In herinnering 2012

Volg ons op Facebook

Datum binnenkomst  - Datum overlijden

November 2012 - 26 december 2012
Loewie



Loewie...het heeft jammer genoeg niet mogen zijn...
 
Je kwam binnen als een mager scharminkeltje met 3 pootjes, met toch wel heel wat pit.
De eerste dagen gingen best wel goed, we moesten allen even onze weg zoeken, vooral onze eigen kater Yari wist even niet waar hij het had met jou in huis als kleine wildebras!
 
Daarna begon het echter moeizamer en moeizamer te gaan...overgeven en op den duur niet meer eten kwam er aan te pas.
 
Dierenarts Brecht en ik hebben alles uit de kast gehaald om te achterhalen wat er wel met je zou kunnen schelen..na een moeizaam bloedonderzoek bleek dat je zeer slechte leverwaarden had.... de medicijnen werden opgestart....maar eten kwam er niet aan te pas.
 
Ik heb alles geprobeerd om lekkere dingen voor je te maken, open te doen, te zoeken, ... maar helaas, het ging niet.
We hebben je jammer genoeg maar een maandje bij ons gehad, maar je was eentje van ons, ook Liene en Brecht (onze kinderen) waren heel erg met je begaan, we leefden allemaal mee en zochten steeds hoe we het je zo aangenaam mogelijk konden maken.
 
Ondanks je moeilijke weg kan ik evenwel zeggen dat wij en ook jij genoten hebben.  Je klom op mijn schoot en kon heerlijk genieten van de aaikes. Je huppelde me overal achterna.  Oh wee als ik naar boven ging en je mocht niet mee...dan stond je duidelijk te miauwen in de gang om maar aandacht te hebben :-) .
 
Maar als het er niet op vooruitgaat, en je levenskwaliteit alleen maar achteruitgaat, dan moet er soms een moeilijk besluit genomen worden...  ik vond het een vreselijke beslissing maar ben ook evenwel weer getroost dat je nu niet meer verder lijden moet....
 
Ik vergeet je nooit Loewie!
Je heerlijke gespin vanmorgen op het bed, ons laatste genietmomentje zal ik nimmer vergeten....
 
Slaap zacht, en het ga je nu goed!
 
Ilse

Oktober 2012 - 26 december 2012
Falco



Lief  kereltje van me,
Begin oktober werd je bij me binnengebracht, je was één en al hoopje ellende. Je was mager, vuil, ziek, totaal verzwakt, dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Je had sowieso al één dag bij de dierenarts aan het infuus gelegen, en ze hadden je tandjes moeten trekken omdat  je gebit er zo slecht aan toe was! Jij was een “zorgenkindje”, en ik was vastberaden om je erbovenop te krijgen.
De eerste weken waren niet leuk voor je, ik moest je medicatie toedienen, je oortjes behandelen en ervoor zorgen dat je kon aansterken. In het begin was je zo verzwakt, dat ik je liggend moest eten geven. Meerdere keren per dag kleine porties geven, zodat je weer kon wennen aan eten. Je reageerde met momenten heel vreemd, en ik merkte dat er nog iets met je was. Je gehoor of je oogjes? Je schrok ook bij het minste…. wat heb je voorheen niet allemaal meegemaakt, arme schat.
Na 1 weekje ging je plots zienderogen achteruit. Je wilde niet meer eten, niet meer drinken, ging niet meer naar de kattenbak, je bleef maar liggen in je mandje op het warmtedekentje. Dit was foute boel, dus heb ik je meteen ingepakt en naar de dierenarts gegaan. Mijn vermoeden werd bevestigd, je was aan het uitdrogen en moest weer per direct aan het infuus. Ik heb de hele dag rondgelopen als een kip zonder kop, gewoon omdat ik niet wist of ik je ’s avonds kon gaan ophalen of niet. Toen had je al een héél bijzonder plekje in mijn hart.
Gelukkig was je toch weer een beetje beginnen te eten bij de dierenarts in de namiddag, en mocht ik je ’s avonds ophalen. Vanaf toen ging het alleen maar beter met je. Ondertussen waren we erachter gekomen dat je ook helemaal “potdoof” was. Dus moest ik een andere manier bedenken om je te benaderen. Zo had je ook geen schrik meer, en haalde je niet meer uit. Het “blazen en grommen” van je , keerde om in gespin en pootjes kneden.
Je leerde met balletjes en muisjes spelen, genieten van de aaitjes en de knuffels. Dat was een echt feest voor je ! Nadat alle kittens geplaatst waren, was je al zo goed hersteld, dat ik het tijd vond om je naar beneden te halen. Daar kon je dan kennismaken met mijn andere katten. Dit was het beste wat ik voor je heb kunnen doen.
Bij het zien van mijn katten, bloeide je helemaal open. Soms ging je je echt gedragen als een kitten, gekke sprongetjes, gekke geluidjes maken. Ik genoot ervan om te zien hoe gelukkig jij je voelde. Iedere dag kreeg je meer en meer vertrouwen, en wij waren één. Onze knuffelmomenten vergeet ik nooit of te nooit meer.
Kerstavond ging het plots weer slechter met je, je ademde niet zoals het hoorde. Je had al meerdere keren van die dipjes gehad, dus ik was ervan overtuigd dat je het ditmaal ook weer te boven zou komen. En inderdaad, de dag erna stond jij als eerste me op te wachen ’s morgens voor eten. Je at, dronk, kwam je knuffeltjes weer halen, kroelen…..mijn “oude” Falco was er weer. Ik was zo blij te zien dat je weer normaal gedrag vertoonde. We hebben nog een heel intens knuffelmoment gehad, voor ik slapen ging met Kerstdag.
En dan was er die bewuste 26 december! Toen ik opstond hoorde of zag ik niemand van mijn katten, ook jij hoorde ik niet. Ik liep naar de keuken en trok het rolluik omhoog, ik zag je liggen onder de keukentafel en dacht eerst nog dat je sliep. En plots besefte ik dat je niet meer ademde, je bewoog niet meer……Ik ben op mijn knieën gevallen en heb je nog vastgepakt. Ik was te laat …..
Lieve schat, ik hoop dat je toch hebt mogen ervaren, dat je enorm gewenst was in deze wereld. En dan vooral bij ons gezinnetje! Ik had je nog zoveel meer gegund, helaas heeft het niet mogen zijn.
De pijn is onmetelijk, de tranen rollen me over de wangen van verdriet bij dit schrijven. Ik ben mijn zorgenkindje kwijt, maar diep van binnen blijf je bij mij lieverd. Ik ben blij dat ik de kans heb gehad om voor je te mogen zorgen. Jij was speciaal, uniek ….. Ik zal altijd van je blijven houden Falco, rust zacht lieverd x

Je opvangouders Bina en Chris


Marenne

Marenne, mijn klein briesend leeuwke. Vandaag ging je de regenboogbrug over, je was nog zo jong…. De pijn, die ik voel, is onbeschrijflijk, de leegte, die je achter laat, is niet te vullen.

Aan het rusthuis van Neerpelt werden katjes gevoerd. Daar werd je opgemerkt met een dik buikje, je was zwanger. De vangkooien werden uit gezet, zonder succes. Je was weken spoorloos. Er werd een zoekactie gestart, zonder succes. Het ergste werd gevreesd. Opeens was je der weer, hoogzwanger!!. Weer vangkooien uit, geen succes en weer verdween je. Zeven weken later, werd je weer gezien, met een kleintje. Het nest moet groter geweest zijn, jou buikje was te dik. Je had het gered met één van je kindjes. Intussen was de situatie aan het rusthuis verandert in negatieve zin. We moesten jullie zo snel mogelijk veilig krijgen. Er lag rattenvergif en katten waren niet meer welkom.
22 juni 2011 heb ik jou eindelijk gevangen. Ik vergeet die dag nooit. Ik was herstellende van een knie-operatie, moest nog met een kruk lopen. Je zat onder de struiken toen ik aan kwam. De vangkooi werkte een beetje stroef, ik moest er even aan sleutelen. Kooi op gezet met lekkers in. Ik was nog niet terug aan de auto, toen het deurtje dicht viel. Ik al sakkerend terug, ik dacht dat ze was dicht gevallen met de wind. Neen hoor, daar zat je dan, eindelijk! Het lekkers was dan toch te lekker om te weerstaan. Kruk in de ene hand, kooi in de andere, zo naar de auto. Ik moest en zou jou mee naar huis nemen. Ook je kleine meisje kregen we te pakken, jullie waren veilig.
Al snel bleek dat jij ziek was. Eerst dachten we nog, flinke niesziekte. Goed aan pakken, dan krijgen we haar weer gezond. Maar spijtig genoeg was je niet gewoon niesziek, er was meer aan de hand. Je hoestte als een oud mannetje, dat elk moment kon sterven. Jou bloedwaardes, waren erg slecht, je werd verdacht op FIP. Na meer dan een jaar meermaals daags aërosol, was die akelige hoest eindelijk verdwenen en ik kreeg weer een beetje hoop.
Je liet je niet zo maar op tillen, je was een briesend leeuwke. Maar eens ik je in je dekentje of handdoek had, dan kon ik heel veel met je. Dan mocht ik je ook aaien, dan zag ik de spanning uit je weg glijden en je ging knipogen. Na elke aërosolbeurt, elke behandeling, gingen we een tijdje kroelen, dat was ons moment. Met de tijd groeiden we meer naar mekaar toe. Mijn kleine, bange vogeltje gaf geregeld aan dat ze me, ondanks alles, toch ging vertrouwen.
Ineens ging je niet meer eten, je verloor snel bijna een kilo. De angst groeide weer. Elke keer weer met het hart kloppend in mijn keel, jou kamertje binnen. Leeft ze nog?  Opluchting als je dan je kopje uit je geliefde krabton stak en naar me knipoogde. Ik kan de keren niet tellen dat ik per dag jullie kamertje binnen liep. Je kreeg dwangvoeding om de paar uur, ook in de nacht gingen de bezoekjes door. Langzaam kroop je uit het ergste dal, na een behoorlijke periode dwangvoeding, ging je weer een beetje zelf eten. Je  kreeg nog bij voeding, maar ging toch steeds meer op eigen kracht eten.
Soms hoorde je me in de gang , dan hoorde ik miauw. De eerste keren ging ik buiten zoeken. Maar neen, het kwam van achter de opvangdeur. Ach Merritje zal roepen, dacht ik dan. Maar neen hoor, het was mijn kleine briesend leeuwke. Dan ging ik zacht tegen je praten en jij ging knipogen, jouw manier van dank je wel.
Jouw tandjes moesten dringend getrokken worden, maar je moest eerst weer aansterken, anders kon je de narcose niet aan. Je sterkte aan, je was sinds 5 november nu toch weer 250 gram aangekomen.
Bij controle vandaag werd beslist om de stap te zetten, je tandjes moesten dringend getrokken, je had te veel pijn in je bekje. Ik bleef het eerste half uur van de operatie bij je. Je ademhaling was mooi regelmatig, het zag er allemaal hoopvol uit. Ik heb je nog geknuffeld en zei tot straks mijn kleine meid.
Alles ging goed, tot de laatste hechting werd gezet. Ineens werden je oogjes dof en je stopte met ademen. Je kreeg nog tig prikjes en alles werd in het werk gesteld om jou te reanimeren, maar niets mocht baten…. Vandaag om 11u38 kreeg ik een triest telefoontje. Ik wist al dat t fout was toen ik Kaat haar stem hoorde. Ze zei, ik heb slecht nieuws, Marenne is niet meer….
Er is nog naar een verklaring van je ziekte gezocht. We weten nu dat je geen FIP had. Aan je longen was duidelijk te zien dat ze het zwaar te verduren hadden gekregen, maar dat het proces niet meer acuut was. Op je lever zaten vlekjes en een knobbeltje. Je hartje was dubieus. Het zat goed mis in jou lichaampje, je hebt zo moedig gestreden, maar je had de kracht niet meer om deze oneerlijke strijd te winnen.
Renneke, we hebben samen een lange weg afgelegd, een weg met diepe dalen. Steeds weer vochten we samen en raakte je uit je dal, tot vandaag ……

Geen rode schijn meer op het gras van jou warmtelamp. Geen miauw meer achter de deur. Geen knipoogjes uit de ton. Geen goede nacht mama op zijn Marennes meer…..

Het verdriet is groot, de pijn is stekend, de leegte zal nooit gevuld worden. In mijn hart ben je voor eeuwig. Ik laat je los, lieve meid, je mag zorgeloos gaan rennen in de eeuwige groene weiden over de regenboogbrug….
Dag lieve schat, ooit zie ik je weer…..

Je opvangmama Marina

Ik zal goed voor jou kleine meisje zorgen. Ze is momenteel erg van slag, met het nodige geduld en troost komt het wel goed met haar.

Luuk

Lieverd, gek lief ventje,...
Ik nam je over van je andere lieve opvangmama, want er was iets grondig mis met je, in je hersentjes.
Achteraf gezien denkt de dierenarts dat je een aangeboren hersenafwijking had.
Vanaf het eerste moment was het al liefde op het eerste gezicht.  Je had explosie buien van agressie, je leek blind, je lag zo achter bij je soortgenootjes. Je was tevens wat ziekjes, je reutelde en had last van niesziekte.
Ik heb je vijf dagen mogen koesteren, maar de infectie sloeg verder op je hersentjes en ik bespaar de details.
Liefje, ik fluisterde in je oor dat jij bij ons mocht blijven wonen, het maakte mij helemaal niet uit dat je af en toe agressieve buien had. Wanneer ik je in mijn armen nam, was er een diepe zucht en sloot je je oogjes. Zachtjes gingen je pootjes in de lucht knedend. Jij was uniek mijn lieve Luuk.
En 5 dagen is kort he? Maar voor de rest van mijn leven diep in mijn hart, jij was mijn kleine ventje.
Sabine

Mau en Pito

Mijn baby's, mijn kindjes... wat doet dit pijn. Ik schrijf dit terwijl ik niet naar jullie foto's kijk.
Ik heb jullie een maand lang gekoesterd, verzorgd. Jullie waren een paar daagjes oud en alles ging goed. Jullie werden 4 weekjes oud, en gingen online, de site op.
Er waren zelfs lieve mensen die jullie wilden adopteren, alles ging goed, echt goed. Ik genoot er zo van.
Het noodlot bracht donkere wolken, een grote schaduw viel en ik moest jullie laten gaan.
Op 2 dagen tijd werden jullie doodziek en moest ik jullie afgeven: acute longontsteking ten gevolge van calicivirus. Niks hielp, geen antibiotica NIETS. Deze agressieve vorm heb ik zelden meegemaakt en de tranen komen alweer.
Lieve kanjers, diep in mijn hart voor altijd en het is niet eerlijk.
Dag. Kusjes
Sabine en Peter

24 september- 27 september
Pepper

Met pijn in mijn hart moet ik dit schrijven. Je had niet hoeven te sterven als ik vlugger de antibiotica aan je had gegeven,maar iedereen kan een foute inschatting maken. Het ging ook erg vlug.
Pia heeft je nog lang proberen terug te halen,maar je zat al op de regenboog om naar boven te gaan.
Dag lieve schat ik zal goed voor Pino en Pieke zorgen. Het was wel erg kort maar toch waren we voor twee dagen je opvangmoeders.
Pia en Madeleine.

13 september 2012 - 19 september 2012
4 kleine kabouters

Dag kleine kabouters
Jullie waren zo klein de grootste was net 80 gram.  We hebben het geprobeerd heel voorzichtig. De eerste dagen ging het redelijk, dan krijg je hoop en denkt ja dat hebben we al gehaald. Dan s'morgens de schrik - een is er tussen uit gepiept en wil niet meer, maar er zijn nu nog drie die zorg nodig hebben. Het probleem is ze vallen af, in plaats van dat het gewicht omhoog gaat. Je staat machteloos, en denkt wat doe ik fout. Elke dag moesten we afscheid nemen van een kabouter, de derde woog nog maar 49gr en heeft het lang geprobeerd om op deze wereld te blijven, ze heeft de strijd verloren. De laatste is gestopt met drinken toen ze haar zusje niet meer bij zich voelde, ze lagen altijd samen. Gisteren was het verhaal van de kabouters afgelopen. Ze waren te klein voor deze wereld, ze zijn samen gekomen en samen gegaan.  Dag kabouters.

Opvangmoeders Pia en Madeleine.

Joris

Fleurtje

Jeffrey

augustus 2012 - 28-08-2012
Jessa



21-08-2012- 22-08-2012
Yin en Yang

Rust zacht Yin en Yang

Zo lagen ze altijd te slapen, Yang had altijd een pootje over Yin. Hij beschermde zijn broer. Gister nog zo vredig op de foto..
Gister kwamen ze als spoedmelding binnen, 1 dag oud, de nageboortes hingen verstrenge
ld aan elkaar en was aan het rotten. Mamma had deze niet verwijderd en wist niet wat ze met hen aan moest.
Ijskoud kwamen ze binnen, we kregen hen moeilijk opgewarmd in de couveuse. Yin plaste bloed, maar dat trok gelukkig weg. Maar er kwam bloed uit zijn oor, bekje, neus... en het drama werd nog groter: de eitjes van de vliegen hadden zich ontpopt en de maden krioelde in zijn oor die al was weggevreten. Geen schijn van kans meer. Over en uit....
Broertje Yang was ook zo zwak, hij is vlak daarna overleden.
Mijn lieve twee, samen 1 eenheid, samen gebleven en samen gegaan. Nu zijn jullie samen 1 grote ster aan de hemel, voor altijd vereeuwigd.
Dag liefjes
Sabine

14 augustus 2012 - 17 augustus 2012
Plushke



16 augustus 2012 - 16 augustus 2012
Bibbisch

Lieve Bibbisch,

Je kwam bij ons, zo klein, zo zwak. Je wilde geen flesje, lopen en spelen zat er al niet meer in voor jou. We zijn snel met jou naar de dierenarts gegaan waar je sondevoeding kreeg . Maar alles wat we voor je probeerden mocht niet baten. Je ging snel achteruit. We hebben je lekker in een dekentje gerold en tegen ons aan laten liggen. Heel rustig ben je zo ingeslapen.

Je broertje/zusje gingen je voor, jij mag nu weer bij ze zijn...

Rust zacht, lief kleintje!

Liefs, je gastgezin Sonja kreyns.

4 augustus 2012 - 16 augustus 2012
Toby



Hey lieve schat,

Hier lag je nog tevreden bij me te slapen.
De eerste paar dagen dat je binnen was ging je als een speer.
Je schreeuwde het alleen uit als je moest poepen.
Het werd steeds erger eerst hard toen, zacht.
Je verzwakte steeds meer, bloed bij je ontlasting en je stopte met de fles te pakken.
Oke dagje maagsonde dan maar.
Woensdag avond zat er wel heel veel bloed bij.
Je coordinatie verminderde.
Weer naar de da. Met couveuse ernaar toe gebracht.
Ze hebben nog vanalles geprobeerd en even leek het goed te gaan.
Vanavond heb je de strijd toch gestaakt.
Knulleke ik heb genoten van je.
Je ogen gingen bij ons open, je spinde en kneedde met je pootjes en stal ons hart.
Helaas mocht ik je niet zien opgroeien en naar je nieuwe baasje gaan.
Maar ik ben toch tevreden want je hebt nu je verdiende rust.

Rust zacht menneke.
Dikke kus van ons allemaal. 



2 augustus 2012 - 2 augustus 2012
Shjaak



mei 2012 - 11 juli 2012
Jones



mei 2012 - 10 juli 2012
Bardo

4 mei 2012 - 24 mei 2012
Carlos
dag lieve knulletje

Ja nu is jullie mandje leeg want vandaag was het jouw tijd om ons te
verlaten.
Met verdriet in ons hart hebben we  je zien gaan.
Wij gunnen je rust maar vergeten doen we je niet.
Je mag nu ook  verder bij  Pablo,Pepita,Lucia en Juan zijn.

slaap zacht
Dag lieve poezenkinderen

XXXX


4 mei 2012 - 23 mei 2012
Lucia

Dag lieve kleine meisje.

Je heb je strijd gestreden .Ook jij mocht niet bij ons blijven zo klein en
geen toekomst.

Ook jij mag nu verder bij je zus Pepita en je broertjes Pablo,Juan wezen.
Wij hebben je bijna drie weken mogen hebben,veelte kort je had groot moeten
worden.
We hebben je met een traan laten gaan je zal onze moppie blijven.

Slaap zacht kleintje

xxxxxxx

4 mei 2012 - 22 mei 2012
Pablo

Je hoeft nu niet meer te vechten kleine man.
Ga nu maar spelen met je zusje Pepita en je broertje Juan.

XXXXXX

4 mei 2012 - 21 mei 2012
Juan

Lieve kleine jongen ook voor jou was er geen lang leven bestemd.
Je was veel te kort bij ons, je had een grote jongen moeten worden.
Wij mochten je maar twee weken bij ons hebben maar vergeten zullen we je niet.
Met een snik in mijn hart laat ik je gaan.
Nu ben je bij je zusje Pepita
Rust zacht klein manneke.

xxxxx


 

April 2012 - 15 mei 2012
Amy en Aruna

Tranen van verdriet vullen onze ogen
we kunnen het nog steeds niet geloven
lieve kleine Amy, zo teer
wat doet dit afscheid nemen zeer
wat blijft is de herinnering
maar zeker weten we één ding:
jij zal voortleven in ons hart
op een plekje heel apart

Je was zo welkom
we dachten aan je
gaven je een naam
en hielden van je
ook al was je nog maar zo klein
Slaap maar lief meisje
droom maar fijn
we zullen nog heel lang
in gedachten bij je zijn
Dag Aruna

Mei 2012 - 15 mei 2012
Lola

7 Mei 2012- 14 mei 2012
Jojo

Nu ben je bij Sterretje en Skip... mijn lieve meisje toch. Ik zie je nog voor me, je was zo vol levenskracht. Maar de start was te slecht en er was iets niet oke. In mijn hartje, speel nu maar met je broer en zus. Dag kleintje x
Sabine

Mei 2012- 14 mei 2012
Neo

He klein ventje, verdorie waarom nou toch ??
Nu heb je rust, je bent bij de andere kattenvriendjes...
XXXX Harry, Anki, David en Jamo

10 mei 2012- 10 mei 2012
Tijger

Dit diertje was een avond spoedmelding en heeft het helaas niet kunnen redden. Je was een enorm lief dier Tijger, dat zagen we meteen al. Jij moest een baasje hebben en die had je. Enkele dagen later heeft jouw baasje zich gemeld... wat een verdriet...
Rust zacht lieve indrukwekkende Tijger.

7 mei 2012 - 11 mei 2012
Skip

Je had het zo vaak koud, maar toch was je blij. Zelfs in de couveuse moest ik gisteravond een snuggle safe leggen, het maakte me wat ongerust.
En de volgende morgen moest ik je laten gaan... Zo'n oneerlijke start, geen melk van je echte mamma kunnen hebben, zo zo oneerlijk.
Dag lieve kleine Skip, ga maar naar je lieve zusje. In mijn hart x
Sabine

7 mei 2012- 8 mei 2012
Sterretje

Je was maar 1 dagje oud en te zwak.... Je had mamma zo hard nodig en ze was er niet. Je bent nu mamma's kleine sterretje en  de surrogaatmamma zal zo goed mogelijk voor je broer en zus zorgen.
Kusje, Sabine

4 mei 2012 -8 mei 2012
Pepita
Maar 4 daagjes oud geworden.... slaap zacht kleine meid

April 2012- april 2012
Aytta

Een pas ontloken bloem die al geurt naar persoonlijkheid
en plotseling wordt deze bloem ruw weggeplukt
Een lege plek... tranen van verdriet
wat hadden we jou graag zien open bloeien
Nu volg jij je weg, aan ons zicht onttrokken
een weg naar het licht!
Peter en Stefan

December 2010- 21 maart 2012

Doezel

Je bent zelf gegaan
Zonder gedag te zeggen
We hebben geen afscheid kunnen nemen
Maar misschien…
hadden we dit al gedaan

Klimmend omhoog
Slof slof slof
Luide miauwtjes
Lodderige blik
Nestelend onder onze kin

Wat gaan wij jou missen

Nu is het voorbij
Geen Doezel meer in Buddy Kat
Geen hoopvolle blik meer,
die ons zo kon bekoren

Rust zacht taaie man
We houden enorm veel van jou,
we zullen daar nooit mee stoppen

De lente is begonnen
Nieuw leven
We zullen een bloem voor je planten,
zodat je weer opnieuw bent geboren

Dag Doezie, ouwe rakker, Doezeltje, schatje, lekker ding
Voor altijd in ons hart
Al jouw buddy's van Buddy Kat

Ben blij dat ik ons Doezeltje gisteren nog lang heb mogen knuffelen tijdens mijn dienst in BK. Rust zacht lieve Doezel en veel liefs,
Buddy Toos

Doeziewoezie, ik ga je zo missen... Je scherpe nageltjes in mijn benen als je me als klimpaal gebruikte, je mwa-mwa-iauw bij de deur om eten, samen gezellig op mijn schoot slapend... wat een sterke jongen was jij. Je zag er wat verkreukeld uit, maar dat maakte je net o-zo-schattig. Voor altijd in mijn hart. Rust zacht lieve jongen x
Buddy Ellen

Slaapzacht Doezeltje . . . Zal je missen. Men hartje doet er pijn van.
Buddy Peter L 

Lekker op schootje, genietend van elke minuut. Zoveel liefde gegeven tot je op was. Rust zacht Doezeltje... Buddykat zal je missen ♥
Buddy Christy

Lieve Doezelie,

15 maanden geleden kwam je bij ons binnen in Buddykat. Je was één hoopje ellende, je zag niet uit…..staartje krom, tongetje uit je bek, een huidprobleem….noem maar op.
En toch lieve jongen, het was net die “lelijkheid”, die jou zo mooi maakte. Je was zo een aanhankelijke kater, aan de benen opklimmen om je knuffels  te vragen. Kopjes geven en duwen om er nog meer van te krijgen, je liet je zo graag betuttelen van ons.
Menige keren ben je in een dal belandt en steeds wist je er weer uit te geraken. Jij was een sterke “oude knakker”, en als je honger had liet je je horen. Jouw miauuuuuw galmde door heel Buddykat, je stond te “ijsberen” voor de deur tot je je eten kreeg,  en dan smulde je er op los.
De laatste tijd ging het steeds minder met je jongen, we zagen je achteruit gaan en je hield je kranig. Je bent blijven vechten tot je laatste snik en je hebt genoten van de knuffels en liefde die je van ons kreeg tot je laatste snik.
Het beeld van hoe ik je heb gevonden vanmorgen in Buddykat , zal ik nooit meer vergeten. Het enige waar ik me in kan troosten is dat je gelukkig was in Buddykat en dat je geen pijn hebt gehad. Mensen in heel het land hielden van jou lieve schat, vele adoptiemama’s van jou zullen een traantje laten.
Lieve Doezelie, ik ben blij je gekend te hebben en voor je gezorgd te mogen hebben. Vergeten zal ik je nooit, ons zorgenkindje is er niet meer…..en het gemis van jou in Buddykat zal vreselijk zijn. Jij hebt een heel apart plaatsje in mijn hart schat, rust zacht.

Je Buddymama Bina
 

15 maart 2012 - 16 maart 2012

Bracha

Lieve Bracha,

Ik kreeg van Diny de gsm drager het verontrustende telefoontje dat je tussen de struiken lag bij een rij examenschool in Bree en dat je was aangereden. Of ik je wilde gaan halen. Ik belde de rijschool en vertelde de dame van de receptie dat jij daar gewond op hun terrein lag en of ze alsjeblieft wilden gaan kijken, zodat ik je sneller kon helpen.

Toen ik daar aankwam vertelde receptioniste lachend dat ze je helemaal vergeten was. We liepen naar het hek en daar lag je, helemaal alleen, stuipend en verstoken van enige aandacht of zorg. Er waren genoeg mensen, maar iedereen was bezig met zichzelf. Ze zagen je niet en ze wilden je niet zien.

Ik heb je direct meegenomen naar de dierenarts. Je had helaas teveel hersenletsel en de dierenarts heeft besloten om je de volgende ochtend te laten gaan. Er is in elk geval geprobeerd om je leven te redden en je de medische zorg te geven die je nodig had.
Jij was een heel mooi klein poesje, maar een paar maanden oud. Je had een prachtige warm gouden getijgerde vacht en een schattig koppie. Je had nog een heel leven voor je, maar wat voor leven weet ik niet.
Het leven voor een zwerfkat in de regio Bree is hard. Je schraapt je kostje bij elkaar bij kippenslachterijen en vuilnisbakken. Het eten is rauw en bedorven, je leven vol met gevaren. Je hoort nergens bij, je bent vies, ongewenst en je zorgt voor "overlast".

Mensen doen hun beklag bij Zwerfkat in Nood, maar zelf verantwoordelijkheid nemen is er niet bij. Een ander moet het maar oplossen

Bij zoveel onverschilligheid en egoïsme ga je nare dingen denken over mensen. Dat je hoopt dat ze, wanneer ze zelf hulp nodig hebben ook aan hun lot overgelaten worden.

Maar dat had jij niet gewild, lieve Bracha. Jij bent gewoon een lief poesje die geboren is op deze plek en moest zien te overleven.
Ik heb je Bracha genoemd, omdat dit "zegen" betekent. Je bent een zegen omdat je die mensen daar een kans hebt gegeven de juiste keuze te maken; om jou te helpen zoals ze zelf graag geholpen zouden willen worden in zo'n situatie.

Jouw leventje is dus van groot belang geweest en dat kan ik van al die egoïsten van de rijexamenschool niet zeggen. Zij hebben hun geld en hun papiertje, maar voor mij is dat weinig waard.

Dank je wel lieve Bracha voor wat je in je korte leventje voor ons betekent hebt. Rust zacht en het ga je goed.
Ingrid

Half februari 2012 -  27 februari 2012
Anneke

 Lieve Anneke

Toen jij op 9 februari arriveerde, was je mager, zat vol klitten en er zat een luchtje aan je. Je had 2 weken door de ijzige kou gezworven en de buurt wilde je weg hebben, waarom is mij een raadsel. De veldwerkster vertelde dat jij waarschijnlijk zwanger was en inderdaad er was duidelijk een buikje te zien.
Mijn eerste gedachte was, dat deze lijdensweg voor dit moedertje nu afgelopen zou zijn en ze bij mij in alle rust haar kindjes mocht krijgen. Nadat jij in een heerlijk warm mandje was gekropen en je buikje vol gegeten had, bekroop me het gevoel dat het wel eens geen zwanger buikje zou kunnen zijn.

Je zat vol luizen en er moest een arts naar je kijken, want je was ook nog verkouden en een kuur bij een zwangere moederpoes moest goed doordacht zijn.
Echter de arts sprak zijn bezorgdheid uit over je buikje, dit waren geen kittens. Hij wilde verder kijken, maar eerst moest je aansterken. Nou dat deed je hoor. In korte tijd ontwikkelde jij je tot een mooie poes, die niets liever deed dan eten, knuffelen en weer snel je warme mandje in. Je deed het zo goed dat ik aan de diagnose van de arts begon te twijfelen. Hoezo ziek? Je ging alleen maar vooruit.

Maar ook je buikje groeide en als ik met mijn hand  voelde, was er tot mijn spijt geen  beweging te bespeuren. Ik tuurde als je op je zij lag, of ik vreemde bewegingen in je vachtje zou zien, je kindjes die hun pootjes strekten.
Maar helaas, niets van dat alles en ik wist dat het niet goed zat.

Anneke, je bleef genieten, maar je  buik werd lastig, je kon niet goed ergens vanaf springen en uit je bekje begon een vreemde bloedlucht te komen.
De tijd was aangebroken om je opnieuw door de arts te laten nakijken, je was nu sterk genoeg om eventueel geopereerd te worden.
De dierenarts zag al direkt dat het mis was, die buik moest slecht nieuws betekenen. Je moest blijven en je werd in narcose gebracht voor een echoscopie en eventueel operatie.
Ik tilde je in het mandje van de arts en wist dat dit de laatste keer was dat ik je in mijn armen kon houden.
De arts vertelde mij alles te doen wat mogelijk was om je te redden, maar het mocht geen lijdensweg voor je worden. We spraken af, als de operatie er slecht zou uit zien, hij jou niet meer uit de narcose mocht laten ontwaken.

Ook in dit vreemde mandje ging je op je gemak liggen en de arts bracht je weg,  dag Anneke.
Ik mocht hem bellen en wat ik vreesde kreeg ik aan de telefoon te horen.

Je was er niet meer………

In je buikje zat een alvleesklier tumor, vastgegroeid aan de dunne darm en aan een nier, hier kon niemand meer helpen en hij had besloten om je te laten gaan…

Jouw mandje had ik nog in mijn auto laten staan, voor het geval ik je toch nog zou mogen ophalen.
Toen ik echter het mandje uit de auto haalde en je eigen dekentje eruit haalde , brak ik.
Al die tijd was ik flink geweest omdat ik weet dat je zou voelen als ik verdrietig was. Dan was het voor jou nog moeilijker geweest.
Nu hoef ik niet meer flink te zijn en mag ik huilen om hetgeen jij nooit meer zal kunnen meemaken, oud worden bij lieve mensen, die er altijd voor je zouden zijn.

Dag Anneke, dag lieve schat…
Jacqueline

18 februari 2012 -  21 februari 2012
Baron Victor

Dag Baron Victor.

De afgelopen jaren sleet jij je leventje binnen een groepje zwerfkatten midden in Opgrimbie. Je was een grote, sterke en zeer mooie kater en al snel werd je door de mensen die jullie eten gaven De Baron genoemd, omdat je de baas speelde over je groepsgenoten. Hoe oud je precies was wist men niet. Je liet je ook echt niet pakken. De laatste maanden werd je echter ziek. Je werd magerder en magerder en vorige week wandelde je plots zomaar het huis binnen van jullie verzorgsters alsof je om hulp smeekte. Je was er zo slecht aan toe, dat ik je gelijk naar de dierenarts gebracht heb. Van mij kreeg je de naam Victor in de hoop dat je dan ook als overwinnaar uit de strijd zou komen.
Helaas, alle medische hulp en goede verzorging ten spijt, voor jou was het al te laat. Je nieren waren zodanig aangetast, dat geen enkele hulp meer kon baten.
We hebben je van hier moeten laten gaan, maar nu heb jij je eigen plekje op de regenboogbrug, waar je zonder pijn kunt voortleven. Rust zacht, lieve Baron Victor.
Ilse
 

12 februari 2012 -  13 februari 2012
Stevie

Op zondag 12 februari kreeg ik mijn eerste melding voor een schat die hard hulp nodig had.
Stevie heb ik hem genoemd naar Stevie Wonder omdat het een wonder was dat we hem op tijd vonden en omdat hij net zo met zijn hoofde slingerde.
De schat was doodsbang dus mocht ik hem niet aaien maar na een poosje had hij wel door dat ik hem wilde helpen en mocht ik steeds dichterbij komen met mijn hand.
Ik had Stevie verteld dat vanaf deze dag zijn leven een sprookje zou worden en hij heel gelukkig zou worden bij zijn nieuwe personeel.
De dierenarts had hem een spuitje gegeven waardoor hij zich een beetje lekker zou voelen in de nacht en ik had hem lekker ingestopt op een zacht kussentje met een warme kruik en de verwarming op 23.
In de nacht bij het vervangen van het water in de kruik zag ik dat hij zich verplaatst had richting zijn etensbakje en ik had dus goede hoop.
In de ochtend heb ik Stevie ook lekker laten liggen want om 14 uur had hij weer een nieuwe afspraak bij de dierenarts en hij had zijn rust hard nodig en zeker verdiend.
Bij de dierenarts aan gekomen kwamen we erachter dat hij een erg lage temperatuur had 32,7 C en uit zijn bloedwaarde bleek dat zijn nieren al helemaal kapot waren.
Tijdens zijn slaap roes op de tafel van de dierenarts ademde hij steeds langzamer en uiteindelijk stopte hij helemaal met ademen.
Volgens de dierenarts hebben we Stevie behoed voor een verschrikkelijke dood, veel pijn die lang had kunnen duren in die verschrikkelijke kou buiten.
Nu heeft hij nog een nacht weinig pijn gehad en een warme plaats om te slapen en overleed hij terwijl hij geaaid werd.
Met tranen wil ik graag afscheid nemen van onze Stevie, het was kort maar krachtig en ik hoop dat je laatste nacht een fijne nacht is geweest.
Monique

september 2011 - 4 januari 2012
Snowy

 

Als een klein bang blazend kittentje kwam je bij ons. Het kostte even wat tijd en moeite maar je werd de liefste kat van de wereld. Een knuffelaar die altijd luid spon als je werd opgepakt, of geaaid, of het gewoon naar je zin had. Samen met je zusje Blanca speelde je wat af, het was een genot om naar je te kijken.

En toen werden jij en je zusje ziek. Een griepje, dacht iedereen en met goede verzorging zou het wel overgaan. Bij Blanca was dat ook zo, maar bij jou ging er iets vreselijk mis. Of het F.I.P. was, iets anders, of dat je lichaampje gewoon op hol is geslagen en zichzelf kapot heeft gemaakt, we zullen het nooit weten, maar je werd zieker en zieker. Wat we ook deden, het hielp niets. Drie dagen (en nachten) hebben we geprobeerd je erdoor te slepen, maar het heeft niet mogen baten. Gistermiddag was het genoeg geweest, je was zo ziek dat je niet alleen niet meer op je pootjes kon staan maar ook letterlijk je kopje niet meer omhoog kon houden. Je was ook helemaal koud, een kruikje hielp niet, je werd alleen maar kouder. Spinnen deed je allang niet meer, je kreunde en miauwde of ik je alsjeblieft kon helpen en ondanks het feit dat je eigenlijk niet meer kon lopen was je constant op zoek naar een plekje waar je die vreselijke pijn niet meer zou voelen.
Toen ik gistermiddag voor de derde dag op een rij met je bij de dierenarts kwam schrok ze, zoveel slechter was je geworden. Je bloed is nog onderzocht waaruit bleek dat je organen er eigenlijk al mee aan het stoppen waren en toen hebben we je moeten laten gaan.

Ik wist dat je niet voor altijd bij ons zou blijven, maar dat je ons op deze manier zou verlaten hadden we natuurlijk nooit verwacht. Nooit hoef ik meer achter je aan te rennen omdat je uit de kamer was ontsnapt en je de trap naar boven weer oprende. Nooit hoef ik meer op te letten als ik de kast opendoe, dat jij er niet in gaat en met je nageltjes de pakjes drinken lek prikt. Maar elke keer als ik de kamer uitga dan mis ik een wit katertje waar ik achter aan moet rennen, elke keer als ik de kast opendoe kijk ik toch of er geen katje naar binnenglipt.
Snowy, je bent echt veel te jong gestorven en ik mis je vreselijk.

Margeeth