In herinnering 2008

Volg ons op Facebook

Lief, lief klein racertje van me...
De eerste dagen racete je van hot naar her... vandaar je naam...
Je kleine staartje dat bleef bewegen en langs me heen bleef strijken bij elke beweging en elke aanraking.
Jezelf oprollen in mijn holletjes en dan lekker tutten en kneden... Wat een heerlijk ventje..
Tot zondag....je kreeg koorts en werd zwakker. Toch had ik hoop, je bleef eten en drinken en je kwam nog knuffelen.
Toch ging het de afgelopen dagen zo snel dat ik het nauwelijks kan bevatten. Dat lelijke virus was heftig.. te heftig...
Je was ineens geen racertje meer en ik was blij met elk moment dat je op je beentjes ging staan...
Gisteren kreeg je veel  pijn, wilde niet meer eten en drinken en ik zag je vechten.. Vreselijk mijn manneke...
Ik heb je vastgehouden, voor je gezorgd maar helaas mocht het allemaal niet baten..
Vanmorgen toen ik thuis kwam van mijn werk kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ik gaf je een aai over je mooie hoofdje en ik zag dat je het opgaf..
Je had de hele nacht gewacht en gevochten en je hebt op mij gewacht.. Ik heb gezegd dat je mocht gaan, je gekust, je staartje heeft nog één keer langs mijn hand gestreken en vervolgens hebben we de laatste rit gemaakt voor jou... je hebt in mijn armen voor de laatste keer je oogjes gesloten... Het spijt me lieverd... Rust zacht en race maar lekker in die mooie groene velden...Ooit zie ik je weer....Jij was speciaal!
Kusje van je opvangmama Keri ( voor altijd jouw mama) 

Socks

Mijn allerliefste Socks,

Ik zal je missen mijn allerliefste knuffelgat. Als ik er nog maar aankwam, dan stond je al aan de poort te wachten om je tegen mij aan te vleien en samen met mij rond te lopen, hopend op nog meer knuffels die ik je natuurlijk niet kon ontzeggen.
Wat een verschil met toen je hier eerst kwam en je wegkroop in een hoekje om nadien in het begin altijd angstig te kijken als iemand te dicht bij je kwam. Na een paar maanden was je gewoon iedereen’s dikke vriend en we droomden al van een nieuw, warm en liefdevol thuis voor jou ook al wisten we dat dit afscheid pijn zou doen.
Maar het lot besliste er anders over en ontnam je ons voorgoed. Je was zo moedig en sterk. Een echte vechter die niet wilde vertrekken zonder slag en stoot.  Tot het bittere einde probeerde je aan te geven dat je wist dat ik bij je was en dat je blij was dat ik er was. Ik zal je enorm missen lieve schat, maar ik zeg geen vaarwel. Je zult altijd bij me blijven.
Geniet nu maar van het spelen met je vriendjes op de weiden aan de Regenboogbrug. Je hebt het meer dan verdiend!  En ooit zullen we elkaar daar weer treffen.  Tot dan.
Slaap zacht lieve Socks.
 

Feebee

Lieve lieve Feebee....
Gisteren brachten we je naar de dierenarts. Je had het zo moeilijk. Je kreeg amper adem en had amper nog de kracht om te eten.
Ik begrijp het nog steeds niet. wat heeft jou nu zo ziek gemaakt, welk virus benam jou je adem......
We missen je heel erg. Wolf en Pip lopen je te zoeken. De kinderen weten het nog niet, die moet ik het morgen nog vertellen. Die zullen ook heel verdrietig zijn.
Ondank je ademnood bleef je altijd vrolijk en speels. Je liet je nergens door tegenhouden....alleen de laatste dagen ging het moeilijker.
Toen ik vanmiddag de beslissing moest nemen bij de dokter brak mijn hart in wel duizend stukjes...lieve Feebee ik had je zo graag mee naar huis genomen, gewoon bij ons, bij Wolf en Pip, spelen met de kids. Ik weet dat jij dat ook graag gewild had...maar het ging niet meer. Lieverd het werd alleen maar moeilijker en zwaarder voor je. Je bent nu in de hemel bij alle engeltjes en alle andere poesjes en katjes. Groet ze maar allemaal van mij. Ga maar lekker met ze spelen zonder dat je benauwd wordt. Rol maar lekker in het gras of de wolken.......geniet en vergeet ons niet. Ik hou van je!
Fam Wauben

Vito

De natuur is wreed!

12-08-08 kwam Els twee lieve kleine hummeltjes brengen; Vito en Vinnie.
Vito was echt een knuffeltje, zodra je hem pakte begon hij meteen te spinnen. Hij was samen met Vinnie ons knuffelmaatje.
Ze sliepen iedere avond met zijn tweeen in de trui van hun opvangmama's, dat vonden ze echt ontzettend lekker. Al gauw merkten we dat Vito heel moeilijk op de kattenbak ging, en daarom zijn we naar Brecht gegaan die ons medicijnen gaf. We hoopten dat het hierdoor beter zou gaan maar toch begon je veel gewicht te verliezen en wilde je niet meer eten. We hoopten dat we met het masseren van je buikje en dwangvoeding je konden helpen. Dit hebben we een aantal weekjes volgehouden.
Ondanks de pijn aan je buikje bleef je stoeien en spelen met je broertje. En kwam je alnog naar je opvangmama's toe om geknuffeld te worden. Tot dit weekend heb je je sterk kunnen houden met dat kleine lijfje van je! Je was ons kleine binkje! Op een gegeven moment was je zo dun geworden, en was je zoveel afgevallen dat je buikje nog meer pijn deed. Toen heeft je opvangmama je in haar vest meegenomen naar haar slaapkamer en ben je in de ochtend overleden...
Lieve lieve Vito, het was voor ons een grote schok om je te verliezen ! We zijn ons lieve, sterke en heel erg grote knuffelaar kwijt. Je broertje Vinnie was de volgende dag naar je op zoek. En daarom krijgt hij nu net wat meer aandacht die hij nu nodig heeft. We knuffelen Vinnie zo vaak als we kunnen en denken dan ook gelijk aan jou! Je ligt nu op een mooi plekje begraven in onze tuin en we zorgen ervoor dat we jou nooit zullen vergeten!
Rust zacht lieve Vito, ooit zien wij elkaar ook weer!

Een hele grote knuffel van je opvangmama's Pia en Madeleine en je broertje Vinnie.

Lieve, lieve Vito.....

De eerste 3 weekjes van je leven
was ik je mama, voor even
Nu je er niet meer bent,
voel ik ook een groot verdriet
Want ik heb je gekend
Je zit in mijn hart, heel diep

Probleempjes had je al vanaf het begin
Saampjes hebben we gevochten
en hoe dapper en vrolijk bleef jij steeds
Ja, het leven, je had er zin in
De toekomst lag voor je open

Mijn klein dapper ventje
Mijn sprankelend zonnetje
Jouw lijfje trok het niet meer
We moesten je laten gaan
Geen toekomst voor jou
Geen bezoekje nog een keer
Maar weet dat ik heel veel van je hou
Weet dat ik je mis, jouw dood doet me veel zeer
Bedankt dat ik je mama mocht zijn, voor even.....

Rust zacht, m'n liefje, je opvangmama Els

Levi

Je bent maar een weekje bij ons geweest,maar wat heb je al  een indruk op ons gemaakt als ons eerste opvangkatje.  Het ging allemaal zo goed, je had alleen een beetje diarree.
Je dronk goed en als je je buikje vol had wilde je spelen. Wat had je al scherpe tandjes en nageltjes en je had al de eigen wil  van een grote volwassen kater.

We zagen je in onze gedachten al echt opgroeien tot een eigenwijze lieve knuffelkater. Maar het lot besliste anders. Opeens had je koorts, snel naar de dierenarts, hier kreeg je verschillende spuiten en dit leek wonderbaarlijk goed te helpen.
De volgende morgen echter lag je als een hoopje ellende op je dekentje. Ironische genoeg was de diarree nu verdwenen, maar je rochelende piepende ademhaling was veel erger. De dierenarts gebeld, deze liet al doorschemeren dat we met het ergste rekening moesten houden, door de diarree had je geen reserves meer. Het enige was we nu nog konden doen was doorgaan met de antibioticakuur en zoveel  mogelijk energierijke voeding te geven.
We zagen al vlug dat ook dit niet meer wilde helpen, je was te zwak. Je vond het tot op het laatst fijn om op je kleine kopje gekriebeld te worden, dit gaf ons  tenminste nog het gevoel dat je ons vertrouwde en dat we nog iets voor je konden doen.

Levi, je was ons eerste opvangkatje, mijn man, ik en de kinderen zullen je nooit vergeten. Ondanks dit verdriet willen we doorgaan met het opvangen van kittens, want we hebben wel gezien  dat je blij was bij ons te zijn, we hebben je toch een paar mooie gelukkige dagen kunnen geven en je bent niet alleen gestorven.
Ook heeft de hulp van anderen, Levi's vorige opvanggezin, onze gastgezinbegeleidster, de beheerdster van het medicijnendepôt en dierenarts grote indruk op ons gemaakt, de liefde van hen voor de dieren, de tijd die ze voor ons namen en de goede adviezen die we kregen.

Lieve kleine Levi je werd maar 4 en een halve week oud maar je hebt een indruk van een heel
leven bij ons achter gelaten, Je hebt niet voor niets geleefd.
Je opvanggezin, Anki, harry en de kinderen

Lieve Levi,
Je kwam bij me als een klein onderdeurtje en al snel werd duidelijk dat jij precies wist wat je wilde, jij deelde de lakens uit, jouw wil was wet! Dat is juist wat jou zo bijzonder maakte..
Je was en bent een prachtventje met een heerlijk karaktertje en wat hebben we vaak om je moeten lachen, een kat naar mijn hart!
Gisteren kreeg ik een telefoontje, een telefoontje waar ik van gehoopt had het nooit te krijgen..Er werd me verteld dat je er niet meer was.. Nee, nee hoor, nee dat kan toch niet.. Toch niet mijn kleine grummel??!!
Ik kan het nog steeds niet geloven, waarom, waarom jij.. Zo'n sterk klein grummeltje , alweer wordt duidelijk hoe oneerlijk het leven soms in elkaar steekt..
Gelukkig heb ik je op afstand kunnen volgen de laatste dagen van je leventje en ben je met veel liefde verzorgd door je nieuwe opvanggezin, maar dat maakt het afscheid niet minder zwaar.
Kleine kleine grummel, ik had je een fijn lang leven en alle liefde van de wereld gegunt, dit leventje zal je hoe dan ook krijgen, maar helaas zullen wij dat niet mogen meemaken.
Een laatste kus op je mooie snoet.... until we meet again lieve grummel..
Je andere opvangmams, marieke
 
Lupo



Dag mijn lieve knuffelige Lupo,

Als een klap in mijn gezicht, ben ook jij gegaan, heel onverwacht want ik had anderhalf uur van te voren, zeker een uur met je op schoot gezetten en geknuffeld en er was op dat moment weinig aanleiding dat je het niet zou halen.
Ik had echt nog goede hoop voor jou want jij was een vechter, 27 dagen heb je hier gevochten en ja, jij hebt het als langste vol gehouden maar wat is dat nou 27 dagen, je had 2700000 dagen moeten halen, maar helaas wat het ook was, het heeft je overwonnen.
Jij bent nu bij je twee broerjes, Sierra en Capri en je zusje Tigra, ze zullen je verwelkomen en samen gaan jullie je leven ergens anders verder.
Wat heb ik van jou ook genoten, ondanks de zorgen tussendoor, ik sprak je tussendoor vaak toe; zo van; hou vol, je gaat het halen, laat me niet alleen, je kunt het. En ook kon je toch nog van die gekke sprongen maken, liep me achterna, zat zo graag op schoot en in mijn nek, je zou ook echt een super knuffelkat geworden zijn, als het lot niet anders had beslist.

Och mijn lieve Lupo, tranen vloeien in overvloed voor jou, jij was mijn troost voor het verlies van de rest en nu een groot gat een leegte.
Ik moet het accepteren dat het leven vaak hard is en we niet alles kunnen redden maar ik had het jullie zo gegund, het lot heeft verdomme anders beslist.
Dag mijn lieve, lieve knuffelkater, een dikke kus voor jullie alle 4 en jullie hebben voor altijd een speciale plek in mijn hart. Ik hou van jullie!!!!!!!!!!
Je opvangmama Danièla.

Arwen

Arwen, lief, klein knulletje. Al kende ik je maar kort, toch zit je diep in men hart, het is niet eerlijk……………….. Nog zo jong en al uit het leven gerukt, terwijl het heel anders had kunnen zijn. Ik had je de wereld willen geven, lief ventje.
Het was al vrij laat toen woensdag de telefoon rinkelde, telefoon vanuit de VZW op dat uur voorspelt nooit veel goeds. Ja spoedmelding, een gewonde kat, of ik wilde rijden, natuurlijk ging ik rijden, je laat toch een diertje niet aan zen lot over. Gebeld met de melders, na tegenstribbelingen, kon er een stukje tegemoet gereden worden. Dat was al iets, dat betekende ook dat je wat sneller bij de dierenarts zou zijn, mocht het nodig zijn. En of het nodig was lieve schat, ik mocht geen tijd verliezen met jou, je was al in shock.
Je werd gevonden met je achterpootjes in t rooster van een rioolputje langs de weg. Vermoedelijk aangereden en de dader nam niet eens de moeite om naar je om te kijken. Foei ik kan er echt met mijn verstand niet bij, hoe mensen zo kunnen zijn.
Bij de dierenarts kreeg je onmiddellijk een antishockbehandeling, antibiotica en een goede pijnstiller. Na de eerste dringende zorgen werd je onder de lamp gelegd. De volgende ochtend, als je een beetje bijgekomen was, werd je verder onderzocht. Arme jongen, wat was je toegetakeld, wat moet je afgezien hebben. Je rugje was gebroken en de staartwervels los gerukt, je staart was verlamd, dat zou zeker een amputatie worden. Van je rechter achterpootje was het dijbeen gebroken, daar zou een pin in geplaatst worden. Je linkerachterpootje was intact wat de botten betreft, maar er waren een paar open wondes, die er niet goed uit zagen. Je doorbloeding was ook erg miniem, je voetzooltjes zagen blauw. Intussen had je geplast en waren er een paar tekentjes die een beetje hoop gaven, maar dan moest de infectie op de open wondes wel gestopt kunnen worden, anders was het vrij hopeloos. De beslissing van inslapen werd dus verschoven, er was nog een kleine kans en die kans moest je krijgen.
Deze ochtend (vrijdag 5 september 2008) zag het er erg slecht uit. Drie pootjes waren wel weer mooi roze, maar je ene pootje was volledig afgestorven, was koud, donkerpaars en er liep een stinkend goedje uit. Je enige redding zou een amputatie zijn, je was je eigen lichaampje aant vergiftigen. Alleen was je te zwak en ziek voor een operatie, een narcose zou je niet overleven. Ik had geen keuze lieve jongen, ik mocht je niet onnodig laten lijden, de tijd om afscheid te nemen was aangebroken. Je kreeg het eerste spuitje, wat ook als voormedicatie bij narcose gegeven wordt en zelfs voor de vloeistof volledig in je lichaampje was, had je al je oogjes voor eeuwig gesloten.
Als je onmiddellijk na het ongeval bij ons was terecht gekomen, dan had je een redelijke kans gehad, dan hadden we je kunnen helpen. Maar spijtig genoeg wisten we te laat van jou bestaan, lieverd.
Ik voel me machteloos, boos op de hele wereld, ik schaam me om mens te zijn, hoe is het toch mogelijk en dat noemt zich het superieure ras.
Het spijt me jongen, ik heb echt mijn best gedaan, het mocht niet meer zijn, ik was te laat om jou te redden………..
Rust zacht lieve schat, ik zal je nooit vergeten, ik heb je lief…….
Marina

Capri 

 

Dag lieve, schattige Capri,
Ik kan het nog niet geloven dat ook jij bent gegaan, verdomme, shit.
Je was een van de sterkere, zo leuk, lief, knuffelig en lekker snorren dat je soms al deed.  Ook jij hebt maar 16 dagen liefde gekend. Hoe kan het nu gebeuren dat jouw blaasje zo ineens zo overvol was.
Jullie reageerden zo raar op medicatie. Zo hebben jullie diaree en zo weer verstoppingen, zelfs de dierenarts vond het raar.
Met pijn en moeite krijg ik een boterham door mijn strot maar het moet. Zelf moet ik ook op krachten blijven voor je broertjes. Ik vecht samen met jullie verder.
Dinsdagochtend naar de dierenarts, want je buikje was zo raar dik en we dachten dat je spuit diaree zou krijgen maar in tegendeel, je zat vol met urine en ontlasting wat je er zelf niet uit kreeg. En de vraag is dan ook waarom?
Ik liet jullie alle drie daar en zo kon tussendoor je blaasje geleegd worden.
Maar ‘s middags ging het mis, je blaasje sprong in de handen van de dierenarts.
Ja, toen was er paniek, je leven hing nog maar aan een heel dun zijde draadje.
Je werd met spoed geopereerd, de operatie lukte, maar je was toch te zwak voor deze grote ingreep en je bent niet meer goed uit de narcose gekomen.
Och, mijn engel, waarom is het zo gelopen en alweer schieten de twijfels aan mezelf door mijn hoofd.  Verdomme, wat doet dat pijn om ook jou te moeten laten gaan. Het gaat je goed zonder pijn, een knuffel aan Tigra!
Je opvangmama, Daniela.

Sierra

Vaarwel, mijn lieve Sierra,
Woorden schieten mij tekort want ik heb alweer iemand van jullie moeten laten gaan.  Ik geloof het niet, ik wil het ook niet geloven maar het is waar.
Ik wil vloeken, gillen en huilen van de pijn om jouw verlies.
Woensdagavond mocht je, omdat het weer wat beter ging, samen met je broertje naar huis.  Ik was gelukkig maar zeker ook bang. Als er maar niet weer iets mis gaat met jullie.
En ja, het is toch gebeurd ook jij bent gegaan en je was zelfs al gereserveerd door en leuke, jonge meid. Hoe moet ik dat in godsnaam gaan vertellen.
Donderdag at je weinig maar ik mocht niet dwangvoederen omdat we dan weer bang waren voor verstoppingen. ‘s Avonds was je temperatuur iets te laag en kreeg je een kruikje.
Vrijdagmorgen was je afgevallen en wat slapjes en omdat ik het niet vertrouwde nam ik je mee naar mijn werk om je warm en in de gaten te houden.
Oh wat een dag was dat, ik kon geen kant op die dag, kon niet weg om naar de dierenarts te gaan, dus bellen en er was weer paniek.
Iedereen van de stichting werd gebeld wie jou naar de dierenarts kon brengen.
En ja, het lukte. Daphne kwam jou halen en bracht je zo snel als het kon naar de dierenarts.
Maar het mocht niet zo zijn, het had geen zin meer, je was te zwak en we hebben dan ook moeten besluiten om je vrijdag avond te laten gaan.
Lieve, lieve Sierra, welke ziekte had jou in de ban samen met je broertje en zusje.
Omdat we dit willen weten wordt er op jou autopsie gepleegd, niet boos zijn Sierra.
Ik ben leeg en vol tegelijk van emoties. Ik wil vloeken en gillen en huil van de pijn om jullie verlies.
Dag mijn engel, een knuffel voor Tigra en Capri!
Je opvangmama, Daniela

Tigra

Dag Lieve Kleine Meid,
 
De tranen rollen over mijn gezicht bij het schrijven van dit bericht.  Soms denk ik, wat heb ik verkeerd gedaan, heb ik iets verkeerd gedaan, de twijfels schieten door mijn hoofd.  Tigra mijn meisje, je was een schatje, je spinde soms ook al maar het heeft voor jou niet zo mogen zijn, om een lang en gelukkig leven te hebben, maar 14 dagen liefde gekend.
Toen ik je ging halen, schrok ik al en dacht oh mijn god, hoe zie je uit, heel klein, ondergewicht voor je leeftijd, vies, als jij het maar gaat redden. Je was mijn ieniemienie en dat ben je ook gebleven, het ging met pieken en dalen, je kwam maar mondjesmaat bij, ik kreeg zelfs geleerd hoe ik je sondevoeding moest geven en het ging daardoor ook even beter. Je had zelfs al optie maar helaas hebben ze jou nooit gezien.
 
Zondagochtend had ik een heel slecht gevoel, je had bloed in je diarree, `s middags kon ik pas terecht bij de dierenarts, je kreeg extra vocht, glucose en antibiotica. Want door de diarree, ging het vocht sneller naar buiten dan dat ik het naar binnen kreeg. Zondag laat in de middag had je ondertemperatuur, ik heb je opgewarmd onder mijn shirt daarna met een kruikje op temperatuur gehouden en het ging weer wat beter, je at ook nog.
De laatste keer dat ik kwam kijken, lag je lekker te slapen. Gelukkig dacht ik het komt goed maar helaas vanmorgen lag je raar en het kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel toen ik zag dat je dood was. Nee dacht ik je moest vooruit gaan en niet gaan. 12 dagen liefde gekend, ik had je een lang en gelukkig leven gegund maar helaas heeft het voor jou niet zo mogen zijn.
 
Dag mijn lieve Tigra en als je Scorpio tegen komt doe dan de groeten van jullie opvang mama Danièla.

Bolletje

Kleine kleine meid, klein Bolletje..
Nog steeds verdoofd door het verdriet probeer ik de juiste woorden te vinden...
Je kwam binnen bij Josette, je was een paar uurtjes oud. Zij heeft jou alle zorg en liefde gegeven in die 2 dagen dat je bij haar was. Toen ze me foto's van jou stuurde zag ik Zo'n schattig klein zwart hummeltje, wat was je een scheetje!
Je bent na 2 dagen bij mij gekomen, je deed het zo goed, je dronk goed en genoot van aandacht en het gekriebel op je buikje. Opeens werd je maatje Tika ziek, zij knapte op en waar we voor vreesde gebeurde: ook jij werd ziek.. Helaas heeft het voor jou niet zo mogen zijn en het is zo oneerlijk, je hebt in je korte leventje zoveel harten gestolen, zoveel mensen waren dol op jou! We zijn er kapot van en kunnen nog steeds niet geloven dat je er niet meer bent lief klein ding.

Ooit zien we elkaar weer lief lief klein Bolletje.... aan de andere kant van de regenboogbrug.

Je opvangmams Marieke

Fletcher



Opeens groot lawaai op de stoep : mijne ` zwarte`, een zwerver, die al jaren komt eten, zat te blazen en krijsen. Een groot zwart-wit geval zat onder luid gegrom zijn bordje leeg te schrokken. Niks aant handje, buikje vol dan kan ie wel weer mooi naar huis.
Midden in de nacht opnieuw kabaal, dit keer in huis, de zwart-witte was langs het luikje binnen gekomen en zat de brokken binnen te schrokken.
Jongen, jij keek me met grote ogen aan en begon rond mijn benen te draaien en te spinnen, je was niet schuw, je was dankbaar voor je gevulde buikje. Ik aaide je over je bolletje, waar je erg van genoot.  Ik aaide over je ruggetje en schrok me te pletter, wat was je mager !!!!!!! Uitgemergeld gewoon. Je kreeg een nestje op de logeer kamer en lekker eten om aan te sterken. Ik vroeg hulp voor jou en gelukkig werd je verzorgd onder de hoede van de VZW.
Je ging naar de dierenarts en kreeg verzorging en de nodige prikjes om weer op te knappen. Je mocht weer mee naar huis, met de nodige aansterkende voeding en rust, zou je wel weer opknappen. Maar het ging niet goed, je moest weer naar de dierenarts, je moest een nachtje blijven aan infuus. Er werd bloed genomen, een bloedtest moest klaarheid geven wat er mis was. Na een nachtje mocht je weer mee naar huis.
Je kreeg de naam Fletcher, je mocht niet naamloos blijven. Je knapte een beetje op en ik had hoop dat je een kans op een beter leven zou krijgen. Maar die paar goede dagen waren maar schijn, je had een opleving gehad, je ging weer snel achteruit. Ik voelde hoe t leven stilletjes uit je weg vloeide. Als je op mijn schoot lag en zo lief, vol vertrouwen naar me op keek, dan kletste ik wat met je. Ik vroeg je waar je vandaan kwam en wat je toch overkomen was, een diepe zucht was het enige antwoord wat ik kreeg. We zullen het nooit weten, het enige wat ik weet is, dat er nog vele `Fletchers` lopen, die onze hulp hard nodig hebben...
Fletcher, hulp mocht voor jou niet baten, je had Fip, we stonden machteloos, ik kon je enkel nog teder tegen me aan nemen en je begeleiden bij je laatste spuitje. Het spijt me jongen, mijn hulp kwam te laat, ik zal je nooit vergeten lieve jongen, voor altijd woon je in mijn hart...
Rust zacht lieverd.

Sandrine

Dimi

Lieve Dimi.
Wat was je lief en klein, ons eerste flessenkindje. Wat waren we blij met jou en wat wilden we je graag laten opgroeien tot een mooi lief katertje. Het leek ook helemaal goed met jou te komen. Heel voorzichtig probeerde je 's morgens alwat rond te scharrelen, echt op je pootjes staan kon je nog niet goed. Maar helaas, toen ik je een paar uurtjes later kwam halen voor je volgende flesje, reageerde je nauwelijks meer. Je wilde en kon helemaal niets meer. Binnen 5 minuten waren we bij de dierenarts, maar ook hij kon je niet meer helpen. Het fading kitten syndroom.
Langzaam hebben we je daar laten wegglijden naar de andere kant. Op een mooi plekje in de tuin mag jij nu rusten.
Dag lieve ukkepuk, we hadden het graag zo anders gezien.

Ilse en Martin

Lucky

Dag Lieve Lucky, dag vriend,

Toen ik gevraagd werd om jou te willen opvangen , heb ik geen seconde getwijfeld. Je was aangereden en had een gebroken achterpoot. Je blaas en stoelgang kon je niet meer ophouden maar dat zou misschien nog goed komen. Ze gaven jou 3 weken om te zien of het zou verbeteren. De 3 weken waren voorbij en ik heb nog een weekje extra afgewacht in de hoop dat het toch nog zou lukken. Helaas waren de zenuwen te ver van mekaar afgeknapt en konden ze niet meer naar mekaar toegroeien om jou te genezen. Je was zo niet gelukkig... Ik heb toen een heel harde beslissing moeten nemen en ik heb je waardig laten gaan. Ik zal je nooit vergeten Lucky, je bent van een wilde kater naar een super lief zacht hartje gegaan en je hebt me die 4 weken zoveel gegeven. Maar één ding was duidelijk voor jou, je wilde zo niet verder. Ik begrijp het lieve Lucky, ik begrijp het maar al te goed. Nu ben je gelukkig en kan je weer rennen daar over de regenboogbrug.
Dag Lieve Lucky, dag vriend.

Je opvangmama, Sandrine

Sterre

Lieve kleine meid,
geen kans om je een naam te geven, geen kans om je te leren kennen...
Nee... meteen vechten voor je leventje dat was wat ons saampjes te doen stond.
Ik had je zo graag leren kennen, zo graag zien opgroeien, spelen en een sterkte meid zien worden, maar helaas kon je lichaampje het niet meer aan.
Een paar uurtjes hebben we samen door gebracht en wat was je een bijzonder meisje.
Ik wil je toch graag nog een naam geven als een laatste eer aan jou... Sterre zal je heten lieve meid.
Kus op je kleine tere snoetje, je opvangmama Marieke

Douwe

Liefste Douwe
 
Nummer 10, oneerbiedig, maar zo uniek en volmaakt.
 
Tijdens het paniekerige verdriet wil ik het liefst nu een afscheidsverhaal maken, maar het gaat me steeds minder goed af.
 
Ik heb de gevreesde kattenziekte in huis: vroeger heb ik er enkelen kunnen redden, maar nu lijkt de ziekte zo agressief toe te slaan. Agressiever dan ooit.
Jij huppelde door de sterftes heen, ik dacht dat het gevaar geweken was voor jou, ik dacht het echt. Jij was immuun, zei ik tegen mezelf.
Dikke beer van me, met je geweldige look, en je berepootjes, jij zou het wel redden dacht ik...
Plots sloeg het noodlot toe, je kreeg hoge koorts. Ik wist wat het betekende, mijn hart BRAK.
Toch niet jij... niet jij...nee...nee..wanneer hield het eens OP, wanneer mogen deze zieltjes eens GROOT worden, GROEIEN, waarom JIJ.

Ik hield je in mijn armen en ik huilde, ik voelde een koude bries.

Maar we gaven niet op he lieverd, wat was jij kranig en sterk, je leek wel een engel.
Je sliep gisternacht op mijn kloppende hart, het stelde je gerust. Toch was je erg onrustig, we hebben samen een hele moeilijk nacht gehad.
De volgende morgen gingen we naar de dierenarts en je kreeg hulp. Maar je was lijkbleek...... Je keek me zo hulpeloos en vermoeid aan...

Je wilde slapen, maar je oogjes stonden wijd open.
Je kreeg pijn...

Een flits kwam voorbij: je kwam uit Lanaken, je zat vast in een haag, en kon er niet uit. Je was wat bang en je kwam bij mij.
Achteraf geen goede plek voor jou, want je mocht niet oud worden.
 
We waren vriendjes, jij en ik, ik hield van je, je was een prachtig dier. Je schreeuwde van de pijn toen ik naar de dierenarts reed voor het laatste spuitje. Maar....toen je op de tafel lag deed je je ogen dicht en begon je te spinnen...alsof je verlangde naar die andere kant. Je gaf me troost, want je bent al spinnend en zacht heengegaan, een heel bijzonder moment.
Ik wil je hiervoor bedanken, je bent mijn engel....
voor altijd
sabine

Kruimel

Dag klein lief mopje.
Je kwam op een maandagavond bij me. Je was zo klein, veel te klein voor je leeftijd. Je zat onder de vlooien. Ik heb je gewassen en gewogen.Wat was je mager, geen vet, geen spierweefsel. Een klein wit broodkruimeltje, daar deed je me aan denken.Zo noemde ik je toen ook: Kruimel. Samen hebben we gevochten, maar het mocht niet baten. Lief Kruimeltje, je had teveel mee moeten maken.Je was compleet uitgedroogd. Je had ontzettende bloedarmoede. Teveel om het te redden. Maar dat wisten we toen nog niet.
Kruimel ik heb je nog mee naar mijn werk genomen zodat ik je steeds opnieuw vocht kon geven. Je slikte braaf. Je stal de harten van mijncollega's. Zoals je ook mijn hart had gestolen.Kruimel ik heb je moeten laten gaan.Je nam een stukje hart mee.
Je hebt een ontzettend mooi rustplaatsje gekregen.Onder een bramenstruik in Zeeland, waar je de wind en de zee kunt horen. Waar de vogels boven je in de bramenstruik voor jou eenmooi lied zullen zingen. Steeds opnieuw.Een lied van vrijheid en liefde.
Kruimel je bent nu vrij van leed en pijn. Gelukkig heb je nog in je korte leventje liefde gekend.

Kruimel ik heb je lief
Nicolle en Manuela

Victor en Katrien

Lieve Katrien en Victor

Mijn lieve lieve lieve lieve lieve.....

Ik zie die gezichtjes nog zo voor me: de prachtige kraaloogjes van jou Katrien en die stoute snoet van jou Victor. He verdorie, daar komen de tranen alweer.Ik wist dat ik iets heel heel naars in mijn huis had, maar de politie stond plots voor mijn deur...Jullie waren ijskoud en blehrden de boel bijeen. Ik moest eerste hulp geven en zo kwamen jullie binnen in dit wespennest. Ik wilde niet, echt niet.... maar ik moest jullie aannemen. Jullie waren na 2 dagjes zo tevree, en die ronkmachientjes gingen door heel het huis. Met tranen in mijn ogen heb ik jullie verzorgd.

Ik kon jullie eerst geen naam geven, want ik was zo zo bang. Ik heb zelfs geen foto's gemaakt, waar ik nu zoveel spijt van heb.Ik heb vaak gehuild aan jullie bedje, omdat jullie niets mocht overkomen. Een spelende Victor, op zijn ruggetje en met de pootjes zwaaien.Katrien die met haar volle gewicht zich op je gooide..... ik genoot van jullie, maar ik wist ook wat er om de hoek loerde: PARVO
Toen het begon zakte ik ineen: NEEN, NEEN
Ik ben niet gelovig, maar heb toch gebeden om jullie...
Plots was het dan zover, jullie hartje begaf het en jullie kregen beiden een hartaanval. Ik heb jullie niet alleen gelaten en we hebben jullie getroost tot het einde.

Mijn lieve , lieve, lieve, lieve, lieve... het spijt me zo zo. Het spijt me....
Sabine

Thor en Smiba

Thor  

Smiba

Lieve Thor en Smiba, ik heb enorm veel moeite met afscheid nemen en schrijven. Maar jullie verdienen dit zo, ik moet toch iets schrijven he lieverdjes.
Thor, je was een ongelofelijk leuk en grappig kereltje, we hebben zo vreselijk om je moeten lachen. Je smoeltje was er 1 uit duizend.
Je werd van de ene dag op de ander dood en doodziek. Braken, spuitdiarree, uitdroging, ik holde 3x per dag met je naar de arts. Maar werkelijk niets hielp, het was zo,zo agressief.
Je stierf heel snel, binnen enkele dagen, je mooie lijfje is nu voor autopsie naar Gent. We vermoeden kattenziekte......
Ik was dol op je, en heb je zo gekoesterd, en alweer moet ik huilen terwijl ik dit schrijf. Het leven is soms zo oneerlijk.  Jij klein lief wezen, jij mocht niet groot worden, maar ooit zien we elkaar weer en dan wil ik je stevig vasthouden. Je was geliefd, vergeet dit nooit...
Lieve Smiba................ toen ik jou als spoedmelding binnenkreeg, werd mijn hart regelrecht geraakt. Je liep met je kopje schuin , draaide soms rondjes terwijl je liep en dan liep je weer met een schuine gang naar de andere kant van de kamer. Jij had vestibulaire ataxi. Je deed ons meteen aan Simba denken. Maar gelukkig was jij een meisje en had je een heel eigen karaktertje, en we noemde jou: Smiba.  en je zou voor altijd bij ons mogen wonen..
Nadat Thor was overleden werd jij patsboem doodziek: hoge koorts, braken en diaree. Ik was volledig in paniek, want jij moest oud bij ons worden lief meiske. En ik moest jou afgeven......24 uur maar ziek geweest, 24 uur!!! Ik kan nog niet naar jullie prachtige filmpjes en fotos kijken, dat gaat nu niet, ik mis jullie, allebei
aai over jullie bolletje 
Sabine

Devil

Gisteren ging het al minder goed met Devil. Hij at niet meer en drinken was er ook niet meer bij. Ik heb hem toen geprobeerd nog met een spuitje te laten drinken.
Maar helaas, Devil wou niet.
En als Devil iets niet wou dan liet hij het je merken. Devil is 2 weken bij me geweest. In het begin was hij heel erg schuw en liet zijn nagels nogal eens werken. Nadat hij me een beetje leerde kennen, kwam hij steeds eerder naar met toe en gaf me kopjes.
Zefs zo hard dat hij me het water vaak genoeg uit de handen duwde. Dat was Devil op en top. Een klein lief hartje in een mager lichaampje met een sterke wil.
Helaas lieverd, die sterke wil heeft je niet bij me kunnen laten. Ik ben blij dat ik je de laatste weken nog heb leren kennen en dat ik je heb mogen knuffelen en met zorg en liefde kon omringen. Ik had je graag nog vele jaren die liefde gegund. Niemand weet hoe je eerder geleefd hebt. Ik weet wel dat je tot op het laatste toe een ontzettende knuffel was.
Jouw laatste uren heb ik je nog een hele tijd op schoot gehad. Je hartje ging eerst als een razende tekeer, langzaamaan werd je rustig. Ik heb je toen nog mee naar binnen genomen. In de woonkamer zat je nog lekker op je gemak rond te kijken. Helaas heb je nacht niet meer gehaald.
Lieve kleine duivel van me, je was een engeltje en nu heb je je vrijheid weer terug. Ik hoop dat je op het laatst ons mensen toch nog een beetje hebt vertrouwd.

Devil ik hou van je
Nicolle

Flo

Mijn allerliefste kleine meisje.... wat is er toch gebeurd, wat..... wat! Ik had me al voorbereid, maar de klap blijft even hard.
Je kwam bij me binnen toen je ca 2 daagjes oud was. je was zo'n tevreden, makkelijk, lief dier! Drie weken lang nam je gulzig je flesje, en alles liep zo, zo goed, je was een enorm makkelijk kittentje. Maar van de 1 op andere dag, op maandag,  at je niet meer, plots.... ik moest je helpen. Verder geen symptomen...
Op dinsdag wilde je weer niet eten, je ontlasting werd iets losser, en ik merkte dat je buikpijn kreeg. We besloten meteen alle laden open te trekken en je kreeg aangepaste voeding en medicijntjes. Peter ging naar een spoedarts en je kreeg zaken ingespoten, waarvan ik achteraf dacht: waarom die medicijnen....
De volgende morgen was het dramatisch....ik croste met je naar onze vaste arts Brecht. En daar werd je meteen geholpen.
Het ging alweer ietsje beter met je, maar het was beter dat je even met een collega meeging...
Daar is alles op alles gezet voor jou liefste, liefste meid.... maar niks mocht baten: je bent vandaag uit jezelf gestorven bij de dierenarts.
Ik wil weten wat er aan je scheelt lief lief dier. Dus we laten autopsie verrichten.
Dit zijn allemaal medische dingen, maar ik ben zo enorm verdrietig, we kenden elkaar zo goed.
Elke dag lekker samen knuffelen, en samen een beetje stoeien met de pootjes. Je oogjes waren zo bijzonder, je snoetje zo machtig! Ik smolt telkens weg als ik je naar je keek. Ik was smoor op jou.....................
In een tranenvloed moest ik je eventjes afgeven lieverdje, niet omdat ik het niet meer wilde, maar ik KON het even niet meer. Je werd heel goed opgevangen door Marina.
Drie weken lief en leed gedeeld: je oogjes die me recht aankeken, en dwars door mijn ziel gingen.... Ik huilde zo zoveel, en wilde dat je bij me bleef, bleef leven, je een grote sterke meid werd, toekomst kreeg, en waarom, WAAROM NIET!!!!!!!! Je gaf me altijd kusjes en je spinde de sterren van de hemel, je was zo, zo tevree en je was zo'n sterk wezen!!
Ik ben boos, boos, machteloos, verdrietig, jij moest oud worden, en je mocht niet
Ik hou van je lieve Flo, ik hou van je
Sabine

Okki



Lieve kleine jongen, je kwam en je ging..... het ging allemaal zo zo snel.
Je kwam al ziek bij me binnen, je had ernstige diaree, je had nl koemelk gekregen, wat heel heel slecht voor jou was.
Je had zoveel buikpijn, je was een kleine 4 weekjes en je woog maar 180 gram. de ribbetjes waren erg goed voelbaar, je was zo licht als een veertje.
Je kreeg alles van me, medicijntjes, speciale voeding, je wilde niks eten, dus werd je gedwangvoederd.
Het spijt me zo..... het spijt me zo.....ik kon je niet redden. Dat mooie lieve snoetje zal voor altijd bij me zijn, dag lief klein Okkiventje van me...
Sabine

Puk

Lief lief kleintje,
Je was de laatste van het nest prematuurtjes die nu gestorven is. Je broer Sil en zus Maj zijn je voorgegaan, maar nu zijn jullie alledrie samen.
Het wordt steeds moeilijker om te schrijven, ik heb zoveel gehuild de laatste tijd.
Je oogjes gingen net open en je keek zo kwetsbaar. Je was zo klein gebleven, je groeide niet, je vachtje stond raar, je koppie klopte niet helemaal, ik voelde dat je gehandicapt was. Maar dat was voor mij niet erg lieverd, maar wat wel erg was dat je plots zoveel pijn kreeg. Je kermde zo hard.
Ik wilde dat je geholpen werd en snel naar de regenboog kon gaan, waar ze je zullen omarmen. Je verdiende deze pijn niet.
Ik omarm je voor de laatste keer, na twee intensieve weken samen.
Dag mijn allerliefste DAPPERE EN KRANIGE kleine meid..
Sabine

Maj



Lief meisje
Ik kan niet zoveel zeggen, ben te verdrietig
Een jong bloempje in knop, je hebt niet mogen opbloeien
Dag lief lief lief lief lief klein muisje, in mijn hart, diep in mijn hart
Sabine

Sil



We kenden elkaar nog geen 24 uur lieve Sil. ( foto: onder het kopje)
Je was een prematuurtje, en plots ging het mis met je. Flessenkindjes slapen altijd naast mijn bed, en ik hoorde je kermen, dit was een akelig geluid.
Ik nam je bij me, ik zag dat je ging sterven....ik niks voor je doen lieverd, ik heb je bij me gehouden tot je stierf...........maar vergeten zal ik je niet Sil.
Je was het sterkste grootste kittentje uit je nest, het is zo verdrietig dat je niet mocht opgroeien....vreselijk.
Sabine

Onze lieve kat uit Egmond Aan Zee

Afgelopen weekend vonden wij jou hulpeloos op een voetpad. Al stervende riep je om hulp door midden op het voetpad te gaan liggen. In de volle zon lag je weg te kwijnen. We bedachten ons niet lang en besloten jou mee te nemen naar Limburg. Er zou vast en zeker wel een plekje voor jou in onze opvang zijn.
Je reageerde op onze stem, maar als je dan even rechtop ging zitten, trok alle kracht uit je weg. Na een lange en slopende zondagnacht zijn we maandag direct naar
onze dierenarts geweest. Helaas ontdekte hij een grote tumor in jouw buik. Je was stervende en het was een kwestie van dagen.
Met pijn in ons hart, hebben we je laten gaan....
Spijt hebben we niet. Wetende dat jij nog dagen op dat voetpad in de volle zon had kunnen liggen hebben we de juiste keuze gemaakt. We hebben nog een paar uur van jou mogen genieten. En jij van ons, je hebt nog enkele uren liefde gekend.
Rust zacht lieve jongen.
Liefs, Tessa en Peter

Tygo 

 

Lieve Lieve Tygo,
Er werd afgelopen woensdag gebeld dat er een lieve aanhankelijke, maar ook vermagerde witgrijze kater rond liep in het plaatsje Kotem,
Wij waren de gelukkigen die jou mochten opvangen.
We hebben je opgehaald en verzorgd die avond, en natuurlijk genoot jij van die aandacht en het overheerlijke eten….
Je vond het vanaf het moment dat je bij ons binnen kwam al geen probleem dat Sjuul zorg over je wilde dragen… je genoot hier zelfs van.
Want was Sjuul niet in je oog vizier dan mauwde je wel en kwam hij naar jou kijken.
En je genoot ervan als je bij ons op de bank kon komen liggen en lekker geaaid werd… dan knorde je en begon luidruchtig te spinnen…. dit vonden we allemaal even leuk aan jou.
Maar vandaag (2 mei) ging ik met jou naar de dierenarts, voor de algehele controle,  je werd nagekeken en je kreeg een aantal spuiten om je te helpen sterker te worden, maar helaas was je toch zo ziek dat je er niet meer voor kon vechten… je bent deze dag enkele uren later gestorven…
Maar lieve lieve Tygo, een ding moet je zeker weten we hebben ondanks dat we je pas 3 dagen in de opvang hadden heel veel liefde aan jou proberen te geven, en we missen je echt ontzettend.
Lieve lieve Tygo rust zacht…we missen je.. Het aller aller liefste van je opvang papa & mama
En natuurlijk een lieve aai van je speelkameraadje Sjuul 

Arthur



Lieve gekke Arthurtje,  wat was je een vrolijke pietie, gekkie van ons..
Vanaf het moment dat je bij ons kwam maakte je ons meteen aan het lachen, je was zo trots met je gele kuif.
Je floot als de beste en voelde je meteen de koning van de voliere. Je kon zo goed overweg met de andere parkieten en je had zelfs vriendschap gesloten met Turbo!
Vanochtend toen ik jullie eten en wat lekker fruit en groenten kwam brengen was je er als de kippen bij!!
Helaas deed ik na ongeveer een uurtje een vreselijke ontdekking toen ik nog eens kwam kijken.. je was niet meer, je was onder het eten ingeslapen.
Wat heb ik er verdriet van, het leven kan zo oneerlijk zijn! We wilde je als je baasje zich niet zou melden graag houden, we beschouwde je stiekem al een beetje als onze Arthur, we waren zo gecharmeerd van jou, gekkerd.
Rust zacht lieverd en zeg je tegen Imbo dat we hem ook vreselijk missen, hopelijk kunnen jullie nu samen aan de andere kan van de regenboogbrug lekker samen rondfladderen.
Dag lieve gekke Arthur...
Marieke

Lewis



Lieve lieve Lewis,
Mijn stoer ventje, mijn macho ventje.... Je bent maar enkele maanden bij ons geweest en toch had je meteen ons hartje gestolen.
Je kwam bij ons binnen als nierpatientje en wat een moedig patientje. Je hebt gevochten lieve Lewis, maar het heeft niet mogen zijn.
Je hebt nog genoten van ons en van je vriendjes hier. De laatste dagen ging je zeer snel achteruit. Je bent aan het infuus gegaan bij de dierenarts maar helaas had je eigenlijk de strijd opgegeven. Je was moegevochten. Het was genoeg geweest. Daarom lieve Lewis hebben we vanavond besloten om jou je eeuwige rust te geven. De rust die je zo verdiende. Nu ben je eindelijk terug gelukkig en zonder pijn kan je nu ravotten met de anderen.
Lieve Lewis, ik ga je nooit vergeten, voor altijd heb jij je speciaal plaatsje hier in mijn hartje. Voor altijd blijven we samen.
Dikke kus, aai over je bolletje...
Je opvangmama, Sandrine