Reisverslag Libanon deel 2

Volg ons op Facebook

Dinsdag 31 maart was het zover. Na een korte voorbereidingsperiode zou ik naar Beiroet gaan. Wat een mooie kans!
De mensen om me heen reageerden heel verschillend: waarom daar de dieren, waarom niet de kinderen? Mijn antwoord was dan: waarom niet? De dieren hebben niet om de oorlog gevraagd, tevens betalen mensen aan deze stichtingen om het dierenleed minder te laten worden. Als ze willen dat mensen het beter krijgen dan doneren ze aan zulke stichtingen. Ook is het zo dat Beiroet op dit moment niet heel erg slecht is voor mensen. Er zijn plekken waar het moeilijker is voor kinderen.
Is het niet goedkoper om ze te euthenaseren? Waarschijnlijk wel. Maar waarom de kans niet aannemen om ze een beter leven te geven. Een gezond dier behoor je niet te laten inslapen. Dat doe je toch ook niet met kinderen of mensen. Velen zullen zeggen dat mensen en dieren anders zijn. Misschien wel maar nogmaals: de dieren kunnen helemaal niets aan de oorlog doen. Ze hebben hierdoor hun thuis verloren en worden ernstig mishandeld, vermoord, krijgen vele pups, die allemaal hetzelfde lot ondergaan, of worden overreden. In Beiroet zijn mensen hun eigen levens aan het opbouwen en ze hechten daar geen waarde aan een dierenleven. Alleen kittens maken een redelijke kans op plaatsing want die zijn schattig. Maar dan worden ze groter en zijn ze helemaal niet meer leuk, vinden ze.
 
Gelukkig kreeg ik ook leuke reacties: stoer, dat je dat durft alleen. Fijn dat er iemand zich bekommert om de dieren. Knap hoor dat dat gebeurt.
 
's Morgens om 8 uur ben ik thuis vertrokken om de trein te nemen. De mensen keken me vreemd aan: uit mijn koffer stak namelijk een stok want ik zou ze een vangnet meebrengen. Rond 11 uur was ik op Schiphol dus ik had tijd zat om rustig rond te kijken en rond 14 uur is het vliegtuig vertrokken. 's Avonds rond 19.30 uur landden we op Pharos, toen door naar Lanarca waar ik overstapte op het vliegtuig naar Beiroet.
Ik arriveerde rond 23 uur. Daar moest ik door de douane. Stom als ik was, was ik helemaal het adres van het hotel vergeten mee te nemen en het nummer van Maggie. (We hadden afgesproken dat ze me op zouden halen bij het vliegveld.) Nou moeten ze daar voor het visum weten hoe lang je blijft en hoe waar. Gelukkig is er iemand van hen met me meegelopen. (Zo wist ik meteen de weg en hoefde niet te zoeken) en bij de uitgang kwamen Maggie, Jason en Safa me ophalen. Gelukkig wisten ze hoe ik uitzag en heeft Maggie meteen alles doorgegeven aan de soldaat.
 
Eerst hebben we Safa naar huis gebracht en de rit was al een hele belevenis op zicht. Regels op de weg daar houden ze zich niet aan. Stoplichten? Als ze al aanstaan, dan rijden ze toch door. Ook wordt er flink wat afgetoeterd. Taxi’s toeteren omdat ze willen laten zien dat ze vrij zijn en de anderen omdat ze ruimte willen.
 
Toen naar het hotel. Van zo’n reis ben je kapot dus ik heb eerst een heerlijke douche genomen, tv aangezet en toen in een heerlijk bed in slaap gevallen. De volgende morgen, eerst even ontbijten, toen nog even in het winkeltje tegenover gaan kijken en toen kwam Jason me halen. De rest moest helaas allemaal werken. Eerst zijn we naar de dierenarts gegaan. Bij Jason en Maggie thuis was namelijk de stroom uit (overal gaat daar om vooraf bekende tijden de stroom voor 3 uur eraf) en hij moest nog wat mails beantwoorden.
 
Het was maar een stukje lopen maar al snel zou ik het hotel niet meer hebben terug gevonden. Het was razend druk qua verkeer.  Hierdoor was er echt veel geluid tussen de hoge gebouwen. Moet je voorstellen: flink gas geven, dan weer remmen en toeteren, dat een straat vol met auto’s en scooters.
 
Er bleven nu 3 katten in de kooi bij de dierenarts (plaats voor 4). Wat een lieve beestjes. Na wat met hen geknuffeld te hebben zag ik dat de middelste de hele tijd de staart van de bovenste probeerde te pakken (er was een smalle spleet.) 2 katjes hadden al een eigenaar gevonden en zouden de volgende keer naar nederland komen. Eentje was ongeveer een half jaar oud en was net gesteriliseerd en de ander was een terugkomkat. De mensen hadden haar geadopteerd als kitten en de nagels laten trekken. Toen werd ze te groot en moest ze terug. Het was zo’n knuffelbeer, echt niet te geloven!


 
Ze zetten in de kooitjes geen schuwe katjes omdat mensen er zo bij kunnen. Je kunt je afvragen waarom in de kooitjes? Nou ik begrijp de gedachtengang best. Mensen daar kopen hun dieren alleen bij dierenwinkels. Ze denken dat de opvangkatten een soort van tweederangs katten zijn. Dit is goed om te laten zien dat het niet zo is en om zo adopties beter te laten lopen.
Wat ik wel heel zielig vond, was dat ze geen speeltjes hadden. Ik had speeltjes uit nederland meegebracht en meteen vielen de katten erop aan. Ze gingen heerlijk te keer met hun drieen. De hele kooi rammelde.
Het meisje achter de balie keek me aan met een blik van: "Heb je weer zo’n hollander..." maar toen ze zag hoe ze leuk waren aan het spelen was het goed.
 
Hierna heb ik het “asiel” bezocht met Safa. Dit is een appartement wat is opgedeeld in verschillende ruimtes. Op de badkamer zitten de katten die niet samen kunnen met de anderen. In de keuken zitten er een paar en dan heb je de 2 grotere verblijven. Ze waren na wat tips van sabine ook aan de slag gegaan ermee en ze deden goed hun best.
Wat speeltjes toegevoegd, de ruimtes zijn goed in de hoogte benut en ze hadden afgedekte mandjes toegevoegd. De schuwere katten bleven natuurlijk boven zitten en de rest kwam meteen op ons afgestormd. Ik werd bedolven onder katten die ook even hun aandacht wilden. Ook was het grappig om te zien hoe ze op het natvoer afkwamen. Ze doen er zeker hun best en zijn nu aan het kijken voor een andere ruimte waar het kantoor bij ligt. Dit is makkelijker en dan is er een centraal punt voor nieuwe vrijwilligers te ontmoeten.


 
Toen Maggie klaar was met werken zijn we nog even naar hun appartement gegaan. Ze hebben een aapje tijdelijk bij hen wonen: Chewy. Dit is maar tijdelijk natuurlijk en als hij iets langer zou blijven dan kreeg hij een grotere kooi maar het dier kwam uit de dierentuin uit een rond klein kooitje dus dit was al zeeen van ruimte. Ook was het zo dat hij in het begin eigenlijk alleen maar stilzat. Ik heb een filmpje gezien van hem in de dierentuin en daar had hij een gedragsprobleem. De hele tijd rondjes draaien in de kooi. Ook heeft Maggie een kat met FIV (kattenaids). Ik vond het heel bijzonder omdat in een land als Nederland en Belgie al snel wordt gezegd: in laten slapen want kan niet goed komen.
 
Hierna natuurlijk een hapje eten (wat inderdaad heerlijk was!) waar ik het gastgezin zag dat Joey 6 dagen in de opvang had. Ze was ontzettend aan het twijfelen of ze Joey zou houden of hem deze kans gunde. Na veel gepraat is uiteindelijk toch besloten om hem mee te geven naar Nederland. Natuurlijk heb ik onze plaatsingsprocedure verteld en het feit dat we hierdoor gelukkig ook erg weinig dieren terug in de opvang krijgen. Dat sprak haar wel aan. Ook wilde ze natuurlijk het beste voor Joey hoe moeilijk het ook was.
 
Na een korte nacht gingen we rond half 4 de dieren ophalen. 2 benches konden al met hond en al in de auto, de katten in dezelfde auto. Met Milky ging dit helaas niet want de auto was te klein voor een bench... Milkie zou bij mij voor in de auto komen. Na heel wat geprobeer werd Milky alleen maar banger. Voor de zekerheid hebben we haar gemuilkorfd want je weet maar nooit. Ze is nou eenmaal flink mishandeld en zou zich bedreigd kunnen voelen. Meteen kroop ze op mijn schoot en ging liggen. Bij het vliegveld haar in de bench krijgen was ook moeilijk. Helaas kun je niet uitleggen wat hen te wachten staat.

Helaas vielen de Mikaela en Milky door hun gewiebel een paar keer van de karren af wat meer stress betekende voor hen. Joey bleef het kalmst maar hij had een kleinere bench dus viel ook niet van de kar. Hij leek het zich rustig allemaal te bekijken. Ook de katjes die bovenop de bench van Joey stonden bekeken het zich allemaal goed.
 
De terugreis langs de douane en met het vliegtuig verliep soepel. Alleen sta je dan op Schiphol met 4 benches en maar 1 persoon. Je kunt ook maar door de douane heen met max 2 benches want meer past er echt niet op een karretje. Dan maar kijken of je een kuierservice kunt regelen. Maakt niets uit wat het kost. Helaas na van het kastje naar de muur te zijn gestuurd en eindelijk een paal te hebben gevonden waar ik kon bellen, kreeg ik te horen: "tja mevrouwtje, dat wordt erg moeilijk. Zitten krap in het personeel en net wisseling van de wacht." Ook op mijn vraag hoe ik ze dan naar de andere kant van de douane kreeg, wist hij geen antwoord. Er waren geen andere karren dus met andere woorden ik moest wachten. Onder het wachten heb ik met Barbossa en Sparrow (Kwik en Flipke) gespeeld. Toch bewonderingswaardig hoe deze katten met de stress om gaan. Het leek hen niks te doen. Na ongeveer een half uur wachten kwam er een groepje mensen in uniform langs (denk dat het piloten of zo waren). Mikaela begon flink te grommen en Milky deed even hard mee. Dit is gezien hun verleden niet verwonderlijk, beide hadden pups en alle pups zijn doodgeslagen en ze wilden hun ook doodslaan.
 
Na 3 kwartier was er nog steeds geen kuierservice. Een mevrouw van de KLM vond het erg zielig en heeft geregeld dat ik  alle dieren over de douane mocht zetten en ergens anders weer terug kon.
Eindelijk kon ik naar de mensen die al zolang op me stonden te wachten. Mijn vader die het veroer terug deed en de nieuwe eigenaar van Milky. Even met die vrouw gegevens over Milky uitgewisseld en de terugreis begon.
 
Met Milky gaat het prima en ze laat zich zelfs al optillen. Ook met de andere dieren gaat het prima!
 
De dieren zitten nu in hun opvang gezinnen en wachten op lieve baasjes.
Interesse? Bel kattenbemiddeling voor meer informatie.