in herinnering 2007

Volg ons op Facebook

Wouter



Je hebt eervol je strijd gestaakt liefste Wouter.
Maandenlang zwierf je door de straten en zocht je hulp bij ons mensen. Je was vel over been, je vachtje stond zwart van de vlooien, je oor was verrot en je had zware bloedarmoede. Waarschijnlijk draaiden mensen hun gezicht van je weg. Je liefdevolle hartje, zo zacht en charmant, kon de mens niet raken, je klopte steeds tevergeefs aan, niemand wilde jou helpen. Ondanks dat men jouw negeerde, bleef je vertrouwen in ons mensen houden..Je  zag af buiten, het keiharde buitenleven kon je niet meer aan, je was te ziek. Uitgeput legde je je neer in een mandje van een andere kat, totdat iemand jou zag..... een liefdevol persoon. Onmiddellijk nam zij contact met ons op, en toen begon jouw grote gevecht tussen leven en dood.
Je bleek aids te hebben, je kreeg een spoedoperatie aan je oor, je werd verzorgd door Brecht, en kreeg de nodige medicijnen. Je begon zelfstandig te eten, dus je mocht met me mee. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik kreeg kopjes, zachtjes kneedde je met je pootjes in de lucht terwijl ik je buikje streelde en je spinde de sterren van de hemel. Dankbaar was je....
Ik heb je vachtje verzorgd en zoveel mogelijk hulp en liefde geboden, want je was zo zwak en je kon niet zelfstandig ontlasting maken. Maar het ging weer mis.... Met spoed werd je opgenomen en ging je met de dierenarts Els mee naar huis.We hebben bijna elke dag een euthanasie overwogen, maar zodra we dit uitspraken, dacht jij: "maar dat gaat mooi niet door, kijk, ik kan zelf best goed eten" en je begon weer te eten en je leefde op. Zo ging het de afgelopen 10 dagen: diepe dalen en hoogtepunten. Steeds rees jij weer op uit de dood. Jij wilde niet gaan, dus we respecteerden je keuze.
Zelfs dierenartsen waren onder de indruk van jouw torenhoge vechtlust, van jouw dapperheid, van jouw sterke wil te overleven. Je bent diepgegaan allerliefste Woutertje, erg diep. Vanavond was het dan zover. Je kreeg voor het eerst pijn. Toen was het moment daar om afscheid van jou te nemen.
Wat mij zoveel pijn doet, is dat je zo lang buiten hebt moeten afzien, en uiteindelijk niet beloond werd voor je vechtlust, en de aids niet te baas kon. De aids beroofde je van je leventje. Je bleef lief en zachtaardig tot het allerlaatste moment, we mochten werkelijk alles met je doen. Ik heb diep respect voor jou, en je hebt een onuitwisbare indruk op mij gemaakt, en ik denk op vele mensen, want je begon beroemd te worden, en TERECHT! Jij mocht verdorie gezien worden.
We houden van je grote sterke beer.
Sabine




Sheba en Simba

 

De natuur is mooi maar kan ook wreed zijn.
Ze waren nog zo klein en teer in het begin. Ze knokten de eerste 3 weken en hebben het gehaald. We dachten het gaat goed toen kwam de natuur en zei: ik wil ze terug! De vijand van alle poezen kwam en nam ze achter elkaar mee! Gelukkig heeft jullie kleine zusje Shanna de ziekte overleefd en ze mag bij ons blijven. Een mens kan veel maar de natuur is toch de baas , en dat liet hij die week ook zien. We zullen altijd aan jullie blijven denken lieve engeltjes!
Over een lange tijd (hopelijk) zal Shanna jullie weer zien. Dag Simba , Dag Sheba
Opvangmoeders : pia & Madeleine en een pootje van Shanna

Bandit



Lieve kleine Bandit,
wat waren we dol op je, je had ons hartje gestolen.
We hadden nog zo lang van je willen genieten en je lekker gezond willen zien worden,
helaas mocht het niet zo zijn en heeft het lot anders beslist.
Nu mag je lekker spelen op de regenboogbrug met al je kattenvriendjes, zonder zorgen en zonder pijn, lekker vrij!
We zullen je gaan missen klein ventje, je was zo speciaal, je wilde zo graag leven, maar je was te ziek.
We gaan je nooit vergeten kleine man, je hebt een speciaal plekje in ons hart veroverd...
Terwijl ik dit typ rollen alweer de tranen over mijn wangen, gelukkig heb je niet op straat hoeven sterven,
maar ben je rustig ingeslapen terwijl je in goede handen was. Rust zacht klein ventje van me.
Nog een laatste kus op je bolletje,  Marieke

Jasper  FIV+

Jasper, mijn lief, eigenwijs, koppig en verdomd kranig manneke, je bent niet meer en de pijn is ondraaglijk, je bent me zo lief…….
Je had baasjes, je werd verwacht in hun huisje, Timo was al warm verwelkomd, jij moest nog volgen als je stabiel zou zijn, maar het lot heeft anders beslist…. Ze hebben je lief mijn manneke, ze hebben je bezocht toen je ziek werd, ze informeerden regelmatig, hoe het met je ging, je zit in hun hartje…..
Jaspi, mijn ventje, wat hebben we samen gevochten, we waren er beiden erg moe van geworden, maar we lieten ons niet doen, we gingen er voor……. Tot je geen lucht meer kreeg, alles wat we probeerden was tevergeefs, je werd steeds meer benauwd, je kon zelfs niet meer drinken omdat je geen lucht meer kreeg. Ik was nog met je naar de dierenarts geweest, we kregen nog maar eens iets anders voor in de aërosolbak, misschien kon je dan weer wat meer lucht binnen krijgen, maar ook dit sloeg niet aan, om de 4 uur ging je onder de bak, maar het bracht geen verlichting. We hebben die laatste nacht nog samen geknokt, jij, Kim en ik, maar niets mocht baten…. Tegen de ochtend wisten we dat we aan onze laatste reis samen zouden moeten beginnen, we hebben heel intens afscheid genomen. Ik heb je in je oortjes gefluisterd dat het oké was, dat je mocht gaan, maar je was het niet helemaal met me eens, je bleef dapper en moedig vechten. Kim heeft je op schoot genomen en daar heb je nog de laatste uren genoten van knuffels.
 Zo lang we je comfortabel konden houden, hebben we geprobeerd, je zag niet af en je vocht als een leeuw, maar nu was het plaatje anders, ademen werd een marteling voor jou en er was geen verbetering mogelijk, dit mochten we niet rekken…… Heel het arsenaal is open getrokken voor jou, geen kosten werden gespaard, echt alles is geprobeerd, het mocht niet baten mijn lieve Jaspi, maar oooo je was het zo waard !!!
 We reden ons laatste ritje samen, je reismandje stond de hele rit open, Kim heeft je voortdurend geaaid en jij genoot, je voelde onze steun…. Jou vertrouwde dierenarts, die je de hele periode intens begeleid heeft, zou jou helpen bij je laatste reisje, een reis naar een leventje zonder pijn…… Hij heeft je nog onderzocht en gekeken of er nog een andere mogelijkheid was, maar je ging echt achteruit, je kreeg erg weinig zuurstof binnen, als we nog lang zouden wachten, zou je een verschrikkelijke dood sterven en dat heb je niet verdiend jongen. Je kreeg eerst een spuitje om te slapen, je wilde in je reismandje terug, je wilde mee naar huis. Ik nam je in men armen tegen me aan, je nestelde je nog in men armen, zoals je altijd graag deed, zo ben je in slaap gevallen. Nog een “sorry makker” van jou dierenarts voor het laatste spuitje werd gegeven en toen……..
Jou strijd is gestreden jongen, je hebt die strijd dapper geleverd, je was moedig en vastberaden. Ondanks alles was je meestal wel tevreden en vrolijk, je genoot van de warmte en aandacht, je vond het fijn om liefde te voelen. Ik had je beloofd om tot het uiterste te gaan, maar dat je niet nodeloos moest lijden. Die belofte heb ik gehouden jongen, meer kon ik niet meer voor je doen. Sorry lief ventje van me, sorry dat ik geen toverstokje had om jou weer de zuurstof te geven die je zo broodnodig had.
Jou kamertje is leeg, ook jou geliefde plekje op de hoge krabpaal en het plekje lekker op het kussen in je stoel, die leegte doet pijn……
Jasper, ik zal je nooit vergeten, jou eigenwijs snoetje zit in mijn geheugen gegrift. Je woont nu in mijn hart, daar zal je eeuwig verder leven en ooit zie ik je weer jongen…… Dan kan je me tegemoet rennen en kan ik je weer zien spelen en ravotten, je zal nooit meer moeten vechten om adem te krijgen.
Je krijgt je laatste rustplaats op je geliefd plekje in de tuin, de heidetuin. Je raam keek er op uit, je kon er verlangend naar kijken en je mocht er ook regelmatig aan het tuigje in wandelen, dat vond je fijn. Je kon gefascineerd liggen kijken naar de bewegende bladeren en vliegende insecten. Dat was jou plekje, daar mag je lichaampje nu voor eeuwig rusten. Je zal comfortabel liggen, vergezeld van je lievelingsdekentje en knuffeltje.
Tot ziens lief, koppig ding, ik mis je…….
In gedachten nog een aai over je bolletje van Kim, Sven en een dikke kus op je toet van je opvangmama Marina

Lilly

Lieve lieve Lilly...
Wat een korte tijd heb jij bij ons mogen zijn.. Je 4 weekjes op deze wereld hebben veel pijn met zich mee gebracht.
Je was zo ziek. Toch waren we ervan overtuigd dat je het wel ging redden...Je liet je namelijk goed horen als je iets wilde of je zin niet kreeg.
Tot ons grote verdriet moest dit eigen willetje voortgekomen zijn uit je laatste energie. Na een, voor ons beiden vermoeiende nacht heb je je laatste ritje gemaakt onder mijn warme trui. Thuis gekomen ging het veel te snel mijn lieve meisje....Ineens waren daar je laatste ademhalingen en je laatste zucht...
Op naar de volgende wereld... waar je lekker kunt spelen zonder je ziek te voelen.
Met deze gedachten troost ik mij en lieve lilly, vergeten zal ik je nooit!!! Wat doet dit pijn...Meisje het ga je goed....
Maak plezier en ik zal aan je denken!! Heel veel knuffels voor onze lieve Lilly
Keri

Midas



Lief klein mannetje van me,
Net als je zus en broer had je ontzettende last van obstipatie toen je binnenkwam, een weekje geleden. Je had het erg moeilijk; je had een veel te dik buikje voor je veel te kleine lichaampje. Je schreeuwde het uit, je huilde alsmaar door. Maar je kwam van je dikke buikje af en je ontlasting ging de goede kant op.
Je was het gelukkigste mannetje op aarde en kneed driftig met je kleine pootjes op en neer. Ik zag een enorm sterk karaktertje in jou. 
Je vocht om je achterstand in te halen. Gister was je 5 gram aangekomen, wat heel goed was aangezien je nog niks was bijgekomen of zelfs afviel.
Je was tevreden en spinde zoals ik je nog niet eerder had horen doen. Maar 's avonds ging het mis: je wilde niet meer drinken en kreeg ondertemperatuur.
Precies waar ik bang voor was, nadat ik jouw zusje al heb moeten opgeven.  Ik wilde jou niet ook kwijtraken en deed er alles aan om dit te voorkomen.
Even later kwam je weer op temperatuur. Je kon wel nog niet zelf drinken dus gaf ik je de maagsonde. Ik kreeg weer hoop, al was het tegen beter weten in....
Vannacht raakte je in shock, je lichaampje begon het op te geven. Ik pakte je bij me en drukte je kleine lichaampje tegen me aan.  Je mag gaan liefje, het is goed zo, zei ik tegen je.
Je bent gestorven dicht tegen me aan. En dat is mijn enige troost; je bent niet in de kou gestorven. Ik heb je mijn liefde en zorgen kunnen geven....
Maar ik had je zoveel meer gegund, Midasje. Een grote toekomst voor mijn kleine mannetje.... Je had een slechte start. Ik had gehoopt dat jouw sterke persoontje dit kon overwinnen. Maar het was je lichaampje die het uiteindelijk niet meer kon dragen. Het spijt me verschrikkelijk, liefje. Ik mis je zo, de pijn is ondragelijk.
Maar ik mag er niet aan toegeven. Jouw grote broer is er nog, en heeft me hard nodig. Kruip nu maar lekker tegen je zus aan, rust zacht m'n kindje.
Voor altijd in mijn hartje....Een zacht kusje, opvangmama Els


Emmy



Mijn allerliefste Emmy,
Vijf daagjes geleden kwam je bij me binnen met je 2 broertjes. Plots ben je er nu niet meer, vanmorgen ben je met 12 daagjes oud, zachtjes ingeslapen bij de dierenarts.
Jullie hadden erge obstipatie bij binnenkomst en vooral jij had een keihard buikje. Ik was bang dat jullie het niet gingen redden, want ik wist uit eerdere ervaring
hoe ernstig obstipatie kan zijn. Maar jij liet me zien dat ik niet bang hoefde te zijn. Jij toonde een enorme levenskracht en je liet al wat ik moest doen om je van je harde buikje af te helpen gewillig toe. Als eerste kwam jij met een perfect drolletje naar buiten, en wat waren we saampjes opgelucht!
Je genoot van je leventje, zo heerlijk zorgenloos.  Gelukzalig spinde je de sterretjes van de hemel, je genoot zo intens van mijn strelingen. Je wilde absoluut leven en je verder ontwikkelen. Ik noemde je m'n kanjertje. Wat zou jij een geweldig poesje zijn geworden....
Maar mijn liefste, het heeft niet zo mogen zijn. Gisteravond begon je ineens zwakker te worden en kreeg je zware ondertemperatuur. Ik heb vannacht alles geprobeerd om je er weer bovenop te helpen. Maar ik zag je niet beter worden en je temperatuur zakte verder omlaag. Je niertjes hadden het opgegeven en dat betekende dat je geen kans meer had. Je lijdensweg zou vreselijk worden en we besloten je het spuitje van eeuwige rust te geven....
Ik kan het niet begrijpen; jij als sterkste meisje van het nest, een echt vechtertje....nooit had ik kunnen denken dat uitgerekend jij het niet zou redden. Het spijt me zo...
Ik blijf verslagen achter, ik loop over van verdriet. Ik mis je vreselijk, meisje.  Nooit zal ik jou vergeten. Rust zacht mijn engeltje, voor altijd in mijn hartje....
Een zacht kusje, opvangmama Els

Stella



Plotselinge dood.................verschrikkelijk lief kleintje, rust zacht.....

Frodo en Ozzy

     
Frodo                                                                                  Ozzy

Ozzy nog maar net enkele dagen in Buddy Kat en o, wat ging het mis met deze lieve schat.
Hij had neurologische problemen bij de dierenarts waar hij vandaan kwam en wij hebben dit helaas in een zwaardere gradatie mogen meemaken.
Ozzy was blind en liep overal tegenaan. Nu, met blindheid kon hij leren dealen, maar er was meer aan de hand dan enkel die blindheid.
Ozzy vloog tegen de muren op, hij liep dwars door alles heen, begon om te vallen, kon amper nog lopen. Het was spoed spoed spoed.
Onmiddelijk zijn we met Ozzy naar de dierenarts gereden waar hij een antishock behandeling kreeg en meteen aan het infuus gelegd werd. Het was kritiek.
Om hem te doen kalmeren, kreeg hij voortdurend valium ingespoten, want telkens wanneer hij wakker werd, begon hij opnieuw aanvallen te krijgen.
Hij kon niet meer geholpen worden, ons lief dier is vanmorgen zachtjes ingeslapen. Vermoeden? Virale hersenvliesontsteking.

Frodo, onze zware nierpatient, heeft dagen aan het infuus gelegen bij onze dierenarts, maar zijn nieren gaven het vanmorgen op. We wisten dat hij terminaal was, maar dat het zo snel zou gaan, hadden we absoluut niet gedacht. Onze lieve Frodo met zijn heerlijke koppie.....
Frodo was apatisch geworden en begon te braken, de beslissing werd genomen..We hebben hem maar 1 maand gekend.

Frodo en Ozzy zijn niet meer, en vandaag is het een hele moeilijke dag in Buddy Kat.
We missen onze mannen, het was ze verdorie niet gegund. Tranen van verdriet en echte pijn recht in ons hart. Rust nu maar knappe jongens, jullie hebben je strijd eervol neergelegd, en wij zullen dit ook moeten accepteren.
Nu zijn jullie weer jong, gezond en voelen jullie je gelukkig daarboven. Geniet daar.......
Zachte knuffels van heel het Buddy Kat team 

Frodo, we hebben je pas een week geleden opgehaald om je nog een fijne tijd in ons gezin te gunnen. Nu al ben je er niet meer.
Ons leven samen met jou was kort en heftig, maar o zo mooi. Ik vergeet nooit je lieve ogen, je blik vol vertrouwen naar ons, maar ook je oogjes die zo moe stonden toen ik je maandagochtend voor het laatst voedde voordat ik met je naar de dierenarts ging. Toen vermoedde ik al dat ik je niet meer zou mogen ophalen, hoewel ik anders hoopte.
Je hebt enkele dagen heerlijk op ons bed liggen spinnen, zelfs toen je zieker en zieker werd. ’s Nachts sliep je tussen ons in. Dat neemt niemand je meer af, dat beeld wil ik me van je blijven herinneren.
Rust nu maar uit in de hemel met al je kattenvriendjes. Ik zou je graag nog eens willen knuffelen, maar dat moet ik nu in gedachten doen…dag menneke.
Francis en Juup

Nestje

Mijn allerliefste kleine dropjes. Jullie kwamen binnen vol met vieze maadjes overal op jullie lijfje. Ik heb dag en nacht gevochten met jullie. Ik heb jullie gespoeld, gedroogd, warmte gegeven en vooral veel liefs.
De vieze beestjes waren weg maar ze hadden al veel schade aangericht. Helaas heb ik jullie een voor een verloren. Ik ben blij dat ik jullie heb mogen verzorgen, dat ik jullie heb leren kennen.
Het was veel te kort maar nu zijn jullie allemaal samen en gelukkig daar over de regenboogbrug.
Een laatste zoen op jullie koppie. Jullie opvangmama Sandrine.

Felan



Lieve,Lieve kleine Felan.
Als klein mormeltje van 1 dag kwam je hier bij me.je broertje of zusje was al gestorven vertelde de meldster.
Nu wij zouden het wel gaan redden met ons 2tjes. Je deed je naam eer aan, het betekent WOLF in het iers.
Als een wolf ging je er voor. Iedere 3 uur kreeg je je fles,ook 'snachts. Ik lag dan op de bank, wekker aan en na een haze laapje jou weer eten geven, nam je dan na de fles lekker bij me onder het dekbed.
Na een paar dagen begon je al te spinnen, zo schattig dat dieseltje uit dat kleine lijfje. Je groeide goed, en ik zag je al als grote stoere knaap door de tuin lopen. Maar helaas het lot besliste anders.
Je kreeg diarree, en voor zo'n klein hummeltje kan dat fataal worden. Je werd al heel gauw te zwak om te eten. Maagsonde gegeven. Maar ik zag je met het uur zwakker worden. Ik heb je toen lekker bij me genomen en gezegd dat als je wilde je mocht gaan. Vannacht om een uur of 2 viel je in slaap om nooit meer wakker te worden.
Ik huil de longen uit mijn lijf. In de eerste plaats om jou natuurlijk kleine Flan, maar ook om de onmacht en boosheid die door mijn lijf giert.
Want helaas kleintje, heb je dit te danken aan ons mensen die jouw mama en (vele anderen poezen en katers) niet hebben laten steriliseren.
Oké dan had ik je ook niet leren kennen, maar was jou en al die andere katjes deze ellende bespaart gebleven.
Als Arjan straks thuis is gaan we je een mooi plekje geven bij de grote boom in de tuin. Het gaat je goed kleintje daar boven en je zult altijd een speciaal plekje in ons hart hebben.
dikke kus Pauli en Arjan

Otto 

Lieve Otto,
Je was bij ons gekomen omdat je een gebroken staart had en daardoor moeilijk kon lopen.
Die staart is helemaal goed gekomen, en na je genezing was het wachten op een nieuw thuis. Maar niemand kwam voor jou.
Dagen zat je binnen voor het raam, smekend, naar buiten te kijken. Je had zoveel energie, en als ik je eens op de arm mee naar buiten nam zag je je neusje de heerlijke geuren opsnuiven.  Wanneer je dan weer naar binnen moest begon je te grommen of zelfs af en toe uit te halen. Duidelijker kon het niet, en ik begreep je volkomen.
De afspraak was nu dat je naar buiten mocht, ik had je een mooi bandje gekocht met adreskokertje en een belletje zodat ik je kon horen als je in de struiken zat. Dat belletje heeft ook enkele vogeltjes  gered, want eenmaal buiten brak de jager in je los.
Alle energie kwam eruit en met de minste moeite ving je de ene muis na de andere. Op den duur wist je zo te sluipen dat je belletje geen enkel geluid maakte. Van je chagrijnige buien was opeens niks meer te  zien, je kwam me opzoeken in de tuin en kopjes geven, en liet je al spinnend helemaal knuffelen. Je neusje kreeg een rozere kleur als je buiten was geweest.
Maar niet elke dag kon ik bij je blijven in de tuin, dus als je weer binnen zat, kon je nog wel eens chagrijnige tegen ons doen.
Een huis waar je zomaar binnen en buiten kon lopen was ideaal voor je geweest. Ergens aan een rustige straat waar je met je gekke buien geen gevaar zou lopen.
'S ochtens was je nog buiten geweest, en toen ik de deur voor je openhield kwam je zelf naar binnen, je staart mooi omhoog, en spinde je nog toen ik je over je rug aaide. In de namiddag kwam ik terug thuis, en twee straten voor huis dacht ik opeens aan je, ik dacht dat je aangereden was omdat ik je was vergeten binnen te doen. Maar meteen daarna wist ik weer dat ik je wel had binnen gedaan.
Net voordat we de oprit opreden zag ik je liggen, met je groene bandje om..geen twijfel meer mogelijk...Het spijt me zo dat we geen huis hebben gevonden voor je.
Je hebt weten te ontsnappen, de achtertuin kende je al op je duimpje dus je wilde waarschijnlijk de voortuin gaan verkennen, of de wei aan de overkant van de weg.. Je was nog warm toen we je vonden, gelukkig is het snel gebeurd.
We hebben je nu een mooi plaatsje gegeven onder de grote kersenboom in het gras, daar was je gelukkig.
Ik ga je heel erg missen, kus op je roze neusje van Kiki

Pommetje

Lieve Pommetje Pompoentje,
We hebben je maar 2 dagen gekend, maar je had direct al een plekje in ons hart.
Je was zwaar gewond geraakt door een aanrijding, maar het leek erop dat je kon herstellen. Gisteren spinde je de sterren van de hemel, smikkelde je van het eten, je deed het hartstikke goed. Maar vanochtend had je een dikke buik, je had nog steeds niet geplast. Dus je moest weer de reis naar de dierenarts maken. Daar bleek dat toch je ruggetje gebroken was en nu kon er niks meer gedaan worden, behalve ervoor te zorgen dat je rustig aan je volgende leventje kon beginnen.
Je leventje bij ons was veel te kort, maar nu mag je voor altijd spelen in de poezenhemel. Bedankt dat je er was lieve Pom.
Kus van je opvangmama en papa Francis en Juub

Tim

Kleine,Kleine Tim.
Wat heb je al moeten knokken in de korte periode dat je hiet mocht zijn. Twee weken heb ik voor je mogen zorgen, je was samen met je zusjes bij mij gekomen.
Na het overlijden van je zusjes en toen het met jou ook niet beter ging,eerder slechter, hadden we besloten dat je naar Sabine zou gaan. Zij heeft meer ervaring met zulke kleine kittens
Met pijn in het hart bracht ik je weg. Het was beter zo, maar toch. Het was leeg in huis.
Ook wij waren verliefd op je en als je het gered had had je hier mogen blijven.Maar het lot heeft anders beslist.doe iedereen de groeten daar boven en we zullen je niet snel vergeten kleine uk.
Pauli en Arjan en het beestenspul

Lieverdje, klein ventje, wat moet ik zeggen.. Smoorverliefd was ik op je. Wat een enig ding was je. Je was de enige survivor nog van een nestje, ik nam je tijdelijk even over.
Je was 3 weken oud en woog maar 120 gram! Je had een gewichtje van een kitten wat net geboren was. Er was echt iets mis met je, je wilde niet drinken en je kon niet op je pootjes staan.
Ik heb jou een intensieve week mogen verzorgen en wat heb ik van jou genoten, wat waren Peter en ik dol op jou. Je werd zelfs brutaal, je begon eisjes te stellen jij, aapje!
Maar gisteren werd je plots niet goed, je kon niet meer poepen, je buikje werd dikker. Vandaag werd je buikje nog dikker, het lukte je niet om je darmpjes te ledigen, tenminste....zo leek het. Meteen naar de dierenarts en we hebben je gelaxeerd, middeltejs gegeven, maar niets niets hielp.
Je laatste uren waren een hel, je schreeuwde enkel en je kreunde van de pijn. Na overleg met de dierenarts is besloten jou rustig uit je lijden te verlossen. Had ik maar 1 klein gevoel gehad dat je het zou redden lieverdje, dan was ik doorgegaan, maar ik zag enkel een stervend katje voor me, die uren moest gaan afzien.
In alle rust, op mijn schootje, ben je ingeslapen, we hebben je gezoend, gestreeld, lieve woordjes ingefluisterd, alles voor jou, lief lief ding.
Achteraf bleek je een afwijking te hebben, we hadden jou nooit kunnen redden. Maar toch voel ik me schuldig...
Ik vergeet dat koppie nooit van je, je vinnige schreeuw om aandacht, je wasbeurten, je zoete lieve snoet....nooit vergeet ik je
Kusje Sabine

Reneetje

Lieve,Lieve kleine Reneetje.
Ook jij hebt het niet gered, net als je kleine zusje Franske een paar dagen geleden.
En ik ben boos, razend op al die mensen die jullie kleine wezentjes maar dumpen alsof jullie oud vuil zijn (dat wordt meestal nog waardig naar de stort gebracht).
Met veel liefde heb ik geprobeerd jullie groot te krijgen,had het jou en je zusje zo gegund.
Maar ook jij was te zwak, eerst dacht ik dat je het nog ging redden want toen het eten slechter ging en je sonde voeding kreeg (wat je niet leuk vond) en met je kleine lijfje vocht als een tijgertje, was ik hoop vol zoveel vechtlust zou je er misschien doorheen trekken.
Maar vanochtend ging het steeds slechter en toch gaf je niet op.
Ben met je naar de dierenarts gegaan en samen hebben we besloten dat het beter was je waardig te laten sterven, je was op.
Pauli

Ciske



Liefste Ciske,
Ik huil me de tranen uit mijn kop, nu nog altijd, wat een enorm leed gaat er schuil achter jullie korte leventje. ( Ciske en Jop).
Waarom moest dit gebeuren, WAAROM.
Vier dagen geleden zijn jullie op mijn stoep gedumpd, lekker in het donker, zodat niemand de dader kon betrappen. In een curverbox zaten jullie te kermen, ijskoud, doodziek. Ik was op vakantie, de oppas Kim had jullie snel binnengehaald.
Ik ben hier erg emotioneel onder en ook enorm woedend. Jop stierf afgelopen zaterdag al, maar jij bent in alle stilte zojuist gestorven.
Ik had hoop in jou lieve kleine schat, ik bleef de hoop houden: je was enorm ziek, zo zwak, en je had geen zuigkracht, zelfs geen kracht om soms je koppie op te heffen.
Ik wilde jou zo, zo graag redden, deze dumpactie moest zin hebben, maar nu..... twee jonge leventjes zijn als kaarsjes uitgegaan. Langzaam doofde het licht.
Ik maak veel sterftes mee, en elke sterfte is zwaar, maar nu.....niets was jou en Jop gegund meiske, je kreeg geen eerlijke kans.

Wist ik maar dat je eerder bestond, ik had je meteen in mijn armen gesloten.
Jij was voor mij een zeer waardevol dier, ZEER waardevol en je was geliefd.
Je hebt een naam en je zou werkelijk een wereld meid zijn geworden, mocht je de eerlijke kans hebben gekregen.

Dag lieve lieve kleine meid, ga maar gauw naar Jop, en ik zie je later nog es....afgesproken?
Sabine


Franske

Lieve kleine Franske.
Als kleine hoopje van amper 2 dagen oud kwam je hier,samen met je 3 broertjes of zusjes.
Het navelstrengetje hing er nog aan.
Een lief jong koppeltje had jullie in een doos gevonden. Gewoon als een oude doos kranten langs de weg gezet.
En waarom? Jullie waren niet welkom.
Maar gelukkig hier wel. Ik heb je een week mogen verzorgen en liefde mogen geven. Maar helaas je was te klein en te zwak,
je hebt het niet gered.
Vanmorgen zag ik dat je de moed opgaf. Je was al koud en ik heb je lekker tegen me aan gehouden. En zo ben je gegaan.
Zal goed voor de rest zorgen en hopelijk gaan zij het wel redden.
Pauli

Jop

Samen met je zusje Ciske, werd je als oud vuil op mijn stoep gedumpt. 's Nachts vonden we een curverbox op onze stoep, daar lagen jullie in. Het was koud buiten en jullie voelden ijskoud aan. Wat een walgelijk actie.
Lieve Jop, je was te ziek, je kreeg geen lucht en je schreeuwde van de pijn. Het was hartbrekend jou zo te moeten zien.... Je zou sterven die nacht, dus besloten wij onze laatste eer aan jou te bewijzen. Die avond kreeg je het verlossende spuitje. Geen lijden meer voor jou, je zusje Ciske heeft het nu ook moeilijk, maar we gaan vechten voor haar lieve Jop.
Rust zacht klein zwart wezentje, ik ben vereerd jou gekend te hebben.
Sabine

Merel



Merel, mijn engeltje, mijn hartendiefje
Lief lief lief meisje van mij. Vanmorgen ben je gestorven bij de dierenarts. Je werd totaal onverwachts ziek en bleek een hart en long afwijking te hebben, je maakte geen schijn van kans op overleven.
Ik heb je te kort gekend, maar wel lang genoeg om echt van jou te houden. Je kwam samen met Dagmar en Noortje bij mij in de opvang. Je was een flessenkindje, zo ienieminie, zo kwetsbaar en klein.
Je maakte een slechte start, want je at niet en ik moest je dwangvoederen, net als je zusje Dagmar.
Wekenlang hebben we je gekoesterd, 6 weken lang.
Je was het mooiste katje wat ik ooit gezien had, een echt engelensnoetje, recht in mijn hart. Stiekum denk ik dat je altijd een engeltje bent geweest. Je had toen alleen nog geen vleugeltjes....
Je liet ons lachen met je gekke fratsen, vol leven en energie. Zo mooi zacht, gek, maf, vertederend. Je was een stevige mooie kitten geworden, jij zou het wel gaan maken in deze grote wereld. Boefje.
Maar het onheil kwam, je kreeg het benauwd, de laatste twee dagen heb je enorm moeten afzien, het was een hel om je zo te zien.
Je hartje wordt nu gebruikt voor de medische wetenschap. Je had blijkbaar een nobel doel in je leven: De medici iets laten weten over jouw zeldzame ziekte. Ik wilde wel dat jouw hartje, in dat potje, jouw naam kreeg. Want dat mooie kleine hartje, komt uit een zacht lief poesje.  
Mereltje, jouw hartje gaat nu de wereld rond, JOUW naam staat erbij, ze zullen je zien op congressen, overal.

Nu, mijn lieve kleine hartendief, nu heb je eindelijk vleugeltjes gekregen: nu ben je een echt engeltje. Ik weet dat je nu in een mooie andere wereld bent, waar je met al je engelen magie, de wereld kan veroveren.
Dag liefje
kusje van Sabine en Peter

 Pluk



Lieve Pluk,
Wat een klein scharminkeltje was je..Heel, heel mager en uitgedroogd, ik kon elk botje voelen. Ik was bang dat je zou breken als ik je niet met twee handen zou vasthouden. Zo’n spits snuitje, het oogvlies bedekte de helft van je oogjes, en je oren leken zo groot doordat je geen grammetje te veel aan je lijfje had. Je zou bij mij mogen blijven..
Na twee dagen ging het al een stukje beter, je was lekker opgewarmd in de couveuse, en al wat minder moe. De diarree was heel langzaam aan het beteren, en het vlies zat niet meer zo erg voor je oogjes. Je had lekker gegeten, gedronken, en je begon al om je heen te kijken naar de andere drie katten hier. Je had zelfs al twee keer gesponnen toen ik je over je magere lijfje aaide terwijl je zo heerlijk lag te slapen. en diezelfde morgen at je voor het eerst zelf een paar hapjes. Je was een sterk kereltje.
En toen ineens in de middag werd je heel sloom, en begon je te miauwen. Ik dacht eerst dat je kramp had, of dat je last had van je darmen waar die maden hadden gezeten..maar toen ik je bleke neusje zag, wist ik het eigenlijk al..Het glucosewater heb je nog met moeite doorgeslikt, en bij de dierenarts aangekomen had je al een flinke ondertemperatuur, en lag je al doodstil. Hij wilde het nog proberen, jou bij hem houden en vocht geven.. Maar toen ik belde hoorde ik dat je zo’n pijn had…dus dit was het beste. Ik had je zo graag een plekje bij ons willen geven lief muisje van me.
Kus op je neusje van Kiki

Shaila



Lieve kleine meid, dinsdagavond kreeg ik een alarmerende oproep. De melder had jou samen met je broertje op een parking in de struiken gevonden (een 3de kitten was inmiddels al overleden).
Het was in Kessel-Lo dus geen getalm, ik zou het snelste bij jullie zijn. Gewapend met een warmwaterkruik en wat KMR-melk sprong ik de wagen in.
Toen ik je zag liggen, kreeg ik het al koud: je bewoog amper. Desondanks ging het eerst nog tamelijk goed: een zuigreflex had je amper maar je kreeg toch wat melk binnen. Dan begon het mis te gaan: je urine kleurde bruin/rood en eten ging almaar moeizamer. We moesten nu samen vechten, meisje. Hier moesten we samen doorheen.
Zaterdagnacht kreeg je nog een voeding maar toen ik je ’s morgens uit je mandje wilde nemen, kreeg ik de schok van mijn leven. Je voelde al wat koud aan en onmiddellijk drong het tot me door dat je besloten had om niet meer te vechten, dat je was heengegaan in stilte, terwijl ik naast je lag.
Een groot schuldgevoel en tientallen vragen overvielen me: had ik wakker moeten blijven, wat had ik nog meer kunnen doen?
Ik heb nog met je rondgewandeld, al strelend en wrijvend, gehuld in een warm dekentje, hopende dat je toch nog een teken van leven zou geven maar het mocht niet baten: we hadden de strijd verloren.
Al dadelijk in mijn eerste week als opvangmama een ukkie moeten verliezen, daar was ik niet op voorbereid. Zelfs nu, tijdens het schrijven van mijn afscheidsbriefje, zit ik te wenen. Je zo moeten afgeven doet pijn, héél veel pijn.
Ik had je zo graag zien opgroeien tot een flinke, speelse meid maar het lot besliste er anders over.
Wees gerust meisje, ik zal je nooit vergeten en ik beloof je dat ik heel goed voor je broertje zal zorgen. Hij krijgt er weldra 3 speelkameraadjes bij dus hij zal zeker niet alleen zijn.
Slaap nu maar zacht, m’n lieve meisje, je hebt het verdiend!!
Dikke knuffel van je opvangmama, Pascale

Jelle

Jelle, lieve jongen, mijn eerste contact met jou was via een oproep in advies. We kregen foto’s onder onze neus van jou, je raakte me diep, bezorgde me toen al slapeloze nachten. Je lag doodziek uren bij mij vandaan en ik kon alleen maar raad geven op afstand. Je werd uiteindelijk in een vangkooi gevangen, Sandrine en Kim zijn er op uit getrokken om je te halen. Je ging naar de ziekenboeg van Buddy kat. Daar zag ik jou voor t eerst in levende lijve, toen ik dienst draaide. Je was timide en bang, maar genoot zo van knuffels. Wat was je lief, je liet je gewillig verzorgen en eten was je grootste hobby.
Ik kon die avond niet vertrekken zonder jou, ik wilde je onze huiselijke sfeer laten opsnuiven. Sabine had je al in haar hart gesloten, ze liet je met pijn in het hart vertrekken.
Je pootje zag er niet zo goed uit, flinke wonden, die geïnfecteerd waren. Dat kregen we onder controle, alles heelde mooi en je gebruikte dat gehavende pootje al veel beter. Je genoot van de aandacht van de andere poezen en ook van ons. Je was tevreden, at heel goed ( we moesten je echt intomen met eten) en vooral je genoot.
Bij de dierenarts was je een voorbeeldig patiëntje, je liet alles goed toe. Wat waren we blij toen we hoorden dat je pootje waarschijnlijk toch behouden kon worden. Nu moest je alleen nog aansterken, dat dachten we toch….
De dag voor je ziek werd, was ik blij verast. Ik kwam s’ ochtends in de woonkamer en hoorde een luid spinconcert, je lag keihard te ronken op je nestje, je genoot mateloos…..
Dan ineens werd je ziek, je had diaree en ging braken. De dierenarts gaf je prikjes en je kreeg medicijnen voor geschreven. Oké dachten we, dit pakken we samen aan jongen, hier loodsen we je weer doorheen. Maar nog geen 2 uur later lag je roerloos in een plas diaree met bloed. Met spoed naar de dierenarts. Je kreeg antishockbehandeling, antibiotica en je ging aan infuus. Er werd geknokt voor jou leventje, alle registers werden open getrokken, jou verliezen was geen optie. De uitslag van bloed was erg slecht, het zag er niet goed uit voor jou lieve jongen. Je ging zienderogen achteruit, je had pijn, had geen fut meer en je poepte bloed. Er was een vernietigende ziekte aan het werk in jou tengere lichaampje. Je leed en dat had je niet verdiend, dus ik moest een pijnlijke beslissing nemen, ik moest jou los laten jongen…….
Jelle, lieverd…… geen pijn meer voor jou, rust maar zacht en ooit zien we elkaar weer, zeker weten…….
Marina


Lieve Jelle
Je kwam eerst bij mij in de opvang, je pootje was erg toegetakeld. Snel naar de dierenarts, en gelukkig kreeg je de juiste eerste hulp.
Je was het braafste katje bij de dierenarts, god wat was je lief.
Je pootje werd ingetaped, het zou misschien geamputeerd moeten worden.
Je was timide, maar o zo prachtig, met je zachte bruine vachtje.
Je grote bange ogen lieten me voelen dat je tijd nodig had. Ik gaf je die tijd, ik vond jou zo, zo vertederend. Zo lief en zo genietend van liefde. Dat hartje van jou, kwam helemaal goed, er zat liefde in.
Je verhuisde naar Marina, daar was meer huiselijk contact. Ook daar genoot je.
Nu ben je ingeslapen bij de dierenarts, en het had niets met je pootje te maken.
Zo plots, zo onverwachts, jongen, het kan niet waar zijn.
Ik snap het nog altijd niet, lieve lieve lieve schat, zacht dier, rust maar, ik moet het allemaal even verwerken en een plaatsje geven....
Kus voor mijn bange schatje
Sabine

Daffie

Daffie,Dusty en Demy
Lieve kleine rakkers, nu is jullie struggel for life gestreden, wat waren jullie toch sterke wezentjes. Ondanks jullie ernstige ziekte ,hadden wij het gevoel dat we jullie er wel  doorheen zouden krijgen , soms wilden jullie ons laten weten met gespin en geknor,dat het beter ging met jullie gezondheid. Wat waren we dan blij dat het goed ging, maar wat kon dat van de een op de andere dag veranderen. Het wakker worden, heel vroeg in de ochtend om jullie een flesje te geven, en dan tot de ontdekking komen dat Demy is overleden is niet te begrijpen.
“Ook  hij was toch zo’n knorrepotje “ Het ergste is dat we er niet lang bij stil kunnen  blijven staan, alle aandacht moest worden gegeven aan de overige drie. Het zal toch niet ,dat ook zij het niet zouden halen?
Elke kleine verbetering, al is het maar een stukje verder kunnen lopen als de dag ervoor,of proberen tegen de tralies van jullie bench te klimmen : was voor ons een sprankje hoop. Als we dan toch om de andere dag ,dan Dusty levenloos vonden en zelfs met Daffie naar de dierenarts moesten om dmv een spuitje hem te laten inslapen ,dan kun je je voorstellen dat je even niet meer weet waar je mee bezig bent.
Elk afscheid van een gezond kitten naar een nieuw gezinnetje is al een
“beproeving “ maar ook een gelukkig moment:  zij hebben het tenminste gered.
Afscheid nemen van jullie drieën  kan alleen op een goede manier,als we jullie zusje Daisy met nog meer extra zorg er wel goed door krijgen.
En daar zullen we voor zorgen
Jullie opvangmam Lilian

Dusty



Daffie,Dusty en Demy
Lieve kleine rakkers, nu is jullie struggel for life gestreden, wat waren jullie toch sterke wezentjes. Ondanks jullie ernstige ziekte ,hadden wij het gevoel dat we jullie er wel  doorheen zouden krijgen , soms wilden jullie ons laten weten met gespin en geknor,dat het beter ging met jullie gezondheid. Wat waren we dan blij dat het goed ging, maar wat kon dat van de een op de andere dag veranderen. Het wakker worden, heel vroeg in de ochtend om jullie een flesje te geven, en dan tot de ontdekking komen dat Demy is overleden is niet te begrijpen.
“Ook  hij was toch zo’n knorrepotje “ Het ergste is dat we er niet lang bij stil kunnen  blijven staan, alle aandacht moest worden gegeven aan de overige drie. Het zal toch niet ,dat ook zij het niet zouden halen?
Elke kleine verbetering, al is het maar een stukje verder kunnen lopen als de dag ervoor,of proberen tegen de tralies van jullie bench te klimmen : was voor ons een sprankje hoop. Als we dan toch om de andere dag ,dan Dusty levenloos vonden en zelfs met Daffie naar de dierenarts moesten om dmv een spuitje hem te laten inslapen ,dan kun je je voorstellen dat je even niet meer weet waar je mee bezig bent.
Elk afscheid van een gezond kitten naar een nieuw gezinnetje is al een
“beproeving “ maar ook een gelukkig moment:  zij hebben het tenminste gered.
Afscheid nemen van jullie drieën  kan alleen op een goede manier,als we jullie zusje Daisy met nog meer extra zorg er wel goed door krijgen.
En daar zullen we voor zorgen
Jullie opvangmam Lilian

Demy



Geboren worden in deze grote wereld en geen eigen mamma poes meer hebben.
Samen met je broertjes en zusje, komen jullie dan bij ons terecht.
Met al onze liefde en zorg proberen we jullie er door te krijgen.
Bij jouw heeft het niet zo mogen zijn.

Zo klein op deze wereld
Waarom ben je er niet meer
Zo klein mijn lieve Demy
mijn hart doet nu zo zeer
Gegeven en ontnomen
waar leven eens begon
Ik wou dat ik mocht vragen
en iemand antwoorden kon
Veel zorgen en verdriet
voor je mij verliet
Niet meer in mijn leven
vergeten doe ik je niet. 
Opvang mamma Lilian

Niels



Klein, klein muisje van me. Wat moet ik hier nu zeggen. Je bent zojuist gestorven. Je hebt heerlijk bij me gelegen, je spinde zelfs toen ik je streelde. Heel zachtjes maar. Na de laatste voedingen plaste je niet meer. Ik had een vermoeden dat je nieren niet meer functioneerden.
Vrijdagavond kwam je met spoed bij me binnen. Je zus/broer was ingeslapen, jullie lagen moederziel alleen, met tientallen dikke vliegen op jullie lijfjes.
Je hebt nooit kracht gehad, je kon amper je koppie opheffen, zo erg was het met je. Drie dagen lang heb je maagsondes gekregen, en je was toch wel tevreden. Ik heb je nooit horen piepen, je sliep altijd.
Die mooie kraaloogjes heb ik nooit gezien, het mocht niet zo zijn klein muisje.
Ik ben heel heel verdrietig Nielsje, het was een eer om je gekend te hebben. Rust nu maar.
Sabine en Peter

Fury

Lieve Fury,
Geheel onverwachts ben jij overleden, voor jou misschien beter, je hebt niet geleden.
Maar wat was je nog jong, amper 6 weekjes oud
toen ik je vond was je lijfje al koud.
Het is zo oneerlijk dat ik je moest laten gaan
Je kreeg geen enkele kans, dat heeft me zoveeel verdriet gedaan.
Het spijt me zo dat ik niets meer kon doen
Rust zacht lieve Fury, en een dikke zoen.
Liefs je opvangmama, Janet

Gio



We hebben je nog geen 24 uur gekend lieve jongen. Je kwam met spoed s'avonds binnen en de volgende morgen zat je al bij onze dierenarts. Je was veels te ziek, we konden je niet meer helpen. Helaas moesten we je uit je lijden laten verlossen en ben je in alle rust ingeslapen. Nu heb je geen pijn meer...

Lieve Gio 
Wat was je ziek , je was brood mager , je kon amper op je pootjes staan.
Wat ben ik blij dat ik nog even iets voor je heb kunnen doen , ondanks de pijn kon je nog genieten  van de knuffeltjes en de aaien over je ziek lijfje .
Dag arme Gio
Opvangmamma Lilian

Engel Gabrielle
Lieve Gabrielle, twee dagen geleden kregen we jou als  spoedmelding uit Maasmechelen binnen. Je lag al dagen in de struiken met hevige pijn. Iemand zag jou liggen, gelukkig, ze belde ons onmiddellijk.
Onze vrijwilligers Josette en Marco sprongen in de auto, zonder pardon. Hun dochtertje moest eigenlijk gaan slapen, maar hopla , mee de auto in, want dit was spoed. We wilden jou redden lieve lieve jongen.
Je zag er niet goed uit, je werd regelrecht naar onze dierenarts Brecht gebracht.
Je bekken waren gebroken, je heup uit de kom. Je ademde wat zwaar, dus er was een vermoeden: scheur in middenrif. Je werd voortreffelijk opgevangen door onze dierenarts, hij zag de ernst meteen in en maakte zich erge zorgen over jou Gabrielle. We mochten jou gisteren niet meenemen, want die middenrif was toch zorgwekkend.
Vanmorgen belde onze dierenarts: Het ging slechter met jou, je ademde heel zwaar, vermoedelijk een longbloeding. We stonden voor de keuze: Jou laten inslapen, of jou nog een laatste kans geven: een delicate operatie....een hele risicovolle operatie.
Je bleef zo lief al die tijd, je was de zachtheid zelve. Zo lief en prachtig.
We besloten jou nog een laatste kans te geven. Je kreeg een hele zware operatie, die meer als een uur duurde. De operatie verliep goed, de bloedingen werden gestopt, de scheur in je middenrif werd genaaid, maar och...wat was het toch een rommeltje in dat lijfje van je. Je was zo inwendig aangetast. Maar er bleef hoop, de operatie was bijna geslaagd... Je werd goed opgevolgd via de gas anesthasie.
Maar plots lieve Gabrielle , ging het mis. Onze dierenartsen hebben voor jou gevochten, we wilden allemaal zo ontzettend graag dat je dit zou overleven.
Helaas ben je gestorven, onze engel Gabrielle...
Je zult herinnerd worden als een hele kwetsbare lieve kater waar zo hard voor geknokt is. Je hebt zo afgezien daar in die struiken, maar nu ben je pijnloos, zonder enig besef gestorven. Maak het goed daarboven, dag engel Gabrielle.
Dank aan onze dierenartsen die zo hard voor hem gevochten hebben.

Naomi, Rikje en Casje

Mijn allerliefste schatjes,
Gister zijn jullie gestorven, nog maar 9 daagjes oud. Veel en veel te jong, nog een heel leven voor jullie. Nog zoveel te ontdekken en te leren....
Maar jullie hadden een verschrikkelijk slechte start; jullie hebben helemaal geen melk van mama gehad.
Ik wist dat jullie daardoor extra kwetsbaar waren en geen weerstand hadden.
De kans zat erin dat jullie het misschien niet zouden redden tot zelfstandige opdondertjes. Maar deze gedachte wilde ik niet hebben.
Het ging zo goed met jullie, we zouden het vast redden saampjes.
Toen werden jullie één voor één ziekjes. Liefdevol gaf ik jullie al mijn zorgen, nog altijd met de gedachte dat jullie er weer bovenop zouden komen.
Maar helaas....gisterochtend zijn Naomi en Casje gestorven. Later die middag moest ook kleine Rikje zijn strijd opgeven.... Mijn hart loopt over van verdriet en spijt.
Het doet me zo verschrikkelijk veel pijn dat ik jullie niet heb kunnen redden, geen toekomst heb kunnen geven..... Ik koester mijn herinneringen aan jullie diep.
Casje, jouw eigenzinnige karaktertje, klein uitslovertje. Je wist niet hoe snel je dat speentje in je bekje moest krijgen, wat een komisch gezicht was. Je was een heerlijk actief mannetje die graag in mijn nek klom met je scherpe nageltjes.
Naomi, jouw kleine verschijning. Alles was zo ieniminie aan je, maar wat een levenskracht. Ik zie je nog zo hard zuigen aan je flesje. En als je voldaan was, klom je op mijn borst en ging lekker spinnend liggen slapen.
Rikje, jouw rustige aanhankelijke persoontje. Het allerliefst lag je lekker bij me, dicht bij mijn hart. Dan kronkelde je lekker en ik wist dat je tevreden was.
Mijn lieverdjes, wat mis ik jullie toch.
Rust nu maar zacht, voor altijd in mijn hart....
Een zacht kusje van jullie opvangmama Els

Merlijn



Lief teer klein hummeltje van me. Wat heb jij in de laatste dagen van jouw korte leventje pijn gehad, ik zag je wegglijden en kreeg je niet meer terug.
Je kwam 2 weken geleden samen met Coco en andere nestgenootjes bij ons binnen. Jij was de sterkste, de grootste, dus jij zou het vriendje worden van Mika.
Je prachtige verschijning deed ons huiveren: wat zou jij een bijzonder knappe kater gaan worden.
Je piepte vaak, maar je dronk goed. Je kreeg last van hevige diarree en we kregen het maar niet onder controle. Je was te klein om met allemaal medicijnen aan de slag te gaan. Met allerlei poedertjes, speciale voeding, de laatste dag zelfs nog maagsondes, wilde ik je redden. Ik kon je niet redden, je bent in stilte gestorven.
Ik heb je gekoesterd, mijn moederlijke zorg gegeven, klein Merlijntje. Ik mis je.
Geen grote kater, maar je bent een klein muisje gebleven, wat is het leven toch oneerlijk.
Een zachte kus op je kleine bolletje, opvangmamma Sabine

Lief kleintje,
Gisteravond kwam je bij me, slechts drie daagjes oud. Je was zwakjes en reageerde maar zachtjes. Ik probeerde je op te knappen met mijn zorgen en liefde en sprak je bemoedigend toe: Kom op kleintje, bij me blijven he?
Samen hebben we gevochten, maar je bleef steeds wegzakken en op 1 moment besefte ik, na urenlange zorgen, dat alles wat ik nog voor je kon doen, was je mijn liefde geven.
Ik hield je dicht bij mijn hart, ik streelde je zachtjes en zei tegen je dat het goed was. Je hapte nog één keer naar adem en toen, mijn liefje, toen blies je je laatste adem uit.
Het werd stil om me heen en ik voelde je zieltje wegglijden van me. Nog een hele tijd heb ik zo met je gezeten, ik weet niet hoe lang.
Ik heb er vrede mee, kleintje, maar toch voel ik me verdrietig. We kenden elkaar nog maar zo kort, en wat had ik je graag beter willen leren kennen.
Wat had ik je graag willen zien opgroeien, je uitzwaaien naar een nieuwe toekomst als je groot genoeg was.....
Het mocht niet zo zijn. Weet wel dat je voor altijd in mijn hartje zit, lief kleintje.
Weet ook dat ik goed voor je broertjes en zusje zal zorgen.
Een zacht kusje op je kleine koppie, je opvangmama Els

Coco



Lieve kleine Coco,
Amper een week oud, amper drie daagjes bij ons en nu al hebben we je moeten laten gaan…

Vrijdagavond belde Sabine ons dat ons eerste opvangnestje op ons lag te wachten. We waren blij dat we 4 hoopvolle bolletjes dons mochten klaarstomen voor de toekomst, maar ook zenuwachtig omdat het ons eerste nestje was en we schrik hadden iets verkeerd te doen. Bij Sabine aangekomen kregen we een spoedcursus “papflesje geven” en direct mochten we dit ook in praktijk proberen. Zo kwam het dat ik mijn allereerste flesje aan jou gaf, Coco.
Je mama was samen met jullie door haar baasje grofweg gedumpt in een plantage. Buurtbewoners probeerden jullie mama te vangen maar hierdoor geraakte ze in paniek en vluchtte ze. Gelukkig kwamen jullie terecht bij zwerfkat. Jij en 1 broertje waren verzwakt, maar snel kwamen jullie ook bij krachten.
Lieve dappere Coco, je deed het zo goed, je kwam zo goed bij, je dronk zo gretig van je flesje, je maakte ons zo trots!

… En toen ineens wou je niet meer eten, ik heb je lekker warm gehouden en je glucose en elektrolyt gegeven, je flesje melk druppeltje per druppeltje proberen toe te dienen. Helaas, ineens ging het heel snel. Je was helemaal verslapt en uitgedroogd, ik heb me nog gehaast naar de dierenarts, maar onderweg ben je op mijn schoot overleden. Ik wist natuurlijk toen ik me opgaf als opvanggezin dat het behalve vele mooie kanten ook droevige kanten had. Toch had ik niet vermoed dat ik er zo hard van zou zijn aangedaan. Ik stond de ogen uit mijn kop te janken bij de dierenarts, ik kende je nog maar drie daagjes, maar ik had je zo enorm graag willen redden!

Lieve, mooie Coco, we zullen je zo hard missen, wat hadden we gehoopt dat je een echte mooie grote poezenjuffrouw had kunnen worden. Waar je ook bent, weet dat we zo enorm verdrietig zijn dat we je nu al hebben moeten verliezen, maar ook ongelooflijk blij dat we jou hebben mogen kennen! We zullen je nooit vergeten lieve meid! Slaap nu maar zacht, je hebt het zo verdiend!
Geschreven door opvangmama Hanne, in naam van Hanne en Yan

Stumper



Helaas onze Stumper is niet meer. Enige dagen geleden kwam je bij ons,broodmager en ziek. Zoals je liep te zwabberen van ellende was je echt een stumpertje.Vandaar deze naam.
Ondanks dat je ziek was gaf je steeds kopjes tegen onze handen en probeerde nog te mauwen. We probeerden je met allerlei hapjes te verleiden voor te eten. Dat lukte in begin wel . maar je eetlust nam met de dag af. Je kon amper op je benen staan van zwakte maar toch, liep je achter me aan en bleef daar liggen waar ik was. Wat hadden we je graag een goed tehuis gewenst. Helaas het mocht niet zo zijn. Je was te ziek en met een brok in mijn keel moest ik je vandaag bij de dierenarts laten inslapen.Wij zijn blij dat je uit je lijden verlost bent,
maar het doet pijn je te moeten missen. Jij was zo sterk, ondanks je ziekte. We zullen je niet vergeten. Rust zacht lieve Stumper. Opvangmamma Ine

Debbie



Lieve Debbie moest de strijd opgeven....dit doodzieke katje van vangactie Mol, is na een week opvang binnen onze VZW gestorven.................afschuwelijk

Lucky



Enkele dagen geleden zijn we met enkele vrijwilligers naar Breda gereden. We kregen een tip van een paardenmanege: Lucky zou dood zijn gevonden en begraven zijn door een medewerker.
Lucky was al een jaar geleden geplaatst bij Hester in Breda, maar helaas gin ghet daar helemaal niet goed.
Hester heeft nooit gecheckd of het wel Lucky was, maar wij moesten zekerheid hebben : Na een lange zoektocht hebben we besloten de kat uit te graven.
We hielden onze adem in: Lucky, lieverd, jij was het.... broodmager...je zag er zo slecht uit lieverd.
We namen je mee naar een dierencrematorium: jij moest een waardige uitvaart krijgen. Een individuele crematie, en daarna in de mooiste urn die we konden vinden. Dit was alles wat wij nog konden doen voor je. 

       

Je hebt het niet goed gehad, je was zo mager, je was niet de Lucky die wij kenden.
Lieve Lucky, woorden schieten tekort, tranen van verdriet: het definitieve doek is nu gevallen. Jij was geliefd bij ons, bij jouw opvangouders Ine, Rawona, Steef en Han.
Nu ben je weer terug bij je roots, bij ons. Je krijgt een ereplaatsje in Buddy Kat.
Voor altijd bij ons, rust nu maar zacht lieve meid.

Gedicht van Nicolet
Lieve Lucky,
 
Wat doet het pijn,
dat jij, zo'n lief dier
zo aan je lot
werd overgelaten
dat je nu niet meer
op aarde mocht zijn...
 
Een auto heeft jou aangereden
dat had nooit mogen gebeuren
eigenlijk mocht je niet eens buiten komen
moedwillig wees zij jou de deur
wat heb je toch geleden...
 
Je grafje werd gevonden
jou mager lijfje
met zachtheid eruit gehaald
jou een waardig afscheid geven
is het laatste wat we nog konden
 
We hebben steeds aan jou gedacht
nu ben je waar het veilig is
voor jou geen pijn meer en verdriet
je urntje voor altijd in buddykat
daar waar jij hoorde te zijn
Lieve Lucky, rust maar zacht.
 
Dikke knuf, Nicolet