Ode aan Roosje

Volg ons op Facebook

Ik wil jullie voorstellen aan Roosje.



Roosje kwam op haar 19e in het asiel terecht, omdat haar eigenaren, een ouder echtpaar, om gezondheidsredenen écht niet meer voor haar konden zorgen. Roosje werd snel geadopteerd. Helaas overleed haar nieuwe eigenaresse plotseling, een goed jaar nadat ze Roosje had geadopteerd. Zo belandde Roosje weer in het asiel. Ik kreeg haar verhaal te horen en de beslissing was snel gemaakt, Roosje mocht bij ons komen wonen. Zo toog ik in november 2008 naar een asiel, 3 uur rijden verderop, om een poes van 20 te halen met een slecht hart, slechte nieren en zo nog wat kwaaltjes. Ze was er beroerd aan toe, een paar weken asiel had haar geen goed gedaan. Haar vachtje was vettig en plukkerig, ze was broodmager, ze had snot en oogsmeer over haar hele snoet hangen. Ik had grote twijfels of ze de kerst wel zou halen, maar natuurlijk ging ze mee, al zou ze maar een mooie maand bij ons hebben, dat was altijd beter dan je einde vinden in het asiel, nietwaar? Er moet overigens wel gezegd worden dat ze in het asiel enorm haar best voor haar deden en ze de beste zorg kreeg die binnen het asiel mogelijk was.

We zijn inmiddels precies anderhalf jaar verder en Roosje ligt heerlijk naast me op de bank te stinken, met een glanzende vacht en in een voor haar leeftijd uitstekende conditie. 1 juni wordt ze, zoals het er nu naar uitziet, 22 jaar oud. En wat is het heerlijk om zo’n oude, afgeragde, vintage poezentaart in huis te hebben! Natuurlijk heeft ze haar mankementjes, maargoed, ik ken ook geen mensen van 150 jaar die nog perfect gezond zijn…

Als je het objectief bekijkt, is Roosje helemaal geen leuke poes. Ze slaapt 22 uur per dag, liefst bovenop me, zodat ik geen kant meer uitkan. Ze houdt me van het werk af, omdat ze moet knuffelen. Als ze blij is, kwijlt ze de hele boel onder met gigantische kwijldraden. Ze pikt ‘s nachts mijn hoofdkussen in, of ze gaat zó liggen, dat mijn vriend en ik allebei nog maar een kwart hoofdkussen hebben. Of ze komt tussen ons inliggen als we iets anders willen doen in bed dan slapen, ik moet zeggen dat ze één van de betere anticonceptiemiddelen is. Want een andere kat gooien we nog wel eruit, maar haar niet, voor haar wringen we ons in alle bochten om het haar maar naar de zin te maken. Ze is bijna helemaal doof, dus ze gilt en schreeuwt luidruchtig, net zo lang totdat ze gedaan heeft gekregen wat ze wil. Haar etenresten die soms nog om haar mondje hangen, haar oogsmeer en haar kwijl smeert ze al kopjesgevend af aan onze gezichten. Ze stinkt een beetje uit haar bekje waar nauwelijks tandjes meer in staan. Ze slaapt, ze eet, ze ligt. Spelen, dat is niet meer aan haar besteed. De andere katten krijgen een pets als het haar niet bevalt. Ze jaagt ze bij hun eten weg, want Roosje eet eerst en een andere kat moet braaf op een halve meter afstand op zijn beurt wachten. Over eten trouwens, ze jat ook zonder pardon alles wat haar aanstaat van onze borden af. Een eierdooier moet ik beschermen met mijn leven, shoarma vindt ze heerlijk, ze vist zich de stukjes paprika van een pizza af en met het kerstdiner heeft ze meer rosbief gehad dan ik. Of ik zit braaf vegetarisch te eten om vervolgens verse zalm voor haar te koken. Ze eet pas brokjes als ze echt heel erg honger heeft, want met die paar tandjes kan ze natuurlijk niet meer zo goed bijten. Totdat rauwe kip op tafel staat, dan kan ze opeens nog prima bijten. Ze wacht gewoon totdat wat lekkers komt. Vanwege haar gaan we niet met z’n tweeen op vakantie, want ze hangt zo aan mensen dat we bang zijn dat ze dood gaat van verdriet als we samen weggaan. Ze maakt wel duidelijk wanneer een van ons moet gaan zitten, of beter nog liggen, omdat ze aandacht wil.

Toch zijn we hopeloos verliefd op haar. Ze wond ons binnen een dag om haar pootje. Ze heeft nog zo ontzettend veel liefde te geven. We dragen haar op handen, ze heeft een gouden karaktertje. Alles gaat opzij voor Roosje. We hadden nooit verwacht dat ze meer dan anderhalf jaar bij ons zou zijn en nooit verwacht dat ze de 22 gaat halen. Natuurlijk, elke ochtend houden we er rekening mee dat we haar stilletjes vinden en eigenlijk hopen we dat het zo op een dagje gebeurt, dat ze niet hoeft af te takelen maar gewoon in haar slaap er tussenuit knijpt. Maar vooralsnog ziet het er totaal niet naar uit dat dat gaat gebeuren. Volgens vriendlief wordt ze 32. Ik hoop dat het uitkomt, want dat betekent dat ik haar nog meer dan tien jaar mag bedienen. Ik hoop dat zij net zo geniet van haar leventje bij ons als wij van haar genieten.

Sinds we Roosje hebben, kopen we zelfs geen anti-Roos-shampoo meer...

Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Vergeet de wat oudere dieren niet, tussen al die leuke kittens en puppies nu in de zomerperiode. Bij ons in de opvang, in het asiel, overal zitten ook oudere dieren die zo hard een eigen huisje verdienen. Ook een senior heeft zo ontzettend veel te bieden en zal u helemaal inpakken met zijn of haar charmes, net zoals een kitten dat kan. En ja, misschien mag u van zo’n diertje dan niet zo lang genieten als van een kitten, maar ik kan u vertellen dat het ontzettend veel voldoening geeft om zo’n mutserige oude poezentaart of krasse, eigenzinnige katerknar een aantal prachtige laatste maanden of jaren te kunnen geven!

Marjolein