2004

Volg ons op Facebook

Twix



Allerliefste Twix,
 
Je hebt je sterk gehouden toen je broertje Ukkie is heengegaan.
Je hebt geknokt tot het uiterste, maar het was teveel voor je kleine lichaampje.
Het enige dat ik nog voor je kon doen, was jou pijn verzachten.
Waar je nu heen gaat, is enkel liefde en blijdschap.
En daar staat Ukkie op de uitkijk, om weer samen met jou te spelen.
Mijn allerliefste Twix, ooit zien we mekaar weer.
Dan neem ik je in mijn armen en laat je nooit meer los.
 
Marie Rose

Macha



Ons lief, klein oorlogsgodinnetje. Je hebt je naam echt niet gestolen! Je hebt gevochten tot het einde, maar het mocht niet zijn. De ziekte heeft spijtig genoeg gewonnen. Je lag daar zo vredig te slapen op de zetel, tot je plots begon te schreeuwen en te schokken. Enkele minuten ervoor was je nog luid aan het miauwen voor je eten. In allerijl (zonder rekening te houden met boetes of andere auto's) hebben we je naar de dierenarts gebracht. Het enige wat telde op dat moment was jij. De dierenarts heeft je nog proberen te helpen met alle middelen, maar je was al te ver heen. Ietsjes later ben je vredig ingeslapen. Je was te klein en te zwak. Je broertjes zullen je missen. Dagda, die jou altijd warm hield en Midir die altijd met je wou spelen. Maar het meest van al zullen je opvangouders je missen. Stiekem had ik al beslist om je te houden en ik denk dat jij dat stiekem ook wist. Maar het mocht niet zijn....
Ik weet dat je het nu goed hebt op de regenboog brug. Je lichaampje is sterk, je bent niet meer ziek en kunt lekker rond ravotten. Maar ik troost mij met de gedachte, dat wij elkaar zullen weerzien.
Macha, ik ben blij je te hebben leren kennen en dat je op die korte tijd dat je bij me was nog de nodige verzorging, warmte en liefde hebt mogen meemaken.
Samantha

Ukkie

PIJN

gevoel
zwaar en zwart
mijn ziel
een gemis
leegte in mijn hart
 
Marie Rose
Rust zacht, lieve Ukkie
Ooit zien we mekaar weer

Pom



Dikke grote Pom is  heel rustig ingeslapen bij de dierenarts. Hij was zo ontzettend ziek. Hij had leucose ( virale dodelijke ziekte) en zijn buik zat vol gezwellen. Pom had lymfeklierkanker. Hij liet zich moeilijk behandelen, dus is hij eerst in slaap gegaan voor onderzoek. Toen werd het pas duidelijk hoezeer onze lieve vent heeft afgezien. Maandenlang zoveel pijn gehad, taai diertje, vandaag was het lijden over. Zelfs alleen al door het narcosespuitje ging Pom al ontzettend snel onder de wol en werd zijn ademhaling al onregelmatiger. Hij was niet eens uit de narcose gekomen waarschijnlijk. Pommetje was een reusachtige bonk van een kerel, eentje die ontzag afdwong. Ons ontzag had ie al binnen, wij vonden hem prachtig indrukwekkend. Maar hoe verdrietig is het, om hem na amper 20 uurtjes opvang alweer te moeten laten gaan. Pom? Genoeg is genoeg en het was vandaag jouw dag. Geen pijn meer, je bent verlost.
Kim? (de meldster van Pom) heel veel sterkte, jij hebt heel heel hard je best gedaan voor hem en hij heeft gelukkig nog een verzorging van je mogen hebben. Dank je wel.
Sabine

Lucky (2)
We kregen enkele weken een enig leuk katertje in de opvang, een zwart wit pluizebolletje gevonden op een bouwterrein  in Maastricht. Zijn naam werd 'Lucky', en alles verliep voorspoedig. Het was een vrolijk gezond ding en al heel snel had Lucky het hart veroverd van zijn toekomstige baasje. Wie had kunnen voorspellen dat het vandaag  een rampdag zou worden, een dag van groot verdriet en verslagenheid....
Onze opvangmamma dronk vanmorgen een kop koffie en Lucky liep nog gezellig wat te drentelen over de tafel. Plotseling uit het NIETS viel Lucky om, van de tafel op de stoel. Toen hij werd opgepakt had hij al geen ademhaling meer. De snelle rit naar de dierenarts wilde al niet meer baten, want hij was gestorven. De dierenarts kon niet zo goed zeggen wat het geweest was, misschien een aangeboren afwijking, misschien hersenletsel, in ieder geval een hartstilstand. Maar we tasten in het duister. Je ziet het wel vaker bij mensen die plots omvallen en sterven. Maar dit is de eerste keer dat onze VZW in aanraking komt met zo'n plotselinge sterfte van een kitten. Wat een drama, wat een verdriet...hoe machteloos voel je je dan, om zomaar ineens je dier te zien sterven. Wij wensen de opvangfamilie van Lucky alle sterkte toe bij het verlies van hun lieve mannetje. Woorden schieten tekort. 

Lucky

Lieve Lucky,
Waarom??? Dat is wat ik me steeds afvraag. Je deed het zo goed, je groeide als kool en dronk telkens tevreden je flesje leeg. Je was zo'n lief tevreden mannetje, het liefst lag je lekker tegen me aan te knuffelen.
Den en Chantal hadden jou gevonden toen je 10 daagjes oud was en ze waren meteen verliefd op je. Zij hadden dan ook al snel besloten om je te adopteren, ook hun hart had je gestolen. Elke 2 weekjes kwamen ze bij jou kijken samen met hun dochtertje en zoontje. Goh wat waren ze allemaal gek op je, ik weet zeker dat jij een geweldig leventje had gekregen. Maar helaas is het allemaal anders gelopen. Vanmorgen lag je opeens te kreunen in je mandje en je voelde al koud aan. Eenmaal bij de dierenarts en een paar testen later
kreeg ik schokkend nieuws te horen. Je was niet meer te redden, je hele buikje zat vol met vocht, waarschijnlijk een ernstig virus! Hoe kon dit nou?? Je was gisteren nog helemaal 'gezond' en nu opeens ging je dood?? Volgens de dierenarts kon ik je het beste laten gaan, want je ging het hoe dan ook niet redden. En als ik je zo zag liggen en in je oogjes keek wist ik voldoende. Het leven liep gewoon uit je kleine dappere lijfje. Ik heb je lekker in een
dekentje gewikkeld en je dicht tegen me aan gehouden zoals je dat altijd lekker vond en de dierenarts gaf je een spuitje om lekker te slapen. Veilig tegen mij aan ben je gaan slapen, gaan slapen voor altijd! Ik heb je papa en mama al gebeld om het trieste nieuws te vertellen, ze waren er helemaal kapot van, ze hielden zo veel van je! Het is niet te bevatten dat jij er nu niet meer bent. Maar ik weet zeker dat je nu ergens op een heel mooi plekje zult voortleven waar je geen pijn zal voelen maar alleen plezier en geluk zult beleven. Rust
zacht mijn lieve kleine mannetje!
We zullen je nooit vergeten, voor altijd heb jij een speciaal plekje in mijn hart.
Maudy, Den en Chantal

Indy



Indy lieve kleine meid, je vroeg onze hulp en we hebben je die gegeven. Samen hebben we gevochten en gestreden. Wat was je dapper lieve meid, je wilde zo graag leven, je zag het wel zitten hier bij ons. En weet je? We hadden nu al zoiets van: als de dag komt dat Indy geplaatst wordt, dan zal dat hard aankomen, maar dit.. komt nog veel harder aan. Je was zo teder en speciaal, zo'n karaktertje als het jouwe heb ik nog niet vlug bij een poesje gezien. Zo'n lief zacht ding dat alsmaar wilde knuffelen en we hebben je maar al te graag geknuffeld. Als je het gehaald had, dan ben ik zelfs niet zeker of je wel ooit was weggegaan. Ik weet niet of we je nog ooit hadden kunnen loslaten, je was onze kleine speciale meid.
Vier maandjes was je slechts, veel te jong om afscheid te nemen van t leven, maar t heeft niet mogen zijn.
Ik had je graag in men armen gehouden als je voorgoed ging slapen, maar ook dat heeft niet mogen zijn.
Rust zacht lieve kleine meid, je zal voor altijd in ons hart blijven en je blijft zeker voortleven in onze gedachten.
Kim, Sven en je opvangmama missen je heel erg, tot aan de regenboogbrug lieve meid.
Marina H

Ronja



Lieve Ronja, je kwam twee weken geleden bij ons samen met je broer Teuntje en je zus Loki. Net zoals je broer en zus was je helaas te zwak om lang bij ons te blijven, zodat we jullie konden zien opgroeien tot sterke en gezonde kittens. Ondanks al onze goede zorgen heeft dit niet zo mogen zijn.
Teuntje, Loki en Ronja we hebben veel verdriet, omdat het nu stil is. Wij zullen altijd van jullie blijven houden.
Er groeien Vergeet - Mij - Nietjes  op jullie grafje.
Marina C

Loki



Lieve Loki,
Jij dappere kleine meid. Je zat vol met leven, ook al was je nog maar een paar dagen oud.
In de korte periode dat wij voor je hebben mogen zorgen zijn we allemaal veel van je gaan houden. We hadden goede hoop dat je het zou redden, maar je kleine lijfje was te zwak om door te gaan.
In mijn armen ben je rustig ingeslapen, eindelijk verlost van benauwdheid en pijn.
Rust zacht lieve Loki,  wij zullen je nooit vergeten!
Marina C

Teuntje



We hebben je maar enkel uren mogen kennen, je was nog geen dag oud. Maar je heette Teuntje en je had een naam. Je zit diep in het hart van je opvangfamilie...

Teuntje, Loki en Ronja we hebben veel verdriet, omdat het nu stil is. Wij zullen altijd van jullie blijven houden.
Er groeien Vergeet - Mij - Nietjes  op jullie grafje.
Marina C

Isis

Isis meisje, je leventje was kort wat ons betreft; VEEL te kort... We hadden je graag zien verhuizen naar een lief en blijvend gezinnetje. Jammer genoeg heeft het niet mogen zijn. Isis is niet meer........ Er zal steeds de vraag blijven: hoe zou Isis er nu uitgezien hebben, met wat zou ze graag gespeeld hebben...vragen, vragen en nog eens vragen. Meisje we gaan je keihard missen! We stonden te janken toen je zachtjes van ons heenging. Ook al was de tijd kort, we hielden van je! Je houdt een plaatsje in ons huis, en in ons hart!
Hopelijk lig je knus en zacht in je wolkendekentje...
Patrick

Janneke

Enkele weken geleden kwam je bij ons, samen met je zus Jip. Steeds wanneer we binnen kwamen, was je de eerste die ons kopjes gaf en bij ons kwam liggen als we even tijd voor jullie maakten. Je was een echte knuffelkat, een tuttelvotje... Je was zonder twijfel de liefste van jullie twee, maar toen al hadden we onze twijfels of je ook de sterkste zou zijn.
Op de een of andere manier werd het maar niet beter. Talloze trips naar dierenartsen, medicijnen, ander voer... wat we ook deden, de diarree wilde maar niet over gaan. Toen we die zondagmorgen op jullie kamer kwamen en jou zagen liggen schrokken we enorm! Terwijl je de vorige dag nog schijnbaar vrolijk had rondgehuppeld lag je nu stilletjes schokkerig te hijgen naast het voerbakje. Dat laatste reisje naar de dierenarts heb je nog even met je zus kunnen knuffelen.. even afscheid kunnen nemen...
De dierenarts zag het somber in en nam je op zodat hij een oogje in het zeil kon houden. Maar dat mocht niet meer baten. Zonder pijn heb je helaas de morgen niet meer gehaald, heb je deze wereld vaarwel gezegd...
Een laatste knuffel van je verzorgers, je speelkameraadjes en je zus is alles wat ons nog rest. En de herinnering aan jou...
Rust zachtjes lieve Janneke
Den en Tamara

Milo

      

Vanmorgenvroeg werd je in een doosje voor de deur gezet bij de dierenarts. Men had aangebeld en gezegd: 'we hebben een ziek katje'. De dierenarts was nog niet beneden, of ze waren al weggereden. Hij vond enkel een doosje met jou erin voor de deur.
Doodziek, uitgemergeld, bloedarmoede, barstensvol vlooien en ga zo maar door. Na een infuus en medicijnen kregen we jou vanavond binnen...een klein fragiel kereltje, op het randje van de dood. Je kreeg nog een kans, maar met de minuut werd die kans je meer en meer ontnomen. Speciale voeding spuugde je uit, je piepte van de pijn,  je had geen kracht meer. Langzaam voelde ik je door mijn vingers glippen, het ging zo ontzettend snel.....nog eventjes in mijn armen, nog eventjes een laatste blik. Ik bekeek je zorgvuldig, je witte streep op je kopje, je vlekjes, je kleurtjes. Ik bekeek ieder haartje op je vacht. Ik probeerde me voor te stellen hoe je eruit had gezien over een jaar of wat. Nog een knuffel en een kus en we vertrokken naar de dierenarts voor het verlossende spuitje.Wanneer iemand zegt dat je binnen 3 uur geen band met een dier kunt opbouwen, dan is dit persoon volledig mis. Tranen zijn gevloeid en de pijn is stekend. Je kwam al zo slecht binnen, het maakt je zo vreselijk machteloos. Ik was nog niet eens echt begonnen met de begeleiding van je, ik moest nu al afscheid van je nemen. En ik zie nog altijd die kleine oogjes voor me, twee holle ogen vol pijn: dat beeld heb ik overgehouden...maar je heette: Milo
Sabine

Moritz



Zes dagen hebben we je mogen verzorgen, 6 lange dagen vol zorg en aandacht. Je kwam al heel ziek bij ons binnen, zo mager en zo zwak. Maar je lieve ogen keken ons recht aan en je kreeg onmiddelijk een plekje in ons hart. Dagenlang leefde je met ups en downs; je maakte ons blij met je speelmomenten, je luid gespin en je vlijende kopjes.Maar dan ineens kreeg je weer ademnood en lag je al hijgend plat  op de deken. Maar ook daar herstelde je weer van, omdat je zo graag wilde leven. We hielden je elke minuut van de dag in de gaten en je kreeg wat je nodig had. En dan hebben we het niet enkel over medicijnen, maar dan hebben we het over knuffelpartijen en lieve woordjes. We wilden je beschermen, maar dat ging niet. Vanmorgen moesten we je laten gaan, want de bloeduitslag bleek niet mis te zijn: Leucose...
We missen je heldere blik, je kleine vrolijke buien, je zachtaardige karaktertje en je aandoenlijke snoetje. Dag lieve jongen van ons, bij ons heb je een speciaal plekje...
Sabine

Frutsel



Lieve Frutsel,
Wat was je klein en tenger toen je als kitten van nog geen 3 weken bij me
binnen kwam samen met je zus en broertjes. Je was de kleinste van het nest
en daarom ook mijn zorgenkindje. Twee keer per dag ging je op de weegschaal
en kreeg vaak een lekker flesje. Ook toen je ouder werd bleef je een kleine
hummel en je kreeg daarom ook de naam Frutseltje. Je zus en broertjes werden
geplaatst bij een nieuw baasje en jij bleef bij ons. Omdat je nog maar alleen was zijn we snel s'avonds laat twee vriendjes gaan halen bij een ander opvanggezin. Je speelde in die komende week veel met Phoemba en Lucy. Je was een ontzettend lief, innemend, zachtaardig en bescheiden troetelbeestje. We dachten er soms stiekem over je zelf te gaan houden.
Je werd ineens wat ziekjes, je had wat diarree en braakte en werd onrustig. Ik gaf je die nacht vocht en medicijnen maar er kwam geen verbetering. Je werd opgenomen bij de dierenarts maar ook deze wist niet goed wat er scheelde. Je kreeg vreemde symptomen erbij; stuiptrekkingen en tics en miauwde onophoudelijk. Zeer waarschijnlijk heb je door het ziek zijn een soort zuurstof / glucosetekort gehad waardoor je hersencellen zijn beschadigd.
Frutsel, je hebt enkele dagen gevochten als een klein leeuwinnetje maar het was tevergeefs, je werd zieker en zieker, je was totaal op. Met heel veel pijn in ons hart hebben we besloten je te laten gaan.
Lief klein poezemeisje, wat zullen we je missen .....
Fam Reek

II
Mooi snoezig meisje. Ik heb je maar kort in mijn armen mogen houden, maar je oogjes zo zachtaardig en zo lief, zal ik nooit vergeten. Je was een kwetsbaar klein meisje met een vechtlust tot en met....met bewondering en pijn heb ik je gevecht gadegeslagen.
Sabine

Mushu


             "De brug "

Breng mij op weg tot aan de brug.
Ik ben zo bang, om daar alleen te staan.
Als we daar zijn, ga dan niet direct terug,
maar wacht tot ik overga en zwaai me na,
dan voel ik me heel veilig en vertrouwd.

Breng mij weg tot aan de brug.
Ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt me zo ver.
Je kunt de oever hier niet zien.
Zo ver het oog reikt, zie ik mist.
Ik twijfel aan het verder gaan.

Breng mij weg, tot aan de brug
en ga dan niet te vlug, terug.
Zwaai je mij na als ik er over ga.
Een heel klein duwtje in mijn rug,
is alles wat ik nog verlang van jou.

Dank je voor je liefde en je trouw.
Ik ga nu gauw,
want het begin is reeds in zicht:
ik voel de warmte van een licht.
 
Rust zacht lieve Mushu
Den en Tamara

Kiara

Toen ze nog leefde...

Lieve muis,
Lief klein dapper wezentje,
jouw leven duurde hier maar eventjes.
Je hebt gevochten tot het laatst
maar helaas heeft dit niet gebaat.
Je was zo klein maar o zo moedig
waarom is dood gaan nu toch nodig???
Maar nu heb je nooit meer pijn
daar boven heb je het nu heel fijn
Je broertje en zusje zijn ook daar
dus lieverd ga nu maar
Daar boven ben je nu gelukkig voor de rest van heel je leven
Geen verdriet, geen pijn, alleen nog maar plezier beleven.
Lief klein meisje van mij, je bent nu vrij!!!
Voor altijd heb ik jou in mijn hart gesloten!!
Maudy en Bertie

Belle



Belle, dapper meisje van ons. De aids heeft je van je leventje beroofd, maar niemand steelt jou uit ons hart. Drie daagjes hebben we je mogen verzorgen, drie dagen hebben we je in onze armen gehouden, je buikje mogen kriebelen en je luide spingeluid mogen aanhoren. Wat ben ik toch trots dat ik je gekend heb.
Sabine

Bommel



Het is nu een week geleden dat ik de beslissing nam je in te laten slapen...Je bent nog steeds veel in mijn gedachten.
Je hebt maar zo'n korte tijd bij ons mogen zijn. Je gezondheid ging op en neer.Wanneer je je goed voelde dan voelde je je ook echt goed. Je had zin in het leven. Het lekkerste eten liet je je goed smaken en alle knuffels van ons slorpte je op. Er kwam iets van je ondeugende karakter naar boven en je werd een beetje speels. Maar lang heeft het niet
mogen duren helaas. Ik had je graag nog wat bij me gehouden. Ik had nog wat langer willen genieten van; dat gekke geluidje dat je kon maken wanneer je je gelukkig voelde, jouw grote ogen die me zo vertederend aankeken, en die imposante tred waarmee je door de kamer kon lopen. Je was een bijzondere verschijning, en niet alleen maar door al dat lange haar van je.
Maar op die bewuste ochtend was je gewoon op. Ik zag het in je ogen, ik moest afscheid nemen. Het beste wat ik nu nog voor je kon doen was je te laten gaan. En wat ben ik daar slecht in, in afscheid nemen. Nog steeds vraag ik mij af hoe mensen jou, zo'n lief dier, gewoonweg hebben kunnen achterlaten. Naast de verslagenheid die ik voelde omdat ik je niet kon redden, was ik woedend op die mensen. Zij hadden in plaats van mij die laatste zorg voor jou moeten dragen. Dat was je zo waard. Maar nu denk ik, dat het voor hun een gemis is dat ze jouw vrienschap hebben laten varen. Ik ben toch dankbaar dat ik daar nog een klein stukje van mee heb mogen pikken. Bedankt Bommel en slaap zacht.
(Bommel is inslapen op vrijdag 6 februari omdat hij zeer ziek was
als gevolg van kattenaids)
Carine

Sheila



Ik ben blij dat bij onze Sheila ook even wordt stilgestaan, want ook zij verdient dit zeer zeker. Ze zal ook altijd in onze gedachten blijven... ze was zo lief en aanhankelijk. We konden in haar ogen niets fout doen. Telkens wanneer ik weer met oogdruppels en die vervelende pilletjes, aan kwam zetten, dacht ik... oh jéé, nu komt ze misschien nooit meer naar ons toe. Ze wist natuurlijk niet dat het voor haar eigen bestwil was. Nadat we Sheila hadden verzorgd  en ze haar medicijnen had gekregen,  wilde ze zo graag alle aandacht en een dikke knuffel van ons hebben. Die aandacht had ze in onze ogen nog harder nodig dan al die pillen en oogdruppels. Toen we beseften dat het de verkeerde kant met haar opging en  ze misschien niet lang meer in ons midden zou zijn, wisten we wat ons te doen stond: LIEFDE, heel veel LIEFDE geven...!  We wilden absoluut niet dat haar laatste herinnering het stomme vervloekte asiel zou zijn. Toen ze niet meer wilde eten,  hebben we nog even overwogen haar dwangvoeding te geven. Maar Sheila bepaalde iets anders. Zij gaf ons een teken dat het voor haar niet meer hoefde. We hebben de uitslag van het bloedonderzoek nog afgewacht, maar Sheila had al 2 dagen niet meer gegeten en ze was  zo broodmager (ze woog  nog maar net 2.4 kg). We moesten  tot een moeilijk besluit komen.  Nadat we haar nog eens goed hadden bekeken, besloten we om haar uit haar lijden te verlossen. Toen we met de doos haar kamer binnenkwamen, sprong ze er meteen in. Dit was voor ons alleen maar  een bevestiging.
Lieve Sheila, we hadden je nog zo graag in ons midden gehad. We hadden je nog heel graag medicijnen en aandacht willen geven, al die viezigheid uit je neusje willen halen, je oogjes willen schoonmaken en van je willen houden.  We wilden je gezond en sterk zien worden. Een gezonde Sheila die met haar soortgenootjes kon spelen en slapen. We hadden  je naar je nieuwe thuis willen begeleiden, waar je tot het eind van je leven met respect en liefde behandeld zou worden. Nu rest ons alleen nog maar de stille hoop, dat je in jouw leven vóór het asiel ook die liefde, aandacht en verzorging hebt gekregen die je zo verdiende...
Den en Tamara

Janne
Zij is niet gestorven in de opvang. Ze had een baasje, nl bij een vrijwilligster van de VZW



Janne kwam in maart 2003 bij ons binnen. Ze kwam uit een dierenasiel waar ze in grote angst op de grond lag. Ze was volledig in paniek, ze sloeg om zich heen en ze lag daar maar tussen 40 lopende katten. Janne kwam bij Peter en mij in huis. De eerste dagen was ze erg in de stress: ze was bang, bang voor onze handen en voor aanrakingen. Het was moeilijk voor haar om te ontspannen en om haar te troosten. Maar na een tijdje kwam ze goed los en liet ze haar ware aard zien. Eigenlijk was Janne geen normale poes. Ze doorbrak alle kattenregels en zocht op een hele speciale manier contact met onze katten. Ze liep er gewoon naartoe, gaf hen een neusje alsof ze wilde zeggen:" Hallo, ik ben Janne en jij?"
Onze katten schrokken van haar directheid en sprongen wat achteruit. Maar Janne niet. Ze keek  wat beduusd naar Peter en mij, want ze begreep het niet. Al gauw werd het ons duidelijk dat Janne onplaatsbaar was. Ze was onzindelijk, ze liep kreupel, ze kon niet springen, ze had pijn, ze had een zweer op haar oog, ze miauwde de hele dag, ze had rotte tanden…kortom: ze was onze enige echte lieve Janne die bij ons moest blijven.  We respecteerden haar zoals ze was. We lieten foto's maken van haar ruggetje en al gauw werd het duidelijk wat er aan de hand was. Haar bekken was volledig scheef gegroeid en haar ruggenwervels waren misgroeid. Ze zou eigenlijk verlamd moeten zijn, gezien de diagnose. Maar Janne niet. Janne was een oersterke poes die wilde leven.  Zestien jaar was ze. Hoogbejaard.  Wie haar gedumpt heeft mag weten dat Janne een eervolle dame was vol pit en liefde. Ze was de therapiepoes van de VZW. Elke kitten wat binnenkwam werd onderworpen aan haar liefde en passie. Ze hield van de kittens. Op de eerste dag wilde ze altijd kennismaken met hen. De kittens waren dol op haar. Ze gooiden hun lijfje tegen haar aan en zochten haar tepels op om zogezegd te zuigen. Janne liet alles vrijwillig toe. Haar tong ging voorzichtig over hun snoetjes. In haar kreupelheid waren haar bewegingen heel schokkerig en trillerig, maar ze wist elke kitten te bekoren met haar aandoenlijkheid. Zelfs stervende kittens stonden plots kaarsrecht bij het zien van Janne haar  verschijning. Janne liet kleine hartjes sneller kloppen, maar voor ons was ze een zorgenkindje en een poes waar we alles voor opzij zetten. We droegen haar naar de slaapkamer, want elke avond kwam het hoogtepunt van de dag voor haar nl,  tussen Peter en Sabine in slapen.
De laatste weken kwam haar gezondheid in het geding. Ze sliep heel veel en ze had geen pijnprikkels meer. Met haar koude oortjes en voetjes drukte ze zich dicht tegen de verwarming aan. Ze wilde warmte voelen. Haar vacht raakte verschroeid van de warmte, maar ze voelde het niet meer. Elke dag was een dag erbij voor Janne. Ze ging achteruit. Ze werd broodmager en haar bewegingen werden nog stroever.
Gisternacht kwam er luid geronk vanuit de dekens. Janne lag dicht tegen me aan en plots voelde ik haar trillende pootje in mijn hand. Ik omklemde haar pootje en koesterde haar liefde. Zo ben ik ook in slaap gevallen: Poot in hand.
Vandaag was het dan zover: ze kon ineens bijna niet meer lopen. Ik zal nooit een dier onnodig laten lijden uit eigenbelang, dus ik sprak met haar: "Het is zover Janne, het is oke zo"  In een deken gewikkeld bracht ik haar bij haar laatste plek. Ze kreeg het verlossende spuitje...
Lieve lieve Janne, ik mis je nu al. Met liefde had ik je onzindelijkheid nog wel 100 jaar volgehouden. Alles voor jou om je nog maar 1 dag bij me te houden.  Je bent mijn lieve gekke poes. We zullen je meer dan ooit missen. Je hebt zoveel moeten meemaken, ik weet niet waar je vandaan kwam, maar je was veels  te kort bij me. Ik koester je blik, je pootje, je miauw en je inzet voor al die kleine katjes voor de VZW.
Dank je wel voor alles lieve meid. Geen pijn meer nu.
Sabine

Sterre



Bruisende Ster
We hadden je al enkele weken in de opvang, Sterre een kleine donderstraal. Een prachtig lief poesje met energie voor tien. Je was al 3 maanden oud en je had een dik buikje van al dat eten wat erin "vloog". Isabelle was je vriendinnetje, samen maakten jullie de kachel aan tot soms luid gezucht van ons onder het mom van: "moet je niet een keer slapen ofzo?"
Urenlang kon je je vermaken met een balletje wat maar in een plastic ring rondjes bleef draaien. Met etenstijd stond je vooraan in de rij. Zo klein als je was, hoe dapper bleek je de grote katten met gelijke strijd aan te kunnen. En je won zelfs nog! Je kreeg het beste plekje in huis, namelijk: op bed tussen Peter en mij. Peter had al besloten dat je bij ons mocht wonen. Hij was stapeldol op je. "Zo'n lief ding ben je toch, ik ga je opeten, wat een snoezig schatje ben je toch" hoorde ik meerdere malen per dag uit Peter zijn keel komen, terwijl hij je aan het knuffelen en zoenen was. Vaak riep hij naar me: "Schat? gaat Sterretje bij ons blijven?" Je had weer flinke intrede gemaakt in huize "opvang". Maar je was het dubbel en dwars waard.
Maar het is voorbij nu. In 1 dag tijd liep zomaar al het leven uit je lijfje. Je bent maar 1 dag ziek geweest en we konden niks voor je doen. Machteloos zagen we hoe je met de minuut zwakker werd. We probeerden je nog te redden, maar er was een te groot vernietigingswapen bezig om alle kracht uit je lichaampje te halen.Onderweg naar de dierenarts ben je gestorven, in mijn armen. Sterretje, klein lief schattig beestje. Wat hebben we mogen genieten van je.Ik snap het niet, ik snap er helemaal niets van. 
Je bent ons snoezige, poezelige, schattige lieve kleine gekke Sterretje, voor altijd
Sabine