Reisverslag Libanon

Volg ons op Facebook

Vooraf

Hoe kwamen we in contact met Libanon…we kregen van een onbekende het volgende hyves-berichtje doorgestuurd:

Noodoproep katten GRAAG DOOR STUREN
85 katten in Libanon zoeken met spoed onderkomen ze zijn bang voor de bombardementen en de katten daar maken geen enkele kansen.
Hier een link met de 85 katten als je op hun foto gaat staan dan krijg je een beschrijving:
http://www.animalslebanon.org/AnimalsForAdoption.aspx
Er moeten 5 katten gereserveerd zijn mogen ze hierheen vliegen,
De vlucht staat gepland over 10 dagen en er moeten nog 4 katten geadopteerd worden....
Onmogelijk? Niet als 1 van jullie of jullie kennissen nog een katje wil adopteren.

Ook niet onbelangrijk, de kosten: De kosten zijn 125 euro dit puur de vlucht kosten de vrijwilligers daar betalen de medische kosten. Ze zijn gechipt geënt en gesteriliseerd.

Onze nieuwsgierigheid werd gewekt. We krijgen geregeld oproepjes van buitenaf om katten over te nemen, maar dit berichtje sprong er toch wel uit. We besloten gewoon eens te spieken op de Libanon site, goh… wat een hoop lieve katjes!!
Mmm… Het is nog rustig in onze VZW, we kunnen er best 5 overnemen, maar is de situatie nog steeds zo, of was het een verouderd hyves-berichtje.
We besloten rechtstreeks te mailen met de mensen uit Libanon.



Inderdaad, het klopte: ze zochten met spoed onderdak voor zoveel mogelijk katten, zodat zij naar een betere en veiligere plek konden verhuizen voor de dieren.
Momenteel zouden er 85 katten verblijven op twee appartementen in 1 flatgebouw. Het was daar geen ideale situatie. Twee jaar geleden, toen de oorlog uitbrak, konden ze zelfs niet elke dag de dieren gaan verzorgen, omdat het in dat gebied te gevaarlijk was om je te begeven.

Oke, 5 katten zou het worden, we gingen gastgezinnen ronselen… Er kwamen zeer goede reacties vanuit onze organisatie binnen, jee! We konden er zelfs 10 meenemen!
En tien werd het. En nu eens kijken naar de kosten: oef, dat was toch een behoorlijk bedrag voor 10 katten samen. In werkelijkheid was 125 euro per kat niet het echte bedrag: het was maar een deel van de onkosten, de rest zou Animals Libanon zelf betalen.
Een inzamelingsactie werd gestart om deze kosten te kunnen dekken en de reacties waren overweldigend! Wat bestaan er toch veel lieve mensen die begrijpen dat elk dier op de wereld een kans op een toekomst moet hebben.

Er moesten twee mensen vanuit Beiroet naar Amsterdam-Schiphol vliegen om 10 katten mee te nemen: per persoon kunnen maximaal 5 katten meegenomen worden.
We werden echter uitgenodigd om met twee vrijwilligers van de VZW de katten zelf te komen ophalen in Beiroet. De kosten zouden namelijk exact hetzelfde zijn: 2 personen die 10 katten moesten vervoeren. De beslissing was snel gemaakt: we besloten de katten zelf op te halen!
Het was niet alleen spannend, het was ook eens goed om als kattenvereniging uit Belgie, het wel en wee van een dierenorganisatie uit een heel ander werelddeel te zien. Daniela, een derde collega van ons, besloot op eigen kosten mee te gaan, omdat zij heel graag deze kans wilde grijpen.

Dag 1: het vertrek

Verzameling op het station van Sittard, spannend… Drie giebelende meiden die geen idee hadden hoe de reis zou gaan, maar ook met een beetje onzekerheid: kunnen we dit emotioneel wel aan?
De treinreis verliep goed, de kriebels begonnen toen we aankwamen op Schiphol.
We keken elkaar aan en zeiden: “Wie had dit twee weken geleden kunnen denken, wij naar Beiroet op basis van een paar emails? No way”. Om 18.00 uur gingen we aan boord, er was geen weg meer terug. We zouden eerst vliegen naar Frankfurt, om van daaruit te vertrekken naar Beiroet.
In Frankfurt aten we iets kleins, we moesten een uurtje wachten, de vermoeidheid sloeg al wat toe. Daniela sliep wat op een bankje, Marjolein las een boekje en ik liep wat onrustig heen en weer. Zenuwachtig misschien? Toen begon de laatste etappe: de vliegtrip naar Beiroet. U moet weten dat er een uurtje tijdsverschil is (het is een uur later in Beiroet).
De vlucht duurde ruim 3,5 uur. Het werd 1.35 uur lokale tijd... we naderden Beiroet en we zagen talrijke lichtjes opduiken. In halve slaperige toestand genoten we met volle teugen van deze lichtjesgolf van huizen.
“We zijn er !!!” lachtten we vol spanning naar elkaar.


Beiroet by night vanuit het vliegtuig

Jason zou ons opwachten, we hadden geen idee hoe hij eruit zag. Zal vast wel lukken allemaal. Op het vliegveld kwam er een wat nonchalante jongen met lang golvend haar op ons af, naast hem liep een mooie libanese vrouw: Maggie. “You are from zwerfkat?”
Meteen werden onze tassen overgenomen, Jason zag waarschijnlijk hoe moe we waren. We reden naar hun appartement, het was nacht, maar nog was het druk op straat, heel druk. Jason en Maggie bleken in de buurt van de premier van Libanon te wonen, daar was behoorlijk wat security op de been! Gesloten hekken en militairen. Maggy legt deze route dagelijks af, dus met een wat verveeld gezicht maakte ze routinematig de achterklep open. Er werd meteen een speurhond ingezet: op zoek naar bommen.
Ok, de reis kon weer verder…natuurlijk geen bommen!
Ze bleken in een flatgebouw te wonen, de auto werd zonder ECHT te parkeren gewoon voor een andere auto stopgezet op de "parkeerplaats" van de flat en we werden verwelkomd door een vijftal zwerfkatten.
De sleutel bleef in de auto steken, want de concierge moest de auto’s verplaatsen als iemand anders, die dichtgeparkeerd stond, eruit wilde. Zo werkt dat in Libanon, geef je sleutel af en de conciërge zorgt voor de rest.
Eerst werden de zwervers gevoerd door Maggie, daarna konden we naar boven en snel ons bedje induiken... We sliepen waarschijnlijk binnen 5 minuten.
Om 5.00 uur s morgens werd ik gewekt door gezang. Ik spitste mijn oren en kon duidelijk horen dat de moskee-liederen van zacht tot uit volle borst werden gezongen. Ik kon geen oog dichtdoen en ik ben denk ik om 7.00 uur in slaap gevallen.

 
voor vertrek op station Sittard                                        De zwerfkatjes bij het appartement

Dag 2

Na een kop koffie en een broodje, legde Jason uit dat er camera’s tussen de bomen hingen die gericht waren op de appartementen. Om security redenen.
We konden niet nalaten om toch even te zwaaien☺
Wat stond er die dag op het programma:
       -     een bezoek aan de dierenarts
-    een bezoek aan de kattenopvang
-    een bezoek aan een oud stadje: Byblos

Animals Libanon werkt samen met enkele dierenartsen, maar de hoofdarts zat slechts enkele straten verder van hun appartement.
Momenteel verblijven er een 75 tal katten in twee appartementen: verdieping 2 en 9. U moet zich voorstellen dat dit in een zeer depressief flatgebouw plaatsvindt, er zijn gewoon “buren” die ook naast de kattenopvang wonen.
Elke morgen verzorgt de poetsvrouw de katten, de concierge let verder op.  Helaas is er niet elke avond bezoek voor de katten, aangezien Maggie full time werkt, ook naar de dierenarts moet, dierentuindieren eten geeft en Jason hard werkt aan de bevrijding van de dierentuindieren.
Er is dus elke morgen verzorging, en regelmatig komen ze s avonds nog eventjes kijken.
Wat mij meteen opviel aan deze ruimtes: het was er schoon, er waren plankjes aangebracht, de katten konden op verschillende hoogtes zitten, de katten in de huiskamer konden naar het afgezette balkon,  maar er was een groot gemis aan liefde en aandacht, dit was geen juiste plek voor hen. Ook ontbrak het aan schuilmogelijkheden en speelgoed.
De kale keuken was afgezet met gaas, daar zaten enkele katten, ook in de badkamer zaten enkele dieren apart.
We werden bij binnenkomst zeer enthousiast ontvangen door de diertjes, ze waren intens blij met een beetje aandacht en knuffeltjes. We hadden snoepstaafjes meegenomen en al gretig werd er om het eerst gesprongen naar dit vliegende lekkernij. Het was moeilijk om hen los te laten, want ze waren allemaal zo lief… De schuwe katten zaten hoog en doken weg bij onze aanwezigheid. Helaas was er geen huisje waar ze in konden vluchten.
De bedoeling is dat ze in april 2009 beide appartementen willen sluiten en gaan verhuizen naar een nieuw complex wat ze eerst gaan verbouwen. Dit nieuwe complex moet een plezierig educatief centrum gaan uitstralen, waar de katten een gezellig onderkomen hebben, er tevens informatie wordt gegeven en mensen echt op bezoekuren kunnen langskomen.
Tot die tijd wordt er begrijpelijkerwijs niet meer aan de oude complexen gewerkt, wat een beetje een depressief gevoel geeft. Toch doen ze echt hun best om met de middelen die ze hebben er iets fijns van te maken. We hebben hen echter tips moeten gegeven om zsm schuilplekken te maken en de katten speelgoed te geven, om verveling te minimaliseren.

 
     
een indruk van het asiel

We hebben uiteraard onze 10 uitgekozen katten ook mogen bewonderen. Ik vond Kriss en Kross meteen een heel komisch duo, ze leken niet alleen op elkaar, ze vonden elkaars gezelschap ook heel troostgevend. Gina zat zo hoog mogelijk en bekeek ons met arendsogen… ze vond ons 10x niks. Ik voelde me niet zo goed in het complex, er hing een verdrietige sfeer.
Besef ook dat vele katten de oorlog hebben meegemaakt en er twee jaar geleden geregeld ramen sneuvelden, vanwege de bombardementen. Het geluid was oorverdovend zei Maggie, het is voor ons moeilijk voor te stellen hoe hard het gedreun moest zijn, laat staan de dieren die volledig over hun toeren raakten. Toen konden ze ook niet elke dag verzorgd worden, vanwege het grote gevaar.
Met pijn in ons hart namen we afscheid van de katten... Maar 10 katten waren straks van een toekomst verzekerd, dat maakte ons wat kalmer.

De rit ging naar de dierenarts.
Animals Libanon mocht de ruimte bij de dierenarts gebruiken voor eventuele honden en nieuwe katjes. De nieuwe katjes gingen namelijk niet naar het appartementencomplex, ze verbleven in hokjes in het ontvangstgedeelte van de dierenarts, om zo eventueel geadopteerd te worden. Helaas verloopt de adoptie niet zo snel als bij ons in Belgie, in Libanon is er helemaal geen huisdierencultuur.
Er zaten allemaal schatjes in de kooitjes, die niet groter waren dan twee reismanden naast elkaar.
Daniela en Marjolein begonnen lekker te knuffelen met een kitten, natuuuurlijk werden ze uit de kooitjes gehaald!
Mijn hart begon te bloeden toen ik twee prachtige lieve jonge dieren in een hokje zag zitten: ze zaten daar al 8 maanden! Twee mooie rood witjes, waarvan eentje maar 1 oog had (ik vond het geopereerde oogje er niet zo goed uitzien). O, ze waren zo heerlijk!!!! Daar stonden we dan, de drie Hollandse dames met elk een katje op de arm, en ondertussen een ander katje strelend… Echte kattenladies, dat moge duidelijk zijn!
Toen verscheen er een andere schoonheid uit het niets… Tiffani.
Nee, geen kat: een lieve hond!
Tiffani zat al als pup bij de dierenarts, ze zou eigenlijk naar Amerika gaan, maar dit ging niet door want... de Amerikaanse dame vond haar toch ietsje te groot. En daar zat ze dan, Tiffani, in april zou ze een jaar worden, ze leeft al 8 maanden achter tralies, in een veels te klein hok, bij de dierenarts. Nooit werd er met haar gewandeld, ze kende de buitenlucht niet, geen grassprietje, geen boom, geen windvlaag in haar gezichtje. Ze werd wel uit haar kooi gehaald om even door de ontvangstruimte te lopen van de dierenarts... maar daar had je het dan ook mee gehad.
Tiffani was een droevig geval, maar haar zachte karakter won het van de depressie. Ook al kon ze nooit volledig recht staan in haar kooi, er was niets mis met haar ledematen en ze was 1 en al energie toen ze uit haar kooi mocht. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk: we kochten speelgoed voor haar, dat had ze namelijk niet, en al gauw waren we lekker aan het stoeien. Daniella, onze hondenkennner, leerde Tiffani tevens al wat gedragsregeltjes haha.
ZE MOET MEE met ons, hadden we al besloten, we konden haar echt niet achterlaten, dat wordt dus effe regelen, maar meegaan zal ze! Bij ons in de VZW zou ze echt alle kans krijgen en kon ze opgroeien tot een normale jonge hond, die haar jeugd moet inhalen.
Na knuffels en kusjes, lieten we de katjes terug in hun kooi.

 
Het kattenverblijf bij de dierenarts         Tiffani

Poeh, nou, wat een indrukken allemaal. We stapten weer in de auto en we werden vervoerd naar Byblos, een oud stadje vlakbij Beiroet. Een prachtig lieflijk stadje, gelegen aan de kust, waar je nog echt het gevoel krijgt dat de tijd stil is blijven staan. De zon scheen, en al gauw gingen de jassen uit en maakten we een korte wandeling.
Jason (Amerikaan) en Maggie vertelden honderduit over hun organisatie, want deze bestond niet enkel uit katten… Alle dieren tellen mee, dus ook de dierentuindieren.
Ze waren al bijna zover dat ze de vreselijkste dierentuin van Libanon konden sluiten, ze hadden onlangs 40 dieren kunnen overbrengen. Helaas verblijven er nu nog 4 beren en enkele kippen en pauwen in deze vreselijke dierentuin.
Animals Libanon werkt hierin samen met internationale organisaties. Er zijn apen, hyena’s, stekelvarkens, vogels, etc. gered door met name Jason. Jason heeft 6 jaar in Afrika gewoond tussen de apen, en heeft veel ervaring en verstand van wilde dieren. Deze geredde dieren verblijven momenteel nog op een tussenstation in Beiroet, wachtend op hun laatste trip naar betere oorden. Hier zouden wij later nog een bezoekje aan gaan brengen, ook aan de beren die nog altijd in gevangenschap leven.
U moet weten dat deze ‘Zoo’ gerund wordt door iemand die besloten heeft de dieren geen verzorging meer te geven. Dit betekent dus ook: GEEN eten meer. De kettinghond werd ook gered, deze kreeg ook geen eten meer.
Momenteel moet Animals Lebanon  de achtergelaten  beren maar gaan voeren, anders sterven ze aan een vreselijke hongersdood.
Enkele dagen geleden is het vrouwtje van een apenkoppel gestorven vanwege zwakte. Het mannetje houdt haar nu al 5 dagen in zijn armen, hij kan haar niet loslaten, toch komt onherroepelijk het moment dat het moet….. ook dat zullen wij gaan meemaken.

We hebben heerlijk gegeten in Byblos, lekker gezond.
Op de terugrit kwam er maar geen einde aan de billboards langs de grote grauwe weg naar centrum Beiroet…


Libanese "snel"weg

       
Sfeerimpressie van Byblos

Dag 3

Een emotionele dag….
Na een kop koffie en een broodje vertrokken we naar de beren. Zij worden om de twee dagen gevoerd door Jason en Maggie.
Wat is er aan de hand:
De Zoo is bijna gesloten, maar er moeten nog altijd dieren gered worden: vier beren. De eigenaar van de Zoo geeft hen geen eten meer, maar hij wil hen niet afstaan aan Animals Lebanon. Hij vraagt 5000 dollar per beer. Hij zegt dit aanbod al gehad te hebben van andere kopers uit Syrie.
Helaas mogen de beren niet opgekocht worden, internationale organisaties zoals de WSPA nemen dieren over, kopen mag nooit. Dan koopt de eigenaar van dat geld weer nieuwe beren, de bedoeling is dat de zoo sluit!
Koopt Jason de beren alsnog op, dan kunnen ze de internationale hulp vergeten. De beren jatten is ook niet aan de orde, dan komen ze het land nooit meer uit met de nodige documenten. De enige optie is: de eigenaar moet onder druk worden gezet en de beren zo afgeven.
Het is onbegrijpelijk allemaal, zo onbegrijpelijk..
Jason was voortdurend in contact met het buitenland om te overleggen ivm de beren. De gsm’s van Maggie en Jason stonden trouwens zelden stil, er werd veel gebeld, veel gecommuniceerd met het buitenland.

Op de weg naar de Zoo kochten Jason en Maggie vruchten en groenten voor de beren. Ik kocht bananen. Ik had trouwens al besloten niet te gaan kijken, ik zou nachten huilen omdat ik niets kon doen.
Aangekomen bij de Zoo, die er maar mistroostig bij lag, verouderd, en zo verlaten en deprimerend…, stapten Jason, Maggie, Marjolein en Daniela uit. Ik had bewondering voor mijn dames, ik kon het gewoonweg niet. Daniela zag ik na verloop van tijd teruglopen om in een buurtwinkel extra fruit te kopen, de beren hadden zoveel honger… Ik had kastanjes voor mezelf gekocht, ik gaf ze mee voor de beren.
Na een tijdje kwamen ze allen terug van hun bezoek aan de beren, ik voelde onmiddellijk de emoties. Maggie reed in tranen terug, ook Daniela en Marjolein waren aangeslagen. Ik huilde mee. Ik kreeg mee dat de beren er afgrijselijk bijzaten in zulke kleine kooitjes, elke beer had slechts 2 vierkante meter. Ze hadden elke dag honger.
Er is bewust gekozen de beren maar 1x per twee dagen te voederen, omdat ze hen op die manier in leven konden houden. Zouden ze elke dag gaan voeren, dan zouden ze groter en sterk worden en dan zou de eigenaar voor nog meer geld de beren verkopen aan handelaren, dit mocht nooit gebeuren.
Ik voelde de regelrechte onmacht van Jason en Maggie: zolang ze de beren niet meekregen, moesten ze om de twee dagen de hel van de beren bezoeken. De beren genoten zo van hun beetje eten zei Daniela, ze smakten en maakten tevreden geluidjes.
De terugweg verliep muisstil in de auto, we dachten allen aan hetzelfde… je zou die kerel aan de hoogste boom willen ophangen…

We reden naar de dierenarts, voor het dagelijkse bezoek: alles oke met de katten en de hond.
Er werd op dat moment een nieuwe hond binnengebracht en we kregen tevens de hond van de Zoo te zien! Je zag in zijn nek waar de ketting gezeten had, je zag verwondingen… Hij had een kap om, hij was net gecastreerd. Tijdens de reddingsactie had deze hond gehapt naar mensen, men was bang dat hij vals zou zijn.
Ik streelde zijn kopje en hij begon me te likken en hij kwispelde met zijn staart. “ooooo, hij is niet vals, hij is lief!!!” riepen ze bij de dierenarts.
Hij werd omgedoopt tot Joey. Ik was op slag verliefd op hem, hij genoot zo van alle liefde, zo onvoorstelbaar: al die jaren vastgeketend aan een veels te korte ketting, hij werd altijd getreiterd, en kijk nu eens!
http://www.animalslebanon.org/NewsDetails.aspx?NewsId=33

Tot onze grootste verbazing en blijdschap zagen we dat er al 1 kitten was geadopteerd en een volwassen poes met 3 pootjes. Helaas zaten de rood witjes er nog, maar nu gescheiden van elkaar!
Ik snapte dit niet: ze hebben al niks, en nu werden ze plots ook nog es gescheiden, hoe konden ze dat daar bij die dierenarts doen! Ik twijfelde geen moment en zette hen gewoon weer samen ( vragen had ik geen zin in). Ze waren blij weer samen te zijn, maar ze verveelden zich stierlijk. Ik zag ergens een doos met speeltjes staan, stond daar veels te uitdagend voor verkoop. Ik griste snel wat speeltjes uit de doos, niemand die het zag… en ik verdeelde de speeltjes onder de twee rooitjes en de kat in het onderste hok. Wat een genot, ik zag hen meteen aan de haal gaan. Ook al konden ze niet rennen, ze pakten elk het speeltje en vertoonden al snel een jachtinstinct: lekker grommen naar elkaar met elk een speeltje in de bek, heeeerlijk!!! Marjolein, Daniela en ik genoten enorm van dit aangezicht. Ik begreep niet zo goed waarom men hier nooit eerder aan had gedacht. Maggie vond het ook geweldig en beloofde hen vanaf nu allemaal speeltjes te geven☺

We zijn s middags uit eten geweest met de plaatselijke dierenarts en alweer heeeeerlijk gegeten, mmmmmm.

Dag 4

Onze laatste volledige dag in Beiroet…
Er werd besloten  de bergen in de gaan waar de apen tijdelijk verbleven. Ik wist niet of ik dit eigenlijk wilde zien, het zou weer emotioneel worden… de aap die zijn gestorven vrouwtje moest afstaan. Onderweg kocht Maggie knuffels voor de drie apen. Dit moest ter compensatie dienen, en als de 1 een knuf heeft, wil de ander ook, dus allemaal een knuf.
Het regende die dag, het was geen fijne dag. Koud en deprimerend. De rit naar de bergen was daarentegen wel magnifiek, wat is Libanon toch mooi, wat een mooie natuur in de bergen…
We stopten bij een verouderd klein opvangcentrum. Hier waren de geredde dieren van de zoo ondergebracht. Je zag dat men met veel liefde de dieren verzorgde, maar de accommodatie was om te huilen… Maar er zijn gewoonweg geen middelen, wat moet je anders, verouderde hokken, alles veels te klein, veeeeels te klein, je zou toch echt in huilen uitbarsten. Vergeleken met onze Europese maatstaven was dit triest, maar er was veel liefde voor de dieren en ze proberen echt al het mogelijke… respect.
Bij de apen besloot ik niet mee te gaan.
Jason ging eerst alleen, hij kent de apen, hij weet met apen om te gaan. Het was een hele gevaarlijke actie wat nu gedaan moest worden: het afnemen van de gestorven aap, die echtgenoot niet wilde afstaan. En hem meteen een knuf aanbieden. De afrastering was niet goed, de aap kon zo ontsnappen als hij wilde, dus wij moesten allen grote afstand houden, vanwege het ontsnappingsgevaar van de aap.
Ik zag Jason op afstand bezig met de aap, de aap wilde zijn vrouwtje niet afgeven, het ging door merg en been. Uiteindelijk was het gelukt, maar ja...
Ik zag het aapje in de verte op de grond liggen, haar echtgenoot gilde het uit. Hij zat al in een hele kleine kooi, maar het verdriet echoode door de bergen, je hoorde hem huilen: “Mijn liefde, mijn vrouw, ik ben je kwijt…”
Ik kon er niet meer tegen, ik ben weggelopen, ik wilde het niet meer horen: ik heb tranen gehuild, en hij bleef schreeuwen om zijn geliefde. Ik zag Jason staan met de gestorven aap in zijn armen, terwijl een verzorger een grafje aan het maken was. Hij groef een diepe kuil… Ik kon niet meer stoppen met huilen, het tafereel was afschuwelijk: een gillende huilende aap, en Jason iets verderop met de gestorven aap, terwijl er een kuil werd gegraven.

De terugweg was stil. Ik wilde afleiding en besloot foto’s te nemen van de omgeving. Marjolein en Daniela waren ook muisstil, ook zij waren enorm aangedaan.

Verdriet…

We hebben ergens een hapje gegeten en toen kwam de spanning van de terugreis en de vangactie van de 10 katten…

   

 

Sfeerimpressie van Beiroet

De terugreis

Onze vlucht zou die nacht om 3.40 uur vertrekken. Er was geen slapen meer bij, dus brachten Jason en Maggie ons bij hun vrienden van de organisatie. We hebben daar wat gedronken, wat gek gedaan en toen terug om onze spullen te pakken... We waren opgewonden en nerveus tegelijkertijd: komt alles goed?
Allereerst gingen we om middernacht onze Tiffani ophalen bij de dierenarts. Men had een prachtige grote bench geregeld, die wij zelfs mochten houden!
Tiffani was helemaal blij en enthousiast, ze wist wat er ging gebeuren denk ik.
Tiffani was binnen, nu in het pikkedonker naar het appartementsgebouw om de katten op te halen.
Maggie en Joelle gingen de katten in de ruimtes “vangen”, wij stonden  buiten op de wacht de reismanden van tie-wraps te verzegelen. Buiten wil zeggen in een pikkedonkere gang op verdieping 2 (lichten kennen ze daar niet). Het ging eigenlijk heel kalm en sereen. Daarna was verdieping 9 aan de beurt. Binnen 45 minuten zat alles in de jeep, veilig en wel. Grote angstige ogen keken ons aan, maar da's zo begrijpelijk… komt goed schatjes, nog even.

Op naar de luchthaven! Nog een laatste keer het chaos verkeer voelen. Het verkeer zonder regels, waar getoeter een normaal fenomeen is, nog 1 keer de chaos voelen…


De jeep vol reismandjes

De luchthaven: we werden goed geïnstrueerd door Jason en Joelle: “die man moet je ontwijken, en als ze zeggen dat je de katten eruit moet halen, dan weiger je dit! En hier zijn dollars, je moet ze cash betalen bij de douane.”
Niemand van de organisatie mocht mee op de luchthaven, dit was verboden, vanwege het feit dat enkel reizigers zich in het gebouw mochten begeven. Na een uitbundig en emotioneel afscheid, vertrokken we met ons drie in de luchthaven Beiroet. We hadden tevens nieuwe vrienden gemaakt, want we nemen ons petje af voor Animals Lebanon.

De “carriers”, die je spullen/dieren vervoeren tot de check in, moet je achteraf wat geld toestoppen, die leiden je de weg.
Zo gezegd, zo gedaan... NOT!!!

Ons eerste obstakel: de allereerste check in: spullen op de lopende band, die via röntgen gecheckt worden:
“Cats OUT, or return” werd er door de big chief gezegd. We schrokken en zeiden: No no, cats are feral, they will escape”. De man bleef onverbiddelijk: we moesten alle katten er 1 voor 1 uithalen, en de mand moest door de check.
Dit kon echt niet, dus we besloten de optie te geven: dan maar alles door de scan, inclusief de katten. Dan maar even röntgenstraling per dier, wat moesten we anders? Dit werd goedgekeurd, en 10 manden MET katten gingen door het röntgen systeem.
Tiffani uit de reismand, en er weer in.

Ok, gered… 10 meter verder, weer check! Een belangrijke man wilde alles zien, elk document. Ik voelde (en Daniela en Marjolein vast idem dito) de zenuwen door de keel gieren.
Ok, we mochten verder… De check-in ging goed, maar toen cash betalen! We hadden te weinig geld…
Ik moest dus helemaal terug om aan de hoofdingang te pinnen. Ik werd verschillende malen tegengehouden en gecheckt. Helaas ging zomaar teruglopen niet. Ik bespaar u de details, in elk geval ging het niet soepel kan ik u verzekeren. Ik onderging weer de gehele controle.

Ok, betalen en snel wegwezen!

Gelukt, we waren ingecheckt! Ow, weer tegengehouden, we moesten weer formulieren invullen…

 
Op het vliegveld in Libanon

Om 3.40 uur zaten we in het vliegtuig naar Frankfurt! Maar... Addertje onder het gras!

Ik zou vanaf Frankfurt alleen reizen, omdat er maar 5 dieren in het vliegtuig mochten. Marjolein en Daniela zouden de vlucht van een uur later nemen, dan konden de rest van de dieren mee. Dit wisten we op voorhand, dus geen probleem.

Was het niet, dat ons vliegtuig te laat aankwam in Frankfurt, ik werd aangehouden bij de douane en gefouilleerd, zelfs mijn schoenen moest ik uitdoen! Dat apparaat sloeg op tilt toen ik door de douane moest. Nog een vertraging…
We hebben gerend, ons gehaast, om bij mijn vliegtuig te komen, maar toen we er eindelijk aankwamen zeiden ze: “sorry, je bent te laat, je kunt er niet meer in”.
Toen kwam bij mij de echte klap. De mensen zeiden dat de dieren er ook al waren uitgehaald. Ik was op van alles, echt op.
Gelukkig waren de mensen zeer vriendelijk en is er een vlucht geboekt een uur later met Marjolein en Daniela samen. U mag gerust weten dat ik toen veel heb moeten huilen, alle druk en stress kwam eruit. Ik voelde me echt niet meer sterk.

Maar! Alles kwam goed, we reisden samen, en vooral: de dieren waren oke, de dierenverzorger vertelde ons dat ze het uitstekend maakten. We waren drie dolle meiden op dat moment: we hadden het gered en alles was OKE met de dieren, hoeveel beter kun je het niet hebben!

Op Schiphol hadden we veel bekijks, en onze vrijwilligers Tessa, Marielle en Lianne kwamen ons persoonlijk afhalen met ballonnen ☺

 
Aankomst op Schiphol

Een warm onthaal, 10 mooie katjes, een uitbundige Tiffani, wat konden we ons nog meer wensen, we zijn diepgelukkig… 11 geredde zieltjes. Met 11 geredde zieltjes verander je misschien niet de hele wereld, maar wél de hele wereld van elk van die zieltjes!

Wees de verandering die je in de wereld wil zien. (Gandhi)

Geschreven door: Sabine van der Meer