw voor. Samen met je zusjes verstopte je je in een hoekje, de eerste weken hebben we jullie helemaal niet gezien. Wat we wel zagen waren de enorme hoeveelheden eten die  jullie naar binnen wisten te werken en toen jullie weer tevoorschijn kwamen kwam de aap uit de mouw. Jullie waren enorm gegroeid, het leek wel alsof we jullie pokon door het eten hadden gegeven, jullie waren helemaal geen acht weken toen jullie bij ons kwamen, maar zeker drie maanden. Geen wonder dat jullie zo schuw waren!
Met heel veel geduld werden jullie steeds tammer. Jij was de wildste van de drie, je sloeg en probeerde te bijten maar toen na drie maanden allebei je zusjes weg waren liet jij je eindelijk ook door ons aaien en toen ging bij jou de knop om. Ineens was je erachter dat mensen wél leuk zijn. Je kroelde en vleide, gaf kopjes, likjes en zelfs liefdesbeetjes en kon er niet genoeg van krijgen. Je was klaar om uit te vliegen naar je eigen huisje. We hebben nog een paar weken van je kunnen genieten, weken waarin je steeds knuffeliger werd en zelfs op schoot wilde liggen.
Nu ben je verhuisd, naar een nieuw huis met een vriendje voor jou en mensen die van je houden. Het ga je goed Panter, ik hoop dat je een lang en gelukkig leven zult hebben in je nieuwe huis.