In herinnering 2006

Volg ons op Facebook

Anoniem
Rust zacht lieve reus,
Lieve schat, wat kunnen mensen toch wreed zijn, hoe kregen ze het over hun hart om hun ogen te sluiten voor jouw ellende… 
Daar lag je op het natte, kille gras, geheel alleen, zelfs geen dekentje….
Je sleurde je met je laatste kracht op mijn dekentje, je wilde warmte,  je had t zo koud. Ik heb je voorzichtig in het dekentje gewikkeld en in het reismandje gelegd. Gelukkig had ik een grote bij me, want je was een reus van een kater. Een lieve zachtaardige reus. We hebben je met spoed naar de dierenarts gebracht, het zag er niet goed uit voor jou, maar nu werd alles gedaan om het jou zo comfortabel mogelijk te maken. Je moest geen pijn lijden, je ging onder de lekker warme lamp. Zelfs de rimpels in je deken werden glad gestreken, je moest toch echt wel comfortabel liggen.
Alle registers werden open getrokken, maar het mocht niet zijn, je lichaam had zen kracht verloren, het vechten werd te zwaar en je hartje stopte met kloppen……
Lieve reus, sorry voor de onverschilligheid van medemensen, maar weet dat je mijn hart diep raakte, je zal er voor eeuwig in wonen…..
Marina

TJ



Mijn lieve meid, TJ. Je vachtje zag eruit als een tijgertje, maar in hart en nieren was je er ook eentje. Ik moest altijd lachen met je stoere uitstraling. Grommen en blazen deed je als de beste. Zelfs op het einde toen je volledig verzwakt was, moest je nog eens af en toe kunnen grommen.
Ach schat, het is allemaal zo vlug gegaan. Ene dag zit je al het lekkers wat ik je
voorschotel op te eten, en de volgende dag wil je plots niets meer eten. Het was een raadsel voor ons en de dierenarts wat je mankeerde. Maar zij aan zij bleven we ertegen vechten.
Je begon je ook een beetje beter te voelen en daardoor dacht ik van 'deze kleine meid redt het wel!' Dit maakt het afscheid zwaarder, want plots was je er niet meer. Tranen van verdriet rollen nu over mijn wangen. Gelukkig begreep je de laatste dagen wel, wat liefde was. Dit liet je me horen door te spinnen. Was dit misschien jouw manier om afscheid te nemen?
Ik heb al een paar keer dit jaar afscheid moeten nemen van mijn lieve opvangkatjes, maar de pijn blijft hetzelfde, het verzwakt niet. Vooral de machteloosheid die je voelt is zwaar.
Mijn kleine lieve schat. Ik zou er alles voor doen om je geblaas en gegrom nog eenmaal te horen... Maar ik troost mij met de gedachte, dat ik je later weer zal terug zien op de Regenboogbrug. Mijn kleine lieve tijger...slaap zacht.
Samantha

Dikkie Dik



Dikkie Dik had een zeer zware hartafwijking en is helaas overleden aan een hartaanval..

Mark



Tijdens een gewone castratie, heeft Mark een hartstilstand gekregen: HCM, een aangeboren afwijking aan de hartspier. Niet te checken met een een stethoscoop.
Wat  enorm triest, wat een abrupt einde van zo´n jong dier...we vinden het echt verschrikkelijk.

Ivy



Lieve Ivy,
Wat moet ik schrijven, woorden zijn moeilijk te vinden. Eerst namen we zo helemaal onverwachts afscheid van je zusje. Je broertje en zusje werden ziek maar jij scheen nergens last van te hebben. We maakten ons zorgen om die twee maar het was uiteindelijk jij die ging.
Weet nog hoe bang je was die eerste dag hier... maar op jouw  eigen altijd rustige en dappere manier, nam je het risico en overwon je je angst en besloot ons mensen toch maar te vertrouwen, beetje bij beetje werden we vriendjes.
Dapper klein ding, je vocht, deed zo hard je best, nam zonder tegensputteren je medicijnen  maar deze strijd kon je niet winnen.
We missen je, Angelique, Chris en Joey

Berry



Lieve Berry,
Jij was nog zo klein en onschuldig. Na een weekje werd jij ineens op een uurtje tijd ernstig ziek. Jeannette en ik hebben voor jou gevochten, en de dag er na speelde jij weer met jouw broertjes alsof er niets gebeurd was.
Ik heb jou 2 weken met liefde mogen verzorgen, op ontdekking zien gaan, en lekker zien ravotten. En toen sloeg het noodlot toe.....
Deze morgen wilde je niet eten, dus alert blijven, maar het ging te snel.
Deze keer lag je vrij snel in coma.  Helaas hebben wij jou niet kunnen redden, je was te ver weg.
Volgens de dierenarts, waarschijnlijk een aangeboren afwijking.
Jouw broertjes hebben dit aangevoeld dat wij jou hebben moeten laten inslapen en zijn de hele dag ziek geweest.
Nu heb je geen pijn meer en kan je zonder zorgen in de kattenhemel met andere vriendjes ravotten.
Wij missen jou allemaal, knuffel van Jeannette en opvangmamma Thea

Emma

Vermoeden: gestorven aan kattenziekte

Lieve Emma, je was mijn eerste opvangkatje, samen met zusje Zoë. En wát heb ik uitgekeken naar jullie komst! Je zag er geweldig uit, met je lange zwarte haren en je pluimpjes in je oren,  je was ook minder bang als je zus, nam vlug de leiding met Zoë achter je aan, want ze was gék op je: waar jij ging moest Zoë mee, dat was lekker veilig! Sámen eten, sámen drinken, Zoë keek tegen jou op…
Maar toen werd je ziek, ons hele huis was in rep en roer, ik heb je verzorgd en gevoed, naast je geslapen, gebeden dat je er ’s morgens nog zou zijn, maar het ging slecht met je, je hebt zó gevochten meisje van me, je kleine lijfje kon niet meer…
Zoë mist je vreselijk, ik beloof je dat ik haar  veel zal knuffelen en goed voor haar zal zorgen!
Lieve Emma, ik mis je heel erg, maar je hebt nu geen pijn meer, rust zacht lief ding….
Mijn dank aan  dierenarts Brecht, dat je midden in de nacht voor ons heb klaar gestaan.
Je opvangmamma Brigitte

Cathy



Lieve kleine meid, kan het nog nauwelijks bevatten, het ging zo vlug, zo onverwachts.
Jij, de pittigste van het stel. Altijd vol energie, altijd op ontdekkingstocht naar nieuwe avonturen, jij bent er niet meer.
Nooit had je je vrijwillig laten oppakken of aaien. Nu riep je zachtjes miauw toen ik binnenkwam, je lag daar stilletjes en koud en ik wist dat helemaal mis was. Ik nam  je in mijn armen en je kroop dicht tegen me aan. In sneltreinvaart met jou naar de dokter, ze hebben het  nog geprobeerd maar helaas... het was te laat... Waarom, wat was er mis, vraag ik me af, soms is het leven zo oneerlijk.
In gedachten nog een dikke knuffel, daag klein vuurspuwertje.
Angelique

Benne


Vermoeden: gestorven aan kattenziekte

Pijn, verschrikkelijke pijn in men hart..... Nooit zal ik nog ons pittig manneke in men armen nemen, nooit meer in zen lieve oogjes kijken. Zen geblaas en gekis als ie t niet eens was, zouden nu als muziek in men oren klinken, maar helaas .....
Benne lieve jongen, het heeft veel tijd en moeite gekost om jou en de rest van de familie veilig binnen te krijgen, het waren zware dagen toen, maar nog lang niet zo zwaar als dit moment.......
Drie dagen heb je dapper gestreden, je had het zwaar, erg zwaar, maar je bleef vechten. Je kleine lijfje was niet meer sterk genoeg om deze rotziekte de baas te kunnen..
Benne wat heb ik van je genoten, je had pit, je had karakter. Hoe klein je ook was, je kon flink blazen en kissen. Maar onder dat stoere macho gedoen, ging een schattig manneke schuil. Je leerde ons mensen vertrouwen en als je ergens lag te rusten genoot je al van strelen en knuffelen. Jouw gespin heb ik nog niet mogen horen, maar ik weet zeker dat het een prachtig geluidje zou zijn.
Het ging zo goed met jullie, ik dacht het droomnestje te hebben en dan dit... Eerst je zusje Munka en nu jij. Nu mag je samen met je zusje spelen op de regenboog brug, jullie waren veel samen, spelen, dollen en dan tegen mekaar slapen. Geef Munka nog een dikke knuff van mij en geniet van jullie vrijheid, daar heb je het goed kleine jongen, niemand die jullie kwaad kan doen.....Rust zacht lieve, kleine bengel.
Ik zeg geen vaarwel, ik zeg tot ziens, ooit zie ik jullie allemaal weer, ooit .....
Marina

Whiskey



Maanden werd je verzorgd door lieve mensen, Roef en Sandy. Helaas kon je daar niet blijven, omdat je doof was en hierdoor werd gepest door de katten van deze lieve mensen. Ze hadden echt met je te doen. Natuurlijk mocht je bij mij in de opvang komen!
Je was een echte stoere bink. Een echte kater! Maar je was ook zo lief. Er was al iemand gevallen voor je charmes. Deze avond zouden ze naar je komen kijken en meteen al reserveren! Volgende week zou je dan mee kunnen gaan. Maar het noodlot heeft anders beslist. Ik ken het gevaar van klapramen, maar dacht dat de katten er niet aan zouden komen. Maar jij wist het toch voor mekaar te krijgen. Ik vond je deze ochtend tussen het raam, en heb je dadelijk bevrijd. Hoe lang je daar al vast zat, weet ik niet. Maar ik heb je dadelijk naar onze dierenarts gebracht. Daar keeg je een spuitje tegen de pijn. Want pijn had je, dat weet ik. Maar enkele uurtjes later belde de dierenarts op, dat je het niet gered had. Er was niets beschadigd, maar door de shock en de pijn, heeft je lichaam het opgegeven. Ach, lieve schat, wat had ik jou toch een  lief nieuw gezinnetje gegund, waar je de rest van je leven kon doorbrengen, omringd door liefde.
Vele mensen treuren nu om dit verlies: Roef en Sandy, die zo voor je gezorgd hebben, Marie-Ange, die je een nieuw leven wou geven en ik, die je deze korte tijd heeft mogen opvangen.
Nu ben je op de regenboogbrug, te samen met andere katten waar je mee kunt spelen. Nu heb je geen pijn meer, nu hoor je weer alles en vooral, daar word je ook omringd door liefde. Liefde die ik jou ook hier gegund had...
Rust zacht, lieve stoere bink van me.
Samantha

Munka

Vermoeden: gestorven aan kattenziekte

Kleine, lieve Munka, 3 weken geleden kwam je samen met je mams, broertje en zusje bij ons. Het was een erg lange vangaktie, voor we jullie kleine ukken te pakken hadden. Sandrine en ik hebben zelfs een nacht op wacht gestaan om jullie toch maar te pakken te krijgen. De dag nadien kwamen er nog meer
hulptroepen en jullie werden eindelijk gevonden en in veiligheid gebracht. Ons geluk kon niet op, drie hummeltjes en mams konden zich koesteren in warmte en veiligheid. 
Munka jij was de moedigste van het stel, je liet je al vlug aaien en zelfs optillen. Je was ook de voortrekker van het stel, jij deed voor en je broertje en zusje volgden. Je at al snel zelfstandig, je was toch echt wel een grote meid, drinken bij mams was voor watjes heh kleine Munk. Je was een heerlijk speels en vrolijk ding,
echt genieten deden we als we jou bezig zagen.
Dinsdag liep je hier nog te dollen en spelen met je broertje en zusje, het was weer dolle pret. In de loop van de nacht werd je ziek, je was misselijk en kon niets meer binnen houden. Wij en de dierenarts hebben alle registers open getrokken, er werd geknokt voor je leventje, geen moeite werd gespaard. Helaas het
mocht niet zijn. Lieve Munka ik voelde je weg glippen en niemand kon het tegen houden, je kleine lijfje was te zwak om die rotziekte de baas te kunnen. Je bent rustig heen gegaan, over de regenboogbrug..... geen pijn meer voor jou, je strijd is gestreden. 
Speel maar lekker met al die kameraadjes daarboven en geef hen namens mij een dikke knuff, ooit zien we mekaar weer kleine meid, ooit ......
Je woont nu in ons hart meisje, rust zacht.....
Marina, Kim en Sven

Sjors



Zaterdag 12-08-2006 is Sjors met zijn broertje Sjimmie bij ons gekomen.
Hij was onderkoeld, en had 2 wondjes in zijn nek die helemaal vol maden zaten.
Wij hebben ze proberen te bestrijden, maar te vergeefs. Je was nog maar 1 weekje oud, en niet veel bij te zetten. Ik zag je steeds verder achter uit gaan, ondanks onze verzorging. Het lijden was niet meer aan te zien.
Die verschrikkelijke maden waren sterker dan jij, hulpeloos klein wezentje.
Ik heb je van het leiden moeten verlossen en rustig laten inslapen. Ik ben blij dat ik je heb mogen leren kennen.
Nu zonder pijn, kleine lieve Sjors. Rust zacht
Je opvangmamma Thea

Pluisje en Aby


Pluisje

Mijn lieve kleine hummeltjes,
Jullie kwamen maandag binnen als spoedmelding en het was inderdaad ernstig. Ik zag het meteen als ik jullie ophaalde. Aby, jij was er erg aan toe. Je had het koud en je woog amper 100 gr. Bitter weinig voor een poesje van 2 weken oud. Pluisje ,jij zag er beter uit en jij had nog goesting om voor je leven te vechten, ook al woog je maar 135 grammetjes. Niet veel meer dan je broertje.Geen van jullie beide had een zuigreflex. Dat maakte de zaak nog erger. Aby, na een uurtje bij ons thuis zag ik je snel achteruit gaan. Ik belde meteen de dierenarts op en vijf minuten later stond Steven hier. Hij nam je mee en zou alles nog proberen om jou terug leven in te blazen maar helaas.... Je overleed tijdens de nacht. Je had het eigenlijk al opgegeven maar ik wilde je niet laten gaan. Het heeft niet mogen zijn. Pluisje, jij vocht de hele nacht door. Maar toen je 's morgens nog altijd niet wou zuigen, haalde ik een sonde bij de dierenarts. Zo kon ik je in leven houden als je niet meer wou drinken. 's avonds dacht ik :"ik ga toch nog eens een flesje proberen" en JA !!! Je dronk je flesje al zuigend helemaal leeg !!! Ik dacht, " nu zijn we op het goede pad". De dag nadien, kreeg je diarree. Ik zag je minuut na minuut achteruit gaan. Ik dacht: "nee, twee verliezen, dat kan toch niet hé. " Steven, onze dierenarts werd er terug bijgehaald. Hij nam je ook mee. Hij is de hele nacht in de weer geweest om jou te redden. Maar helaas...het mocht niet zijn.  Je bent zachtjes ingeslapen met Steven aan je zijde.
Het is een hele klap. Twee kleine hummeltjes verliezen op zo'n korte tijd. Het is niet eerlijk. Het leven is niet eerlijk. Nu is jullie leed voorbij. Ik ben blij dat ik jullie heb mogen ontmoeten. En net zoals Timo, hebben jullie ook een plaatsje in mijn hartje voor altijd. Rust zacht, lieve schatten van mij.
Een laatste zoentje van jullie opvangmama, Sandrine.

Lana



Bij de meldster lag je stil in je doosje, met een knuffeltje langs je om je gezelschap te houden. De meldster had echt met je te doen. Je woonde te samen met je zusjes en broertjes en mama langs een drukke weg. Je had de auto niet opgemerkt. Je werd geraakt en de chauffeur reed door zonder te remmen, zonder om te kijken. Maar een lieve mevrouw had het allemaal zien gebeuren en haalde je meteen binnen en de VZW werd gebeld.
Ik heb je opgehaald en dadelijk gebracht naar onze dierenarts. Daar maakten ze foto’s van je en het goede nieuws was dat je niets gebroken had of geen inwendige bloedingen had. Maar je moest wel een nachtje blijven ter observatie. ’s Morgens belde ik opnieuw en toen werd er me verteld, dat je blind was. Dit was heel erg, maar we zouden er ons te samen door wringen. Namiddag ging ik je ophalen en het nieuws werd maar slechter, want je was ook doof. Ach, lieve schat, wat had ik medelijden met jou. Niet enkel je zicht werd je ontnomen, maar ook nog eens je gehoor. Maar ik vreesde voor nog meer beschadiging in dat  lieve kopje van jou. Maar je ging met mij mee naar huis. Je was bijzonder stil, maar stabiel. Tot ’s avonds. Je kon niet meer slikken. Je kreeg stuipjes. Op het laatste om de 5 minuten. Dit was niet goed! Mijn hart werd gebroken om jou zo zien te lijden. Ik wist wat mij te doen stond, maar die beslissing is zo hard. Ik heb je lekker warm ingedraaid in een handdoekje en heel dicht bij mij gehouden. Ik heb je niet meer losgelaten….
Lieve schat, nu zie je en hoor je weer alles. Je hebt geen pijn meer. Je kunt weer lekker ravotten met al die andere katje op de regenboogbrug. Want hier gaat het om, wat het beste voor JOU is.
Ik heb nog je knuffeltje, je foto’s en de herinnering van ons kort te samenzijn. Ik zal je nooit vergeten, lieve Lana.
Dikke zoen van je opvangmama, Samantha

Konijntje Niki



Lieve Niki,
Ik zit hier nu een afscheidsverhaaltje te schrijven terwijl ik nu een verhaaltje over je nieuwe, vrolijke leventje bij je nieuwe baasje zou moeten schrijven. Weet je, ik kan het gewoon niet accepteren. Het was zo’n goed gevoel om jou en je negen vriendjes van die vreselijke markt vandaan te halen. Ik zette je in ons grote hok met ren  in de tuin en meteen leek je al opgeknapt. Vrolijk begon je van de wortels, de witlof en het gras te eten en even later lag je heerlijk uitgestrekt in de schaduw te genieten van je rust. En zo ging het elke dag. Als ik ’s avonds na mijn werk naar jullie toe liep zat jij me al op te wachten .Je stak je neusje door de ren en wachtte op je aaitje en je verse groenten die je elke dag kreeg. Je genoot volop van de ruimte, je vriendjes en de rust.
En toen ineens, op een dag na het werk vond ik je, liggend in een hoekje. Eerst dacht ik dat je lag te slapen, maar ik vond het al vreemd dat je me niet zat op te wachten. Er was geen leven meer in je.  De dierenarts kan niet zeggen wat het is geweest. Was het toch de warmte? Ik kan het me niet voorstellen. De hitte op de markt was niet te verdragen en die heb je getrotseerd. Was het je hartje? Ik weet ’t niet en ik zal het nooit weten.
Ik weet alleen dat je veel pech gehad hebt in je korte leventje. Ik had je zo’n mooi leventje gegund, dat had je zo verdiend, maar het had niet zo mogen zijn.
De gedachte aan jou, hoog in de wolken in weien vol met sappig groen gras, vele vriendjes en vooral veel schaduw en rust geven me de kracht jouw verlies een plaatsje te geven.
Kusje op je grijze neusje, Romy 

Otje

Mijn allerliefste Otje,
Gisteravond vond ik je in de bench, kermend van de pijn. Je had je nekje gebroken en geen gevoel meer in je pootjes. Bij de dierenarts ben je onder verdoving ingeslapen.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Het zal altijd een vraag blijven...
Waarschijnlijk ben je in het heetst van het spel tussen de spijlen van de bench terecht gekomen. In een poging jezelf te bevrijden...
Ik moet er niet aan denken hoe dit heeft kunnen gebeuren, welke pijnen je hebt moeten doorstaan. Het beeld van je lijden laat me niet meer los.
Ik voel woede, machteloosheid en veel, heel veel verdriet... Je was 5 weekjes oud, nog zó klein. Je had nog een heel leven voor je en wat had ik je dat gegund!!
Maar het heeft niet zo mogen zijn, mijn kleine jongen en dat spijt me heel erg...
Amper een week oud was je toen je bij mij kwam. Al gauw kon ik er niet meer omheen, ik werd verschrikkelijk verliefd op je. En de liefde was wederzijds.
Wij hebben wat afgeknuffeld. Dan kroop je op mijn borst en genoot je van mijn strelingen. Je streek je koppie langs mijn gezicht. Je lieve, onschuldige engelenkoppie.  Deze herinneringen koester ik diep, mijn hartendiefje.
Ik mis je vreselijk, het verdriet is bijna ondragelijk. Dank je wel voor al je liefde, wat een kostbaar geschenk. Ik heb je lief, voor altijd en eeuwig...
Je opvangmama Els

Joost



Dag Lieve Joost
Je kwam totaal onverwachts mijn leven binnen waaien.
Niet als een wervelwind, maar als een zacht briesje.
Zoals het zuchtje wind dat na een warme zomerdag ons tot rust brengt en gelukkig maakt.
En nu is het ineens windstil...
Je deed zó je best, maar je was té moe om het nog langer vol te houden.
Ik had je nog zoveel mooie momenten gegund en ik had zo gehoopt dat je nog even bij me zou blijven.
Maar ik had je beloofd: "Als je niet meer wilt, dan mag je gaan, ik zal er hoe dan ook voor je zijn."
Ik ben enorm dankbaar dat ik voor je heb mogen zorgen en bij je mocht zijn toen je ging liggen...zoals de wind...en je laatste zuchtje blies.
Dag lief vriendje, rust zacht, je hebt het verdiend.
Een laatste kus op je mooie snuitje,
Welmoed

Pimmetje

De mooiste foto zocht ik uit van je, zo wil ik je blijven herinneren.
Niemand weet hoe dit voelt, niemand weet hoe het voelt om jou Pimmetje te moeten verliezen. Het was liefde op eerste gezicht. Ik loop over van verdriet. Ik heb jou niet kunnen helpen.
Je lieve snoet, je gekke fratsen, maar vooral je zachte karaktertje raakt mijn hart diep. De eerste dagen was je heel vrolijk en dachten we dat je het wel zou gaan redden. Je sprong op Mirre en Terra en je maakte iedereen aan het lachen met die grote alien ogen van je en die ferme oren.
Maar kort was dit plezier, want je verviel in zware ziekte. En ik kon je niet van die akelige diarree afhelpen. Maar niet alleen de diarree speelde parten, je was lijkbleek, broodmager en zonder enige weerstand.  Wie zou daar nu tegen kunnen vechten.
Het is goed zo, ik kan het nog niet accepteren, maar je hebt geen pijn meer.
Ik mis je nu al, zo intensief waren de afgelopen dagen geweest.
Het spijt me....het spijt me diep
Kusje op je snoet, aai over je bol,  Sabine en Peter

“Lief muisgrijs katertje"
Deze avond kwam er een melding binnen van een ziek jong katje in Lummen. Zoals altijd laten we dan alles vallen en stappen we vliegensvlug in de auto om het nodige te doen. De melder was mij al halverwege tegemoet gereden, maar toen ik in het doosje keek, wist ik dat het al te laat was. Je was al helemaal onderkoeld en je had geen zin meer in dit rotleven. Ik heb nog beloofd aan je melder dat we alles zouden doen, wat we konden. Maar ik moest ook eerlijk zijn tegenover jou. In allerijl ben ik naar een dierenarts gereden en die gaf mij het harde verdict. Je was al te ver heen. Je was helemaal uitgedroogd en in shock. Terwijl ik je aaide en lieve woordjes tegen je zei, ben je van ons heengegaan. Amper 5 weekjes oud en zo mooi. Je had zo een mooi muisgrijze vachtje. Met nog een heel leven voor je.
Lief muisgrijs katertje, nu kun je lekker spelen en ravotten op de regenboogbrug met de andere katjes. Daar heb je geen pijn meer en is je lichaampje sterk. Maar jou vergeten zullen we nooit. Rust zacht, lieve schat”
Samantha

Dias ( amper een halve dag in de opvang, helaas)



Wat schrokken we toen we je zagen, arm manneke.
Morgen snel naar de dierenarts, zeiden we, en dan knappen we je weer helemaal op.
Tot groot verdriet pakte dit anders uit. Je had AIDS en schurft, geen probleem toch?
Ook in terminale fase waarin jij zat waren we er voor gegaan.
Toen zagen we de maden die kansloos maakte, potverdorie!!!!!!!!
Spinnend ben je gekomen en spinnend ben je ook weer gegaan. Wij hopen dat je die korte tijd bij ons toch nog een beetje liefde gevoeld hebt.
Rust maar zacht nu manneke, je hebt het verdiend.
Mariët en Max

Shanti



Dapper, dapper, dapper klein poesje...
Ik zie je nog bij me binnenkomen. Zo klein, zo vurig, zo fel. Je was de enige overlevende van het nest. Je familie stierf diezelfde dag nog, je kwam verschrikkelijk ziek binnen.
Maar zelfs tijdens je ziekteproces beet je in onze  neus, gingen die felle kleine pootjes krachtig over het flesje. Jouw zin om te leven was enorm. Elke dag knuffelden we je, en namen we je bij ons. Je kreeg je medicijnen, je speciale voeding, meer konden we niet voor je doen...Er werd zelfs iemand zwaar verliefd op je, Paula uit Breda had jou zo graag in haar amen gesloten...
De afgelopen dagen kreeg je soms hoge koortsaanvallen. Maar je bleef goed reageren op de koortsremmers.
Je grote oortjes, je kleine felblauwe kraaloogjes, je adoratie in mensen, je wilde enkel bij ons zijn. Vol verlangen keek je omhoog, wanneer je ons zag. 
Shanti, een verschrikkelijk pittig fel poesje, ze heeft haar strijd in volle eer afgesloten. Maar wat een schok voor ons, wat een radeloosheid en pijn laat je achter lief, lief poesje van ons. Wat een enorm karakter had ze, wat een KRACHT.
Onder de grote paarse vlinderstruik mag je nu rusten. In ons hart gegrift..
Een zachte aai, Sabine en Peter

Quinty

Lieve Quinty,
Twee weken oud was je pas toen je bij ons kwam, een klein zwart bolletje wol. Om de twee uur kreeg je het flesje en wat knapte je snel op! Je groeide als kool en we genoten van de ontwikkelen die we bij je zagen. Je begon jezelf te wassen, je probeerde al uit je mandje te klimmen en de laatste dagen liep je door het huis, uren konden we kijken hoe je de wereld om je heen begon te ontdekken. Heerlijk was het om te zien hoe je kon genieten van het leven, hoe je spinnend bij ons in bed lag en hoe je op alle mogelijke manieren probeerde om zo dicht mogelijk bij ons in de buurt te zijn. Vooral Peter was helemaal gek op je. Hij had je het liefste gehouden, maar uiteindelijk hebben we besloten dit niet te doen. We gingen voor jou een te gek baasje zoeken.
Helaas, lieve Quinty, heeft het nooit zover mogen komen. Je veranderde van de een op de andere dag van een speelse lieve kitten in een kasplantje. Het gevoel van machteloosheid wat we op dat moment voelden is onbeschrijfelijk. We wilden je zo graag helpen…Samen hebben we die laatste nacht dat je bij ons was gevochten, gevochten voor jouw leventje. Maar het heeft niet mogen baten…veel te jong heb je ons verlaten. En dat doet pijn. Lieve schat, we missen je enorm. Rust zacht.
Een heel dikke knuffel en een kus van je opvangouders Tessa en Peter

Sibor



Ik kan niet goed schrijven over je, lieve kleine kabouter. Je sterfte was zo plots, zo onverwachts, ik ben er helemaal ondersteboven van.
Je lag lekker tegen me aan, ik kende je nog maar 3 uurtjes. Ik dacht: jou ga ik eens goed verwennen....
Ik legde je, in je slaap, rustig in een dekentje naast me op de bank en na 15 minuten was je er ineens niet meer.....ik heb het niet gemerkt. Ik keek eventjes naar je en vond een levenloos lichaampje.
Sibor, als tranen regendruppels zouden zijn, dan zou Belgie nu onderstroomd zijn. Ik krijg het niet verwerkt.
Mijn lief kleintje, mijn hartendiefje.....

Sabine

Anoniem ( een uurtje in de opvang)

Dag lief kitten,
Je was nog geen dag oud en je was zwaar onderkoeld. Je had iets raars aan je tongetje en we vertrouwden het niet. Ik voelde haar pijn toen ik haar  zag, zo hulpeloos. Ik weet dat je het waarschijnlijk toch niet gehaald had, maar ik ging ervoor. Ik heb echt heel de reis aan Jessy's nestje gedacht.
We belden onmiddelijk de dierenarts en we mochten meteen komen. Daar kreeg je meteen sondevoeding. Thuisgekomen haalde Els je onder haar trui uit, want jij had daar lekker mogen opwarmen. Je had het al de hele tijd moeilijk met ademhalen en veilig thuis gekomen kon jij niet meer vechten. Je was te klein en veel te zwak om nog te vechten.
Na alle liefde in die korte tijd ben je rustig bij ons ingeslapen. Je kon niet meer...
Het ene moment ben ik zo kwaad dat mensen niet meteen ingrijpen of de kittens te snel weghalen en op het andere moment alleen maar verdrietig.
Diep van binnen weet ik dat Els en ik gedaan hebben wat we konden. En ook zeker een bedankje naar Brecht ( onze dierenarts), hij, die echt dag en nacht klaar staat. Hij vond het geen probleem dat we zo laat nog kwamen. Ik vind hem echt een kei!
Een kitten van nog geen dag oud, koud en uitgedroogd heeft zeer weinig kans op overleven. Maar zelfs nachten niet slapen, alles had ik voor haar over gehad.
Het heeft niet zo mogen zijn en helaas zullen nog vele kittens zo overlijden.
Ik vind de rust in de gedachte dat we er alles aan gedaan hebben en dat ze nu geen pijn, kou en honger meer hoeft te lijden.Ik heb haar begraven in de tuin.
Rust zacht lief kitten.
Jeannette en Els

Timo



Dag lieve Timo,
Wij zagen je daar zitten in het midden van het kruispunt en we hadden meteen
door dat het ernstig was. Eddy nam een mandje mee en haalde je van het
straat. Hij bracht je binnen en ik dacht meteen "arme lieve schat". Hulp
werd erbij geroepen en je werd naar de dierenarts gebracht. Daar heb je
flink gevochten maar het heeft niet mogen zijn. Je bent zachtjes heengegaan.
Ik had gehoopt nog je te mogen verzorgen en je terug een mooi leven te geven
 Nu ben je gelukkig daar in de dierenhemel. Je bent van al de pijn verlost.
Dat is mijn enige troost.
Rust zacht, lieve Timo.
Sandrine

Ach gossie Timo..
toen ik je koppie zag,
brak m'n hart
dat jij niet verder leven mag...
 
NOOIT nee nooit zal ik begrijpen
dat geen mens de moeite nam
om jou wanhoop en pijn te verhelpen
totdat die ene kwam..
 
Toen jij met al je laatste krachten
midden op een kruispunt zat
was er eindelijk iemand voor jou
die voor je vocht en voor je bad..
 
Alleen lieve Timo, het was te laat
ze wilden wel, maar het mocht niet baten
Je was al te lang ziek...
nu heb je ons moeten verlaten
 
Er rolt een traan over mijn wang
van woede en verdriet
van machteloosheid en onbegrip
Nee, vergeten zal ik je niet
 
In de dierenhemel mag je nu wonen
verlost van alle onrecht en pijn
Ik hoop dat we je daar ooit tegenkomen
en dat je er nu gelukkig mag zijn.
 
Lieve Timo, rust zacht
Liefs Nicolet.
 

Basje



Lieve Basje,
Wat was jij klein toen je samen met je broertje en zusjes bij me kwam.
Zo klein, dat ik elke dag wel twintig keer ongerust naar boven rende om te kijken of alles nog goed ging.
En alles ging ook goed. Je at prima, groeide goed..En dan gebeurt dit...
Het was gisteren zo’n stralende dag en ik moest er niet aan denken dat jij, die de oogjes nog niet open had, dit nooit zou mogen meemaken.
Stilletjes bleef ik hopen dat jij je er gewoon doorheen zou vechten. Dan mocht je hier bij ons blijven, en kon je hier lekker in het hoge gras, in het zonnetje zitten.
Maar toen ik je zo zag liggen, met een bleek neusje, bij elke ademhaling zacht kreunend en happend naar adem, wist ik ook dat dit niet meer zou gebeuren.
Het allerbelangrijkste was dat je verlost zou worden van de pijn, en dat was het laatste wat ik voor je kon doen.
Hele lieve kusjes op je neusje van Kiki

Bo

    

Dag lieve Bo,
Vier jaar was je gelukkig bij je baasje. Helaas moest hij door omstandigheden naar een verzorgingstehuis en jij mocht niet mee. De familie van je baasje wilde je ook niet opnemen en dus belandde je hopeloos alleen in het asiel.

Ook daar zagen ze dat je je helemaal niet prettig voelde en dat je een beetje raar liep. Vermoedelijk cerebellaire ataxi.
Om  jou de grote  kans te geven op een nieuw baasje, werd er contact opgenomen met onze VZW. Natuurlijk was je welkom bij ons, jij verdiende een mooi leven. Lieve Bo, helaas heeft het niet zo mogen zijn, je was sterk vermagerd, had diarree en je liep ongecontroleerd. We hebben je naar onze dierenarts gebracht en daar bleek wat in eerste instantie heimwee leek, de gevreesde en dodelijke ziekte FIP te zijn.  We konden niets meer voor je doen, je leventje konden we alleen nog even rekken, maar dat zou voor jou een hel geworden zijn. We hebben voor jou gekozen en je laten inslapen.

Lieve Bo, van al onze “opvangers” ben jij het allerkortst bij ons geweest. Maar 4 dagen hebben we voor je mogen zorgen en je mogen knuffelen, want spinnen dat kon je nog hoor! Maar we zullen je nooit vergeten. Het heeft niet anders mogen zijn. Rust zacht lieve Bo. Hopelijk voel je je in de poezenhemel een stuk prettiger.

Je opvangpapa en -mama Rob & Chantal

Lionel

 

Lionel zat een week geleden met zijn pijnlijke, magere verwaarloosde lijfje op een baal stro, achter een huis. Een kreet om hulp. Hij blies en gromde om zich heen, het was voor hem heel kwetsbaar om zo hulp te moeten vragen.
Je hebt zoveel ontberingen moeten doorstaan... Ik had de grote eer om je in mijn armen te sluiten. Je zou zogezegd: 'wild en schuw' zijn, maar ik kon je met gemak oppakken en zachtjes knuffelen. Je tere lijfje zat onder de abcessen en honderden teken maakten misbruik van je bloed. Je was zo zwak. Wanneer ik je streelde voelde ik je botjes, wanneer ik je oogje behandelde, zag ik alleen maar gezwellen. Maar je zachte karaktertje liet alles met zich doen. Ik mocht je verzorgen, de teken uit je lijf plukken, je oortjes behandelen, medicijnen toedienen, je was mijn enige echte liefje. Achter al die wonden schuilde een echte beauty, en dat zag ik meteen.
Gisteravond ging het mis: je wilde niet meer eten, er droop slijm uit je bekje, je likte voortdurend je lippen af en maakte slikbewegingen. Ik wist diep van binnen wat dit zou betekenen. De hele nacht zijn we samen gebleven, geen minuut week ik van jouw zijde. Werd jij wakker, dan werd ik wakker. Zo hebben wij allebei amper een goede nacht gehad,. Bij elke beweging van jou, voelde ik zelf de pijn. Vanmorgen wilde ik afscheid van je nemen, maar voor het eerst lag je eindelijk rustig te slapen. Ik kon je niet wakker maken. In stilte zei ik je gedag.  Later werd je pijlsnel naar onze dierenarts gebracht en de foto's spraken boekdelen: de infecties zaten tot diep in het bot, in je gewrichten, je kaak was enkel  misvormd door het feit dat er zo'n grote ontsteking aan de gang was.
Lionel liefje, je was een kat uit duizenden. Onze blikken hebben elkaar gekruisd: ik heb jouw zachte blik gezien, jij hebt mijn  angst en machteloosheid gezien. Ik voel met mijn handen nog steeds dat koppie van je.....  
zachte knuffel van je opvangmamma Sabine

Door Jan aangedragen:

Voor Sabine & Lionel :

VAARWEL, MIJN LIONEL...

Je sloot je ogen,
En liet de tijd van pijn voorbijgaan.
Eens zullen we misschien weer samen zijn
De wind roept zachtjes je naam
Lionel...
Herinneringen, 'k vind weinig woorden,
ben verdrietig, we waren te kort bij mekaar.
Maar daar aan de Gouden Regenboog Brug
Wachten al je vriendjes met elkaar
Lionel...
Je aanhankelijkheid, je vriendschap
Je aaien, je bedelen om een streling,
Vaarwel mijn jongen, we moesten scheiden
Een laatste blik... 't was niet te vermijden...
Lionel...
Zo dapper heb je gestreden,
Maar 't ging niet meer, 't nu verleden...
Ik gaf je nog een laatste kus
Ik weet, eindelijk heb je rust!...
Vaarwel, mijn Lionel!...
"No heaven will not ever Heaven be; Unless my cats are there to welcome
me."

Bandit


Lieve Bandit, banditos, bandietje, mijn kleinpechvogeltje.,

Vanmorgen deed ik de deur open en daar kwam jij met een zakje ongelukkig om je hoofd te voorschijn. Kennelijk had je er mee gespeeld en zat het nu vast. Je zag er komisch uit. Ik had een baksteen op mijn maag want ik wist dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat je me kwam begroeten.
Ik weet nog dat ik je enkele maanden ervoor had opgehaald nadat je pas geopereerd was. Je had zo’n gekke kap op je hoofd. Je deed het zo goed toen he. Je ging op je bak en het leek gewoon allemaal goed te komen met jou. Toen mocht de kap af en was alles weer oke, dachten we.
Je was speels en levendig en vrat de oren van mijn kop.
Maar opeens werd je stiller, je ging veel te vaak op de bak. Terug bij Brecht bleek het gevreesde te zijn uitgekomen, het gaatje was dicht aan groeien. Je druppelde constant. In je slaap verloor je gelukkig urine en werd je nat wakker maar je was het wel kwijt. Een flinke kuur met medicatie bleek geen verbetering voor lange termijn te bieden.  Een nieuwe operatie was dus onvermijdelijk. Dat was dus vanmorgen……………
Het was te erg en te ver verkleeft om nog opnieuw te opereren en besloten is dus om je niet meer wakker te laten worden. Het doet zo’n pijn ventje van me dat ik je niet meer ophalen kan. De baksteen is uitgegroeid tot een betonnen blok, wat heb je toch niet allemaal moeten meemaken. Ik had je zo graag veel meer van dit leven gegund.  Ik ga je niet vergeten dappere Bandit. Ik sluit je voor altijd in mijn
hart.
Carine

Dribbel


het kleintje..

Dag lieve Dribbel
Ik heb jou zondag 19-02-2006 geboren zien worden.
En ik heb mooie foto’s van jouw geboorte, want jij was de eerste van de drie.
Je was een heel mooi, maar erg klein rood katertje. Je moeder had je mooi schoon gelikt, en je ging gelijk drinken. Na jou werden je 2 zusjes geboren, ze waren veel flinker als jou.
Wij hebben zo ons best gedaan om jou er door te trekken, maar helaas het heeft niet mogen helpen. Donderdag morgen was je heel zwak, en ben je bij ons rustig ingeslapen. Je lag er heel rustig en vredig bij.
Je hebt nu geen pijn meer en je hoeft niet meer te vechten.
Helaas heb je nog geen 4 dagen mogen leven.
Rust zacht, lieve dribbel
Knuffel, Thea

Kareltje



Dag lieve Kareltje.
Wat is er gebeurd? Wat was er aan de hand?
Vanmorgen vond ik je zomaar dood, je lag op de grond en aan je houding leek
het als of je gewoon was ingeslapen. Ik hoop het maar en dat je geen pijn
hebt gehad. Ik voel me schuldig dat je dit alleen hebt moeten doen jongen en dat
ik er niet was voor je .
Maar gisteren leek er nog niets aan de hand. Je liet je lekker aaien en ik mocht je zelfs oppakken. Ik ben toen op de stoel gaan zitten en heb zo lekker een tijdje met je zitten kroelen. Je sloot je oogjes en het leek wel of je er van genoot. [was dat ook zo ? of had ik het al als een teken moeten zijn] Maar ik was trots dat ik het al zo ver met je gered had en ik dacht als jij  [die het hele stel toch een beetje onder zijn hoede had genomen] al zo ver was, de rest wel snel zou volgen. Maar helaas het heeft niet zo mogen zijn. Je bent nu in de poezenhemel en daar is een ding zeker: als je iets vervelend onder de leden had, dan heb je er nu geen last meer van. Nu kun je nu lekker spelen en slapen in alle rust. Lieve lieve Kareltje rust zacht en ik zal je niet gauw vergeten. Je was toch een van mijn eerste opvangkatjes en wat voor een!!  Je zal altijd een
plekje in ons hart houden.
Pauli

Fiston
 


Lieve, lieve schat, je hebt zo'n enorme indruk achter gelaten, je had altijd al een speciaal plekje in mijn hart, en nu je ook nog bij ons in opvang kwam, heb ik je dankbaarheid en liefde gevoeld, we hebben je geknuffeld en verwend, maar spijtig genoeg veel te kort. We hebben alle registers open getrokken en je alle kansen gegeven, maar spijtig genoeg was je zieke lijfje niet meer sterk genoeg en ik heb een pijnlijke beslissing moeten nemen, ik heb je moeten laten gaan en doet erg veel pijn, ik had je nog zo graag zo veel meer gegeven. Schatje van me, je had hier je thuis gevonden, je had nooit meer weg gegaan. Nu woon je voor eeuwig in ons hart en ooit komt er de dag, dat we je weer gaan zien. Je hebt nu de regenboogbrug over gestoken en je mag lekker gaan genieten, geen pijn meer voor jou.....
 
Als twee lieve ogen je vragen,
help me want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde ....
Egoïstisch zijn?
 
Als je van de dokter hoort,
dit komt nooit meer goed
en hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je hem niet wilt missen
Egoïstisch zijn?
 
Als twee lieve ogen zich sluiten gaan
voorgoed en je zonder hem naar huis toe moet.
Met zijn spulletjes in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
dit was t beste.
 
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
 
Marina