In herinnering eigenaren

Volg ons op Facebook

Soms sterven onze ex opvangkatten veels te vroeg bij hun nieuwe eigenaar. Op deze link mag de eigenaar zijn/ haar verhaaltje kwijt en zullen wij iedereen laten weten hoe bijzonder hun lieveling was.

---

Remus

 

---

Felix

Je geliefde huisgenoot laten inslapen is geen sinecure. Felix (bij adoptie ‘Simba’) is in alle rust
vertrokken en laat een diepe indruk achter. In 2016 heb ik Felix geadopteerd, met de belofte voor hem
te zorgen en hem een veilige omgeving te geven. Zijn leven had hij toen geleefd tussen de straat, de
dierenarts en het huiselijk onthaal bij Marina van Zwerfkatten. Hij was toen al een vechtertje, een
doorzetter en een kater die dankbaar was. Van een Vlaams katje is Felix mijn Brussels ketje
geworden. De belofte is waargemaakt en ik ben Felix ook voor altijd dankbaar.
Wat een avontuur was het. Wat een mooi verhaal hebben we samen mogen schrijven. Felix was heel
gul met feromonen achterlaten, likjes geven, snorren, bij me liggen, op me liggen, naast me liggen en
kopjes geven. Ik onthoud zijn nieuwsgierigheid, zijn levensvreugde, zijn onschuld, zijn
spraakzaamheid, zijn bezorgdheid voor mij, zijn warmte en zijn dankbaarheid. Ik onthoud zijn sterkte
en zijn simpele en positieve kijk op het leven. Ik onthoud zijn regelmaat en zijn manier om zijn
wensen te verduidelijken. Hij was sociabel, een beetje filosoof soms, hij was ook begaan met op tijd
opstaan en gaan slapen. Ik gaf lekker eten en iedere ochtend een brushing als was hij bij de kapper.
Hij kreeg een houten huisje als warme schuilplaats en met zicht op het baasje, hij kreeg warme
mandjes en toegang tot alle hoeken en hoogtes in het appartement. Ik heb veiligheid en geborgenheid
gegeven. Een warm thuis. En ik heb onvoorwaardelijke liefde teruggekregen.
Zijn manier van troosten, van berusting en diepe vriendschap heeft me niet onberoerd gelaten. Het
herinnert me hoe breekbaar we allemaal zijn. En hoe zorgzaam we met onze huisdieren moeten
omgaan. Felix likt vandaag mijn tranen weg, zeggende dat het allemaal goed komt. Dat was zijn taal.
Felix had de kracht om verdriet te temperen en om te zetten in geborgenheid. De Franse zanger
Laurent Voulzy verwoordt zeer goed in zijn liedje Paradoxal système hoe Felix het ook aan mij zou
miauwen:
“Parce que je pars, il y a de l’eau dans ton regard. Mais les pleurs que tu pleures sont inutiles. Car
tous les départs resserrent les cœurs qui se séparent. Je serai, bien que loin de toi, tout contre toi. »
De hoekjes in de kamer en de mandjes zijn leeg. Ik ben Felix alle sterren van de hemel dankbaar dat
onze paden elkaar hebben mogen kruisen. Vergankelijkheid is een begrip waarmee we moeilijk
kunnen leven. Maar wat overblijft – de lieflijke blik, de zoete warme geur en de zachtheid van zijn
vacht, het geluid van het snorren, het miauwen als in een mensentaal, onze woorden en onze stiltes, de
likjes, de kusjes en het kopjes geven. Dat blijft. Verankerd in mijn gedachten en in honderden foto’s.
Bedankt lieve vriend, ga nu maar rusten. Leg je nu maar neer. De jaren van je leven tuimelen opnieuw
voorbij. Het is berustend te mogen leven nu, zo onder je kattenvleugels. Mijn engel. Voor altijd.
Bedankt om voor ons beide onze dromen te hebben waargemaakt. Leg je nu maar neer. Ook jij bent
moe. Door jou komt alles altijd goed. Notre amour est plus fort que notre chagrin.

---

Peche

---

Spotty

---

Jimmy

---

Mientje

---

Kobe

---

Jon

---

Ukkie

Met groot verdriet laten we weten dat onze Ukkie afgelopen maandag op 7 jarige leeftijd is ingeslapen. Veelste jong natuurlijk. Na veel kwakkelen met ontstekingen in zijn bekje wat resulteerde in het trekken van al z’n tandjes en kiezen en het vele hoesten kwam het vreselijke nieuws dat hij vol met tumoren zat. We hebben hem nog 1,5 week zo veel mogelijk proberen te vertroetelen maar op het laatst was hij nog een schim van de vrolijke speelse jongen die hij was geweest. Hij was gewoon op.
We hebben met veel liefde slechts 3 jaar voor hem mogen zorgen maar we hadden het nooit willen missen.
Hij heeft een prachtige urn op een mooi plekje in de woonkamer.
Hij wordt niet alleen door ons gemist maar ook door de 3 kattenvriendjes die hij achter laat.
We denken aan hem terug terug met een lach en een traan.

---

Baron, augustus 2020

Ik wil jullie laten weten dat Baron niet meer is. De kanker is zijn mond werd groter en groter, hij stopte met eten, was niet meer de speelvogel die hij altijd geweest is,... De pijnlijkste beslissing die ik ooit in mijn leven heb moeten nemen. Ik wil jullie alleszins bedanken om mij in contact te brengen met Baron en me de kans gegeven te hebben deze pracht kat te mogen adopteren. Hij heeft geleefd naar zijn naam, als een echte baron.

---

Chico, juni 2020

Chico is er niet meer.
Een laatste poging hem nog te redden, mocht niet meer baten. In mijn armen is hij thuis vredig heengegaan.
Voor altijd in mijn hart.
Rust zacht leef mupke. Dank je voor je liefde en het geluk dat je mij gebracht hebt. Je was zoveel meer voor mij dan 'alleen maar' een kat. 💞
 

---

Ziggy, juni 2020

---

Silvie april 2020

Silvie is een sterretje...

Tot onze spijt en groot verdriet stellen wij u op de hoogte van het overlijden van Silvie. De motor had ze niet zien aankoman. Het is de allerliefste poes die we ooit hebben gehad. Mijn vrouw en Silvie waren onafscheidelijk, zowel dag als ook 's nachts. Ze was zo aanhankelijk en zocht zoveel aandacht. Ze was hier gelukkig. Silvie laat dan ook een groe leegte achter en een haast ondraaglijk gemis. Ondanks de pijn op ogenblik zijn we toch gelukkig dat we haar enkele tijd een blij en onbezorgd huisje hebben kunnen geven.

---

 

Gijs maart 2020

Met deze wil ik laten wetten dat Hollebolle GIJS een ster geworden
is in de katten hemel

Binnen enkele dagen zo ernstig ziek geworden nog 3dagen dierenarts
aan infuus zonder resultad nierfalen

Hebt je maandag mee naar huis genomen voor afscheid van je te nemen
donderdag hebt je laten inslapen thuis

Vrijdag laten cremeren zijn huurne is thuis op de kast Hij werd ook
heel graag geknuffeld tot op zijn laste

GIJS was bij mij van 25-11-2012 bedankt voor allen die mooie jaar
WATgaat ik mijn knuffelbeertje missen en je zachte gespin

Vaarwel mijn lieve GIJS

---

Ginba februari 2020

Lieve Ginba
Net op de wereld en je vertrouwen in de mens meteen kwijt. Gedumpt, samen met je broertjes en zusjes, in een afvalcontainer..

Wij gaven je een nieuw leven. Vrij mocht je zijn bij ons, leven en genieten, dat verdiende je.
Je maatje Tinggi, hoewel madam dat zo niet altijd zag, lekker irriteren, opwachten om het hoekje om vervolgens een tik uit te delen. Maar alleen maar om te spelen, dat deed je graag.
Langs het behang af op iedere kamer.. (dus kunnen jullie nagaan hoe onze muren uitzien..)
Maar toch waren jullie uiteindelijk echte maatjes. Elkaar een kopje geven of bij elkaar liggen. Tinggi was jouw voorbeeld, overal liep je haar achterna.

We zullen je enorm missen lieverd.

En die keren dát je mij vertrouwde wanneer ik in bed kroop, jij heeeeeeel voorzichtig naar me toe kwam, vragen voor een aai... En ik je daadwerkelijk die aai mocht geven, ofjaaa wel 10 minuten kon blijven aaien want zo genoot je daarvan en spinnen zo hard dat ik de tv niet meer verstond.....
.. Zal ik altijd blijven onthouden hoe zacht jij was

Maar 5 jaartjes mocht je bij ons zijn. Het leven is je niet gegund lieverd.
Met pijn in ons hart laten we je nu gaan

Amuseer je in de poezewereld Ginba

---

Vinny januari 2020

---

 

Erwtje oktober 2019

Op 24 oktober 2019 is Erwtje helaas overleden.

Ons verhaal begint in maart 2019. Mijn zoektocht naar een katje bracht mij tot bij Erwtje. Een prachtig beestje, maar enorm schuw van mensen. Er werd mij verteld dat hij het niet voor mensen en zelfs andere dieren had, hoe zijn bijnaam 'The Lone Ranger' was. Ik trok het mij niet aan en na een tijdje over en weer te mailen was het zover: hij kwam bij mij terecht ! Na een 4 tal maanden was er even een slechte periode, maar met wat doorzettingsvermogen en wat te mailen naar de nazorg was er dan de grote verrassing; hij begon open te bloeien ! Aaien was nog een stap te ver maar daar stond hij dan, miauwend voor aandacht en voorzichtig volgend. Een maand later kwam hij vleien, en spinnen dat hij deed ! Zelfs als er bezoek kwam was zijn nieuwsgierigheid de baas, snuffelend aan de mensen hun rugzak en van onder tafel eens aan hun voeten ruiken, niets onthield hem om eens te kijken. Na een tijdje kon ik zijn staart vastnemen, en zachtjes met de achterkant van mijn vingers over zijn rug en zijkant aaien. Iets wat maanden voordien onmogelijk leek ! Ik was zo trots op hem, het moedige katje dat hij was. Maar toen kwam die avond, en een stom ongeluk. We zijn nog snel naar de dierenkliniek gereden, hij zag er nog goed uit, maar eens bij de dokter sloeg het om... Ze hebben gedaan wat ze konden doen, hij was gereanimeerd maar het was zo lastig ademen dat we besloten vaarwel te zeggen.

Mijn Erwtje, mijn mateke, ik mis je echt. Het is na bijna een week nog steeds lastig thuis te komen en je niet te horen en zien. Tijd heelt alle wonden, maar het valt me zwaar na alles wat we bereikt hebben samen. Je zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Je zit nu in de wolken, en in gedachte ga je er steeds zijn voor mij. Ik zie je graag mateke, slaapzacht dikkie <3

Uw baaske, Kenzo

---

Mauro oktober 2019

Lieve Mauro,

4 Januari was mijn eerste dag als vrijwilliger in Villa Vagebond en ik spotte jou meteen. Je waggelde en verstopte je altijd in de kast. Naarmate de weken verstreken kwam je bij het horen van mijn stem al de gang op. 'Hallo knappie' riep ik dan, en daar was je meteen! 23 Januari werd jouw advertentie online gezet, met het mooie liedje 'Mag ik dan bij jou'. Het brak mijn hart te weten dat je er misschien snel niet meer zou zijn als ik binnen zou lopen. Ik wist het, en was er van overtuigd dat jij bij mij hoorde. Jij had mijn hart gestolen zoals nog nooit een kat had gedaan. Begrijp me niet verkeerd, al mijn katten zijn geweldig maar jij was mijn allesje! Met Cally, Mila, Saartje, Leentje, Snorrel, Simba en Luna wilde het eventjes niet vlotten in het begin maar na het bezoek van een kattengedragsdeskundige en wat aanpassingen in de woning, zodat jij ook (op jouw manier) mobiel kon zijn, ging het stukken beter. Begin april beklom je zelfs de trap en mijn borduurkamer werd jouw speelkamer.

De zomer kwam, je speelde, rende zelfs, door de hele tuin. Rollen in de planten en op je rug liggen in de zon waren je favoriete bezigheden. Je dronk veel vanwege je niertjes en vond het heerlijk als we je 's ochtends, 's middags en 's avonds op het aanrecht tilden zodat je rechtstreeks uit de kraan kon drinken. Daarna kwam je op de bank bij me liggen, gaf me kopjes en viel dan in slaap.

In september gebeurde er zo veel in 1 keer dat het nog steeds niet te bevatten is, op alle vlakken. Eind september even een weekendje om af te schakelen en gedachten te verzetten. De zaterdag op de Doe-Dag van de Jumper en de zondag de Open-Deur dag van de Villa. Wat waren dat heerlijke dagen! Totdat ik zondagavond thuis kwam, en jij er opeens heel slecht aan toe was.

Maandag 30 september 2019 ben ik tot de laatste ademhaling bij je gebleven en heb je pootje vastgehouden zodat je niet alleen zou zijn, je mocht voor altijd bij mij. Dank je wel dat ik jouw personeel mocht zijn voor 8 geweldige maanden.
Ik mis je...

Als het einde komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?

---

Felix mei 2018

We zijn allemaal erg aangedaan door het verlies.
Toen je in de Villa aankwam waren we opslag verliefd.
Je was zo een knuffelig lief katje, je had meteen ons hart gestolen.
We hebben daarom ook vrijwel meteen beslist dat jij bij ons gezin hoorde. De introductie verliep erg vlot, aangezien we al 4 hondjes hadden, maar hier trok jij je helemaal niets van aan. Je was ondanks je leeftijd nog erg fit, speels, actief en vooral heel erg knuffelig, je sloeg echt je kleine pootjes rond onze nek om kopjes te geven en te knuffelen.
Vorige week sloeg onverwachts het noodlot toe. :'( Je wou niet meer eten. We dachten zeker dat het je tandjes waren wat pijn deden, dus we reden meteen na de dierenarts. Maar wat we daar hoorde sloeg in als een bom. Kanker was je lijfje binnengedrongen, en daarboven op ben je inwendig beginnen bloeden. Hoe kon dit nu lieve schat? Nooit iets aan je gemerkt, je at, je speelde, je knuffelde, je was erg aanwezig. Hoe kan je nu zo ziek geworden zijn :'( We konden niets meer voor je doen...
Lieve Felix, je bent nu een prachtig sterretje aan de hemel. Je zit vooraltijd in ons hart <3
We zijn overladen door verdriet, en de leegte doet enorm veel pijn...
Rust zacht lief vriendje, we zullen je nooit vergeten :'( <3 ...

Mila 12 mei 2018

Allerliefste Milaatje,

Zo bang en schichtig als je was in die eerste maanden bij ons, zo allerliefst was je in de tijd die volgde. Je had je ontpopt tot het allerliefste poesje dat er is!

Wat hielden we toch van knuffelen samen, dat waren de heerlijkste momenten van mijn dag. We lagen dan samen in de zetel of op bed met elkaar te spelen, we konden er niet genoeg van krijgen. Honderden keren heb ik gezegd: “Wat ben je toch een lief en grappig poesje!” Je lag bij mij te rollebollen, je plofte met je lekkere lijfje tegen mij aan, opnieuw en opnieuw. Soms viel je daarbij met je lijfje op mijn hoofd. Het ene kopje na het andere kreeg ik, met warme, natte kusjes. Ik moest altijd zo lachen, ik voelde me dan helemaal ontspannen. Of je stak je rugje in de lucht en nodigde me uit om je achterkant te aaien, dicht bij je staart. Of we keken van heel dichtbij in elkaars ogen, hemels! Je oogjes waren groot en mooi, het leek alsof er mascara aan zat. Je vachtje was wit aan de kaken, zodat het leek of je altijd lachte. En ondertussen gaf je een spinconcert ten beste, vaak vlakbij mijn oor. Je was altijd zacht. Nooit of nooit heb jij jouw nageltjes bij ons gebruikt, ook niet per ongeluk, afgezien van die ene paniekaanval in het prille begin. Bij zo een knuffelsessie was ik elke keer de eerste die opstond, ik moest immers het werk hervatten.
Je deed het al lang niet meer: veelvuldig en aanhoudend miauwen en aan de meubels krabben. Je had geleerd dat miauwen voor eten bij ons echt niet nodig was. Ik heb je met zoveel smaak zien eten! Wat hield je ook van de voerpuzzel, voor wat extra lekkers. Daarnaast hadden we je geleerd om aan de matten en krabpalen te krabben, en de meubels te sparen :)
Je was heel graag in de tuin, om te wandelen, speuren, ontdekken, spelen. Als ook ik in de tuin was, dan bleef je in mijn buurt. Ging ik op mijn hurken zitten, dan kwam je er steevast aan gehuppeld voor een knuffel.
Ik heb er zo van genoten jou te zien slapen. Je lag in de koddigste houdingen. Helemaal plat op je buik en ook je kopje plat op de zetel. Of op je rugje met de pootjes in de lucht. Vaak heb je op het vachtje in een vouw van de zetel gelegen. Legde ik het vachtje op mijn schoot, dan sprong je erop, zalig!
Ik heb er zo van genoten jou van contentement met je staart in de lucht te zien rondlopen. Als je mij kwam groeten, heb je vaak je staartje geschud, je was blij me te zien, en na een schootknuffeltje ging je op zoek naar een lekker snoepje.

Je was de hemel voor mij, liefste Milaatje. Ik was jouw fiere mamaatje en Ivan jouw goede papa. En jij was ons allerliefste poezenkindje.

We zijn kapot van je wreedaardige dood en missen je enorm. Ik mis je honderd kusjes op een dag. Binnen enkele weken wordt onze katveilige afsluiting geplaatst. Te laat! Een vreselijk besef. Een kleine troost is dat je op slag dood moet zijn geweest en niet zult hebben geleden.

RIP liefste schat. We zullen eeuwig van je houden. Immens verdrietig, en tegelijk intens dankbaar dat je in ons leven bent geweest, Je mama

Karlito - 6 november 2017


 

Oeshi - januari 2017



"Later, als de vele mooie herinneringen
De plaats van ons verdriet hebben ingenomen
Zullen we misschien kunnen verwoorden
Wat we nu enkel met tranen kunnen vertellen"

4 veel te korte jaren hebben we mogen genieten van je liefde, de vele knuffels, je warmte en speelse buien, je nieuwsgierigheid , hoe je ons wekte op een luie zondagochtend om samen op het terras te genieten in de zon.... De leegte die je achterlaat is enorm..

Bedankt voor alles kleine meid, we zullen je missen -((

Bjorn & Dima

Lucy - augustus 2016



Loesje toch,
de eerste keer dat ik je zag was ik meteen verkocht, we kwamen eerst alleen voor jouw broertje Nob maar dat is helemaal anders uitgedraaid waardoor papa naar de bank moest en wij ineens 2 katjes bij hadden!
Je broertje hebben we spijtig genoeg nadien al heel vroeg moeten afgeven.
...
Nu 4 jaar later moeten wij ook al afscheid nemen van jou, Lieve lucy weet dat je voor altijd een plekje in mijn hart hebt kunnen veroveren en ik blij ben dat jij mijn katje was 🐾
Slaapwel mijn persoonlijke knuffelkat/kleine freitzak/ronkertje/loesepoes... kga je super hard missen!

XxxLaura

Maia - 7 december 2015


 

Lieve Maia,

Je kwam  op 1 maart 2015 bij ons wonen en wij moesten al op 7 december afscheid van je nemen. We hadden gehoopt  dat je nog lang onder ons zou blijven, maar het mocht niet zo zijn. Wat hebben wij veel liefde en knuffels gedeeld in zo’n korte tijd. Je was een fantastische  poes; je kon niet genoeg krijgen van aandacht. Je bloeide zo op in ons midden.  En wat heb je genoten van de zomer in de tuin.

Drie weken geleden werd je opeens heel ziek. Er volgden veel  bezoeken aan de dierenarts en veel behandelingen en medicijnen . Je liet alles doen, je was zo lief en geduldig.                                                                        
Wij bleven hopen dat het goed zou komen. Maandag 7 december  was je sterk genoeg om je te laten opereren. Helaas, het was slecht nieuws ! Wij konden niks meer voor je doen. Wij waren kapot en vreselijk verdrietig. Wij moesten je laten gaan,…. Het blijft oneerlijk!  Nu lig je begraven in onze mooie tuin omringd door bloemen, vogels en bijen. Je hebt geen pijn meer en je kan daar lekker rusten, voor altijd bij ons in de buurt.

Mijn kleine mooie poes, we danken jou omdat we mochten je kennen en voor al die prachtige maanden samen. Je zal altijd  bij ons blijven.

Christine en familie

Lieve Maia,
Jij was de koningin. Niet alleen in je karakter, maar zo werd je bij Christine en haar gezin ook behandeld. Vanaf het moment dat ik je ving tot je dood is er alleen maar meer liefde geweest. Lieve Maia, je had nog heel veel jaren moeten kunnen genieten van alles wat Christine je kon bieden. We hadden nog honderden foto's van je willen ontvangen waarop je zo heerlijk lag te genieten. Want ik gunde jou dat superplekje meer dan wie ook! Maar ondanks alles wat je mensen voor je deden mocht het niet baten. Je hebt nu een plekje gevonden in de tuin waar je zo graag was. Rust zacht lieve Maia.
x Judith, José en Jan.

Harley - 10 oktober 2015

Lieve Harley
 
De eerste keer toen ik je op marktplaats zag staan heb ik heel vaak terug geklikt naar je foto. Je stond er op met een houding van wie doet me wat en een beetje bozige blik.
Ik had meteen het gevoel die kat past bij mij!
Sinds je adoptie ben je enorm veranderd.
Je had tijd nodig om te wennen aan je nieuwe omgeving, Brutus de hond en Witte de kat en natuurlijk je nieuwe baasjes. Blazen kon je als de beste.
We noemde je daarom ook vaker de Angry Cat of Grumpfy Cat.
Al dat geblaas van jou hield ons niet tegen, we pakten je op en legde je bij ons op schoot, je kwam erachter dat knuffelen heel erg fijn is. Je had na verloop van tijd zoveel vertrouwen dat je zelf kwam voor knuffels en aandacht. Je ging op schoot altijd op je rug ging liggen en vervolgens moesten wij je buik kriebelen. Je werd een echte knuffelkat, heerlijk vonden wij dat.
Wij hebben erg genoten van jou aanwezigheid, gekke buien en liefde die je gaf de afgelopen jaren.
Met liefde hebben wij je geadopteerd op 31-12-2007, met verdriet hebben we je laten inslapen op 10 oktober 2015
Achter de tranen van verdriet, schuilt de glimlach van de herinnering...
De hemel heeft er een mooie ster bij. Harley poes, snoeze poes bedankt voor alle liefde.
 
Je baasjes
Bianca, Erwin, dochter Fenna en zoon Owen

Anna - 28 juni 2015


 

Dag lieve Anna-manna-meisje (Anna),

Anna, je was het ontzettend lieve zwarte dropje waar we allemaal gek op waren. Je was kwetsbaar dat wisten we, maar vol goede moed hebben we jou in ons hart gesloten. Je had vaak zorg nodig, maar je beste vriendin Deborah gaf je die graag en zo sliep je ook altijd op haar schouder ’s nachts, niets kon dat veranderen; dat was jouw plekje. Overdag babbelde je altijd graag met ons. Als ik ergens een klusje deed gaf je commentaar. Ja, onze dame wilde het wel goed gedaan hebben. Iedere avond was je opgelucht als iedereen weer veilig binnen was en draaide je je in een bolletje op onze schoot. Zelf moest je ook zorgen. Je was namelijk niet voor niets samen met je ietwat dommige broertje naar ons verhuisd. Ja, dat zorgen voor je broer Tobias kon je eigenlijk aan niemand anders overlaten. Nou aan mij dan, maar ook daar wilde je je altijd graag bemoeien met hoe dat moest. Je broer was dol op je en wist zeker dat zolang jij bij hem was alles goed zou komen.  De verhuizing van Amersfoort naar Groningen was een feest voor jou. Je vond dit nieuwe grote huis zo mooi en zo fijn, dat je weken ons bedankt hebt dat we zo’n fijn huis voor je gekocht hadden. Je mocht er maar twee jaar van genieten. Wat er precies gebeurd is, is niet zeker, maar een insult of een bloeding was je fataal. Misschien had je niet een sterk gestel, maar wel een sterk karakter. Je broertje mist je iedere dag en lijkt het praten van je over te nemen. Rust zacht lieve Anna, we hadden je nooit willen missen.

Jim, Victorine, Thorvald, Deborah en Dorinthe

Tobias, Asraël en Sietze

Lieve Anna, al toen ik je voor het eerst zag, zat je in mijn hart. De liefde was wederzijds, maar de liefde voor je broer was groter. Jullie waren altijd samen, en dat mocht niet veranderen. Er moest nog een liefde bij komen, en die vonden jullie in een lieve familie. Je hebt het daar geweldig gehad, en laat ons nu in verwarring achter. Slaap zacht, schatje. Liefde gaat nooit over.
x Judith.

Felix - september 2014

Felix, Mijn lieve Felix, Onze lieve Felix, want je bent deel van onze familie. En, je bent er niet meer.
Er werd me gevraagd of ik een afscheidsverhaal wilde schrijven.
Maar hoe vat je een jaar samen. Ik probeer het ..
Ongeveer deze tijd vorig jaar zag ik je liggen op straat te Londerzeel. De foto van jou in de goot, helemaal mager, vol vlooien en met een schimmel – zo bleek achteraf – gingen viraal. Ik werd als ‚meldster’ bejubeld en bewierookt. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik voelde me een heldin. Maar de echte held bleek jij te zijn. Je palmde in één keer met je geknuffel en je geknor en je zwoele ogen direct ieders hart in.
Je was ziek, met je nieraandoening. Je was al oud, met je geschatte 9 jaar. Je was mager, met je 2,4 kilo. Je had haast geen tanden meer. Wat moet je leventje triest geweest zijn zo op straat. Maar je opvangmama van Zwerfkat in Nood wist je erboven op te brengen met veel geduld, veel poetsbeurten :-) , en heel veel knuffels en liefde!
En de liefde voor jou groeide. Mijn gezin was er 100% zeker van. Dit was geen toeval meer; je hoorde bij ons! En dus adopteerden we je.
We kochten een extra krabpaal, extra kattenbak, speciaal eten, medicatie. Ja, we zijn helemaal voor jou gegaan, en ik denk dat jij het wel leuk vond zo. Hoewel je af en toe "potverdorie Felix” met Kaylie, onze andere poes, in de clinch ging .. Hoewel je onder je voeten kreeg „Felix – Neen!” voor het krabben aan onze zetels .. Hoewel je van het eten van Kaylie weggejaagd moest worden „Felix, da’s ni goed voor je, mijn bazeke" .. Hoewel je stoer kon doen tegen Keno, onze Berner Sennen die buiten zat te kwispelen naar je „ach Felix, het is zo’n grote loebas".
En wat was je toch een genot om in huis te hebben!  We hebben zo genoten van je bezoekjes op onze schoot voor TV. Als je al even buiten mocht in de tuin – onder toezicht .. We lieten je niet alleen .. Sorry – kon je zo genieten van het gras, en liggen rollen en rollen. Je wist je altijd wel op één of andere manier tussen mijn bureau en buik te wringen zodat je op mijn schoot kon liggen terwijl ik aan het werk was op mijn computer. Ik moet nog glimlachen als ik denk aan je gemiauw omdat je de keuken inwilde (waar het eten van Kaylie dus stond :-)), en hoe je je tegen de muur aanperste om tussen onze benen door te kunnen glippen.
En dan .. Plots .. Na ons verlof werd je ziek. Ja, je niesde al wel eens, maar dat was nog niet in de verste verte de ‚nies-ziekte’ te noemen. Maar dan kwam ‚het snot’. Je begon raar te kuchen. En dan ineens vermagerde je nog eens zienderogen. Op 1 week was je 700 gram lichter. Je was niet meer in je normale doen. Je zocht terug – zoals de eerste dagen – een klein donker plekje op. Ach, mijn schat .. Wat was er toch met je aan de hand?
Dan, vorige week, ging het ineens erg snel. De antibioticum hielp niet. De medicatie die we in je neusje moesten doen, ook al niets gebaat. Ik heb nog een grap gemaakt op Facebook over de rekening bij de dierenarts. Ik schreef dat ik wel begrijp hoe 5 euro per maand ‚peanuts’ is van hetgeen Zwerfkat in Nood wel nodig zou hebben voor al die dieren die ze opvangen en verzorgen. Maar als je van je dieren houdt, dan heb je dat er voor over, niet?
Dus de laatste strohalm was je achterlaten bij de dierenarts met een infuus zodat je zou aansterken om bijkomende onderzoeken te kunnen doorstaan. .. Dat was maandag de 15de.
Dinsdag de 16de ging ik ‚s avonds nog snel Keno uitlaten, want de dokter zou bellen. Ik zou je misschien al wel terug mogen ophalen. En de dokter belde .. Een halfuurtje vroeger dan ik verwacht had. Met slecht nieuws. „het is niet goed””de nieren zijn aan het falen” .. Wat doe je dan? Wat vraag je dan? .. ”het is het beste voor Felix om hem te laten gaan”. Lieve Felix .. Als een klein kind heb ik staan huilen op straat. Keno zat er maar wat bij. Ik belde Ils, de opvangmama van Zwerfkat in Nood. Wat moest ik nu toch doen? Neen, ik was geen heldin meer.
Met papa en de kinderen (2 van de 3 want eentje kon het afscheid niet aan) zijn we dan komen gedag zeggen. Je was eigenlijk even mooi als anders. Je zag er wat mager uit, ja. Ik ben blij dat we zijn kunnen langskomen, en dat we je hebben mogen knuffelen. Je hebt ons veel moois gegeven, Felix.
En zo vat ik dus een jaartje samen. Als ik dan straks thuis rondloop dan zie ik dingen die me aan jou herinneren, en dan denk ik „goh, dat had ik ook nog moeten vertellen .. Dat was zo typisch aan hem"! Dank u voor de kapotte zetels! Dank u voor de extra dekens die we nu hebben liggen! Dank u voor het kleine jaartje dat we van jou hebben gekregen.
Mijn lieve Felix, dank je. We missen je!
Kathleen, Jeroen, Nathalie, Eline, Margaux, Kaylie, Keno


Olivia oktober 2013 - 31 oktober 2014

Afscheid van ons meisje Olivia.......
Vanmorgen is ons meisje Olivia bruusk uit ons gezinnetje gerukt. Ons meisje is niet meer, zomaar pats boem....gedaan.
Olivia kwam in maart van dit jaar in de opvang van Zwerfkat in Nood II. Ze was ongeveer 6 maanden oud en zwaar vergiftigd. Zes dagen heeft ze voor haar leven gevochten, maar ze had het gered. Alleen...... Olivia was niet te hanteren, ze was wild, viel aan, gromde, beet. Toch vond ik dat ze een kans moest krijgen om te zien... of we haar gesocialiseerd konden krijgen. Zo is Olivia bij ons (Chris en mij) in de opvang gekomen.
Het heeft maanden geduurd vooraleer ze de klik maakte en toen die er was, kon ik wel huilen van geluk. Iedere dag maakte ze een stapje vooruit.
Ze ging wennen aan het huiselijk leven, aan de opvangkittens en werd beste vriendinnetjes met Aldo, Amina en onze Lexie. Een mooi compleet plaatje van een gelukkige groep dieren samen, allen met hun eigen verleden. Ze zijn allemaal geadopteerd van VZW Zwerfkat in Nood II.
Olivia begon ook steeds beter te reageren op vreemde mensen in huis, ik was zo trots op haar. We waren nu al aan het oefenen met haar op te pakken om haar in het kattenmandje te zetten. Ze zou in mei haar jaarlijkse inenting krijgen, ik wilde haar zo min mogelijk stress bezorgen.
Maar het lot heeft er anders over beslist en vanmorgen hebben we haar gevonden achter het bankstel.
Waarom jij??? Je was zo jong en begon net helemaal open te bloeien en te genieten.
Mijn hart is verscheurd van verdriet, gebroken, leeg....... ik mis je lieffie.
Weet dat ik ontzettend trots op je ben, dat je mijn opvangertje en daarna 'ons kindje' bent geworden.
Jij bent het levende bewijs dat alle dieren een kans verdienen, ook al ziet het er uitzichtloos uit!
Daarom heb ik dit filmpje van je gemaakt, een eerbetoon aan jou en om te laten zien dat je het wel degelijk waard was om ervoor te gaan.
Dag mijn lieve meisje, nog een hele dikke knuffel en kusje op je koppie van Bina en Chris xxx


Alex
6 september

Dag kleine vriend.....

Weer een droevig afscheid, mijn kleine brompot, Alex, is niet meer....

Ik heb me dikwijls zorgen gemaakt om jou, kleine jongen. Van kleins af was je fosfor te hoog, je moest medicijntjes krijgen om je nieren te beschermen. Maar na jaren te hoge waardes, waren die vorig jaar genormaliseerd tot onze grote vreugde. Heel je gedrag veranderde, je werd speelser en je ging veel meer bewegen. In Maart moesten we afscheid nemen van je broertje, je ging treuren, maar gelukkig brak de zon toch weer door voor jou. Half augustus moesten we afscheid nemen van je vriendje Manu, weer een grote klap voor ons brompotje. Je vond troost bij Matte en Grijsje, maar je miste Manu toch erg. Je at minder, je speelde niet, je was stiller. Ik dacht hij moet tijd hebben om het te verwerken en hield je met argus ogen in toog. Een paar dagen geleden ging het erg fout. Je stond ineens wankel op de pootjes, je wilde helemaal niet eten. Zelfs geen kippetje, waar je normaal al je angsten voor aan de kant schoof om toch maar dat lekkers te krijgen. Dat werd een ritje dierenarts. Je kreeg een resem testen en onderzoeken, want er was iets goed mis. Je kreeg een echo en bloedonderzoek. Hieruit bleek dat je niertjes perfect in orde waren, maar dat er een naar virus in je lichaampje zat. Als een sluipende dief in de nacht had de stille moordenaar de fut uit je kleine lijfje gezogen. Het ging allemaal heel snel, tegen die stille moordenaar is er nog steeds geen verweer. Je kon niet meer vechten, je was moe gestreden. Met pijn in het hart hebben we afscheid genomen van onze kleine grombeer.

Wie jou niet kende dacht dat je de meest gevaarlijke kat was die op aarde rond liep. Je kon grommen als een leeuw. Als je ging blazen voelden we echt de luchtverplaatsing op een afstand. Maar dat was allemaal facade, in werkelijkheid had je maar een klein bang hartje. Wij kenden jou en prikten er door heen. Je werd graag geknuffeld, je genoot van aaien en zelfs je haren kammen. Maar eerst moest je altijd laten zien dat je echt wel stoer was. Je was in weze een zachtaardige jongen, die lief was op zijn manier. Je nam alles onder je hoede, je was de zorgende papa...

Nooit meer een luchtverplaatsing voelen als ik je mand passeer.
Nooit meer een vervaarlijke grom uit die mand als ik voorbij kom.
Nooit meer, ach Alex toch jongen, ik doe je toch niks.
Nooit meer mijn hand in het hol van "de briezende leeuw" steken om te kriebelen en aaien.
Nooit meer dat mooie spinconcert dat dan volgde, muziek in de oren....

Wie gaat nu waken voor de bench als er een nieuwkomer is?
Wie neemt de kleine en grote opvangers nu ondr zijn hoede,
Wie speelt nu de zorgende papa?
Wie neemt Matte liefdevol in zijn pootjes als ie overstuur is?
Wie rent meteen tegemoet als Matte roept?
Wie zit elke avond met Grijsje op de vensterbank voor een wederzijdse wasbeurt?

Matte en Grijsje lopen te zoeken lieve jongen, ze missen hun trouwe vriend. Matte loopt te roepen en snapt niet waarom je niet komt opdagen.
En ik??? Ach jongen ik kan niet beschrijven hoe pijn het wel doet. Mijn brompot is niet meer....
Je was nog maar 6, veel te jong om ons te verlaten. Machteloos gevoel, boos op die sluipende moordenaar. Weer die knijpende hand om het hart!!! Het is niet eerlijk, waarom jij?

Dag lieve vriend, steek de brug maar over. Je mag nu naar je broertje en vriendje. Geef hun en mijn andere schatjes over de regenboogbrug nog een dikke knuff van mij. Dag lief brompotje, ooit neem ik je weer in mijn armen...

Marina

Lynne
2 september 2013



Lieve Lynne,

Aan jou denken doet pijn, nog steeds, al is het inmiddels een jaar geleden dat je naar je zusje bent gegaan. Je lieve, zachtaardige karakter, je zorgzaamheid, je vechtlust en je grote enthousiasme toen je weer dingen kon ontdekken... het heeft niet zo mogen zijn. Je lijfje liet je zo vreselijk in de steek. Je was er zelf ook nog niet klaar voor, maar je moest. Je was al in shock toen je bij de dierenarts kwam en het enige dat zij nog kon doen was je helpen om liefdevol de brug over te steken.

Ik wil niet meer denken aan die vreselijke onmacht, aan alles wat er mis ging. Wel wil ik je kracht en je moed herinneren. Met vallen en opstaan (letterlijk en figuurlijk) vocht je je een weg door je ziekte heen. Met een tip van een zwerfkatcollega werd jouw wereld ondanks alles ineens enorm veel groter. Hoewel de eerste stapjes enorm vermoeiend waren voor je, besefte je direct wat het voor je betekende en zo kwam je zelf vragen om meer, méér, MEER! Je enthousiasme was aanstekelijk en we kregen allemaal weer hoop.

Met een tip van weer een andere zwerfkatcollega vonden we medicatie die je ziekte zou kunnen vertragen. Ook hier zie je weer jouw verbindingskracht: tot in het uiterste wist je mensen elkaar te laten vinden. We hebben allemaal samengewerkt om jou weer beter te krijgen en je kracht te doen terugkeren. Tot 1 september... je was moe en hebt nog uitgebreid van onze liefde en warmte genoten. De volgende dag kreeg ik een berichtje dat het heel snel slechter met je ging. Je wilde niet, maar je moest. Je was niet klaar om afscheid te nemen, maar je kon niet anders. En wij bleven in verwarring achter.

Lieve Lynne, je bent er nog steeds, dat weten we. Je komt regelmatig kijken en spelen en je bent aan beide kanten van de regenboogbrug. Toryn, Lise, Wendy, Madelon en ik aan de ene kant; Fynna en Myra aan de andere kant; je blijft ons verbinden. Het verdriet wordt er niet minder om, maar we houden van je.

Dag lief meisje, kusje van mij - ook namens Wendy.
xxx Judith.
 

 

Manu
mei 2006 - augustus 2014



Als briesende leeuw kwam je in mijn leven. Doodziek. Ik mocht je zien open bloeien tot een lieve, zachtaardige jongen. Je was vriendjes met alle katten, de kleine opvangers nam je onder je vleugels, je leek wel een moederkloek.
Maart 2009 raakte je vermist, 8 weken onrust, maar gelukkig kon ik je weer in mijn armen sluiten. Je was de helft van je gewicht verloren. Met moeite sterkte je weer aan, maar je werd nooit meer het mollig ventje van voor je verdwijning.
De laatste jaren was het tobben met je darmen. Een biopt kon geen uitsluitsel geven dat er iets woekerde in je lijfje. Aangepaste voeding, medicijnen, eetlustopwekkers, het bracht een tijd verbetering, we kregen toch extra tijd met jou. Maar de laatste weken verloor je razend snel gewicht, je snoetje werd steeds spitser. je wilde wel eten, maar het lukte niet zo goed. Weer maar een trip naar de dierenarts. Het voelde niet goed in je buikje. Je werd aan infuus gelegd en deze ochtend kreeg je een operatie. Maar spijtig genoeg was het heel erg foute boel en was er niets meer te doen. We hebben je niet meer laten wakker worden, we hebben de strijd verloren lieve jongen. Ik heb je gelukkig nog in mijn armen mogen koesteren voor je in slaap ging voor de operatie en ik heb de hele tijd aan je zijde gestaan, dat was het laatste wat ik nog kon doen, mijn dierbaar manneke. Ik wilde nog zoveel meer ......

Overal waar ik kijk zijn herinneringen. Zoveel plekjes voor verschillende momenten. Je luilekker plekje op de zetel. Je eetplekje op de bench. Je mandje op de vensterbank als het zonnetje scheen. Je holletje in de krabpaal. Je knuffelplaatsje op de tafel.....
Geen snoetje op de bench, dat verwachtingsvol kijkt als de eetbakjes rammelen. Die oogjes die me vragend aan keken wat lekkers krijg ik deze keer? De geur van kip of vis, dan kon je niet wachten, dan werd er al gedrenteld in de keuken. Met je piepstemmetje als een kitten liet je dan horen dat je echt wel honger had.

Wie moet nu de kleintjes onder de vleugels nemen?
Wie komt er zachtjes langs gelopen, met een blik mag ik bij op de bank?
Wie laat me nu tig rondjes lopen vooraleer hij zijn medicijntjes laat geven?
Wie moet nu grijsje helpen om Lotje te sandwichen als ze binnen komt?
Wie moet er nu op de bank sullig zitten kijken met zen tongetje buiten boord?


Dag noenie, noeke, noenienoe....
Manu, lief manneke de tranen blijven vloeien....
Grijsje treurt om zijn vriendje, Alex is even het noorden kwijt.
Het gemis is groot.
In ons hart zal je altijd blijven wonen, jou pootafdruk is groot.
Ik laat je gaan liefie, je mag de brug over steken. Je ziet een paar van je vriendjes weer.
Dag lieve jongen, nog een dikke knuff, ook van Kim !

Marina




Promiss



Promiss, Prompie de wompie, Prommewom, Prompie, mijn grote, lieve, eeuwige kitten, wat hebben we genoten.
Ik zie je nog uit die reismand stappen, voorzichtig om je heen kijken, of het echt wel waar was, of je echt wel je pootjes mocht strekken.
Je had geen model van een kat, het leek wel of je de inhoud van een sardienendoosje was, echt kort gedrongen, je zag er zelfs hoekig uit.
Wat had je allemaal moeten doorstaan lieve jongen, hoe kon dit nu al die maanden gebeuren, dit had je toch helemaal niet verdient, zachtaardig ventje.
Je moest langzaam wennen aan de ruimte, steeds een stapje verder, steeds wat meer om te verkenen. De introductie in de bende hier, wat vond je dat heerlijk, al die vriendjes.
Zes jaar geleden hadden we kleine papflessers onder onze hoede. De melders van één van de schatjes wilden hun beschermeling adopteren als ie er klaar voor was. Ze kwamen regelmatig op bezoek voor de kleine Faith. Jij had al in de smiezen dat het wel erg aardige mensen waren en voor jou stond het al vast, bij die aardige lui wilde jij wel wonen. Je gooide heel je charme in de strijd. Anja en Guy kwamen weer op bezoek en jij gooide je gewoon voor de voeten van Guy op je rug. Je zoetsappigste blik, smekend om een kriebel op je buikje. Ja zelfs Guy, hondenliefhebber in hart en nieren, kon niet aan je kuren weerstaan.Een aantal dagen later kreeg ik telefoon van Anja. "Marina, ik heb een probleem" Ik dacht dat de adoptie van Faithje om één of ander rede niet kon door gaan. Niets was minder waar, er was stiekem ook een prompie in hun hartje geslopen. Guy was als een blok gevallen voor de charmes van onze Prommewom.Guy, een hondenmens, was helemaal verliefd geworden op een kater. Tja prompie, je wond iedereen om je pootjes, heh liefje. Wat was dan het probleem? Er was al een snorrepietje in huis, genaamd Minou, zou hij wel met Promiss overweg kunnen? Promiss jij ging eerder troubles uit de weg en Minou behoorde nu ook niet echt tot een knokploeg, dus het proberen waard.
 
Promiss we hadden je beloofd dat t alleen maar beter kon worden en die belofte hebben we waar gemaakt.
Je woonde in Dilsen, bij een heel lief gezin, ze droegen je op handen jongen, je kwam echt niets te kort.
Je kreeg een buitenren, je kreeg rivierkreeftjes geserveerd, liefde in overvloed, niets was te veel.
De kat des huizes was al snel je vriendje en kleine Faith nam je mee onder je hoede. Alhoewel die kleine man ook wel geregeld "slachtoffer" was van je gekke streken. Wat een bofkontje, echt met je gat in de boter gevallen !
 
We zijn nog op bezoek geweest en konden met eigen ogen zien hoe jij kon genieten, je was "thuis". We kregen regelmatig updates van je gekke fratsen, we genoten dan samen met je mensjes van die ondeugende streken.Maar dinsdag kwam dit droevige bericht van je mensjes :
 
Helaas deze keer geen leuke verhalen over de streken van onze Promiss. Helaas is hij een paar dagen geleden van ons heen gegaan.
 
Het is al die jaren zo ontzettend goed gegaan met hem, maar een paar maanden geleden kreeg hij longontsteking. Dag en nacht zijn we met hem in de weer geweest en ja hoor hij krabbelde weer op. Hij had weer als vanouds zijn gekke streken en ook Faith was weer “slachtoffer “van zijn streken . Dolgelukkig waren we. Hij was wel  vermagerd en at minder goed, maar verder geen reden tot ongerustheid, dachten we…… Een tweetal weken geleden werd hij lusteloos en had steeds minder eetlust. De dierenarts kon echter niets concreets vinden. We hebben alles in huis gehaald om hem aan het eten te krijgen.
 
Promiss was gek op rivierkreeftjes, niets was ons teveel moeite dus kreeg hij zijn lievelinskostje geserveerd….. Ook dit wilde op het laatst niet meer baten.
 
Zaterdag is hij heel stilletjes heengegaan, op zijn lievelingsplaatsje in het buitenverblijf.
 
We missen hem enorm onze lieve, ondeugende kleine knuffelbeer. We zijn heel blij dat we nog zoveel geweldige jaren met hem hebben gehad.
 
Vaarwel lieverd, we zullen je nooit vergeten…..
 
Guy en Anja
 
 
Er is me gevraagd om een afscheidsverhaaltje te schrijven, je lieve mensjes hebben het nu te zwaar, het verlies is te groot, imens verdriet. Ik snap dat maar al te goed, die pootafdruk, die jij op het hart achter laat, amai!
Hier vloeien al de tranen sinds het berichtje kwam. Zelfs na bijna 6 jaar plaatsing valt het nog erg zwaar dit afscheid te schrijven.
 
Prommewom je bent er stilletjes tussenuit gepiept, ik vergeet nooit je gekke fratsen, je gekke 5, je leuk miauwke als je me kwam begroeten, die druilerige oogjes, die vroegen om een aai over je bolletje.
 
Dikke kus op je toet, prompiedewompie,ooit zie ik je weer. Ik zeg je niet vaarwel, ik zeg tot ziens …..

Anja en Guy dank voor de vele mooie jaren, het ventje heeft enorm genoten. De belofte is meer dan waar gemaakt....
Heel veel sterkte met het verlies van jullie speciale ventje!!! Promiss, lieve jongen, slaap zacht.



Luca: 7-04-2013 - 13-05-2014



Lieve Luca,
 
Dinsdag 13 mei kregen we het verschrikkelijke nieuws. Je had ernstig bloedarmoede en je was stervende. Zo plotseling en onverwacht moesten we afscheid van je nemen.
Nu ben je bij Biaggi onze lieve hond waar we net vier dagen eerder afscheid van hebben moeten nemen. Heftig verdriet om jullie beide. Veel teveel ineens! Het is moeilijk te bevatten zo’n jong leven.
Ons lief katertje is er niet meer.
 
Maar één jaar hebben we plezier van je mogen beleven,
één ding is zeker,
We zullen je iedere dag missen,
En nooit meer vergeten.
 
Timo, Danée, Leon & Sonja
En je zusje Lilo

Edu: 18-05-2011 - 16-05-2013



Lieve Edu, lieve Wander
Twee jaar geleden was je mijn opvangertje, mijn zorgenkindje. Samen met je moeder en je broertje en zusjes was je met twee dagen binnengekomen. Hoe klein je ook was, je viel op, je was anders dan de anderen. Als iedereen lekker lag te drinken, kroop jij mauwend door de mand. Je liet je wegduwen en moest bijgevoerd worden. Jullie werden groter, de oogjes, oortjes gingen open, maar het leek wel of jij nog steeds niet kon zien. Iedereen vloog het nest uit, ging op onderzoek en lekker dollen en jij kon de uitgang niet vinden. Altijd liep je maar in rondjes, botste met je neusje overal tegenaan.
De dierenarts heeft je onderzocht, op eerste opslag zag je er gezond en normaal aan. De bloedwaarden gaven echter aan dat je een zware toxoplasmose-besmetting had gehad, vermoedelijk in de baarmoeder. Dit veroorzaakte inderdaad je blindheid, maar leverde nog meer kortsluiting in je hersenen op. Je ontwikkelde je traag tot bijna niet en je was erg prikkelgevoelig. Van het kleinste geluidje kon je in paniek raken en dan sloeg je op tilt. Je sprong een meter in de lucht en rende rond als een kip zonder kop. Om je vervolgens weer overal aan te stoten.
Je was voortdurend op jacht naar denkbeeldige vliegjes. Je kon goed fel zijn! Maar je was vooral ook een schatje, die lekker op je schoot lag te sabbelen. Jezelf wassen kon je niet, maar mijn handen werden grondig afgelebberd. Je kon spinnen als geen ander.
Helaas kon je bij ons niet blijven, met al onze opvangers zou dit huishouden te onstabiel zijn voor je. Elke keer weer een nieuw geurtje en katten die hun draai moeten vinden. Na een mislukte plaatsing, kwam je bij Kim en Loode terecht. Je had het niet beter kunnen treffen! Kim had een klik met jou en je kreeg je eigen suite in hun woning. Het ging goed met je, je was tot rust gekomen. Als je een kwaaie bui had, werd je beschermd en je maakte goed contact met de andere katten. Wel bleef je natuurlijk een aparte, maar je werd een mooie grote kat en je naam is Wander, een wandelend wonder.
We zijn je nog een paar keer komen opzoeken en ik kon je belevenissen volgen op facebook. Vorige week bleek het niet goed met je te gaan, ik zag op een filmpje dat je weer goed kortsluiting had. Deze keer duurde de paniekaanval wel heel erg lang, meer dan twee dagen en ook daarna werd je niet meer de oude. Je lichaam was uitgeput, je was uitgevochten. Hoe graag ik je ook nog eens vast had willen hebben, ik ben blij dat ze voor jouw welzijn hebben gekozen. Je leefde in geleende tijd, blijkbaar is die nu op.
Dag lieve Edu, ik ben blij dat ik je heb gekend. Je bent de meest speciale opvanger die ik ooit heb gehad en je zal voor altijd in mijn hart zijn. Ik ga je missen…
Liselot

Yorick: 01-09-2008 - 18-03-2014




Dag klein, lief harlekijntje.

Veel te jong, veel te snel en helemaal onverwacht ben je heen gegaan.

Nooit meer dat lieve, smachtende snoetje aan het raam als ik vertrek. Vragende blik, je bijft toch niet te lang weg?
Nooit meer dat vrolijke, blije snoetje als ik weer thuis kom. Gelukkig, je bent er weer, ik heb je zo gemist!
Nooit meer die vrolijke kreetjes als je in speelstemming was.
Nooit meer dat zachtjes tastende pootje. Mag ik op je schootje?
Nooit meer die stevige kopjes en neusjes. Die mooie oogjes van mijn kleine harlekijn.
Nooit meer dat aandoenlijke tafereeltje op de zetel. Yorick en broertje Alex de pootjes om mekaar geslagen.

In de ochtend koffie drinken zal nooit meer hetzelfde zijn. Geen Yorick op de arm, helemaal tegen me aan gedrukt, want mama de nacht was lang.

Kwetsende woorden van onwetende, het was toch maar een kat. Jij was niet maar een kat. Jij was Yorick, onze kleine harlekijn.
Jij, lief, levend wezentje maakte deel uit van het gezin. Jij was erg aanwezig, nooit aandacht genoeg, steeds meer knuffels. Die eye-liner oogjes, die steeds vroegen, mag ik op arm? Je wilde steeds contact, als het mogelijk was nog liefst in ons kruipen.

Het heeft tijd gekost om dit neer te schrijven, afscheid van mijn kleine schat. Knijpende vuist om het hart, wat doet dit afscheid weer pijn.

Dag klein ventje, we missen jou! Er is een leegte in huis, maar in ons hart zal je eeuwig wonen.
Nog een dikke lebber van Lucy en een neusje van al je kattenvriendjes.

Rust zacht mijn kleine Yorick.
Falco: 2012 - februari 2014



Lieve Falco,
 
Daar staat het drinkbakje, verlaten. Op de vloer ligt een speelgoedmuis, plompverloren. Naast me staat de kattenbak ,leeg.
Je was als kitten ziek en nog wat zwakker dan je zusje Noekie en je broertje Bobje en toch niet minder speels en opgewekt.
Maar je opvangouders hebben je erdoorheen gesleept. 25 juli 2012 mochten we je dan ophalen. Ook wij hebben je nog een tijdje met speciaal voer en met extra zorg verder op weg geholpen, maar na een paar maanden was je helemaal gezond. Wel wat klein voor een kater, je heette niet voor niets eerst Muisje, maar ons grijze menneke was des te opgewekter en daarbij de grootste knuffelkat die we gekend hebben.
Altijd kwam je naar me toe als ik even weg was geweest, alsof ik eindelijk van een lange reis was teruggekeerd. Wanneer je zelf even weg was, terug van achter de herfstblaadjes aanhollen of van muizenjacht, kwam je blij naar binnen naar ons toe gehuppeld.
Nee, tegen de grote katers in de buurt kon je niet op; je bleef dus verstandig kort in de buurt, in de tuin, nooit ver weg van onze poes Trojka, waar je altijd naast ging liggen, genietend in de zon of in de wasmand. ’s-Avonds lag je altijd lekker bij ons op de bank, het gaf niet of we bewogen, ons prinsje sliep heerlijk door.

Plotseling echter, werd je ziek; geen levendigheid meer en niet kunnen eten ondanks dat je honger had.
Vocht in de longen, constateerde de dierenarts op zaterdag; oorzaak nog onbekend. Twee dagen later bij de d.a. de constatering dat je FIV had, ze had geen hoop meer voor je. Wij wilden je echter nog niet opgeven en hebben je laten drinken en vloeibaar voedsel gegeven, zoals je dat ook als kitten at.
Eén week lang hebben we de hoop gehouden dat je het toch weer zou redden. En op vrijdag stond je weer op en at je weer beetjes vast voedsel.
Vrijdagavond plots stuiptrekkingen, een minuut later leefde je niet meer….je hebt gewacht tot mijn vrouw, Astrid thuiskwam en toen het leven losgelaten.
 
Het was veel te vroeg voor je, je wilde het leven nog beginnen, maar het ging niet anders. Nu mag je spelen met je zusje in de kattenhemel.
Ons rest nu de leegte en je grafje onder de eik, en de herinnering aan ons jungske.
 
Wij zullen je nooit vergeten, Falco.


Noekie: 2012 - februari 2014



Lieve Noekie,
Op 11 augustus 2012 kwam je bij ons, lief klein ontzettend aanhankelijk en vooral een kleine ondeugd. Je was onze oogappel. Wat hielden we van jou.
Toen zomaar onverwachts werd je ziek. Het noodlot sloeg toe. Het laatste half jaar hebben we samen gevochten om alle problemen  te overwinnen. Het leek of we de strijd gewonnen hadden. Je maakte geen zieke indruk. We genoten van iedere dag. Echter plotseling ging je gezondheid binnen een week heel hard achteruit. De echo die we nog lieten maken in de kliniek in Aken vertelde ons dat we niets meer voor je konden doen. Na 1 ½ jaar trouwe kameraadschap en onvoorwaardelijke liefde die je ons gaf moesten we je vandaag laten gaan.
Lieve Noekie wat zullen we je missen. We zullen je nooit vergeten.

Je baasjes
Omaatje: 1996 - 6 februari 2014




" Omaatje is niet meer..."
 
Ons eerste nachtje slaapje doen... saampjes...
Ons laatste nachtje slaapje doen... saampjes
En nu... jouw "forever-slaapje"... ook saampjes...
 
Jij stal mijn hartje... En ik 't jouwe...
Zoveel om van te houden...
Zoveel om nu te missen...
 
Wat ben ik dankbaar dat ik voor je mocht zorgen...
Maar ik was niet alleen...
Aan Bina en Zwerfkat In Nood II : dank jullie wel om Omaatje van 't straat te halen...
Aan Jacqueline, haar opvangmamma : bedankt voor alle lieve, goeie zorgkes...
Aan Ome Brecht, onze dierenarts : zelden heb ik zo 'n medevoelen en respect gezien ! Merçiekes !
 
Allerliefste Omaatje...
Dat "pakje" dat ik je nog mee gaf...
Kijk daar maar es in...
Heb 't volgepropt met extra veel kusjes, knuffeltjes en liefde...
Net genoeg tot ons weerzien...!
 
Jouw adoptiemamma

Kyro: 20 mei 2012 - 27 januari 2014


Ongelofelijk dat ook jij niet langer bij ons mocht zijn. Amper 7 maanden na het overlijden van je lieve broertje Nino, werd ook jij plotseling ziek. Je was een actieve kat, had in de buurt veel vriendjes en vriendinnetjes. Je vond het heerlijk om buiten te zijn. Plotseling werd je lusteloos en wilde je niet meer naar buiten. Ook je eten liet je staan. We vertrouwde het niet en de dierenarts heeft bloedonderzoek gedaan. Je bleek een acute bloedziekte te hebben, je zou niet meer beter worden, alleen maar zieker. We hebben besloten om ook jou naar de poezenhemel te laten gaan. Lieve Kyro, we missen je verschrikkelijk. We zijn dankbaar dat we jou en je broertje bij ons hebben gehad. Rust zacht.

Je baasjes Astrid, Gaston, Robin, Sam en Lotte

Fiore: geadopteerd 7 november 2010 - overleden 3 augustus 2013

Ter herinnering aan Fiore.

Fiore is helaas overleden vermoedelijk aan de gevolgen van FIP. Zij werd plots benauwd, diagnose vocht achter de longen en 24 uur later is zij tijdens de hospitalisatie bij de dierenarts overleden zonder dat wij afscheid hebben kunnen nemen. Wij zullen ons Fiore herinneren als een altijd speelse, lieve en nieuwsgierige kat, die graag mee hielp in het huishouden. We hadden haar graag langer bij ons gehad.
Voor altijd uit ons oog, voor immer in ons hart.
Je baasjes en je broer Orso"

Nino: 20 mei 2012 - 4 juni 2013



Toen we je broertje Kyro gingen ophalen in zijn gastgezin, gaf jij duidelijk aan dat je ook met ons mee naar huis wilde. Je kroop bij ons en we sloten je meteen in ons hart.
Je was onze knuffelkat. Anderhalve week geleden werd je ziek, je ging braken. De dierenarts zag op de röntgenfoto, dat je longen helemaal gevuld met vocht waren. Je bent nog geopereerd en kreeg medicijnen. Een paar dagen hebben we nog van je kunnen genieten, je bloeide weer helemaal op. Je ging weer eten, drinken en je hebt zelfs nog, met je broertje Kyro, buiten gespeeld. Tot 2 dagen geleden, je werd weer lusteloos en ook het eten werd steeds minder. We wilde je niet langer laten lijden en we hebben je naar de poezenhemel laten gaan. Lieve Nino, we zijn blij dat we voor je hebben mogen zorgen, rust zacht.


Dennis - 1 juni 2013



Lieve Dennis,
 
Vandaag heb ik tot mijn grote verbazing vernomen dat je plotseling overleden bent.
Je was nog jong en had nog een heel leven te gaan, waarom toch ?
Het is een grote troost voor mij dat ik weet dat je super in de watten bent gelegd bij je familie, die je 1 jaar geleden heeft geadopteerd.
Lieve jongen, rust zacht.....vergeten zal ik je nooit. Jij was "speciaal" !
 
Van je opvangmama Bina

Fynna - 15 april 2013



Lieve Fynna,

Het heeft me een jaar gekost om een afscheidsverhaaltje voor je te schrijven... Wat is er toch veel gebeurd sinds ik schreef dat jullie zo'n fijne thuis hadden gevonden, lekker samen, voor altijd de drie dropjes. Het geluk duurde maar zo kort. Al snel werd jij ziek, gewoon een griepje, maar daardoor kreeg het meest gevreesde virus vat op jou. We hebben zo ons best gedaan, alles werd voor jou uit de kast getrokken, maar het leven is hard. Ik heb nog steeds geen antwoord op de vraag die je maar bleef herhalen, ik had je zoveel meer gegund.

Ik wil niet meer denken aan die vreselijke zaterdag; ik denk liever aan hoe je weer thuis kwam en meteen op schoot kroop om nog alle liefde tot je te nemen in de korte tijd die je nog had. Wat was het moeilijk om die avond afscheid te nemen, wetende dat we elkaar alleen nog in gedachten zouden zien. Je hebt nog een dag mogen en kunnen genieten, en daarna gaf je aan dat je niet meer hoefde. Je hebt niet hoeven lijden, dat moest absoluut voorkomen worden. Het ging zo snel allemaal, je lichaam liet het afweten maar je geest werd des te sterker.

Nu ben je bij Myra, en ook je zusje Lynne is je achterna gereisd. Ik weet zeker dat jullie ontzettend veel lol hebben samen en nog regelmatig even komen kijken of hier wel alles goed gaat. Gelukkig is dat inmiddels weer zo. Je zusje Toryn heeft een lief nieuw vriendinnetje en is ook weer gelukkig. Je wordt nog elke dag gemist, je leventje en het geluk was zo kort. Maar je bent geliefd geweest vanaf het moment dat je als klein ziek flessenkitten bij mij kwam wonen en die liefde is er nog altijd. We missen je, meisje, maar onze levens zijn voor altijd verbonden.

xxx Judith, ook namens Wendy.

Yogi - 18 februari 2013



Yogi...
We gaan je zo missen.

Je prachtige blauwe ogen en je zijdezachte vacht.
Je geluidloze miauwtje.

Je plezier en genieten als je in de tuin kon zijn.

We hebben een jaar van je mogen genieten, en toen werd je erg ziek.
Droge fip of auto- immuun ziekte.
We willen het je niet aandoen om maanden met pillen aan de gang te gaan, daar ben je de kater niet voor.

Yogi we kiezen voor jou.
Bedankt dat je ons je vertrouwen gegeven hebt en dat we voor je mochten zorgen.

Doe je Rampie, Kasper, Snoezie en Dommeltje en Bobje de groetjes als je over de regenboogbrug bent gegaan?

Monique en Bart

Azdin - 13 februari 2013

Azdin,

Je kwam bij ons als klein katertje van een paar weken oud. Samen met je broertje en zusje in ons gastgezin in de opvang. Al snel bleek dat je een ernstige hartafwijking had. Volgens de dierenarts zou je nog geen half jaar oud worden. Je broertje en zusje werden geplaatst en kregen een fijn gezinnetje. Voor jouw kon dit niet aangezien je ziek was mocht je lekker bij ons blijven wonen. Je ging regelmatig naar de cardioloog en deze gaf je medicijnen. Inmiddels was je al meer dan een jaar oud en rende rond of je niets markeerde. Ze wilden je dan ook gaan plaatsen. Dit konden we niet
laten gebeuren, onze liefde voor jouw was te groot. We hebben je dan ook geadopteerd en je was heel gelukkig bij ons. Je was een heel aanhankelijke
knuffelkater. Vooral onze dochter was je grote favoriet. Je sliep bij haar op bed en was al onderweg naar haar als auto stopte.
Helaas kwam er deze week een einde aan ons geluk met jou. We Vonden je dood in tuin van buren. Je lag erbij of je aan het slapen was, lang uitgestrekt met kopje op je
pootjes. We wisten dat dit gebeuren kon, maar het was toch nog een grote schock. Je bent bijna 3 jaar geworden. We hadden je nog zo graag bij ons gehouden.
Het mocht niet meer zo zijn. Ons verdriet is groot, we missen je knuffels, ons huis is leeg. We zullen onze lieve knul nooit vergeten.
Je baasjes Ine en Rowena.

Myra - 25 september 2012

Als tranen een brug konden bouwen, dan zouden we elkaar nog elke dag zien. Maar helaas mocht het niet zo zijn, mijn schaapje, de wereld was te klein voor jou. In jouw vorige leventje moet iets gebeurd zijn dat zó verschrikkelijk was, dat je nog een paar maandjes extra kreeg om te leren wat liefde is, om te zien dat je nooit meer alleen bent. Je was niet meer verlaten, je leerde wat liefde ontvangen en liefde geven is… en toen werd je alsnog naar de regenboogbrug geroepen.

Je leventje was verschrikkelijk kort, 11 maanden waarvan 9 bij mij. Negen zeer intensieve maanden, waarin ik je probeerde te geven wat je nodig had. Je was altijd in mijn gedachten, altijd in mijn blikveld, en mijn hart maakte overuren als je een ministapje vooruit zette. Als ik had geweten dat elk stapje vooruit een stapje dichterbij ons afscheid zou zijn, dan had ik je nooit meer laten gaan.

Lieve Myra, ik hoop dat je het fijn hebt waar je nu bent, dat je eindelijk vrij bent en zonder angsten, zoals die laatste weken. De hemel heeft er een sterretje bij, de allermooiste…
Judith

Milo - september 2012


Lieve Milo,

Kijk eens hoe heerlijk je daar ligt, van het zonnetje genieten!   Jij wist wel wat je prettig vond!

Je was pas 2 weekjes oud toen je bij ons kwam, wij mochten je zien groeien. Met 4 weekjes oud had je al een eigen baasje die heel wat geduld moest opbrengen, hij mocht jou nl pas 4 weken later ophalen We hebben heel wat mooie foto’s van je gemaakt. Om je nieuwe baasje te laten zien hoe mooi en schattig je wel niet was, want een mooi katje was je absoluut!! Je baasje noemde jou Elmo.

Bij je nieuwe baasje bleek je al snel ziek. Er werd alles in het werk gesteld om jou beter te krijgen.  Helaas, het mocht allemaal niet baten. Na enkele weken kregen wij hier het verschrikkelijke nieuws dat jij er niet meer was….

Jouw mooie foto’s hebben we. In herinnering zal je altijd bij ons blijven.  Onze lieve kleine Milo, lieve kleine Elmo..

Rust zacht, lief vriendje van ons!

Je gastgezin Sonja Kreyns

Nob - augustus 2012



Lieve, lieve Nob

Wat een vreselijk nieuws! Vorige week kreeg ik een mailtje waarin stond dat je al een tijdje ziek was. Je at niet meer, wilde niet meer spelen en begon steeds korter te ademen. Je nieuwe gezin is gelijk met je naar de dierenarts gereden waar je antibiotica kreeg voor een long- en blaasinfectie. Je zou daarvan beter moeten worden, maar dat gebeurde niet.. Uit onderzoek bleek dat je witte bloedcellen zeer lagen zaten, waardoor de dierenarts een ander probleem vermoedde. En het ging ondertussen maar slechter en slechter met je. Je kreeg een cortisonekuur en een aerosolbehandeling voor je longen. Maar uiteindelijk bleek dat je leukemie had en dat je niet sterk genoeg was om er bovenop te komen. Ze hebben je moeten laten inslapen, omdat je teveel aan het lijden was. Ooo arme Nob, wat vind ik dit erg. Je leventje begon als zwerfkatje. Samen met je zusje Lucy kwam je hier bang binnen, maar binnen 2 dagen waren we al dikke vrienden en was je niet meer bij me weg te slaan. Ik was zo dol op je! Je was echt mijn lieveling, mijn kleine speciale wolbaaltje. Toen ik op vakantie was hoorde ik het goede nieuws dat een leuk gezin jou en Lucy samen wilde adopteren. Ik was enorm blij!! Wat zou jij een lekker leventje krijgen.. En nu, na 6 weken bij je nieuwe gezin moeten ze je al afgeven. Ze hebben enorm verdriet en Lucy snapt er allemaal niets van. Lieve Nob, de tranen lopen hier over mijn wangen. Het is niet eerlijk, dit heb je niet verdiend. Ik zal je nooit vergeten…
Gaby


Melchior - augustus 2012



Dag lieve Melchior, ons Mellemansje, Mellie onze grumpy opa..
Precies 471 dagen ben je in ons leven geweest. We leerden je kennen als een knappe langhaar die even zijn haar kwijt was.
Hihi, wat heeft het toch lang geduurd voor je mooie haren weer wat langer waren.
We zeiden altijd tegen elkaar 'wat is onze Mel toch een gemakkelijke kat' en dat was ook zo. Je wandelde binnen in ons huis (je had net een castratie, scheerbeurt, 2 dagen bij de dierenarts én een lange rit erop zitten), keek eens naar de andere katten en plofte neer op de grond alsof je wou zeggen "ok, ik vind het hier wel goed zo".
Een paar maanden later vonden we dat je veel dronk en na een resem onderzoeken bleek je zowel diabetes als kattenaids te hebben. Geen probleem, van dan af kreeg je twee spuitjes insuline per dag en voelde je je heel wat beter.
Ondertussen waren we al zulke dikke maatjes geworden dat we bekend maakten wat we eigenlijk al lang wisten: je mocht bij ons blijven voor de rest van je leventje.

Lieve Mellie, wat was je toch een heerlijke kat! We denken elke dag aan je maniertjes... Hoe je kopjes gaf aan onze benen, je staart niet ophief in de kattenbak, hoe je je plasjes niet ondergroef, er dan even in ging staan en daarna overal pootjes op de vloer zette, hoe je geluidloos miauwde als je eten wou, hoe je op het platformpje van de trap lag om naar ons te kunnen kijken en hoe je heel soms als een gek jong kitten achter een balletje aanrende of een stinkzakje ging knuffelen. Zeker dat spelen, dat vonden we altijd zo heerlijk om te zien!
Over de laatste dagen schrijven we niet in dit verhaaltje, we willen ons alle mooie momenten samen herinneren, alle knuffels.
Hoe moeilijk het ook is om je te missen hier in huis en hoe graag we ook hadden gewild dat je nog wat ouder was geworden, het is goed zo.. We weten dat je gelukkig was, dat je nog meer dan een jaar lekker warm binnen hebt geleefd met genoeg eten en liefde om je heen.
Je hebt een groot plekje in ons hart, nu en altijd.
Liefs,
je mama's, Kath en Babs

Bo - juli 2012



Het vreselijke nieuws kreeg ik in Frankrijk te horen,je was gestorven bij je nieuwe baasje. Bo, je was mijn eerste kitten van dit seizoen, ik weet nog dat ik je ging ophalen in Maasmechelen. Een mooi klein mannetje vol energie die hield van knuffelen en stoeien,omdat je nog alleen was hadden we alle tijd voor je en konden we van je genieten. Samen met een andere kitten ging je naar een lief baasje,dat heeft maar een maand geduurd toen bleek dat je klein bleef en een aangeboren afwijking had waar je niet oud mee kon worden. Hopelijk ben je in je slaap overleden en heb je niets gemerkt. Gelukkig heb ik nog wat foto's van jouw en een filmpje, een geluk dat je dertien mooie weken heb gehad. We zullen altijd aan je blijven denken. Ik blaas een dikke kus naar boven of waar je ook mag zijn.
Je Opvangmoeders  Madeleine en Pia.

Hugo ( Jesse)- augustus 2012

Lieve lieve Hugo,

Na een 2 maandjes hebben we jou alweer moeten afgeven. Je had een virus waardoor er niets anders opzat dan je te laten inslapen. Hugo'tje, we zijn ontzettend blij dat we jou deze 2 maandjes hebben mogen vertroetelen en verzorgen. Je was een prachtbeest en we zullen je nooit meer vergeten. Ook ons bulldogje Finn gaat je ontzettend missen, je was haar beste kameraad. Aangezien wij nog volop aan het verbouwen zijn en dus nog geen binnendeuren hebben, had je de weg naar onze slaapkamer van de 1e dag al gevonden en dit was je vaste plekje 's nachts, knus tussen ons in. Het bed voelt nu ontzettend leeg aan...

We hebben gehoord dat je broertje ook aan dit verschrikkelijk virus is gestorven een paar daagjes geleden. Ik hoop dat jullie terug goed met elkaar kunnen spelen daarboven. Hugo, weet dat we je ontzettend graag zien en slaap zacht. Je zult altijd onze kleine Hugo blijven.

Pieter, Sofie en Finn.

Bruno - juli 2012

Lieve Bruno,

Wij hadden ons opgegeven als gastgezin bij zwerfkat, en al gauw kwam een eerste nestje.Jij en je broertjes en zusjes, 6 heel schattige kittens van 12 weekjes oud. Allemaal gezond, zindelijk en lief, alleen niet gewenst . Waarom is een raadsel.

Jij was er nog maar net, toen kwamen mensen kijken naar jullie. En jij werd als eerste gekozen, deze mensen vielen meteen voor jou!!!

Voor ons even slikken, de eerste kitten die we weer moesten laten vertrekken, maar ook heel blij, want wat had jij het getroffen. Lieve mensen, een grote tuin waarin je mocht spelen, een lieve hond waar je dol op bleek te zijn. Jij ging verder onder de naam Dickie, en ik hoorde alleen maar leuke, mooie verhalen over jou!

Tot we het verschrikkelijke nieuws kregen dat jij plotseling heel ziek was. Een ziekte die je niet zou kunnen overwinnen. Ik ben direct in de auto gestapt om naar jou te komen kijken. Daar lag je dan, veel te rustig voor een jonge kat. Je kroop wel op schoot. En je ging spinnen. Je wisselde van mij naar je eigen baasje en terug. Zelfs zo ziek vond je het fijn geknuffeld te worden.

Maar die ziekte greep jou in zijn macht. Zo een jong katje moet niet achteruit gaan, moet niet lijden. Het is gewoon niet eerlijk. Je baasje heeft moeten besluiten jou te laten gaan.

Lieve Bruno, veeeel te vroeg! Maar in onze gedachte zul je blijven, iedereen die jou heeft mogen kennen zal met veel plezier aan jou terug denken. Je was een schat, we hebben allemaal veel te kort van jou mogen genieten!!

Rust zacht , lieve Dickie!!!

Josje - juli 2012

Dag lief klein Josje. Dat schreef ik begin januari en nu moet ik dat weer schrijven. Ik hoorde net van Annet dat er aan je leventje een droevig einde is gekomen. Je buikje was zo dik geworden en zat zo naar in de weg, dat je zelf heel plotseling hebt besloten weg te gaan.
Je kwam bij mij als schuwe kitten, maar we hadden je motortje snel gevonden en oh wat genoot je toch van knuffels en aaitjes. Van worstje op stompjes groeide je uit tot een slanke en vrolijke kleuter, altijd in voor een springfeestje over mij heen. Nu ben je bij de regenboogbrug waar je voor altijd mag springen en dollen.
Je leven is zo kort geweest, je mocht niet eens je eerste verjaardag vieren. Je wordt gemist, kleine muis. Je "droopy" oogjes zal ik nooit vergeten. Mijn gedachten zijn bij jou, voor altijd. Laatste kusje op je toetje, dag lief Josje.
Je gastgezin, Judith.

Benny - 7 februari 2012

Het is al enige tijd geleden dat we je uit je lijden moesten verlossen, maar het is alsof het gisteren was. We missen je nog steeds. Nu is toch de tijd gekomen voor een memorial, want dat heb je in je leven toch echt verdiend.

 Lang in de opvang bij de VZW, heel erg welkom in september 2007 in Brunssum . En vanaf het begin onvoorwaardelijke liefde wederzijds. Grote trouwe vriend,  knuffelkont, lekkerbek, steeds aan het bedelen tijdens het koken en ook daarna bij Willem aan tafel. Trouw maatje van Tobi de dove kat aan de overkant, wat was je verdrietig toen hij overreden werd.  Het opvoeden en verzorgen van kitten Lilith deed je met hart en ziel. Groot was alweer je verdriet toen zij overleed.  Gelukkig vond je in Lobke je nieuwe vriendin.

Nu zijn wij verdrietig maar ook heel erg dankbaar voor de vele mooie herinneringen aan intense  momenten die je samen met ons gedeeld heb.

 

Dag lieve Benny

 

Sylvia, Willem en Lobke

Didi 11 juli 2012- RIP

Mijn kleine engel
Vannacht hebben we je moeten loslaten, dan breekt je hart in twee..meer nog dan dat.. je hebt ons hart enorm geraakt, zo hard dat het eventjes niet te helen is.
Je kwam een jaar geleden bij ons wonen, toen bleek dat je gehandicapt zou zijn. Je hebt nooit vast voedsel kunnen eten, want je had afwijkingen in de luchtpijp, slokdarm en waarschijnlijk ook maag. We namen het erbij, het maakte ons niet uit lieverd.
Toch was je enorm gelukkig en zo onschuldig, ook al had je het elke dag eventjes moeilijk. We knuffelden je extra. Je speelde, je was zo vrolijk, en elke nacht nestelde je je in onze armen. Jij...
Dag en nacht, een jaar lang hebben we intensief voor je mogen zorgen en je zien opbloeien tot een vrolijke speelse knorrende meid. Nieuwe kittens vond je geweldig, je spurde op en neer en was gek van energie. Dat was uiteindelijk zo verradelijk...tot op het bijna allerlaatste maakte je spurtjes en leek je zo gelukkig, misschien was je dit ook?
We hoopten dat je nog lang onder ons zou blijven, maar het mocht niet zo zijn, maar voorbereid ben je nooit. Meisje toch.
Mijn kleine engel, mijn mooi poezenkindje, we danken jou omdat we je mochten kennen, meer dan dat, je bloeide zo op, en je was ons zonnestraaltje.
Peter zei altijd: "Jij hebt het liefste snoetje wat we ooit gezien hebben". Als ik daaraan denk komen de tranen weer. Jouw snuitje...
Fladder maar verder, je zult nu wel bij je vriendje Ramses zijn, daar kunnen jullie tikkertje verder spelen
Een kusje voor jou, we zijn nooit gescheiden

http://www.youtube.com/watch?v=Ei3tyzbS0aw  S

Sabine en Peter  en al jouw vriendjes

Ramses 25 juni 2012- RIP

Je was op slag dood, je had amper pijn
Maar ik sloeg daarentegen de boel kort en klein

Mijn vriend, mijn grootste kameraad
Een auto raakte jou en reed door, LAFFE daad

Je bent niet dood je komt nog eten
Ik ben je halsband met belletjes vergeten

Achter de eendjes, vandaag weer
maar nu was het de laatste keer

Je bent niet dood, het was een droom die het overwon
Maar ik sloeg alle muren waar ik raken kon

Jij, jij, mijn mooiste lieve jongen,
ik heb je dood verdrongen

Ik schreeuwde en gilde de boel bijeen
NEE, NEE, NEE, jij bent NIET heen!

Kom je straks eten en spelen
Maar kom je de helse pijn in mijn hart helen?

Nee, nee nee nee

Jouw dood kan niet waar zijn

ik geef mijn hart aan jou
voor altijd mijn bijzondere vriend

ik mis je als een idioot, als een gek

help me uit deze nachtmerrie

Jouw beste vriendinnetje Sabine
Peter en al jouw vriendjes

 http://www.youtube.com/watch?v=eDjrOH3JY9E 

Feniks  17 juni 2012 - RIP

Feniks is niet meer

Lieve meid van ons...
Ze hebben je vanmorgen doodgereden en zijn doorgereden...
Wat gaan we je missen, ons libaneesje, woorden schieten tekort.
Je zit heel diep in ons hart, ik heb je zelf uit Libanon meegenomen. Ik zie je nog in de reismand zitten.
Ik weet nog dat je bij een ander gastgezin zat, je werd erg ziek. Je kreeg geelzucht. Na een dierenartsenbezoek en bloedonderzoek was het duidelijk dat jij besmettelijke FIP had, je zou sterven.
Ik heb je overgenomen en weken gedwangvoederd. Ik wist dat je zou sterven, dus besloten we je symbolisch te adopteren.
Maar een wonder gebeurde! De geelzucht verdween, jij werd beter, je werd een grote gezonde meid. Wie had dat gedacht. 
We hadden er weer een vriendje bij:-)
Jarenlang hebben we van elkaar genoten, echt aanraken konden we je zelden, tot op 17 juni.
Ik heb je voor het eerst in mijn armen gedragen, maar toen lag je dood op straat.....

http://www.youtube.com/watch?v=eDjrOH3JY9E 

Abrupt einde, van een prachtig wezen.  Dank je wel voor je liefde, dank je wel, dat we je mochten kennen. We houden van je, dat gaat nooit , nooit over.
Sabine, Peter, en al jouw vriendjes

 

Woezel



 Dag lieve Woezel

Als klein kittentje werd je in een doosje uitgezet. Je kwam bij een gastgezin van zwerfkat in nood terecht. Ik zag je op hun site staan en was meteen smoorverliefd op je. Ik kon niet wachten totdat jij en Daisy naar mij toekwamen. Vanaf het eerste moment voelde jij je thuis, je hoefde niet te wennen, het was alsof je er altijd al had gewoond. Jij en Daisy werden de beste maatjes. Jullie braken mij samen de boel af. Niks was meer veilig. Als ik s ’avonds van mijn werk afkwam en de deur opendeed kwam er altijd een heerlijke pluizenbal de trap aflopen om me te begroeten. Dat was jij lieve Woezel. 

En nu? Nu is die heerlijke pluizenbal er niet meer. Ik heb je naar de Regenboog moeten laten gaan. In December werd je ziek. Je was gewoon Woezeltje niet meer, je was rustig, wilde niet meer met Daisy spelen en at erg slecht. Keer op keer zijn we naar de dierenarts gegaan, alles wat er getest kon worden werd getest. Uitslag: jij was een gezonde kat.  Een second opinionlaten doen bij een andere dierenarts en ook deze zei, Woezel is gezond! Maar toch, zei een gevoel in me dat er iets met je was. Daarom verwende ik je misschien extra. Net alsof ik wist dat je niet oud bij me zou worden. 

En  zondagavond opeens was je heel zwak, je pootjes konden je niet meer dragen. Meteen naar de dierenarts en die dacht aan iets neurologisch of hersenvliesontsteking. Je mocht weer mee naar huis. Maandag toch weer terug, het ging nog steeds niet beter met je. De volgende dag opeens rende je weer heel ondeugend door het huis. Je mooie pluizenstaart omhoog en het was alsof je weer de oude Woezel was. Het was je laatste opleving, vanaf dat moment ging het alleen maar slechter met je. We hebben samen gevochten maar uiteindelijk moest ik je laten gaan. Ik wilde het niet, maar ik mocht nu niet aan mezelf denken, niet egoïstisch zijn omdat ik je bij me wilde houden. Want houden van betekent ook laten gaan.  Daarom lieve Woezel heb ik je vrijdag naar de Regenboog laten gaan. Ik zal je nooit vergeten, je was mijn soulmate. Rust zacht lieve schat. Ik hou van je.

Dikke knuf je mama, Daisy en Fiebie

Lief woezeltje,

Je bent er niet meer. Wat blijft zijn alle mooie herinneringen aan jou.
Je zacht velletje, je mooie ogen en je superlieve karakter.

Je werd gedropt bij de moeder van iemand van de stichting. Ik kreeg een telefoontje en ben meteen in de auto gespongen om je te halen. Je had vlooien en oormijt maar stal meteen ons hart.
Binnen no time speelde je met onze katten. Je voelde je thuis bij ons. Na enkele dagen kreeg ik een telefoontje dat iemand interesse in je had. Je baasje Nathalie kwam kijken en was meteen verliefd.
Je mocht nog bij ons blijven tot jouw nieuwe vriendinnetje oud genoeg was. Nathalie zorgde toen al dat je niets te kort kwam en ook onze katten werden niet vergeten.
Toen kwam de dag dat ik je moest laten gaan. Ik bracht je persoonlijk naar Nathalie toe. Lekker tegen mij aan in mijn vest in de auto, want daar zat je het liefst. Aangekomen in huis vond je het meteen prima daar en verkende je meteen het huis, de kattenbak en het eten.
Ik wist je had een superbaasje gevonden die alle je poezenwensen wel zou vervullen.
Een plekje waar je echt een princesje kon zijn.
Gisteren avond het bericht dat je er niet meer was.
Nathalie had je moeten laten gaan, je had hersenvliesontsteking en je was doodziek en had erg veel pijn.

Lief Woezeltje nu heb je rust.
We zullen je niet vergeten en alle gekke herinneringen koesteren.
Verstoppertje spelen in de lades van de salontafel. De vaatwasser inkruipen, schoothangen, rollebollen met alle katten hier, gezellig samen slapen in bed, samen ijs eten en nog veel meer.

Lieve meid
Rust zacht
Weet
Er wordt nog steeds aan je gedacht.
Ook moet je weten
Nooit zullen we je vergeten
Veel te kort was je leven.
Maar weet dat je veel plezier en liefde hebt gegeven.
Je opvanggezin Jos, myrthe en silvia
Thommy, thalula, noppes purdy lientje en nova.  Hoppel

Och lieverdje toch..zo plots uit het leven gerukt. Je was de avond ervoor wat stilletjes en je at slecht. Besloten was de dag erna naar de dierenarts te gaan, mar de volgende ochtend was het al te laat.
Lieve gekke Hoppel, wat heb jij genoten bij Ellen, je was daar zo intens gelukkig. Met je gekke fratsen en buien. Je was helemaal opengebloeid.
Rust zacht Hoppeltje, sterkte Ellen
Sabine

Biebeltje

Liefste Biebeltje,
Mijn hart sloeg over, dit kon toch niet waar zijn.
Ik heb je van een vreselijke plek gehaald, maar je was je vertrouwen in mensen nog niet verloren. Je was een bescheiden katertje, maar wat was ik gek op jou. De nodige tranen hebben gevloeid bij jouw plaatsing. Jouw nieuwe baasje was meteen verliefd op je en jij lag ook meteen lekker bij hem op schoot te dutten.
Lieve schat, wat had ik jou een lang en gelukkig leven gewenst, maar wij hebben dit helaas niet zelf te kiezen. Je bent ziek geworden, een ziekte die je nooit kon overwinnen. Jouw baasje heeft uit liefde voor jou gekozen om je rustig in te laten slapen, voordat je echt ging afzien.
Je hebt in je korte leventje bij mij en bij deze lieve mensen gelukkig heel veel liefde gekend. Weet dat er mensen zijn die van je houden en waar je voor altijd een plaatsje in het hart zult hebben. Mijn tranen om jou zullen voorlopig nog wel blijven, maar het was een voorrecht om voor jou te mogen zorgen.
In gedachten een laatste kus op je lieve bolletje, ik zal je nooit vergeten,

Je opvangmama Nathalie

Bugsy

Normaal maak ik nooit misbruik van de website, maar deze enige echte keer doe ik het wel. Bugsy kwam nl niet uit de vzw, maar 6 sterftes dit jaar breekt mijn hart en ik wil dat ze gekend is.

Lieve lieve oude dame

Ik ken je nu 9 jaar, Peter al 16 jaar
wat een pracht dier was je toch
Al 18 jaar oud
Je was zo altijd jezelf, had niemand nodig
Op jezelf je ding doen, ongestoord
bij vuurwerk keek je mee uit het raam, de stofzuiger zei je niets
We zeiden altijd: die Bugsy gaat oud worden
Jaar in jaar uit deed je jouw ding  en we vonden je zo mooi
Nooit stress, nooit 1 drama
Jouw leven was relax mannnn
Zoveel bewondering
Nooit zorgen om jou lief meisje

Tot nu
Peter is ontroostbaar en bij mij rollen de tranen in stilte. Het einde was niet fraai
Ik hield je in mijn armen tot...
Het waren geen goede momenten maar jij was ons schatje
Jij lief lief ding
Ik ga stoppen, de tranen vertroebelen het zicht
Ons afscheid was abrupt, maar nooit nooit zul jij worden vergeten, jij hoort HIER
Knuffel nu maar met Doekje, Nielson, Lizzy, Isabelle, Brampie
Handkusje en wuift
Peter jouw liefste baasje, en Sabine

Nermal



Lieve Nermal,

Vandaag kreeg ik van je baasje Tom te horen dat je bent overleden. Hij heeft je met een dikke buik in het tuinhuis vanmorgen gevonden.
Je hoorde tot mijn eerste nestje wat ik opving. Wat hebben we lol met jou gehad. Zoek raken in de woonkamer  we vonden je in de lades van de kast, hier sliep je daarna altijd).
Altijd lekker bij Jos in de nek gaan liggen. Als je de kans kreeg boterhamvlees stelen.
Mijn benen gebruiken als klimpaal als je honger had en ik in de keuken stond.
Meisje je hebt maar een kort leven gehad, maar ik hoop wel dat je gelukkig leven hebt gehad.
Lieve Nermal rust zacht.
Dikke kus van ons alle drie
Jos, Myrthe en je opvang mama Silvia

Mouche



Lieve Mouche,

Elke dag spelen, keer op keer wat was je toch een mooie lieve poes elke dag weer.
Mijn hartje huilt en een traan rolt naar beneden op jouw mooie zachte vacht, een traan voor ons en het verleden.
Ik ging weg en heb je nog een laatste kus gegeven en wenste dat ik samen met jou onze tijd opnieuw mocht herbeleven.
 
Ik mis je nu je er niet meer bent, ik heb voor jouw een monument onbreekbaar in mijn hart gebouwd.
Ik voel me heel alleen, zonder jou om me heen, waarom brak de ziekte je jonge leven, was je nog maar even gebleven.
geen enkele kat zal jouw ooit vervangen want je het voor altijd mijn hart gevangen!

Vaarwel mijn lieve kip, ik zal je nooit vergeten en als je in de poezenhemel bent geef maar een dikke knuffel aan Memmeke en ik hoop dat ik jullie samen ooit weer eens zie!

Bram

 

 http://www.youtube.com/watch?v=doiaKo_AjY4 

Lieve Brampie

Je kwam bij ons in de opvang. Wat was jij boos op iedereen. Je blies, je sloeg naar elke kat in jouw buurt. Je keek argwanend vanonder je oogleden en vertrouwde ons voor geen meter. Al snel had je ons hart veroverd. Je plaste overal in huis, je waggelde van A naar B en kwam je met je hand in de buurt van je snoet, dan ging je pootje in de aanval.
Bibberend en trillend wilde je meppen, maar je sloeg altijd mis. Je leek zo gevaarlijk wanneer je langzaam je bekje opende om er een sissende waarschuwing uit te blazen. We waren niet onder de indruk. Genieten kon je, lekker kroelen op je rug, je schouders, zolang je de handen maar niet zag.
Oja, je had ook nog eens aids, jij lekker ding van ons...
Marielle vond jij maar vet cool. Brampieeeee riep ze, en je kwam al hobbelend om de hoek gescheurd.
Je had ruzie met ieder voorwerp hoe-klein-ook, wat je op je pad tegenkwam. Je sloeg tegen het kattenluikje, en kleine stukjes onschuldig papier, zonder verdediging. En zelfs daar won je niet altijd.
Je was de raarste kat die we ooit hebben gehad. Als mens zou je allang zijn opgelsoten in een inrichting, maar wij hadden een thuis voor jou. Je was geen kat, jij was Bram, je had en nieuw ras gecreeerd.
Met de jaren werd je milder naar ons mensen, we mochten zelfs je kopje strelen. Aan je gedrag konden we kop noch staart krijgen en dat waren nu net twee lichaamsdelen die het meest aan jou opvielen.
Lieve Bram, we hadden je niet anders zo gewild. Jaren hadden we je nog liefst bij ons gehad, al plaste je alles onder, wat maakt het uit!
Zonder een brammapoetra zullejn de keukenrollen eenzaam zijn.

Je bent uniek, je bent onze Bram.

We zijn  duizenden kilometers van elkaar verwijderd en toch ben ik nu heel dicht bij jou, ik kan je kopje strelen,je mooie snoetje.
Je bent nu weer bij Isabelle, samen zijn jullie weer 1, zoals vroeger.
Wees lief voor elkaar en plas maar de hele boel onder daarboven! Maar wees lief
voor isabel... we missen jullie beiden meer dan ik kan uitdrukken...

dag lieverd, dag schatje, dag gekke kat
sabine en peter

Isabel

http://www.youtube.com/watch?v=E1W5lFW-vUY  v

voor isabel

Je bent er niet meer in levenden lijve, maar dat gebeurt nu eenmaal
Dat doet ook niks af aan wie of wat je ECHT bent
en blijft...een paniekerige zeurkous van jewelste met een kaasverslaving!
Het zal in onze keuken een stuk rustiger zijn
maar in mijn hart, ziel of eender wat
loop jij nog steeds de boel bijeen te miauwen en dat voor de eeuwigheid.
Nee, Isabel, voor mij ben jij niet dood en zal dat nooit zijn.
Je hebt enkel je aardse kledij van je afgeschud, dat is alles
Ik vier je leven en neem je dood voor lief: dat werkt wonderen.
Niks is gedaan: het heeft altijd bestaan en zal dat altijd blijven doen. Net als
kaas!

Peter

Lieve Isabel
We zijn ver weg van elkaar
een grote oceaan heeft het ritueel doen stoppen
het afscheid wat elk dier samen met mij ervaart is er nu niet
maar mijn arm is lang, heel lang
mijn arm reikt duizenden kilometers ver
mijn hand reikt jouw lichaam, je kopje, zo bang en toch bereikbaar
voor mij ben je nog altijd Isabel, ons mooie dier, timide, lief dier
Het liefje van Peter, zonder hem was je nergens,
je liep zelfs weg als hij er niet was....
maar kwamen we terug van vakantie
1 kreet van hem
en daar stond je weer

De waarschijnlijke FIP was je meester, je ziekte heel kort
Ik had dit niet verwacht, alles is nog verdoofd
De oceaan is groot, maar mijn tranen maken het inmens
toch blijft mijn arm eindeloos
en streel ik je kopje en geef je een kus

rust zacht, allerliefste Isabel, nooit meer is de keuken hetzelfde, nooit meer...

Sabine

Lizzy


Lizzy is gestorven aan HCM, ernstige hartpatient, ze had vocht op haar longen en was zichzelf weliswaar aan het " verdrinken" 

 http://www.youtube.com/watch?v=vZuS6aGcmjA&feature=related 

Ogen die volgen, priemend door mijn hart
ik maakte er grapjes over, weet je nog
jij met je Kiki ogen
Je had veel meegemaakt en was boos op de hele wereld
als mens zou je schoppen tegen alles wat niet oke was

we lijken op elkaar

Maar toen je bijna ingeslapen zou worden, wilde ik je ontmoeten
je was ook heel erg ziek
Het was liefde op het eerste gezicht en we hadden meteen een band
nooit werd je boos op mij en nooit was ik boos op jou

we begrepen elkaar

we hoefden elkaar maar aan te kijken
ik voel nog je ogen in mijn rug
je diepe doordringende blik
vlammend, vurig,  ik keek vaak weg

Taai, hard, strijdvol en eervol
ik zei neen, jij zei ja, je deed
Machteloos staar ik nu naar de lichtjes die branden
Je blik is gedoofd, maar de strijd heb je nooit opgegeven

Over je grenzen gaan, ja is neen en neen is ja

een held op straat
met spanddoek: geef nooit op, never back down

Sabine

Nielson

 

 

Marv

Lieve Marv, Marvelous, Milli Vanilli, Millemans, Silly Milly,

Een jaar geleden kwamen jij en je broertjes en zusje bij ons, ons eerste flessennest. Bijna dezelfde dag nog wisten we het al: jij zou bij ons blijven. Je wilde niks anders dan knuffelen, kusjes geven, in onze monden kruipen om daar vol overgave te gaan likken en natuurlijk knuffelen met je papa Beer.
We hebben van je genoten en om je gelachen. Vaak dachten we dat je uiltje was in een kattenlichaam als je je kopje 360 graden probeerde te draaien en als je niet goed wist wat je nou moest doen met een speeltje. Dat leverde je de bijnaam “Silly Milly” op. Maar het lasermuisje, dat was van jou en van jou alleen. Onvermoeibaar rende je er achteraan en altijd was het muisje je te snel af. Dat maakte je niks uit, zolang het muisje bewoog, bleef jij rennen!
De afgelopen weken ben je ziek geweest, je had blaasontsteking en we gingen er vanuit dat het allemaal goed zou komen. Het mocht niet zo zijn, we hebben je moeten laten gaan en hoe zwaar de beslissing ook was, we wisten dat het voor jou de enige juiste was.

Het is leeg zonder jou, lieve Millie, maar we zijn dankbaar voor het jaar dat we van je hebben mogen genieten. We dragen je voor altijd mee in ons hart.

Heel veel knuffels,
Je mama’s Joyce en Chris, je poezenmama Olivia, je grote papa Beer en je kleine broertje Nixke

Maddy

 Op 18 juli 2007 kwam je over uit België.Je kwam uit een zwerverskolonie uit Mol aldaar.
Ook je vriendin Lola kwam daarvandaan.Je baasje gooide geregeld jullie namen door elkaar. Wanneer ie Lola riep bedoelde hij mij en andersom.Je kon het heel goed vinden met de overige katten en honden.
Het waren er eerst nog 4 maar kort na het overlijden van de bazin Marijke op 24 september 2008 overleed ook nog eens het x-maltezer leeuwtje en waren er nog drie belgische hondjes over. Die vonden het prima dat ik er was. Ook met Martijntje
en Sabientje 2 rood met witte E.K. katten kon ik goed mee opschieten.Helaas kwam Sabientje zo'n 2 jaar geleden te overlijden. Ze was pas twee jaar en kort daarna nam Martijntje de benen.
Ondanks chip en allerlei pogingen is hij nog steeds niet thuis gekomen.In het begin trok ik veel op met m'n Belgische maatje Lola.Maar later was zij ook veel te vinden bij haar Cijperse maatjes (schele) Brammetje en sedert een maand of 3 Draco. Ik had het hier erg naar de zin. Geaaid worden vond ik erg fijn.
Ik had hier nog heel lang willen zijn.Dit mocht helaas niet zo zijn.Daarom heeft het baasje ook nog een tijdje gewacht om mijn overlijden door te geven.Het is immers nooit zo leuk om z'n bericht door te geven.
Als baasje had ik liever een ander leuk verhaaltje willen doorgeven zoals ik wel kon doen naar Kat in Nood in Drachtstercompagnie. Daar gaat het dan over broer en zus Soucie en Draco. Maar helaas is dat dus niet het geval.
Ik wens Kat in Nood II alle goeds toe.
groeten:gerard van bergen.

Mietsie



Noizer is 17 maart overleden aan FIP

Lieve schat, we hebben je maar 1,5 jaar bij ons gehad, veel te kort.
Je was zo klein toen we je mochten gaan halen bij Anki, klein en zo schattig.
Je kwam in huis bij onze Shadow, je mocht hem echt niet, je zette je haren recht en je kromde je rugje.
Het heeft even geduurd voor je hem aanvaardde. Maar eenmaal je vriendjes bent geworden met Shadow deed je niets liever dan met hem spelen, ook al negeerde hij je soms.
Je klom op de verwarming, midden in de nacht, helaas tot vervelings toe, ook kroop je achter het rolgordijn, smorgens vroeg, je vond niets leuker dan ons wakker te maken.
Altijd als we gingen slapen, klom je op het bed en ging je bij Sander aan zijn voeten liggen, met Shadow aan de andere kant.
Als we thuis kwamen na een lange dag werken, ging je voor de deur op de grond liggen. Je lag te kroelen en te draaien tot je aandacht kreeg, wat je natuurlijk altijd kreeg.
Je was zo blij om ons te zien! Overdag deed je niets liever als in het zonnetje liggen en als het je te warm werd ging je languit op de grond liggen.
In december 2010 werd je speelkameraadje heel erg ziek, een paar keer per week ging hij naar de dierenarts, als hij daar moest blijven ging je urenlang zoeken naar hem.
Uiteindelijk op 25 dec kregen we te horen dat we je vriendje moesten afgeven. Op 27 dec is hij naar de dierenhemel gegaan.
Omdat ik op dat moment bij het dierenasiel werkte, had ik besloten om je snel een ander vriendje te geven, zodat je niet te lang zou treuren om Shadow.
Op 1 jan 2011 kwam Bailey bij ons wonen, je was direct verkocht, spelen en stoeien tot het niet meer kon. Je was zo gelukkig!
Maar het mocht niet zijn, op 23 feb heeft hij zich bij Shadow gevoegd, je was er kapot van, niet veel later werd je zelf ziek, we hebben er alles aan gedaan om je te houden.
Maar het mocht niet zijn, je hebt je niet eens verzet. Ik denk dat je Shadow en Bailey te hard miste. Je hebt je bij hen gevoegd op 17 maart. Je was 1 jaar en 8 maanden jong, veel te jong om ons te verlaten, we missen je nog steeds, je lieve snoet en je speels gedrag, hoe je bij Sander op de studio ging zitten om mee te luisteren, en als hij op stond uit zijn stoel hoe jij zijn plaats inpikte. We denken er nog steeds aan, we denken: oh dit zou Noizer doen, of hier zou hij zitten als de raam open staat. Je bent nou bij Shadow en Bailey en ik weet dat Shadow over je waakt zoals hij altijd deed en dat Bailey met je speelt zoals hij altijd deed. Mijn lieve zotte jongen, je bent onvervangbaar!
Annick

James

Lieve James,

Bedankt voor jouw vriendschap, wij zullen je nooit vergeten.

Dikke knuffel,
Sylvia & Wim

Lieve Patsie

 
Zo kort nadat we je broertje Wolf verloren, moesten we jou ook laten gaan. Lieve, kleine meid, altijd was jij het brokje energie in huis. Je hing ondersteboven aan de krabpaal, vocht met die 3 stoere mannen in huis alsof het niets was en veroverde ons hart vanaf het eerste moment dat we je zagen. Het was heerlijk om jullie allebei groot en sterk te zien worden. Je groeide op tot een prachtige dame, met je halflange witte haartjes op je pluizige buik. Charmeren kon je als de beste en op Hobbes was je stapelverliefd. Hij moest maar één keertje miauwen of daar kwam je al aangerend, het maakte niet uit wat je aan het doen was. En zo wild als je kon spelen met de mannen, zo lief en knuffelig was je tegen ons. Heerlijk vond je het om op onze schoot te liggen spinnen en slapen deed je, sinds Wolfje er niet meer is, elke nacht op onze buik. We hielden zo van je gesabber op onze vingers, je ritueeltje voor je in slaap viel.
We wisten al een paar dagen na Wolfjes dood dat jij ook leucose had, maar samen hielden we ons sterk, hé meid. Je zou nog zo lang bij ons kunnen zijn, met medicijntjes om je sterk te houden en een nieuw poezenvriendinnetje als speelmaatje over een paar weken. Maar ons hart stopte even met kloppen toen we je hoorde kuchen. Heel even maar, maar het klonk net als bij Wolf. De foto bij de dierenarts bevestigde wat we al dachten. Ook jouw borstkastje zat vol tumoren en vocht.. je zou niet lang meer bij ons kunnen blijven. Uiteindelijk hebben we je nog een week bij ons mogen houden, genieten deden we, elke dag. Je had geen pijn, maar we zagen je elke dag een klein beetje minder goed worden. Op een zonnige woensdag namen we de beslissing. We wilden niet dat je echt ziek zou worden en last zou krijgen en dat nu elk moment gebeuren. Lieve meid, die laatste dag hebben we tussen de tranen door, heerlijk met je gespeeld. In een winterzonnetje genoten we van al jouw liefde en knuffels. Nu zijn jullie terug samen, kleine sterretjes. We houden zoveel van jullie.
Kusje op jullie neusjes, jullie mama's Kat en Babs.

Vince

http://www.youtube.com/watch?v=ckJQ8Ir8MJ0
 
http://www.youtube.com/watch?v=gYcQblNZvzw
 
Liefste Vince, Vincenzo de III

je bent niet meer
zo abrupt uit jouw mooie lieve leven gerukt
je was zo geliefd in Buddy Kat
zo gekoesterd, omarmd door je baasjes Andre en Angelique
een kort ziekteproces beeindigde je te jonge leven
 
een laatste  streel, een laatste kus
op afstand maar toch dichtbij voor jou
een diepe buiging voor onze koning
je kunt je kroontje achterlaten

aan de andere zijde weten ze wie je bent
daar is niks voor nodig
je zult regeren en stralen
je blik, je zachtheid zal nog vele harten raken

je was en blijft onze grote man
en als we konden toveren
dan was de aids weg en kreeg je een tweede kans
maar je hebt een speciale missie nu
 
regeer daar zoals een goed koning betaamd
en geef Andre en Angelique al je liefde van boven
ze missen je diep
wij knielen diep
 
je ex buddys

Lieve, mooi, stoere Wolf..

Als klein snoezelpoezeltje kwamen jij en je zusje bij ons in de opvang. Jullie waren ons eerste nestje, amper 2,5 weekjes oud en we vielen dan ook als een blok voor jullie. Natuurlijk konden we jullie niet meer afgeven, dus van toen af hadden we een gezinnetje van zes. Het was heerlijk om jullie te zien opgroeien. Jij was wel wat vaker ziek dan je zusje, maar je was toch zo sterk, lieverdje. Je zat zo diep in ons hart genesteld en wij ook wel bij jou denken we, want je was een echt mama's kindje. Vaak kwam je liever knuffelen dan dat je ging spelen met je zus en grote broers. Tegen de nieuwe opvangertjes in huis blies je twee dagen en daarna was het voorbij en speelden jullie de hele dag door. Zo'n schattig zicht: onze lange, slanke, jonge kater met stekkebeentjes en dan zo'n klein dotje er bovenop.
Kleintje, we kunnen er maar niet aan wennen dat je er niet meer bent.. Zo plotseling.. We wisten wel dat er iets mis was, want je ademde niet meer normaal, maar we gingen naar de dierenarts. Gewoon een prikje en je zou wel beter worden.. Maar de dierenarts kon je niet beter maken.. je hele lichaampje zat vol vocht door dat stomme leucose virus.  Er kon niets meer aan gedaan worden, dus moesten we je laten gaan, kleine man. We zijn de hele tijd bij je gebleven.. dat heb je wel gevoeld hé.
Wolfje, we vergeten nooit al jouw schattige dingetjes: hoe je schattig en fel kon miepen als je wou dat de badkraan openging, hoe je keihard je kopje tegen ons hoofd smakte, hoe je zachtjes in onze vingers beet om te tonen hoe graag je ons zag, hoe je op je twee achterpootjes ging staan als je eten eraan kwam, hoe je met je voorpootjes rond onze arm omhoog sprong als je op onze schoot wou, ook al kon je daar nu al gemakkelijk zelf op springen, hoe je zo schattig kon slapen met je pootjes in de lucht,..
Klein mannetje, we weten dat je gelukkig was bij ons en we hadden alles gegeven om je langer hier te kunnen houden. Je zusje heeft het stomme virus ook en we gaan er alles aan doen om haar zo goed mogelijk te verzorgen. We missen je verschrikkelijk Stekkebeentje, maar op een dagje zien we elkaar terug..
Hele, lieve dikke knuffel van je mama's Kat en Bas

Lieve Qwerty

Je was een gekke, speelse, stoere, nieuwsgierige, soms een wat schuwe en niet te vergeten mooie poes!
Maar je was ook een goed zusje voor Thomas, ik heb me veel zorgen om je gemaakt, die achteraf niet nodig bleken te zijn!
Want je kon jezelf en anders met Thomas prima redden.

Je bent precies 3 weken bij ons geweest en iedere dag zag ik je vooruit gaan.
Alleen nu ben je door een kleine inschattingsfout met het spelen bij ons weggerukt.

Het spijt me echt Qwerty, we hadden je graag een mooie grote poes zien worden maar dat mocht helaas niet zo zijn.

Met veel pijn en verdriet moeten we nu afscheid nemen, ik zal iedere dag nog wel even aan je denken, want ieder toetsenbord heeft jou naam.

Rust zacht lief meisje
Wiliam

Seele

Dag lieve Seele
 
We weten eigenlijk helemaal niet wat we moeten schrijven
Dinsdag hebben wij afscheid van je moeten nemen
Je hebt gevochten, je wilde leven maar je was op, je kon niet meer
Jij, die ons heeft uitgezocht, had hier direct je plekje gevonden
En iedereen zijn/haar hart gestolen
Ook Diesel, de hond, mist je..hij moet weer alleen eten en slapen
We denken dat Diesel het aangevoeld heeft dat je ziek was
want hij was de laatste tijd extra lief voor je; kopjes geven en je mocht
zelfs de hele dag in zijn mand slapen
Ja Seele wij hadden ons geen mooiere en lievere kat kunnen wensen
Je was een scheet!
Terwijl we dit schrijven, stromen onze tranen weer!
We zullen je een mooi plekje naast Bikkel geven.
Rust zacht lieve poezepoes! We zullen je giga missen!
 
Hele dikke knuffel Olaf, Hanny & Nick en natuurlijk van Diesel

Amina
Mijn lieve kleine meisje,
 
Vandaag is een zwarte dag, een dag waar ik altijd bang voor ben geweest, maar wist dat ie op een dag zou komen…..
Je kwam 2,5 jaar geleden bij mij in de opvang. Slechts 2 weekjes oud en je leven hing aan een zijden draadje. De vrouw die jou met je zusjes gevonden had zei meteen dat jij het echt niet zou redden.
Vanaf toen besloot ik voor jou te vechten.
Een tijd van intensieve zorgen volgde, want je wilde vaak niet eten en soms verslikte je je bijna.
Je ademhaling was zwaar en je hartje hoorde ik hard bonzen.
De dierenarts zei dat je hartproblemen had, hij gaf je weinig kans.
Met het cardiologisch onderzoek, toen je 4 maanden was, werd de ernst van je aandoening duidelijk.
Het was zo ernstig dat de cardioloog en de dierenarts het al een wonder vonden dat je met 4 maanden nog leefde. Ik moest me voorbereiden je binnenkort te verliezen.
Maar daar wilde ik niks van weten, ik zag immers dat je vooruit ging, al was het langzaam.
Je ontwikkelde tot een echt kittentje en je had zin in het leven!
Mijn besluit stond al vast: jij moest voor de rest van je leventje bij mij blijven.
Hier was je gelukkig, dat zag ik aan je. Bovendien was onze band zo diep gegroeid: ik jouw mama, jij mijn kindje. Nooit heb ik spijt gehad van die beslissing.
Ik wist hoe kwetsbaar jouw leven was, dus koesterde ik elk moment met jou.
Ik wilde genieten van jou zoveel ik kon.
Ik keek naar je als je belangstellend het leven in de tuin bekeek, of juist rustig op een plekje genoot van het zonnetje met je oogjes dicht.
Ik keek naar je als je je lievelingsbrokjes uit je schaaltje schepte met je pootje en ze dan pas smakelijk op at.
Ik keek naar je terwijl je met je grote, onschuldige oogjes naar mij keek terwijl ik bezig was.
Ik keek naar je magere, maar mooie gestalte terwijl je een gek momentje had.
Ik keek naar je met een glimlach, een groot gevoel van liefde en respect.
Ik hoorde je belletje en wist dat je in de buurt was.
’s Avonds was ons vast knuffelmoment, als we alleen waren. Dan liet je je kriebelen onder je buikje en spinde zachtjes, terwijl je kusjes vroeg aan mij door je koppie tegen mijn mond te duwen.
Onze momentjes….ze zijn nog zo vers in mijn geheugen.
Een paar dagen geleden merkte ik dat je gedrag iets anders was, ik kon er mijn vinger niet opleggen.
Maar toen je maandagochtend niks meer at en ik je zwaarder zag ademen, wist ik dat er iets mis was.
’s Middags bij de dierenarts zag hij dat je zuurstoftekort had, je tongetjes was paars.
Hij gaf je wat oppeppers en ik kreeg medicatie mee voor thuis.
Weer thuis trok je je terug en ik respecteerde dat.
De volgende ochtend zag ik helaas geen verbetering. ‘s Middags at je wel wat en ik kreeg weer een beetje hoop. Maar ’s avonds trok je je weer terug en ik zag dat je al na een beetje inspanning even moeite had met ademen. Zo ging het niet….. Ik besloot je mee naar bed te nemen voor de nacht.
Nog 1 nachtje samen. Vanmorgen heb ik gelijk de dierenarts gebeld en gezegd dat het zover is.
Al wil ik jou niet kwijt, ik wist dat ik nu uit liefde moest kiezen voor jouw belang.
Altijd, wat het beste was voor jou. Rustig ben je ingeslapen, ik fluisterde dat ik van je hou en jij mijn liefje bent, mijn kindje.
Ik kan het nog niet bevatten, het is zo snel gegaan. Geen belletje meer, geen grote ogen meer die naar me kijken, geen momentjes meer met mijn Amina…. De leegte en de stilte zijn pijnlijk, het verdriet ondraaglijk.
Je was een wondertje, een heel bijzonder geschenkje, mijn hartendiefje.
Wat moet ik nu zonder jou…….
 
Voor altijd in mijn hart,
 
Je mama Els


 
Basil



Zo wil ik je herinneren,
We slaan die rotperiode even over
Zo zie ik je ook nog altijd
Maar dan met dat gekke tongetje uit je bek
En dat maffe kontje omhoog bij iedere aai

Jij was de lieve kater met de mooiste ogen
Een zachtaardig karakter, zo innemend zo prachtig
Je vroeg niet veel
Je was bescheiden
 
In mijn armen ben je gegaan,
met een laatste diepe zucht
Toen stond je hartje stil
We hebben je zachtjes gekust
En gezegd hoeveel we van je houden

We zullen jou nooit vergeten,
Je blijft bemind, je blijft onze Basil
 
Mocht ik het overdoen, dan had ik meteen weer plaats voor jou……
 
Kusje op je mooie snoetje
 
Sabine

Bikkel



Goedemiddag lieve mensen
Ik heb een droevige mededeling: we hebben vanmorgen Bikkel in laten slapen!
Hij is de laatste maanden erg hard oud geworden.
Het was net of hij zoiets had van: hier kan en mag ik oud worden!
Het lopen ging steeds moeilijker... een paar weken geleden viel hij zo om!
's Nachts plassen (poepen) in huis.
Veel slapen!
Niet meer lekker buiten in het zonnetje kunnen liggen (op zijn favoriete plek bij het hek).
Erg ruiken ook nadat je hem gewassen had.
Gewoon oud, gewoon op!
 
Het is goed zo lieve Bikkel... we zijn blij dat we van jou hebben mogen genieten en voor je hebben mogen zorgen.
We zullen je erg missen!
En Diesel mist je nu al... hij is verdrietig!
Rust zacht lieve kleine 'witte'!
Dikke knuffel van een verdrietige familie Snoek

Memmeke




Altaartje Memmeke

Gewoon Memmeke

Niets is meer wat het lijkt, en niets lijkt nog wat het is.
Nu jij er niet meer bent voel ik een groot gemis.
Wie komt er nou bij mij kroelen, gezellig op bed liggen en even lekker stoeien.
Of zo hard miauwen om het eten, languit slapen op mijn bed en altijd zitten voor het raam of gewoon op de bank zo saam.
Geen kat is zoals jij,  want jij was echt uniek. Echt ik hield en hou nog zoveel van jou, van verdriet ben ik echt ziek.

We zullen je nooit vergeten lieve Memmeke
Rust zacht

Guido & Ingrid

Iris

Lieve kleine Iris, lief muisje van ons,

4 Juni 2009 zijn we de eerste keer naar je komen kijken. Op je foto waren we al verliefd, maar toen we je in het echt zagen wilden wij je gelijk mee naar huis nemen. Je was helemaal niet bang voor ons, toen al een echte knuffel. Maar we moesten nog even wachten, je moest nog wat groter worden.

9 Juli mochten we je dan eindelijk ophalen. Toen we je in je reismandje hadden gezet, begon je gelijk te spinnen. En ook in je nieuwe huis had jij je draai als snel gevonden. Je vond het heerlijk om in onze armen te slapen. Zo aandoenlijk om te zien.

Je nieuwe vriendje, Vince, vond het toch wel raar opeens een kleine ‘indringster’ in zijn huis, maar was wel heel nieuwsgierig steeds naar je aan het kijken.  En al gauw had hij jou volledig geaccepteerd. Als jullie te eten kregen, mocht jij altijd eerst eten, dan zat hij braaf van een afstandje te wachten totdat jij genoeg had. Ook sliepen jullie regelmatig samen tegen elkaar aan. Jullie werden dikke vriendjes.

Maar de laatste 2 weekjes sliep je wat meer dan normaal, je had wel een goede eetlust, dronk genoeg, maar omdat we toch het gevoel hadden dat er iets niet klopte wilden we afgelopen maandag 11 januari, toch even met je naar de dierenarts.
Zondagochtend ging alles nog goed. Je kwam zoals altijd lekker bij mij liggen voor de laptop, toen ik met mijn werk bezig was, maar in de loop van de avond ging je opeens erg achteruit. Je maakte een hele zwakke indruk en het koste je veel energie om je te verplaatsen. Je hebt die avond nog lekker bij ons gelegen, dan weer bij Demian op schoot en dan weer bij mij. We hebben die avond al een traantje moeten laten, want we hadden er geen goed gevoel over. De oude speelse Iris was weg, je keek ons wel aan, maar er miste iets in je ogen.

Toen wij naar bed gingen heb ik de handdoek gepakt die in je reismandje lag, toen wij je zijn komen ophalen en hebben jou daar op neergelegd. Je begon te spinnen. Wij hebben je nog geaaid en ik heb je een kus gegeven op je lieve hoofdje. Die nacht hebben we geen oog dicht gedaan en ik ben nog een paar keer bij je komen kijken, maar in de ochtend was je overleden.

Zo vreemd, zo raar, zo’n gemis. We missen je, je gepor met je pootjes in onze buik, als je lekker bij ons wilde komen liggen. De blijdschap die je liet zien als we van een werkdag weer thuis kwamen. Als we aan het koken waren zat jij nieuwsgierig op de keukenkast te kijken wat we aan het doen waren.
Ik mis je slapend voor mijn laptop, helemaal niet handig want je hield mij van mijn werk, maar van mij mag je er zo weer komen liggen. Vince mist zijn vriendinnetje, de kleine ‘indringster’ en is nog steeds naar je op zoek. We weten dat we je een goed thuis hebben gegeven, dat je het heel fijn bij ons hebt gehad. We hebben er alles aan gedaan, om je leventje die op een nare manier begon, zo aangenaam mogelijk te maken.

Lieve Iris, lief muisje van ons, je leeft verder in onze gedachten, in onze herinnering.

Dikke knuffel van Demian en Amber en een likje van Vince



Lola



Mooie Lola
 
In de zomer kwam je samen met je zusje Lila pardoes bij mij in de opvang. Je was zo klein en zo ziek…
Je oogjes zaten dichtgeplakt en je snakte naar adem. Met grote bezorgdheid ontfermde ik me over jullie en elke dag ging het een beetje beter.
Toen jij en je zusje helemaal beter waren, heb ik minstens 100 x per dag gelachen. Samen met Lila waren jullie mijn langpootmugjes. Twee lange smalle slungels die ik maar niet uit elkaar kon houden. Elke dag moest ik weer even kijken, want het enige verschil was de kleur ogen.
Lola geel, Lila groen.
Jullie sliepen amper, waar de 1 was, was de ander, ik had mijn handen vol aan jullie.
 
Toen kwamen de donkere wolken, en het noodlot sloeg toe. Je lieve zusje Lila stierf. De parvo maakte meester van haar leven en zo stierven er nog enkele kleine onschuldige wezentjes.

Jij Lola, jij bleef leven, een wondermeisje. Je mocht bij ons blijven wonen, want als dit geen teken was….

Ik zie je nog altijd in mijn gordijnen hangen, ik voel je tandjes weer in mijn vingers, je uitdagende blik.
 
Toen kwamen er weer donkere wolken, maar ditmaal werd dit je fataal. Het verdict: FIP
FIP is een dodelijke ziekte, ditmaal was er geen weg terug, jij zou sterven. De dood zou jouw leven ontnemen, dat was een gegeven.
 
Maar je wilde niet he Lola, je had nog teveel zin in het leven, jij wilde niet dood, jij wilde genieten.
Ik besloot samen met jou te vechten, als een moederdier hield ik je angstvallig in de gaten en ik beschermde je waar ik je beschermen kon.
Jij bepaalde, ik zou je begeleiden, wij zouden samen de strijd aangaan. Ups en downs, hele intense weken.
Maar wat een mooi laatste weekend heb je gehad.
Vandaag heb ik de dierenarts laten komen, je gaf me je definitieve teken.
 
Jouw kopje in mijn hand
Zachte aai
Tranen van verlies
Je hebt alles gegeven,
Je hebt je leven intens geleefd
Vermoeid keek je me aan, andere katten namen afscheid van jou
Je kreeg een neusje, een pootje om je heen
Het leven vloeide weg en we namen afscheid van elkaar
 
Lilalola, jullie konden nooit gescheiden worden, nu samen
 
Sabine

Daisy



Lieve Daisy,

Je koosnaampje was Queen-Mum, naar de engelse koningin-moeder, oud maar tip top verzorgd en zo had je het ook graag. We hebben je zoveel mogelijk verwend de laatste bijna 3 jaren dat je bij ons was. Alleen Gourmet Fijne Mousses lustte je, iets anders weigerde je resoluut. Ondanks dat je niet meer zag en slecht ter been was genoot je van alles wat het leven nog te bieden had. Lekker bij mijn man op schoot liggen was hemel-op-aarde voor je; uren kon je daar liggen soezen en genieten.
Als het weer lekker werd buiten dan namen we je mee naar buiten en legden je op een lekker plaatsje in de schaduw in de tuin; altijd dicht bij ons want te ver van ons zijn dat zag je niet zitten.
Onze laatste vakantie in augustus hebben we je meegenomen, we zagen het niet zitten om je een weekje alleen thuis te laten omdat je toch echt al ouder werd; dat voelden we. De mensen van het hotel waren superlief en geinteresseerd in je, geen enkele moeite was hen teveel om het je naar de zin te maken en je veiligheid te garanderen. Die week heb je echt genoten van het leven in een 4-sterren hotel aan de belgische kust, lekker liggen luieren op het kingsize bed, dat vond je het einde. Wat zijn we nu blij dat we dit gedaan hebben, ook wij vonden het heerlijk om je bij ons te hebben.

De liefde voor een dier, voor onze Daisy kunnen we niet met woorden beschrijven, ze was en is onvoorwaardelijk en puur. Geniet ervan daar waar je nu bent, je kan nu weer alles wat je hier niet meer kon.

Lieve Daisy, wij hoeven nu niet meer over jou te waken, jij waakt nu over ons.

Greet & Henk

Binni



Binni, Binni in mn hart, Binni in mn ziel van Binni,
 
Oh wat n gemis - op 25-06-06 met zoon en vriendin in de auto gestapt vanuit Zaandam naar Valkenburg om je broertje op te halen (n stoere zwarte kater) na ruim 3 uur rijden aangekomen bij eeen ontzettend lief gastgezin. Oh wat n hummeltjes liepen daar rond, je broer nog wat broertjes en zusjes en jij. We moesten jullie allemaal natuurlijk even knuffelen, en toen de papieren in orde maken. Zoonlief riep wel drie keer tegen mij: Mam kijk nou toch deze (dat was jij) blijft hier alleen achter dat is toch zielig! Vriendin lief ook en toen was ik verkocht, gevraagd of we jou ook mee mochten nemen en na een telfoontje mocht dat. Toen met zn vijven terug naar Zaandam. Eenmaal thuis aangekomen liet jij ons meteen weten dat je thuis was. En daar ben je ons je hele leven zeer dankbaar voor geweest. Je broer een stoere zwarte kater en jij net een koe en zo trouw aanhankelijk en lief als een klein hondje. Muisjes (zowel speelgoed als echte) vogeltjes, takjes, bloemetjes alles wat los en vast zat kwam je brengen, en dan moesten wij alles ver weg van je gooien zodat jij het weer terug kwam brengen, uren achterelkaar. Verdriet was er niet meer in ons huis, jij was een en al vrolijkheid. Natte ppotjes op de vloer waren van jou, knabbeltjes door de hele keuken dat was jij. Zelfs heb je het hart van mijn vriend (geen kattenliefhebber) gestolen. En toen op 19-11-09 was het noodlot toegeslagen, je lag lief op bed en toen ik je eraf haalde viel je om paniek. wanhoop en onmacht,je was verlamd. Binnen 10 minuten waren we bij de dierenarts en die constateerde al heel snel dat je niet meer beter zou worden. Dag lieve Binni, met jou is een stukje van mij weggegaan. Het is stil in mij.

Timo



Timo is geheel onverwacht in zijn slaap overleden.

Aagje



Juulke



Zaterdagmiddag 10 oktober, we ruimen de racebaan van de kinderen op. Juulke "helpt" ons! Alle kleine onderdelen ruimt ze op onder de bank, ze verwarmt de doos vast voor door er in te gaan liggen en probeert of ze in de kleinste vakjes past.
 
Zo gaat het altijd. Bij alles wat we doen is Juulke nadrukkelijk aanwezig. Ze is speels en ondernemend. Lego blokjes vinden we door het hele huis en zelfs in de tuin omdat Juulke daar graag mee sleept. Ze rent de trappen op en af als een Ferrari en verkent de hele wijk! Ze komt terug thuis met een muis of een vogel. Apetrots is ze dan!! Ze kruipt in elk doosje en het liefst bespringt ze vanuit dat doosje Moos, onze andere kat van 11 jaar oud. Moos kan dit soort geintjes niet zo waarderen.
Na al dat gespeel gaat ze slapen in haar mandje aan de verwarming in de keuken of op een bed. Ze "snurkt" dan duidelijk hoorbaar!

Op die bewuste zaterdagmiddag gaat ze naar buiten wanneer we klaar zijn met de racebaan.
 
Ongeveer een uur later wordt er aangebeld...... Of onze kat zwart en bruin van kleur is?.... we weten het eigenlijk meteen, dit is niet goed. Er ligt een kat met die kleuren op de weg.... Mijn man gaat kijken en ik blijf met de kinderen in grote angst achter. Onze grootste nachtmerrie wordt waarheid, het is Juulke..... Bij het oversteken van de straat op weg naar ons huis is ze aangereden. Voor de zekerheid gaat mijn man nog met haar naar de dierenarts maar die bevestigt onze angst, er is geen hartslag meer.
Behalve een wond op haar kop ziet ze er verder precies hetzelfde uit. We aaien en kussen haar en uiteindelijk hebben we haar begraven met haar favoriete knuffeltje bij zich op haar favoriete plekje in de tuin, onder de boom. Onze oudste zoon heeft een kruisje getimmerd en haar naam erop gezet en dat op het graf geplaatst.
Ontroostbaar zijn we... Het is zo stil in huis... We missen die gekke Juul met haar knik in de staart en haar gemiauw wat niet op miauwen leek, het "kontjewiebel" dat ze altijd deed en haar gesnurk in haar mandje...
De kinderen hebben allemaal een foto van haar op hun kamer en nog dagelijks wordt er over haar gepraat en gehuild. Ondanks haar korte leventje van maar 15 maanden zal ze nooit vergeten worden...
Dag lieve Juulke !!
 
Cristel, Edwin, Gijs, Eefke en Job Achterberg

Lizzy



Helaas door een noodlottig ongeval hebben we 29 september 2009 onze Lizzy verloren. Zij was aangereden. Ons buurmeisje had haar gevonden. We hadden helemaal geen vermoeden dat onze Lizzy zo ver weg ging wandelen. De plek was zeker 500 meter van ons huis vandaan.
We hebben haar netjes in een kistje gelegd en begraven in de tuin. Zelfs nog een kruisje erbij.
Zij heeft ons veel plezier gebracht, en was heel levendig en speels, en zat graag boven in de bomen.
Ons konijn was haar grote vriend, daar rende ze vaak rondjes achteraan in de tuin. Totdat het konijn "stuk" was. Ze rustten dan samen even uit en dan begon de pret opnieuw.
Als ze in haar mandje lag te slapen en ze hoorde iemand, dan werd ze wakker en begon meteen met spinnen en miauwen. Alsof ze veel te vertellen had. Dat missen we nu, want het is nu zo stil in huis.
We zullen nog vaak aan haar denken, want ze was nog geen 1,5 jaar, en 1 jaar bij ons, en we wilden nog zo lang van haar ondeugendheid genieten.
Helaas mocht het niet zo zijn.
Lizzy je blijft nog in onze gedachten: Peter, Jeannie, Stefan en Robin.

Bianco



Hallo,
 
Op zaterdag 1 augustus is helaas veel te vroeg uit ons midden weggerukt Bianco. Bianco was aangereden door een scooter en zijn achterlijfje zat omgedraaid aan zijn voorlijfje toen ik hem zaterdagochtend vroeg, kermend in de bosjes van onze voortuin vond. Ik wist gelijk dat dit helemaal mis was en heb hem voorzichtig naar binnen gedragen en op zijn kussentje gelegd. Hij werd toen ineens helemaal rustig alsof hij ons wilde vertellen, dat het goed was zo, dat hij thuis was bij ons en nu gerust was. Ik heb gelijk de dierenarts gebeld en we mochten gelijk komen. We zijn met z'n allen gegaan en onze allerergste vermoedens werden eigenlijk gelijk bevestigd! Bianco had een gebroken ruggegraat, was verlamd en had vele interne bloedingen waardoor hij langzaam in shock begon te raken. Met de kinderen erover gepraat en ondanks onze eigen verdriet, besloten om onze allergrootste witte vriend met z'n rode staart  uit zijn lijden te verlossen........wat een moeilijk moment, dit was niet wat wij wilden, wij wilde Bianco terug zoals hij was, altijd bij ons, als hij onze auto hoorde, kwam hij eraan gerend en ging liggen om geaaid te worden, bedelen om zalm of andere vis, heerlijk slapen op schoot 's-avonds voor de tv, wat hebben we een plezier van hem gehad! Nooit was hij boos of haalde hij uit, altijd even lief en geweldig!
We hebben nu een tafeltje in de woonkamer staan, met daarop zijn mooiste foto in een mooi lijstje, een kaarsje wat we elke dag voor hem branden en tekeningen van de kinderen, een soort van klein altaar speciaal voor hem ( dat heeft hij dubbel en dwars verdiend!!!!!!)
Als we in het donker naar de hemel kijken en dan een heldere ster zien, zeggen de kinderen " Kijk mama, daar is Bianco hij ziet ons, zullen we zwaaien??"
En dat was hij voor ons, een gezinslid, een heldere ster... we zullen hem nooit meer vergeten.
Omdat we hem toen via jullie hebben gekregen, wilde we jullie dit toch laten weten. Hij word erg gemist!

Groetjes,
Marlies

Minne



Lieve Minne meisje
 
Je kwam van de vuilnisbelt, bang, schuw, ziek en vuil. Je belandde in Buddy Kat.
 Ik kan moeilijk schrijven, ik heb het koud.
 Vanmorgen ging de deurbel des doods.... Er zou een witte poes op straat liggen, dood.

Op blote voeten rende ik zo hard als ik kon en toen ik jouw levenloze lijfje zag, werd ik bleek en duizelig. De dader heeft jou neergeramd en is op de vlucht geslagen. Vluchtmisdrijf...
 
Jouw beste vriend Peter ondersteunde me, ja Peter......... hij was jouw hart en adem. Hij droeg je van de straat en streelt je nu elk uur "slaap wel"
 
We zijn gebroken mooie bloem, dit was jouw thuis, jouw veilige plek, jouw haven.
Je bent zo jong, je was hier zo gelukkig...
In mijn hart zit je vastgelijmd en nooit NOOIT vergeten we jou. 
 
Kus op je voorhoofdje 
 
Peter en ik houden van je Minnemeisje  Minne=liefde

Sabine

Jip

 

Weggerukt...

Onze Jip, het licht in je ogen is gedoofd, ik zag het gebeuren.

Tien jaar geleden
Klein jong ding, 4 weekjes oud, oogje was geperforeerd
We vonden je op het terrein van de psychiatrie.
In alle spoed werd je geopereerd door een onbekende arts.
Daarna kwamen de problemen:
In jouw jonge maandjes ging het drastisch mis: je werd maar liefst 4 a 5 keer geopereerd op 2 maanden tijd. Je kreeg overal abcessen, je had bacteriën in je bloed, je kon elk moment sterven. Jouw leventje hing aan een zijden draadje. Maar ik bleef hoop houden, jij moest en zou overleven. De kans zou miniem zijn…
Maar we sloegen ons er samen doorheen, jij was sterk, enorm enorm sterk.
Jij werd ons kleine wondertje… je bleef leven.
Achteraf gezien had de onbekende arts jouw oogverwijdering niet steriel gedaan.

Maar de problemen waren niet gedaan, je kreeg van alles inclusief omgevingsallergie, tot we verhuisden... De allergie verdween als sneeuw voor de zon.

Tien jaar later
Iedereen kende je, iedereen hield van je, bij iedereen dook je op schoot. Jippie?
Je werd bekend en beroemd. Je bent zelfs op TV geweest in Dieren in Nesten.

Lieve schat van ons… We wisten niet dat je zo ziek was, jouw karakter liet het niet toe. Zo was je ook als kleine meid, en zo was je ook nu… Niks laten merken en lief zijn voor iedereen. Toch had ik de laatste tijd een raar gevoel: niemand had dit, enkel ik. Achteraf zat ik dus juist mijn lieve kleine meid.
Mijn god wat houden we van je, jij was altijd zo aanwezig en zo enorm aanhankelijk. Bij iedereen op schootje, altijd effe goeiedag zeggen, visite vond jij heeeerlijk.
 
Je bent vanavond, onderweg naar de dierenarts, in mijn armen gestorven, plots, patsboem, kei en kei hard.
Ik hield je dicht bij me en bleef oogcontact met je zoeken. Zachtjes vertelde ik je hoe dankbaar ik was jou te kennen, tussen alle stuipen en benauwdheid door, want je had het zo zwaar.
Ik bleef met je praten en plotseling zag ik dat het vuur in je ogen gedoofd was. Je was heengegaan… Totale ontreddering…
Brecht wist precies wie je was, jij was dat kleine dappere ding wat zoveel had moeten doorstaan. Hij zag dat je leverkanker had. Ja meis, het was heel heel ernstig. Het was zelfs onwaarschijnlijk dat je nog leefde.
Maar ik ken jou, jij was als kitten mijn wondertje en ja… vanavond heb ik mogen zien dat dit wondertje nooit anders is geweest. Je was 10 jaar lang ons wondertje en je wilde leven.

Ik weet niet hoe het met me gaat, ik ben totaal leeg. Maar jij……………… jij hebt ons laten zien dat wonderen bestaan en wat een liefde er in dat kleine lijfje van jou zat.
Dank je wel mijn lief
 
Sabine en Peter

Ollie

   

Hoe moet ik afscheid nemen van mijn held, mijn kind, de koning der katten
 
Hoe?
 
De poezenhemel heeft de grootste buit binnengehaald, zij hebben een held mogen ontvangen.

Ollie werd gevonden op het terrein van een psychiatrie. Hij maakte meteen vrienden met de bewoners en hij had op elke hoek een lieffie.
Hij was ziek en had medische zorg nodig, we haalden hem op. De bewoners hadden moeite hem los te laten, ook had hij een volgeboekte avond met zijn harem poezenvrouwen.
 
Ollie had aids, we dachten dat hij snel zou sterven. Wat wisten wij nou van kattenaids, we droegen hem op handen.
Zijn ogen, zijn gerochel, zijn klauwen van poten, zijn hele verschijning en zijn karakter maakte diepe indruk.

We besloten je te adopteren, mijn lief

Je werd per direct door iedereen geaccepteerd, jij troostte elke nieuwkomer.
Nooit 1 blaas, nooit 1 uitslaand pootje, iedereen was welkom bij jou.
Groot, klein, ziek, schuw jij ontfermde je over elk dier en dat wisten ze.
Elke avond had je een slaper. Jij kon nooit alleen in een mandje slapen, want ze doken allemaal zacht tegen je aan: Thijs, Iris, Lauren, Isabelle, Bram, Hannes, Guus, Simba, Pim, tientallen kittens. Je had geen priveleven he lieve schat? Dat kwam omdat je zo zachtaardig was, zo kwetsbaar, integer, vol vertrouwen en oer oer sterk.

Jij hebt Buddy Kat tot stand gebracht knuffel.
Jij hebt ons laten zien wat kattenaids was.
Door jou wist ik dat er werk aan de winkel was.
 
De laatste maanden waren hele moeilijke maanden voor ons beiden. De aids had jou in zijn macht, maar jij had mij in jouw macht. Ik waakte als een leeuwin over je, afscheid nemen kon ik niet. Jij wist dit maar  jij wilde zelf ook nog niet gaan.
Jouw hart was beresterk, maar je lichaam takelde zo enorm af lieve knuffel. Je vocht, je was strijdlustig, soms te.
Je woog gister nog maar 2.8 kilogram, je blik was dof en je zocht plekjes om te sterven. Je wilde weg, verstopte je overal, je ontsnapte naar buiten en we moesten een zoektocht houden.
De tranen liepen me over de wangen, ik wist dat het zover was en zei dan ook zachtjes:
“Ollie?  Ik ben egoistisch, maar doe me dit niet aan? Laat je zien, dan zullen we het samen tot een goed einde brengen, je hoeft dit niet alleen te doen, laat me je helpen”.
Ik liep weer naar buiten en je zat plots voor me…
Ik heb woord gehouden en vandaag ben je in alle sereniteit ingeslapen: in de tuin, in mijn armen, met de zon op je bolletje.

Ik ben diep vereerd je te hebben mogen kennen, ik ben je dankbaar voor alle goeds wat je gedaan hebt. Ik ben je nooit kwijt, want afscheid nemen bestaat niet.
“Wees de verandering die je in de wereld wilt zien” (Gandhi) 
Dit heb jij allemaal meer dan ooit bewezen knuffelwollie…………

Sabine

Balou



Lieve Balou,
Vier jaar geleden zijn we op zoek gegaan naar een derde kat. We kwamen na wat zoeken terecht bij Zwerfkat in Nood. Jouw koppie viel ons meteen op, we waren meteen verliefd. We hebben dan ook snel gebeld en zijn je gaan opzoeken bij je opvangpapa en -mama in Eindhoven. We konden niet wachten tot het zover was, maar eindelijk mocht je mee!
We hebben bijna vier jaar lief en leed gedeeld, meisje. Vooral lief, want ziek was jij nu echt nooit. We zijn behalve voor de jaarlijkse inenting en de sterilisatie nooit naar de dierenarts hoeven gaan. Tot december afgelopen jaar. Je begon plotseling heel veel te drinken en ik vertrouwde het voor geen meter. We hebben een afspraak gemaakt en al snel bleek dat jij last had van nierfalen. Twee maanden later waren de waardes gezakt, dus we waren vol goede
moed, totdat je opeens niet meer wou eten en je heel veel bij me kwam liggen en meer ging slapen. Gisteren bleek dan ook dat de waardes plotseling verdrievoudigd waren. En dat in vier maanden tijd allemaal. Het zag er gewoon allemaal heel slecht uit. We hadden je nog aan het infuus kunnen laten leggen, maar het ging al zo slecht dat dit slechts een kwestie van rekken zou zijn. Bovendien was jij zoooooo bang, dat dit voor jou een lijdensweg zou zijn geworden, helemaal alleen drie dagen bij de dierenarts.
Lieve Balou, de tranen lopen weer over mijn wangen nu ik dit typ, maar ik weet dat we voor jou de beste keuze hebben gemaakt. Ik hoef je niet meer te plagen met tabletjes, nierdieet enz. Maar ik mis mijn vriendje. 's Morgens zat je al klaar bij de kraan, want dat vond je zo lekker. Je had een heel schel stemmetje, dat horen we nooit meer. Ik heb geen kat meer die over de kattenbak plast. Geen kleine Balou die lekker bij me komt liggen als ik op de bank lig. Geen Balou die eens flink moest blazen naar alle opvangkatjes. Al jouw eigenaardigheidjes en trekjes spoken nu door mijn hoofd.
Binnenkort gaan we de kattenkamer opfleuren met allemaal foto's van onze kleine meid. Maar in ons hart blijf je voor altijd! Vergeten zullen we je zeker nooit. We hebben bijna vier hele mooie jaren gehad samen!
Speel maar weer fijn Balou. We missen je zo ongelooflijk veel! Tot ooit!

Een hele dikke afscheidskus van je papa en mama Rob en Chantal en natuurlijk een knuffel van je poezenvriendjes Mowgli, Nala en Caya.

Hanzel

Niet gestorven aan aids, maar aan FIP

Het moment is daar...en het komt altijd veel te vroeg...
Alles, werkelijk alles hebben we aangegrepen om de lieve jongen een gouden toekomst te bieden, maar soms moet je je gewonnen geven. Ik heb gisteren uren met hem doorgebracht, hem geknuffeld, geprobeerd hem moed in te spreken, maar gisteravond kwam dan toch het gevreesde moment. Hij keek me aan en ik zag het in zijn ogen. Hij is moegestreden. Hij wil niet meer...

We hebben de strijd verloren. Ik heb een oceaan aan tranen gelaten en er zullen nog vele volgen, maar ik heb er geen ogenblik spijt van gehad dat ik deze lieve jongen in mijn hart heb gesloten. 

This river flows from dark to light,
So I will say adieu, my friends.
If my ship sails from your sight,
It doesn’t mean the journey ends,
But simply that the river bends

(J. Enoch Powell)

Vico



Vico is helaas veel te jong overleden door een ongeval...

Isa



5 jaar geleden adopteerden wij Isa. De koningin die al haar hele leven problemen had. Wij schrokken even toen we na een week het volledige verhaal over haar hoorden, maar besloten haar toch bij ons te houden. Ze had al zoveel meegemaakt, was al zoveel keer verstoten en liet ons weten dat ze zich thuis voelde. Het is niet altijd makkelijk geweest met Isa. Borstelen, klitten wegknippen (ze kon nooit terecht bij een professionele verzorger omdat ze een verleden heeft van huidproblemen). Door een hernia die ze op jonge leeftijd opliep (volgens onze dierenarts moet ze ongeveer een jaar geweest zijn en is het een gevolg van mishandeling) kon ze regelmatig een paar dagen haar achterpoten niet gebruiken. Isa was geen makkelijke kat. Ook omwille van de vele verzorging die ze nodig had, was haar relatie met ons niet altijd optimaal. Ik was haar toevlucht maar ook degene die altijd met die vervelende kam daar was, die haar klitten moest knippen, die haar pijn deed. Langs de andere kant was ik ook degene die met haar knuffelde, haar voorzag van eten, die haar liefhad. Isa kon enorm klagend miauwen, moest om de halve dag verse brokjes, anders at ze niet meer. Isa wilde nooit langer dan 5 minuten knuffelen, maar na 5 jaar werden er dat meer. Isa hield van ons, en wij van haar! Helaas is ze op 2 januari plots overleden. Ons hele gezin treurt om ons 'mauwmachien'. Isa was een probleemgeval maar ook een heel liefhebbende poes. Ik mis haar enorm.


Onyx



Lauren

Je kwam in ons leven als een heel schuw katje, doodziek. Ik heb je zelf met de hand gevangen…..
Ik was die rare vrijwilligster...

Dit verhaaltje was het begin van echt liefde tussen jou, Ollie en ons.

24/04/07 - Goede Afloop!

We kregen gisteren  een spoedmelding van de dierenambulance:
Er zou een gewonde kat die amper nog bewoog in Hasselt achter het station liggen, op gang E
Dus hup, afspraken afgezegd en rijden...

Onze vrijwilligster heeft ongeveer 1 1/2 uur gezocht naar gang E, het spoor personeel was in rep en roer, iedereen riep: "E? We hebben geen E. Hebben we E? Effe bellen"  Plots: "Ja, we hebben wel een E, maar das niet hier, dan moet u zo en zo rijden".
Toch maar even de dierenambulance gebeld: " Wat bedoelt u eigenlijk met station:  Is het een BUS of treinstation?". JA BUS...oke, dus weer ergens anders. Dus naar de bussen,  de chef aldaar: " hebben wij E? apart, effe bellen. Mevrouw , is het geen 1?" Oo, vast, zeg maar waar 1 is.  "Nou, das niet hier, das daarachter, ziet u dat gebouw?" Oke....naar dat gebouw....3,2,1, door de struiken, langs de lege bussen, nummer 1 was potdicht en het was vast niet die plek.
Opnieuw  bellen naar ambulance, al wetende dat de kat vast wel eens gestorven kon zijn. "WAAR IS E!!!"
Om een lang verhaal kort te maken: Het was op een parkeerterrein, vak E.

Maar goed, onze vrijwilligster en de stadswacht zagen haar  liggen, dus... rennen, ze wilde haar pakken, maar de  kat dacht: "pleur op" en rende hard weg. Oke , niet aangereden dus, maar erg ziek en SCHUW. Mevrouw ging onder een auto zitten. Onze vrijwilligster dacht: "ik pak waar ik je kan pakken en je bent van MIJ."
Ze werd gegrepen bij haar staart en werd al krijsend in de reismand gewurmd. ZO , klaar is keessie.
Waar zit hier een dierenarts..... oke, stadsplan, zoek zoek zoek...
EINDELIJK in het ziekenhuis...
 
Lauren ( zo werd ze genoemd) is een zeer zieke kat, uitgedroogd, schuw, abcessen, zware niesziekte, 40 graden koorts, luizen, broodmager, voorpoot misgroeid. De gehele behandeling werd gevolgd: Kat in slaap, bloedtest: geen aids. Goed schoongemaakt, abces uitgeprikt, spuitjes, infuusje.... en na een nachtje aan het infuus, is ze nu aan het recoveren in Buddy Kat.
Voila Lauren, meisje....komt goed hoor!
 
En nu zijn we 1 ½  jaar verder mooie meid. …. Ik zou een boek over je kunnen schrijven, zoveel heb ik te vertellen over je.  Je speciale ogen, je enorme liefde voor alle andere dieren. Je was een echt groepsdier. Ieder dier werd onderworpen aan jouw liefde. Als je kittens zag, ging je hart in vuur en vlam en gooide je jezelf bij hun in de mand.
Maar 1 kat was toch jouw allergrootste liefde…..Ollie….. Je liep hem achterna, je propte je bij hem in de mand, je sliep vaak met je lichaam over Ollie heen. Je week nooit van zijn zijde. Ik noemde jullie dan ook  een getrouwd koppel.

Er was nog 1 mens waar je enorm veel van hield….. Peter. Peter kreeg iets klaar wat mij nooit lukte:  Als Ollie op zijn schoot lag, sprong jij ook bij hem op schoot. Drie weken geleden deed je iets waar wij versteld van stonden: je sprong bij Peter op schoot en begon met hem te vlijen. Schuwe Lauren vlijen met Peter…..wat een overwinning…..

Je kreeg kanker lieve poessie Lauren, kanker in de nieren.  Vanavond ben je bij de dierenarts zelf gestorven. Het doet ons ongelofelijk veel pijn, we zijn verschrikkelijk verdrietig. Zo jong, zo breekbaar, zo ongelofelijk mooi. Rust nu maar uit. Ik wil je bedanken voor alles wat je voor Peter, Ollie, de kittens en mij gedaan hebt, je laat een diepe pootafdruk achter in ons hart.

Dag poessie Lauren. Dag…..   Peter, Ollie en Sabine

Mila

Lief meiske van me,

Vorig jaar rond kerst kwam je bij me in de opvang.
Het was niet de bedoeling dat je bleef, maar een paar daagjes ter observatie.
Je was er slecht aan toe, en daarbij bleek je een al oude én blinde dame te zijn.
Je was erg in jezelf gekeerd, verdrietig en sip. Ik kreeg moeilijk contact met je.
God weet wat je allemaal had meegemaakt......
Je kreeg middeltjes tegen je depressie en heel veel liefde, ik zag je dag na dag meer openbloeien.
Een prachtige ervaring, je kroop diep in mijn hartje.
Begin dit jaar werd je erg ziek. Zo ziek dat we het wilden opgeven. We wilden niet dat jij moest lijden.
Maar net toen besloot jij verder te vechten, toch voor het leven te kiezen!
Ik was zo blij, wat was ik trots op je!
Niet lang daarna besloot ik dat je altijd bij me zou blijven, voor de rest van je leventje.
Ik wilde niet dat je weer naar een nieuwe omgeving moest op je ouwe dag, andere mensen, wennen, stress.
Ik wist hoe gecompliceerd en gevoelig jouw karaktertje was, dat wilde ik je besparen.
Je kreeg je eigen hoekje hier in de woonkamer, een kleine plek zodat je alles goed kon vinden.
Speciaal ingericht voor jou, Mila's eilandje.
Je voelde je er fijn. Je sliep veel, dat doen oude dames.
Maar van knuffelen kon je zo genieten. Dan ging je heel hard spinnen en duwde je koppie hard terug.
Je kwijlde van geluk en likte mijn hand.....

Twee weken geleden voelde je je ineens niet zo lekker.
We wisten niet wat het was, de dierenarts kon niks bijzonders vinden.
Maar je kreeg allerlei oppeppertjes en middeltjes op je beter te doen voelen.
Het ging op en neer, goeie dagen, slechte dagen.
Maar je bleef spinnen als ik met je knuffelde, ik kon je nog niet laten gaan.
Twee dagen geleden ging je heel goed zelf eten en drinken, je knapte op en ik kreeg voorzichtig hoop.
Achteraf........was dat slechts een opleving.
Ik zag je weer achteruit gaan, je lichaam begon het moeilijk te krijgen.
Toen was het voor mij duidelijk: ik moet je nu laten gaan..........

Mijn liefste Mila.......bedankt voor de tijd die ik met je heb mogen delen.
Bedankt voor je liefde, je vertrouwen in mij.
Al heb ik veel verdriet en mis ik je vreselijk............ik weet dat jouw tijd was gekomen.
Jouw lichaam was op, jouw geest was moe.
Liefje van me, rust nu maar zacht.

Eeuwig in mijn hart, Els
 

   Kiki

Dit is voor jou Kiki lief, zo zal ik altijd aan jou denken als ik dit hoor

http://nl.youtube.com/watch?v=qI8I6qcxWyU&feature=related

Het meest onschuldige diertje wat ooit mijn pad gekruist heeft
 
De pijn is niet te dragen, de tranen blijven vloeien.
Jij en ik uit elkaar
Na twee jaar pure liefde
Ik voelde je pijn de laatste dagen, wist niet wat het was
Nu kan ik het plaatsen, want die pijn is nu weg
Maar het heeft plaatsgemaakt voor groot verdriet

Huppelend door het leven
Elk blaadje, vliegje trok jouw aandacht
Samen naar buiten
Af en toe holde je even naar me toe om te zeggen: Het is hier zo fijn
En dan huppelde je weer het pad af en keek soms om
Een dartelend veulen

Kroele –woele –tijd
Je ging er al voor liggen
We moesten je knuffelen en kriebelen op je buikje

Zo’n ongelofelijke dapperheid heb ik nog nooit gezien,
Je was gehandicapt
Je braakte 4x per dag, 2 jaar lang
Maar de vreugde die jij voelde, het breekbare, het onschuldige,
Zo’n lieflijk karaktertje heb ik nog nooit gezien
Je roze manteltje, je had het altijd zo koud

We hielden onvoorwaardelijk van elkaar

Jij keek me adorerend aan
Ik keek jou adorerend aan

Ik hou van je, mijn kleine lieve prinses, de sterren schijnen voor jou
Ik was jouw mamma, vriendje, verzorgster en verpleegster
Sabine

Fleur* 06-09-03 / 15-07-08

5 jaar was je onze kroelkat. Je kwam binnen als kitten van 8 weken. Klein en bang maar je wende al snel.
Je vriendin Zoe kwam na 2 dagen en jullie waren gelijk dikke vriendinnen. Je was een lieve kat die hield van
kriebelen en dan vooral over je buik. Je ging op je rug liggen en kon dan uren genieten.
Maar helaas heeft het genieten maar 5 jaar mogen duren. Je ging naar buiten, eerst alleen in de tuin en toen ging je verder. Ik was als de dood dat je niet meer thuis kwam en probeerde je eigenlijk altijd binnen te houden. Je was de lieveling van de buurt, iedereen aaide je en iedereen vroeg altijd naar je als ze je nog niet gezien hadden. Je rende  met ons mee als we met de honden liepen, mensen lachte dan als ze je zagen rennen. Je buikje waggelde als je rende.
Mensen vonden je leuk en dat was je ook.
En toen kwam die beruchte dinsdag. Je was er niet. Normaal lag je onder de tafel als we beneden kwamen maar vandaag niet. Ik wist het meteen maar wilde het niet weten. Een paar weken van tevoren werd je aangereden. Je overleefde het!
Gelukkig! Want om je zo te zien liggen was voor ons een nachtmerrie. Maar die dinsdag, om 12.00 was je er nog steeds niet en ik dacht maar dat je in de zon lag, want dat was ook de reden dat je naar buiten wilde. Je kon zo genieten van de zonnestralen! We zochten in de buurt, riepen je naam en zochten ieder plekje af waar je zou kunnen liggen. Maar helaas. En nog steeds wilde ik het niet geloven. Om 15.oo durfde ik de stap te nemen om naar het asiel te bellen.
En jawel daar kreeg ik te horen wat ik niet wilde weten. Ze hadden je wederom aangereden, op de hoek van de straat. Je had daar liggen schreeuwen van de pijn en ik heb je niet gehoord. Nog steeds neem ik het mezelf kwalijk dat ik er niet voor je was!
Maar gelukkig was er wel iemand anders die voor je zorgde totdat de dierenambulance er was.
Ze hebben het geprobeerd maar het was al te laat. Je had een flinke klap gehad en je voorpoten waren verbrijzeld.
Arme meid, we hebben je nog gezien en we hebben je naar een mooie plaats gebracht. Je bent bij ons in gedachten!
Iedere dag opnieuw hoop ik dat je uit de struiken komt gerend, we missen je meisje!!!!

Dank je wel voor de tijd,
dank je wel lieve meid...
Voor de tijd je met mij hebt doorgebracht,
voor iedere dag en bijzondere nacht.

Dank je wel dat je er altijd voor me was.
Dank je wel voor je aanwezigheid,
ook al kwam dat niet altijd van pas
Nu pas is dat besef het grootst, maar helaas te laat...
geen moment meer dat je heerlijk in de weg staat.

Dank je wel voor jouw houden van,
zo onvoorwaardelijk zoals alleen jij dat kan.
Nooit meer jouw pootjes om mij heen,
geen lieve kusjes en kopjes tegen mijn been

Dank je wel lief kattenkind...
dankbaar ben ik dat ik jou heb bemind.
In mijn hart zal jouw liefde en koppie altijd aanwezig zijn,
maar helaas doet jouw afwezigheid zo'n  vreselijke pijn.
Daphne en Rob

Missy

                                      
Helaas is na vier fijne jaren onze lieve poes Missy overleden. Zij leed aan de ernstige hartziekte HCM waarvoor ze al een jaar medicijnen kreeg. Helaas mocht het niet meer lang duren totdat ze een hartstilstand kreeg.  Missy was super en we missen haar erg. Groeten van Christine .

Hannes

Dank je wel voor 4  mooie hartverwarmende jaren, voor 4 jaar echte liefde.
Je bent weg nu, je besloot in stilte te vertrekken. Ik heb je niet zien gaan, Peter kwam me roepen en riep: “Hannes is dood”
Ik rende de huiskamer in, en daar lag je, levenloos op de bank. Peter moest me vasthouden want ik schopte en sloeg naar alles wat ik tegenkwam, ik liet me op de grond zakken en krijsde hard door  het hele huis. Ik rukte me los van Peter en pakte je in mijn armen, je lieve snoet in mijn handen. Ik stamelde alleen maar:”Ik wist het niet, ik wist het niet, god wat hou ik van je, wat ik hou van je”
Je hebt uren op mijn schoot gelegen, ik moest je namelijk nog veel vertellen, hoe bijzonder je was, hoe prachtig mooi, hoe zot en maf, hoeveel ik van je hield en nog steeds doe. Want dat gaat namelijk niet meer weg.
Vier jaar geleden kwam je bij Peter en mij wonen: je was aids positief en kwam al terug van een plaatsing. Het duurde niet lang en we besloten jou te adopteren. Je was zo gelukkig, god wat hield je van Ollie. Hij was jouw makker, we noemden jullie altijd: The A-ids team.

Ik heb nog een verhaaltje op de website staan over jou, alhoewel: jij was aan het woord….

22-07-05
Kroelen is leuk
Ik begin een echte fletskous te worden. Cowboy Henkie wordt een watje.
Niets is zo leuk dan samen op bed liggen met Simba, Ollie, Dieuwke,  Lucca, maar VOORAL met mijn baasjes. Hoogtepunt van de dag, ik lig er al de hele dag naartoe te leven, ik zit me erop te verkneukelen.  Ik vind het ook leuk om zo lekker over die slapende maatjes  te stappen. Ik heb werkelijk enorm veel vrienden.
Als ik Simba passeer, dan roept ie me al: "Hee, Han, kom effe kroelen man." Ja, dat zijn van die dingen, ik maak dit dagelijks mee. Oke dan, Effe zijn koppie wassen, ik wil ook graag gewassen worden en dat weet Sim.
Nou, en als ik dan bijna bij mijn baasjes ben, roept Dieuwke onder de dekens: "Hee, Hannes boy, je hebt je nagels in mijn oren, is niet erg hoor, maar kun je effe doorstappen?" TUURLIJK! Als ik dan bijna bij die geweldige  handen van mijn baasjes ben, hoor ik een kreet: "Hannesje? je hebt je poten in mijn neusgaten gezet, kun je effe doorlopen? " Dat was Lucca, ook mijn lieve vriend. Tuurlijk Lucca!
Maar Ollie ligt meestal al op mijn plekkie, dus ik ga me dan effe behoorlijk uit de bocht slijmen, zodat ik uiteindelijk toch mijn erepost heb bereikt. Ollie is een makkelijke prooi. Ik hoef maar uitbundig mijn kop onder zijn kin te gooien, hem een grote lik achter zijn oren te geven, en een klein duwtje, zodat hij al bijna omkieperd en Ollie zegt: "Oke Hannes, vragen had ook gekund, maar hup dan maar weer, ik schuif wel 30 centimeter".  
En dan kom ik bij die handen, DIE handen. Ik observeer elke beweging, en al gaan die vingers een klein stukje van links naar rechts, ik kan mikken als geen ander. Ik ben misschien oud, maar mijn reflexen werken als een dijk. Ik gooi me vliegensvlug onder die vingers en dan komen de overheerlijke kroelmomenten. "Hee, Hannes, ben je daar ALWEER?" hoor ik dan. Wat alweer betekent weet ik niet, maar ik weet dat ik geliefd ben. Dit ritueel is het leukst wanneer je dit heel lang kan volhouden, dan worden die handen gemakkelijker.
Meestal doe ik die dingen enkele uurtjes, totdat ik zelf moe word. Moe van  mijn eigen gespin, moe van al die aaitjes. Ik wil ook wel eens SLAPEN man! Op bed liggen is in 1 woord: Quality time.....yeahh

Dat was jij: de onbezonnen ruwe bonk met een gouden hart. Jarenlang moest ik jouw massage, of misschien wel drukpunten therapie genadeloos ondergaan. Je walste voortdurend over mijn lijf heen.
Je tongetje stak ook altijd uit je bekkie, je was zo ongelofelijk mooi.
Een paar maanden geleden was je de dood ontsnapt. Je begon ‘s nachts te schuimbekken en spastische bewegingen te krijgen. We hebben met 160 km per uur naar de dierenarts gereden. Je kreeg meteen antigif, je herstelde en na een paar dagen  mochten we je ophalen.
Jij sterke reus van ons, wat hou ik toch van je, jij was mijn vriend, mijn enige echte FIVje, mijn alles. En jij? Jij was elke dag gelukkig, daar hou ik me nu aan vast. Het gaat tijd kosten, maar ik zal je laten gaan, mijn engel.
Ik zal vanavond naar de hemel kijken, ik weet dat je extra zal gaan schitteren…jou pik ik er zo uit. En weet je? Je bent nooit alleen, want Dagmar, Lucca, Guus, Simba, Smiba en Moos zullen jou gaan opvangen.

Sabine en  Peter

Merlijn
 

 

Silly

Silly, je kwam op me afgestapt toen ik bij het gastgezin ging kijken, jij koos mij uit.
Je was zo vreselijk lief en zo mooi met die prachtige grote kijkers van je.

Deze ochtend vloog je als door een horzel gestoken naar buiten toen je je pilletje moest krijgen. Je had het benauwd en raakte in paniek. Uren later kwam je weer naar huis, direct namen we je mee naar de dierenarts, maar er was geen redden meer aan voor jou.

Lieve Silly, ik mis je, Berthie

Bennie



Lieve Bennie, mijn aller allerliefste Bennie……..

Gisteravond vond ik je lichaampje langs de straat
Levenloos, je koppie gruwelijk toegetakeld, een afschuwelijk beeld dat ik maar moeilijk uit mijn hoofd krijg
Ik zakte door mijn benen, te zwak om de schok te dragen
Mijn wereld stortte in, het kan niet, het kan niet zo zijn
Wat moet ik zonder jou…….

Je was mijn eerste opvangkatje, 3 jaar geleden.
Samen met je broer en zus, jullie hadden het Herpes-virus
Jij was de ziekste, jij was de zwakste, m’n zorgenkindje
Je bent van ver moeten komen, maar je kwam
Saampjes hebben we geknokt, de band werd onverbrekelijk
Hopeloos verliefd, ik liet je nooit meer gaan

Je leefde intens, je genoot van je leventje
Altijd vrolijk, altijd in voor een spelletje, een pesterij, mijn eeuwige kleuter
Je was zorgeloos, eigenzinnig, “onbesuisd” is het juiste woord
Je was mijn grote liefde, mijn kindje, mijn allesje
Mijn zonnetje, mijn heerlijkheidje, mijn zielsverwant….mijn Bennie
Straks zal ik met een lach aan je terug denken
Nu voel ik alleen de vreselijke pijn in mijn hart

Ik heb je lief, mijn hele leven
Tis veel meer dan houden van
Tis alsof je in mijn bloed zit, ik zonder jou niet leven kan
Ik heb je lief, wat moet ik zonder jou……….

Voor eeuwig in mijn hart, Els

Ruby

Lieve mooie Ruby, in maart 2007 vertrouwde Marina jou aan onze zorgen toe. Een klein zorgenkindje was je, nog geen jaartje oud en toch deden je niertjes het al niet meer goed. Daardoor was je klein gebleven en had je geen snijtandjes in je onderkaak ontwikkeld. Maar dat maakte jou allemaal niks uit. Je was een heerlijk vrolijk en vooral eigenzinnig katje en de eerste maanden ging het supergoed met je. Je kwam bij, je groeide nog een beetje en je werd zelfs een beetje mollig. Klein worstebroodje zei ik dan tegen je. Je liet precies weten wat je wilde, kwam knuffels halen als het jou uitkwam, haalde zelf wel speelgoed uit de doos als je wilde spelen en regeerde met ijzeren poot over de andere katten hier, die allebei 2x zo zwaar en zo groot zijn als jou.

In augustus sloeg het noodlot toe, je nierwaarden waren peilsnel torenhoog geworden en van mijn worstebroodje was nog maar een zakje botjes over. Twee verschillende dierenartsen gaven de hoop op voor je, maar jijzelf was nog niet klaar met leven, oh nee, je liet duidelijk merken dat je nog wilde vechten. En samen hebben we gevochten, en na een weekje ging je zelf weer eten. En toen, toen ging het heel snel beter met je, je werd weer een sterk poesje met een gezond gewicht, die haar harde kopstoten weer uitdeelde ter begroeting en ook niet meer in bed wilde slapen, want dat deed je alleen als je je niet zo lekker voelde.

9 maanden duurde het geluk. Je nierwaardes waren vanaf begin dit jaar weer langzaam aan het stijgen maar jij voelde je prima. Ongeveer 6 weken geleden begon je wel weer af te vallen en een paar weken geleden begon je weer in bed te slapen. Je meest recente bloedwaarden waren zeer snel gestegen en we besloten dat je bij de dierenarts aan het infuus bleef om je waardes te drukken, in de hoop dat je dan weer een tijdje vooruit kon. Na maar liefst 6 dagen bij de dierenarts en meer infuusvloeistof dan je eigen lichaamsgewicht waren je nierwaardes echter nog hoger. Je ging mee naar huis, dit had geen zin. Thuis voelde je je twee dagen nog een hele madam, daarna stopte je met eten en hield je niks meer binnen. Je niertjes waren gestopt met werken en jij, jij was jezelf ook helemaal niet meer. Het vuur was uit je ogen, je wilde niet meer vechten. 7 juni 2008 hebben we je vredig laten inslapen. Ik mis je nu al vreselijk Ruby, ik mis je kopstoten, je vrolijke “mew mew” goeiemorgengroet, ik mis hoe je als keizerin des huizes op de beste plekjes zit, ik mis je geklets en je heerlijke eigenzinnigheid. Lieve Ruby, jij kleine mutsefluts, regeer met ijzeren poot verder aan de overkant van de regenboogbrug en maak er daar een dolle boel van!
Marjolein en Antoine

Dagmar



Mijn zonnestraaltje, mijn alles

Vanmorgen hebben we afscheid genomen. Ik kwam eigenlijk niet voor het afscheid, ik wilde nl nog een kans voor jou.
Je was 2 weekjes oud toen ik je in mijn armen nam. Vanaf dat moment had je al problemen: ik moest je twee weken kunstmatig in leven houden via maagsonde, je had een darmafwijking, je was onzindelijk,  je groeide slecht, je was een kwetsbaar fragiel diertje....
Je kreeg zelfs pampertjes aan, ze noemden jou: "het pamperpoesje"  http://nl.youtube.com/watch?v=48Z62Kpit_Y
Ik kan niet meer goed schrijven, ik zal mijn gevoelens in een gedichtje verwoorden, mijn gedicht aan jou

Zonnestraal

Je grote alerte ogen recht in mijn hart
waar ik was , was jij, lief dier, volgzaam
springend door het leven, gekke fratsen, auw
Je beet in mijn neus
mijn kind, mijn hartendief, zo kwetsbaar en liefijk

maar dapper en zo teder en onschuldig, 1 jaar
zachtjes druk ik je tegen me aan toen de beslissing kwam, bibberend
Je kroop dicht tegen me aan, je hartje klopte snel, maar je was stervende
Daad van liefde, ik heb gekozen voor jou, ik moest, je voelde me aan

Heldere biggelende tranen, verkrampte handen, ze lieten los
het leven gleed uit handen, mijn hart stierf beetje bij beetje

een laatste kus, een laatste aai, je ogen priemde dwars door me heen 
ik moest liefje, ik moest.............uit respect en echte liefde

je warmte, je schitterende zonnestralen zullen binnenkort mijn hart weer  verwarmen
maar ik wil je nu enkel terug, ik wil alles doen, voor nog 1 minuut samen met jou....

Mijn zonnestraal, mijn alles, dank voor alles
Ik  ben bevoorrecht je gekend te mogen hebben

Sabine en Peter

Lucca

Verdoofd zit ik mijn ode aan jou te typen. Ik ben leeg, moe, en ik begrijp het allemaal niet meer...
Vorige week zag je er belabberd uit, vermagerd en lusteloos. We maakten ons enorme zorgen om je.
Bij Brecht, onze dierenarts, moest je helaas blijven, je werd aan het infuus gelegd en de latere bloeduitslag was keihard.
Je had ernstig nierfalen, je gehaltes waren hoger dan Brecht ooit had meegemaakt.
Je voelde je na 2 dagen infuus goed en je mocht met me mee naar huis. Toch brak het onheil weer aan, je zakte alweer weg.
Na twee dagen intensieve zorg besloten we je vanavond te helpen....een daad van liefde voor jou.....je was niet meer te redden mijn lieve jongen.
De autorit was kalm, ik hield je in mijn armen, zachtjes streelden we je kopje, tranen vielen op je oortjes.

Zeven jaar geleden kwam je in mijn leven.... je was een spoedgeval van de VZW. Ik kon snachts op pad gaan om je van de straat te plukken.
Je kreeg een spoedoperatie, je staart werd geamputeerd en je bekken was verbrijzeld.
Ik leerde je kennen als een ongelofelijke karakterkat. Je hield van ons, je was niet van schoot weg te slaan, maar wel alles moest zoals jij dit wilde. Wanneer je het ergens niet mee eens was , beet je me voorzichtig in mijn hand. Je kneedde zou hard met je voetjes op mijn broek, dat je nageltjes in mijn been kwamen te staan. En dan moet ik de dokter uitleggen dat ik echt niet aan zelfmutulatie doe.
Je dronk uit de kraan. Je dwong me die kraan open te zetten, anders zette je het op een schreeuwen, die geweldige miauwtjes van je....

Een paar maanden geleden sloeg het noodlot alweer toe: je werd alweer aangereden.  Weer door het oog van de naald lieve schat.
Je kreeg een pin in je poot en  kreeg gedwongen kooirust. Ik wilde jou zo graag helpen, dus daarna kreeg je intensieve fysiotherapie van Elke.

Je prachtige kop werd het embleem van VZW Zwerfkat in Nood II. Ik ben hier nu nog dankbaarder om, want nu moet ik elke dag naar jou kijken....
Mijn hart is gebroken, een mooi zieltje is naar de andere kant van de regenboogbrug gegaan. Ik koester je, je prachtige kop, ook  dat magere smoeltje van vandaag.
Je felle, heldere ogen, en de lege vermoeide blik van vandaag.  Je knedende pootjes op mijn broek, de verkrampte pootjes van vandaag.
Wij gaan elkaar weer zien, lieve Luccaatje. Peter en ik zijn jouw baasjes en we houden voor altijd van jou
Kus op je oortjes.
Sabine en Peter

Troela

Lieve, lieve Troela,
In juni 2007 mochten we je bij Josette in Geleen ophalen. Je was haar knuffelmeisje en dat knuffelmeisje ben je altijd gebleven. Je was lief, aanhankelijk, nieuwsgierig, speels, trouw en zooooo knuffelig. Gewoon aaien was niet genoeg. Nee, je ging op je rug liggen en wij moesten uitgebreid je buikje aaien en kroelen voordat je tevreden was.
In eerste instantie waren jullie met zijn tweeen, jij en je vriendje Dyze. Samen lagen jullie in jullie hangmatje, samen aten jullie voer uit het bakje, samen gingen jullie buiten op pad en samen kwamen jullie weer terug. Tot die dag dat jij alleen naar huis kwam. Dyze was waarschijnlijk verder weg gegaan dan normaal en hij kwam niet meer terug. Een hele week heb je afwisselend bij de achterdeur en op de vensterbank bij het raam voren zitten wachten tot je Dyze weer zou zien maar dat is helaas niet gebeurd. Uiteindelijk wende je aan het alleen zijn maar je kreeg aandacht en knuffeltjes voor 10 dus dat ging toch nog redelijk snel.
Alhoewel je het lievelingetje van ons allemaal was, voor mij was je heel speciaal. Jij zat me ’s morgens al op te wachten als ik opstond, jij zat op mijn schoot bij mijn eerste kop koffie, jij stond bij de deur als ik terug kwam van mijn werk, jij zat ’s avonds op mijn schoot als we tv keken. Jij was mijn meisje, mijn lief klein kattenpoppetje. Totdat je vorige week donderdagavond in onze straat werd aangereden door een auto. Je had een gebroken onderkaakje en een inwendige bloeding.
Alhoewel de dierenambulance er heel snel was, de dierenarts je meteen geopereerd heeft en je het weekend bij zijn hele lieve assistente hebt doorgebracht omdat je nog veel zorg nodig had heb je het helaas niet gehaald lieve Troela. Je inwendige verwondingen bleken toch erger dan in eerste instantie leek. Zondagochtend 20 januari 2008 vroeg in de ochtend ben je overleden. Ons verdriet is heel groot. Jij hoorde bij ons en nu ben je er niet meer. Wij zullen je nooit vergeten. Jij blijft altijd ons lieve kleine knuffelmeisje.
Anita, Mitch, Myron en Fay  

Maggy



Lieve Maggy,
Een paar jaar geleden vroegen ze mij of ik de 2 ziekste katten uit het asiel in Maasmechelen wou gaan halen. Niet wetende wat ik daar zou aantreffen vond ik jou en Ariel. Het was een moeilijke keuze, want er waren zoveel katten daar. Toch heb ik jullie uitgekozen, en jullie waren zo blij! We zijn toen meteen naar de dierenarts gereden, en daar bleek dat het goed mis was met jullie allebei. Jeetje als ik daar nog aan denk, jullie hadden zoveel. Maar het ergste was toch dat jullie leucose hadden, en daar konden we heel weinig aan doen. Genezen konden we het niet, maar we zouden zorgen dat jullie nog een fijne tijd hadden. De dierenarts dacht dat jullie niet lang meer hadden, en daar zag het ook naar uit.
Maar Maggy, jij was een echte vechter!! Jou kregen ze er niet snel onder. Je was zo’n vrolijk en lief katje. Als je ons zag kwam je als een boa om onze nek gedraaid, en spinde alsof je leven ervan af hing.
We hebben veel bij de dierenarts gezeten met je, en een paar maanden geleden kwamen we erachter dat je grote problemen had met je nieren. Het zag er niet goed uit voor je, maar daar trok jij je niks van aan. Je nam je medicijnen, en rende en speelde alsof je een hele gezonde kat was. Je genoot van het leven!

Op zondag 25 november vond ik je in de krabpaal. Je was verlamd en helemaal uitgedroogd. Ik schrok me wild, en heb nog even goed gekeken of je nog leefde. In paniek belde ik de dierenarts en ik kon meteen terecht. Ooo Maggy wat schrok hij van je. Je nieren waren ermee gestopt, en we konden niks meer voor je doen. Het enige wat we konden was je laten gaan.
Maggy, we missen je allemaal, en denken iedere dag aan je. Rust zacht mijn meisje, ooit zien we elkaar weer.
Dikke kus van Andy en Trudy, en als je poezenvriendjes en hondjes hier.

Jojo

Jip

Lieve, lieve Jip. Mijn jippeke, mijne Jippie, mijn schattebolleke, mijn jongen. Ik heb je moeten laten gaan.
We hebben maanden samen gevochten, bergen overwonnen. Deze berg was wat hoog gegrepen voor jou. Toch ben je blijven vechten tot de laatste minuut.
Toen de moment er was, heeft Roosje je zusje, iets gedaan dat ze van te voren nog nooit gedaan had. Ze is boven op de zetel komen liggen , dicht bij ons. Ze wilde afscheid nemen van je.
Mijn lieve Jip, ik heb de hoop en de moed nooit opgegeven en jij ook niet. Wat een sterke jongen was jij. Wat een sterk karakter had jij. Na de middag zijn we nog samen in de tuin gegaan. De tuin die jij zo leuk vond. Je hebt nog genoten van de geuren en vogeltjes die aan het zingen waren. Toen ik met je naar binnen kwam, zag ik je veranderen en begreep meteen dat het zover was. Ik heb je dicht bij mij genomen, dicht tegen mij aan. Je hebt me nog een paar keer bekeken, de kinderen hebben jou nog gestreeld en toen enkele minuten later ben je heengegaan. Met al diegene die je liefhadden naast je zijde.
Voor je stierf heb ik je een belofte gedaan: ik heb je beloofd om voor je zusje te zorgen. Vandaag, bijna een jaar later is nog een broertje van jou gevangen. En Jip net zoals ik beloofd heb om voor Roosje te zorgen , zal ik ook voor je broertje zorgen. Iedere keer ik ze aankijk, zie ik jou blik. Ik ga je nooit of nooit vergeten want jij hebt echt een heel speciaal plekje in mijn hartje gekregen. De enige troost die ik nu heb, is dat jij nu geen pijn meer hebt en dat ik je ooit zal terugzien daar over de regenboogbrug. We zien mekaar ooit terug, ben ik zeker van.
Nog een laatste dikke knuffel op je lieve bolletje, Sandrine.

Jerry

Dag mijn lieve Jerry.
Dertien maanden, veel te kort dus, mocht je maar bij ons zijn en wat hebben we van je gezelschap genoten. Van een klein brutaal bengeltje werd je een heerlijke grote bengel, mijn “lekkere dikke rooie”. Nergens was je bang voor en overal moest je op af. Maar owee, als je me maar even niet zag of niet wist waar ik was, dan kwam je me gelijk opzoeken, een knuffel halen en vervolgens ging je weer verder met je spel.
Als ik in de keuken bezig was, wist je niet hoe snel je op de keukenstoel moest gaan liggen, want meestal was er dan toch wel wat lekkers te halen.
Als ik de garage binnengereden was met boodschappen, was jij de eerste die in de kofferbak zat om te kijken wat ik nu weer allemaal aan hapjes gekocht had.
Voor je oudere, maar kleinere broertje Tommie was je eigenlijk altijd een steun en toeverlaat. Steevast mocht hij, als jullie binnen moesten blijven, lekker dicht tegen je aan kruipen. Heerlijk konden jullie dagelijks ook met elkaar dollen, achter elkaar aanrennen, bovenop elkaar springen en als er dan een van jullie eens rustig op een stoel lag, dan werd er altijd wel weer door de ander een pootje uitgestoken voor het begin van een nieuw spelletje.
Geduldig kon je ook zijn. Als Tommie laat op de avond de rest van zijn avondeten kreeg (jij at je portie altijd meteen op), dan ging je netjes op een metertje afstand zitten wachten, totdat Tommie echt genoeg had. Dan zei je even “prrt”, jullie neusden eventjes met elkaar en snel lebberde jij de laatste restjes van het eten weg.
Het feit dat je nergens bang voor was heeft jou helaas ook je korte leventje gekost. Waar ik me mee troost is dat je in ieder geval een heel gelukkig leventje hebt gehad.
Lieve schat, we missen je verschrikkelijk.

Balou



Balou,
in juli 2005 smolten wij helemaal weg van jou foto op zwerfkat.com je was nog geen 3 maanden oud. De beslissing om je in ons gezinnetje op te nemen was dus ook zo gemaakt.
Ik vergeet de dag dat we je ophaalden nooit meer, eigenlijk wilde je niet mee want je dacht dat je je broertjes en zusjes ging missen, maar je was zo aan je nieuwe huis gewend. Je kon het hartstikke goed vinden met Dobby en Timon, ze namen je meteen op in hun kattenfamilie. Ook toen Jinx en Elmo aan de familie werden toegevoegd was je er om ze te verwelkomen en je verzorgde ze alsof ze er altijd geweest waren. Je leerde Jinx alle fijne kneepjes van het stoeien en aanvallen. J
e was een katertje die erg genoot van alle aandacht en kriebels. Zodra we onze benen strekte lag je erop en 's nachts sliep je het liefst op de rug van een van ons. We hoefden maar naar je te wijzen of je begon te spinnen.
Vorig jaar oktober werd je plots ziek, we bedachten ons geen moment en vertrokken meteen naar de dierenarts, je had last van blaasgruis, errug vervelend voor katertjes. We hebben er alles aan gedaan om die akelige steentjes uit je blaas te houden. afgelopen vrijdag vond ik je op de kattenbak, je wilde niets meer. Ook nu hebben we je meteen naar de dierenarts gebracht en weer was het blaasgruis wat jou zo ziek maakte. Gelukkig liep je blaas onder narcose meteen leeg. We mochten je weer mee naar huis nemen, eenmaal thuis hebben we een lekker bedje voor je gemaakt en zijn we geen moment bij je weg geweest.
Maar dit mocht allemaal niet baten, vanmorgen toen ik na een kort dutje weer wakker werd om je weer lekker te kriebelen was je er niet meer. 
Je was een lief katertje alleen hebben we veel te kort van je mogen genieten. We missen je enorm, je lievelingsplekje op de schommelstoel is voor altijd leeg...
dikke knuffel van ons allemaal.

Zorro

Lieve Zorro,
Wat was onze tijd samen maar kort, we waren een hecht gezinnetje geworden samen. Je vertrouwde ons voor 100% dit merkten we aan kleine dingetjes. We gingen saampjes vaker een “blokje om” en je liep gezellig mee. En je naam die verstond je wel want een paar keer roepen en je stond weer voor ons huis. Van gezelligheid hield je ook, want we zaten altijd lekker knus met z’n drieën op de bank.
De ondeugd kon je in je oogjes zien, avontuur en ontdekken stond bovenaan je lijstje. Buiten was je absoluut in je nopjes en je stond s’morgens al te trappelen om naar buiten te mogen. Hier moesten we je toch af en toe in remmen.
Zo ging je vorige week zaterdag ook naar buiten…. ’s Middags en s’avonds steeds geroepen zodat je weer terugkwam maar gek genoeg zagen we je niet meer onder aan de deur staan. De volgende ochtend je “plekjes” allemaal afgezocht. We waren radeloos maar bleven nog op het beste hopen. Maandag iedereen gebeld maar nergens hadden ze jou gevonden, nadat we flyers hadden opgehangen kwamen mensen aan de deur die je zaterdagmiddag langs de weg hadden zien liggen. Maar waar was je nu dan??? Het bleek dat de gemeente je gevonden had en je had meegenomen. De dag erna ben ik gaan kijken en inderdaad onze lieve schat was aangereden en had het niet overleefd….
We konden en wilden het maar niet geloven. Waarom jij en waarom al zo snel. Het ging zo goed met je. Je had net een tweede kans gekregen van VZW en had het zo naar je zin bij ons.
We hoorden bij mekaar.

Lieve Zorro wij hebben genoten van de korte 5 maanden dat je bij ons was en we hadden je graag naar een volwassen kater zien groeien.
Wij zullen je nooit vergeten….

Dikke zoen,
Sanna en John

Boogie

Een jaar geleden kwam jij in ons leven binnenwandelen, letterlijk binnenwandelen.
Je was een kitten van 3 maanden oud en woonde bij de buren.
Tijdens een avond, het regende pijpestelen zat je voor het raam te miauwen. We hebben je meteen binnengelaten, hebben je laten slapen op een deken op de bank in de woonkamer. Daags nadien gekeken of de buren thuis waren, maar helaas, niemand daar. Je bent dat weekend bij ons gebleven en toen je baasjes thuiskwamen hebben we je terug gebracht. Dit duurde niet lang want jij kwam steeds weer naar ons huis gelopen.
In overleg met je baasjes en opvangmama Ine mocht je bij ons blijven.
Het begin verliep moeizaam met de andere 2 katten ( Janus 15jr en Jopje 16 jr oud) maar je wist hun harten al snel te veroveren.
Dat van ons had je al veroverd door je lieve, speelse en toch ondeugende karakter. Steeds vaker kwam je knuffelen, uren bleef je op de schoot liggen.
Als je het water in het bad zag staan kon je het niet laten om er met je pootjes in te gaan staan en de kraan aan de wastafel was ook niet veilig.
Je maakte er een sport van om in een openstaande auto te springen, je zat eens op de hoedeplank toen we vertrokken. Weer uitstappen, je binnen zetten.
Iedereen in het dorp kende je, speelde met je als ze voorbij kwamen. Je was een echte hartendief. Als je kwam aanlopen maakte je een apart geluid. We hoorden je al vanuit de keuken aankomen. Het geluid van de auto was je bekend en kwam je uit de wei gerend om ons te begroeten. Vaak hebben we je 's avonds uit de wei gehaald.
Dinsdag 19 juni ging het fout. Je kwam ons nog begroeten toen we thuis kwamen, hebben nog met je geknuffeld en een paar minuten later lag je roerloos in de tuin. Je was er niet meer, opvangmama Ine is komen kijken en heeft je nagekeken. Je had van het ene moment op het andere een hartstilstand gekregen, 13 maanden oud.
Je eerste echte zomer kwam er aan, nog steeds op ontdekkingsreis.
Gisteren hebben we je in je geliefde wei tegenover ons huis begraven. Tranen rollen al sinds dinsdag over onze wangen, vandaag kon ik het niet opbrengen om te gaan werken.
Veel vragen blijven onbeantwoord. Waarom moest je zo snel weer bij ons vandaan?? Waarom hebben we niets gemerkt?? We lopen al dagen te piekeren, wat was er fout?? Hebben we iets over het hoofd gezien??
Door het plotseling overlijden heb ik er op dat moment niet bij stilgestaan om de dierenkliniek te bellen. Dit heb ik gisteren gedaan maar gezien het warme weer kunnen ze niet meer achterhalen wat dit veroorzaakt heeft. Onze vragen zullen dus altijd onbeantwoord blijven.....
Janus ( poes van 15 jr) loopt al dagen te zoeken, 's ochtends gaat ze eerst buiten zoeken voordat ze begint te eten. Ze is helemaal de weg kwijt, haar ogen zijn dof, ze heeft verdriet.
Het is nu 23.30u, Janus zit constant naar buiten te kijken. Zoekt in de keuken en gaat dan weer door het raam kijken. Je is helemaal uit haar doen.
Ze heeft hetzelfde gevoel als ons, laat ons ontwaken uit deze nachtmerrie en spring, zoals je altijd deed, onverwacht binnen door het openstaande raam in de woonkamer.
Het verdriet in onmenselijk.
Lieve Noir, je was en blijft voor altijd "mijn manneke"!!
Lieve groetjes,
Sonja

Mauro

Mauro links

Mauro was wat schuw en misschien wel daardoor, kreeg ze een bijzonder plekje in ons hart. Van de andere twee houden we net zoveel, en toch was Mauro heel speciaal voor ons. Vooral met Peter (zoon van 15) had ze een intensieve band, ze kon buiten zijn, maar zodra Peter thuis- of beneden kwam, of ze het rook…ze
kwam meteen thuis en draalde net zolang totdat ze op zijn schoot kon en ook bleef liggen.
’s Avonds rammelde we met een bakje met kattensnoepjes om ze binnen te krijgen (we wilden niet dat ze ’s nachts op straat bleven). Op 25 mei hetzelfde ritueel, Jimmie en Neo kwamen binnen En dan..raar maar waar…22.10 uur…een lichtflits…naderend onweer..nog geen gedonder…
Om het kwartier hebben we geroepen en uiteindelijk naar bed gegaan rond 02.30 uur, tussendoor wakker worden en weer roepen…niks
Een gevoel kwam in me op dat ze niet meer terug kwam, een gevoel wat ik terugdrong. ’s Morgens gekeken of er misschien een drijfnat katje voor de deur zat.. Helaas
’s Middags was het dierenasiel open en zijn mijn vriendin en ik gaan kijken of ze daar misschien was….niks… Direct de dierenambulance gebeld of er misschien een katje was aangereden… *zucht*  Ja dus.
Ik kon dinsdag komen kijken..maar na even aandringen mocht ik meteen  komen kijken.. Ze zouden bellen als ze er waren.
Ik wist dat het Mauro was die ik daar zou vinden, en toch hoopte ik tegen beter weten in dat het niet zo was..
………………..ze was het………………..
Lief: de mensen van de dierenambulance hadden haar opgebaard. Kaarsjes erbij en ik geloof bloemetjes. Ze hebben haar in mijn auto gelegd (ze moest mee van me, ze hoort bij ons) Thuisgekomen heb ik haar op de handdoek op de grond in de kamer gelegd, zodat Jimmie en Neo afscheid konden nemen.
Neo draaide zich om en liep weg, maar Jimmie…Jimmie snuffelde, likte, gaf kopjes ging tegen haar aan liggen, dit ging door merg en been
Peter gebeld: die schreeuw aan de telefoon: “nee…niet Mauro..nee…niet mijn Mauro…”  ik huil nu weer.
We hebben samen een gat gegraven in de tuin waar ze zo graag kwam en onder toeziend oog van Jimmie en Neo hebben we haar begraven.
De laatste steen hadden we gelegd en we staan op en weer, echt weer…een lichtflits..naderend onweer…nog geen gedonder ??????????
Verdoofd zijn we naar binnen gegaan.
En Jimmie…Jimmie ging en gaat nog steeds krabben aan de steen.
Voor ons is Mauro niet overleden, ze leeft verder in ons hart en toch, toch hebben we verdriet.
Dank je wel Mauro dat je zo’n fijne  herinnering en gevoel nalaat.
Zwerfkat…dank je voor alles (ik laat nu wel meteen de andere katten chippen, om in ieder geval veel gezoek te voorkomen….alhoewel ik hoop dat dit nooit meer gebeurd)
Ineke

Terra

Ik ben heel verdrietig dat Terra dood is, ik heb het aan alle kindjes van de klas verteld. Iedereen vond het erg en heel veel vriendinnetjes kende Terra ook.

Ze was heel lief en snoezig, s’Avonds zat ze altijd bij mij op schoot. Als ik in bad zat kwam ze altijd bij me zitten en dronk ze het water uit het bad, dat vond ik heel leuk.  Op een dag was ze niet meer teruggekomen, en we waren haar overal aan het zoeken en toen waren we heel erg geschrokken dat ze niet meer terugkomt.

Terra is nu bij de sterren.

We  vinden het zielig voor Mirre dat ze haar zusje moet missen. Ik vind het niet leuk dat Mirre alleen moet slapen, ze slaapt nu bij mij, ze likt op mijn hand en geeft kopjes.

Groetjes Daan

Zokske

Lieve Zokske, je woonde nog maar net bij je nieuwe baasjes, het geluk lachte je toe. Toen werd je ziek, iets wat we niet hadden verwacht. Je moest helaas ingeslapen worden. Als donderslag bij heldere hemel kwam dit nieuws.
We werden stil en verdrietig. We hadden je nog zoveel fijne jaren gegund bij je nieuwe baasjes, maar helaas besliste het lot anders.
Het is een troost dat je bent overleden in een liefdevolle omgeving. Het ga je goed in de poezenhemel. Kus van je opvanggezin Francis en Juup

Janneke

 

Simba en Guus

     

Al weken loop ik met m´n ziel onder mijn arm. Ik kan mijn verdriet niet kwijt.
Maar jullie waren ex opvangkatjes binnen de VZW, dus ik kan hier voor altijd, zwart op wit, mijn liefde voor jullie betuigen.

Elke dag moet ik zachtjes huilen om jullie. Plots komt het opzetten en dan moet ik eventjes stoppen met werken. Het begint erger te worden, omdat ik nu denkt: " Zo, nu is het genoeg geweest, kom nu maar terug, het heeft lang genoeg geduurd". Het verdriet is nog lang niet verwerkt.

Simba kwam 6 jaar geleden als kitten van 7 weekjes oud binnen. Samen met je broers en zus werden jullie opgekocht in een dierenwinkel. Helaas brak de afschuwelijke kattenziekte uit en we moesten afscheid nemen van je zus en broer. Maar samen met Casper vocht je keihard voor je leven. Veertig graden koorts, braken, spuitdiarree, tien dagen lang kwam alles eruit, wat ik erin stopte. Het was een hopeloze zaak. Ik had niet gedacht dat jij het zou redden lieverd. Ik noemde jullie ´mijn kleine wondertjes´ en jullie bleven lekker bij mij.
Je ging waggelend door het leven, je hersentjes waren aangetast.
Simba, jij hield van het leven…jij liep als enige niet weg voor kinderen, je vond ze enig. Je speelde een levenlang, mijn benen zijn duizenden malen liefkozend benaderd door jou. Je was koddig, snoezig, altijd goeie zin, een zonnestraal, mijn lach. Soms viel je om wanneer je ons kopjes gaf, je was zo hevig en zo vol liefde en goedheid. Ik zie jouw snoet zo voor me, die glazige ogen die me nooit recht aankeken. Je starende blik , wat dacht je allemaal.

Guus was in 1998 een melding uit Neerharen. Je kwam in onze VZW binnen als kitten van 4 weekjes oud. Je zag oranje, je had in de modder gehangen. Maar dat drukte de pret niet.
Met je grote verbaasde oogjes keek je ons aan “ adoptie aub” stond er te lezen. Ja jongen, we adopteerden je per direct. Je mocht bij ons blijven wonen.
Guus op schoot betekent: “ Zorg altijd voor schone kleren”.  Je sabbelde er op los, genoot van menselijke aandacht, genoot van warmte en liefde.
Je was een hele gevoelige kat, timide, zacht, en zo bang voor ruzies. Elke nacht kroop je dicht tegen me aan, je voelde je geborgen en heel veilig. Het liefst lag je met je snoet tegen mijn wang en je pootjes op mijn arm en schouder. Ik moest je echt in mijn armen nemen, hoe groot je ook was. Je gaf me geen kopjes tegen mijn benen, je gaf me kopjes tegen mijn gezicht, langs mijn neus, ogen, dat was het toppunt van geluk.

Simba en Guus zijn zeer plots gestorven, achter elkaar, in 3 maanden tijd, zonder ziekteproces vooraf. Simba kreeg een hersenattack, Guus kreeg trombose in zijn achterpoten. Beide diertjes vond ik verlamd in de klerenkast. Zij zijn binnen enkele dagen gestorven.

Ik krijg die beelden niet meer weg, jullie pijn, de angst in jullie ogen, jullie wilden helemaal niet dood. Zelfs vlak voordat jullie stierven, kregen jullie een geluksgevoel: eventjes thuis.... Jullie begrepen er helemaal niets van. Ik ook niet, ik bleef verslagen achter.
Ik mis jullie verschrikkelijk lieve Simba en Guus. Ik kan niet geloven dat ik jullie snoetjes nooit meer mag aanraken, jullie vachtje nooit meer mag voelen, nooit meer kan lachen om jullie gekke fratsen…..geen piep van Guus, geen mieuw van Simba.
Maar ooit zien wij elkaar weer, dan kan ik jullie weer knuffelen en kusjes geven. Dan mag ik weer in die wonderschone ogen kijken.
Lieve jongens, elke dag, elk uur, elke minuut, diep in mijn hart, met een grote muur eromheen. Niemand kan dat plekje afnemen, niemand komt aan de liefde tussen jullie en mij.
Jullie baasje Sabine

Moos



Moos, ik weet niet goed hoe ik afscheid van je moet nemen. Guus stierf exact een week geleden, en nu jij....mijn verdriet is in stilte groot en teveel.., ik kan het niet goed meer toelaten.
Ik hou me sterk, omdat ik zoveel lieve dieren op korte tijd heb moeten laten gaan. Ik heb in je ogen gekeken, we begrepen elkaar. Je keek me recht aan, voordat je stierf. Onze verstandshouding was duidelijk. Je zachte wijze ogen priemde dwars door me heen. Vanaf dag 1 had ik een zwak voor je. Ik heb je tijdens je terminale ziekte bewust geadopteerd. Maar ik merkte, na deze adoptie, dat ik je moest delen met de Buddy kat verzorgers. Zij wilden en konden jou niet loslaten: hier ben ik zo dankbaar voor. Wat hielden ze toch van je. Ik was misschien jouw adoptiemamma, maar eigenlijk waren al jouw Buddy´s, jouw mamma´s.......we zijn niet voor niks ´BUDDY´S´.....Buddy Kat draagt haar naam met EER.
Ik hou van je lieverd, ik hou heel veel van je. Je krijgt niet alleen bij Buddy kat een speciaal plekje, ook bij mij op de schouw zul je pralen, je hoort erbij: je was MIJN kat.
Sabine en Peter

Nala



Dit had eigenlijk ons eerste berichtje als nieuwe baasjes van onze poes Nala moeten zijn.
Maar helaas, wij mochten maar tien dagen van haar genieten. Op 26 september hebben we haar moeten laten inslapen bij de dierenarts.
Ze had al zo veel  meegemaakt in haar leventje. Ze miste een achterpootje door een onbekend ongeluk.  Net een maand geleden had ze nog een grote operatie ondergaan waarbij het kleine stompje van haar poot ook nog verwijderd werd, want ze had er last van. Die wond genas wonderbaarlijk goed en we mochten haar zaterdag 16 september bij haar lieve opvangmoeder Welmoed ophalen.
Ze was zo'n schatje. Wilde niets liever dan op schoot zitten en gekroeld worden... wat we gelukkig ook heel veel gedaan hebben...
Maar ineens at en dronk zij niet meer, kon niet meer naar de wc, en op het laatst zelfs niet meer op haar pootjes staan.
Ze kon alleen nog maar liggen en af en toe zachtjes kreunen.
Eerst dacht de dierenarts nog dat zij misschien een infectie had opgelopen en gaf haar medicijnen.
Maar toen het de volgende dag alleen maar erger werd, bleek door grondig onderzoek d.m.v. echo en bloedonderzoek dat haar nieren bijna niet meer functioneerden.  De twee lieve dierenartsen in Nuenen gaven haar geen kans meer...Daarom hebben we haar uit haar lijden verlost.
Wij zijn erg verdrietig...
Nala heeft voor altijd een plekje in ons hart, ze was een hele bijzondere poes.
Dag mooi prinsesje, wij zullen jou nooit vergeten.
Liefs van John en Sabine

Luca



Lieve Puk,
Na een dag vol stress op een markt werd je goed opgevangen door Romy, die
jouw foto op internet plaatste. We waren meteen verkocht bij het zien van die
grappige, zwarte snoet van jou. We zijn jou, samen met je vriendje Sammy
komen halen en helaas ben je maar een weekje bij ons geweest.
Je was een vrolijk, lief konijntje dat graag zo hard mogelijk door de tuin
huppelde. Je vond het ook heerlijk om geknuffeld en geaaid te worden door ons.
We vinden het jammer dat je niet bij ons bent kunnen blijven en we missen je
heel erg!
Rust zacht, lieve Pukkie!!

Leia



Door een auto ongeluk, is lieve Leia helaas gestorven...

Furby



Lieve Sterre (=Furby),
De meeste mensen hebben het waarschijnlijk niet gemerkt, maar sinds vorige jaar staat er een nieuwe ster aan de hemel.
De zaterdag voor Pinksteren kwam je niet naar huis en het voelde al direct verkeerd. Op tweede pinksterdag heb ik je in de tuin begraven op een mooi plekje.
Je was een schuchtere, maar vooral lieve meid. Echt knuffelen…daar hield je niet zo van, maar ’s nachts kroop je snel naast me en maakte me wakker om onder de dekens bij me te komen liggen. Je spinde dan volop en genoot van de strelingen. Bij mij heb je ook je grote liefde leren kennen…….Moortje.
Hij en ik missen je nog steeds en zullen je nooit vergeten. Slaap zacht, lieve Sterre!!!
Yvonne en al je broers en zussen

Ozzy


Whoopy
Vrijdag 6 januari is Whoopy overleden nadat hij was gebeten door een hond.
Je was pas 9 maanden oud…. Ik mis je vrolijke begroeting als ik ’s ochtends de kamer binnenkom. Als je me aan hoorde komen sprong je van je slaapplekje in de stoel op de grond en ik hoorde je kattenbelletje dan boven al rinkelen. Je krabte dan aan de deur en je wilde als ik binnenkwam altijd eerst uitgebreid over je buik geaaid worden voordat ik de kamer in mocht. Je speelde het liefste met propjes papier en met je girafje, die nam je in je bek en die sleepte je de hele kamer door. Je was echt een vrolijk mannetje. Ook vond je het altijd heerlijk om buiten te zijn: spelen met de katten van de buren, lekker achter elkaar aanrennen en hoog in de coniferen klimmen om op de vogeltjes te loeren. Je kreeg altijd een lekker gedroogd visje als je dan weer binnen kwam, daar was je dol op. Het is nu zo stil in huis. Vandaag heb ik, met pijn in mijn hart, al je spulletjes opgeruimd. Alleen je girafje staat nog op tafel. Mijn lieve “oude knuffelaar” is er niet meer… Ik had graag gewild dat we nog heel veel langer van elkaar mochten genieten. Je plekje op de vensterbank voor het raam is leeg, ik heb er maar een mooie foto van jou neergezet. Lieve Whoopy, ik mis je.
Je verdrietige kattenmoeder: Wietske

Zwiebel
Niemand wist  hoe oud hij was. Toen we Zwiebel kregen, was hij totaal verwaarloosd: tranende ogen en helemaal vuil. Hij heeft ergens enkele weken rondgezworven, samen met zijn vriend(in). Die was toen al gestorven. 
Zwiebel had  tranende ogen, daarom kreeg hij van mij de Duitse naam:
Zwiebel.
We konden hem niet binnen houden. Hij zocht allerlei manieren om maar naar buiten te gaan. Dan zat ie buiten op de auto's naar alles te kijken wat daar was. Vorige week werd hij ineens ziek en heel slap in de poten. Hij liet zich oppakken door iedereen. We zijn afgelopen zaterdag naar de dierenarts gegaan, maar hij kon, behalve ondertemperatuur, niet veel vinden bij Zwiebel. Hij kreeg een antibiotica spuit en extra vitamines. Maar gisteravond kreeg hij ineens epileptische aanvallen. Volgens de dokter, konden we niet meer doen dan hem in het donker leggen en met rust laten. Vanmorgen was hij er niet meer...  Het was een ongelooflijke kat , zonde dat hij niet ouder mocht worden....
Wiel en Christa

Muis
Ik heb droevig nieuws, het gene dat ik altijd vrees is dan toch uitgekomen.
Ze hebben onze lieve Muis doodgereden..............................

Is echt zo'n verschrikkelijk scenario om thuis te komen en je kat dood en
aangereden voor de deur te vinden. Hij was nog geeneens twee jaar de lieve
schat. En de laatste tijd was hij zich zo sterk aan het ontplooien. Hij
daagde zelfs onze hond uit op een zeer subtiele manier. Hij was niet meer zo
bang, hij liet zich af en toe aaien. Hij was een onderdeel van ons gezin en
nu rijdt iemand hem zomaar dood. Lieve Muis ik zal je nooit vergeten mannetje.
Carine

Jojo
Nadat ik op de site een foto van de vierjarige Jojo gezien had was ik verkocht. Liefde op het eerste gezicht! Na een uitvoerige correspondentie met Katleen, de gastmoeder was het zondag 18 september zover. We gingen kennis maken en namen haar natuurlijk mee. Thuis ging het, ook met onze twee ex-katers, erg goed. Rosa zoals wij haar noemden voelde zich thuis en ontpopte zich als een ondernemende dame, die meteen een plekje in huis en ons hart veroverde. Tijdens een controle check door de dierenarts werd echter een vernietigende diagnose gesteld: nierfalen. Dit was al in een zover gevorderd stadium dat wij Rosa na nog geen 2 weken op 30 september in hebben moeten laten slapen. Dit doet ons, hoewel ze nog maar kort bij ons was, heel erg veel verdriet. Wij hadden haar zo graag naar buiten willen laten gaan en haar nog vele jaren liefdevol in ons gezin op willen nemen na alle ellende die zij heeft doorgemaakt . Helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Onze enige troost is dat ze nu geen pijn meer heeft. Wij zullen haar, ook al was ze maar kort bij ons altijd blijven herinneren.