Geplaatste dieren

Door de jaren hebben vele dieren van VZW Zwerfkat in Nood II een gelukkig huis weten te vinden. Op deze pagina's vindt u een archief van deze dieren, met een foto en verhaal van het nieuwe baasje.

2024 | 2023 | 2022 | 2021 | 2020 | 2019 | 2018 | 2017 | 2016 | 2015 | 2014 | 2013 | 2012 | 2011 | 2010 | 2009 | 2008 | 2007 | 2006 | Eerder geplaatste dieren

December | November | Oktober | September | Augustus | Juli | Juni | Mei | April | Maart | Februari | Januari

In JANUARI 2016 hebben 22 dieren een baasje gevonden:

Geplaatste katten
Ga naar geplaatste honden

Geplaatst op 31-01-2016
Bommel106

De melder van Bommel was aan het autorijden toen onder de auto voor hem plots dit kitten tuimelde. Het ventje heeft een flinke open wond aan zijn pootje.

Later meer gegevens.

Bommel is wegens socialisatie momenteel niet te reserveren.

Geplaatst op 30-01-2016
Happy26

Dit kittentje zat flink niesziek verscholen onder een stapel hout.

Happy is een speciaal kattinnetje,

zo content, zo lief , een echt vriendinnetje.

Een pracht van een meid,

die jou met haar mooie oogjes verleidt.

Zij zoekt nu een huisje,

voor haar een liefdevol thuisje.

Door haar zachtheid, haar liefde, haar schoonheid en haar trouw,

Krijg je als je haar adopteerd geen berouw!

Wie geeft deze beauty een kans?

Geplaatst op 26-01-2016
Jamie5

Later meer gegevens.

Geplaatst op 25-01-2016
MarijnBK

Marijn werd te veel gemist door zijn meldster dus hij is terug bij haar.

Geplaatst op 24-01-2016
Lewie124

Dag lieve deugeniet!

Ik ga je ontzettend hard missen! Telkens was je daar om me wakker te maken, lekker gezellig spinnen en knuffelen voordat de dag aanbrak. Ik ga je schaduw missen, overal volgde je me doorheen het huis, altijd wou je weten wat ik aan het doen was.

Niet enkel voor mij was altijd daar, maar ook met je broers en mijn eigen katers was je ontzettend lief en goed bevriend. Spelen, bijten, rollen en racen door het huis! Het gaat hier weer een pak stiller zijn.

Ik hoop dat je je draai vindt bij je nieuwe huisje. Neem gerust alle tijd die je nodig hebt!

Veel liefs van je opvangmama!

Geplaatst op 23-01-2016
Sky24

Sky heeft nieuws… en wat voor nieuws !
Zij heeft haar for ever huisje gevonden !
Ja hoor Sky , ons zorgenkatje blijft gewoon waar ze is…namelijk gewoon thuis bij
haar opvangmama’s en poezenvriendjes.
Het was al snel duidelijk dat dit kleine ukkie heel wat verzorging nodig had. Die lastige oogjes toch he.
Niets zo vervelend voor een leuk kittentje om iedere dag op nieuw tot soms 2 x daags oogjes en neusje proper te maken, zalfje, druppeltjes…
Ach ja, je zou van minder slechtgezind worden he meisje.
Elke dag opnieuw een heel gedoe met een grommend friemelend katje dat steeds weer boos weg rent.
Maar ze heeft onze hulp zo hard nodig. Zonder verzorging gaan de oogjes ontsteken en dat willen we niet! Wij houden vol, iedere dag met volle moed.
Gelukkig gaat de boosheid snel voorbij en is Sky weer het gekke leuke katje. Ondertussen vind ze haar weg bijna blindelings in huis en krijgt ze van ons af en toe wat hulp
om ergens op of af te geraken.
Ze heeft dan wel haar beperkingen, panikeert snel bij onbekende harde geluiden maar ze is oh zo flink dit kleine poesje. Ze geniet op haar eigen manier.
Dus ja….ze zit in ons hart…en wat doe je dan?
Ze met liefde opnemen in je steeds groter wordende poezenbende he J
We happy en Sky happy!
The end

Geplaatst op 22-01-2016
Lucifer7

Deze kater viel steeds om bij het lopen en had zijn kopje scheef staan.

Lucifer, onze tijger.

Ik begin mijn verhaal met een vervelend gevoel. Ik weet namelijk dat het heel moeilijk zal zijn om mijn Lucifer “warm”aan te bevelen.
Hij werd in coma bij de arts binnen gebracht en leek een lieve rode kater te zijn. De dierenarts behandelde schock en uitdroging. In zijn oor zat een poliep die doorgegroeid was naar zijn middenoor. Dat zag er niet goed uit voor deze jongen. Na een infuus en pijnstiller kwam onze lieve rode kater bij uit zijn coma en bleek niet zo lief te zijn als gedacht. Een echte tijger, niet benaderbaar, blazen en slaan. Dat infuus haalde hij zelf wel eruit, daar had hij de arts niet voor nodig en verder geen kapsones meer aan zijn lijf. De arts was hier niet blij mee want hij was nog niet goed onderzocht.
Toen kwam het telefoontje, ik moest deze tijger ophalen. Ik had niet geleerd voor dompteur en ik zweette peentjes bij het idee dat hij mij zou bespringen!!

Daar zat je dan in het hoekje van de kooi. Oren plat, rood en grommen als een tijger. Maar jongen je oogjes stonden niet vals maar bang. Dat verandert de zaak. Je werd met een vreselijke vangstok in het reismandje gezet en thuis liet ik je los in een grote bench waar je direkt in een veilig overdekt mandje weg kroop. Je kreeg pijnstiller en medicijnen om de druk in je hoofd weg te halen. Je hoofd stond erg scheef en je schommelde bij het lopen. Met snel draaien viel je om. Je hele evenwicht was aangetast. Geen wonder dat je gromt, je kunt jezelf niet beschermen! Wat heb je moeten afzien daar buiten.
Ooit ben je gevangen geweest in een vangaktie en gecastreerd, want je hebt een gaatje in je oor als teken dat je al gecastreerd bent. Als je een huisje gehad hebt dan is dat al een lange tijd geleden geweest.
Vanuit zijn korfje keek je mij aan met grote angstogen. Ik wist toen dat er achter die angst ogen, diep verborgen nog een kitten zit dat graag aangehaald wil worden. Maar het zou een lange weg worden om deze te vinden.

Lucifer at goed maar nooit als ik erbij was. In het begin bewoog hij nog niet eens met zijn scheef kopje als ik in de buurt was en volgde hij mij alleen maar met zijn ogen. Stiekem keek ik vanuit een raampje en dan zag ik hem waggelen en omvallen, zo zielig.
Ik mocht niet te kort bij hem komen want dan blies hij en zetten zijn nagels in mijn arm. Dat zou nog een klus worden. Maar ik moest ook erg lachen als hij al grommende snel zijn vleesje at. Knap hoor dat doet niemand je na vriend.
Ik maakte een plan, kleine baby stapjes. Oogjes knipperen, veel praten, lekkere hapjes. IJskast werd geplunderd om uit te zoeken wat hij lekker vindt zodat hij zijn angst overwint. Geen kip maar wel ham. Doe maar exclusief!
Met lekkere hapjes lokte ik hem uit zijn mandje. Hij gromde steeds want hij wist niet meer dat hij ook kan miauwen. Dat heeft hij buiten nooit gebruikt, laat staan spinnen.

Nadat ik zijn vertrouwen gewonnen had, zette ik de bench open en kon hij in het kamertje rondlopen. Eruit kwam hij als ik er niet bij was en als ik binnen kwam en hij zat buiten zijn benche dan tolde hij terug zijn benche in, zo snel dat hij omviel.
Na een tijd mocht ik hem aanraken. Hij schrok ervan, ik zag dat hij niet wist wat hij hiermee moest, maar ergens het nog wist dat het toch ooit lekker was. Maar ook ik schrik vaak nog van zijn harde onbehouwen kopjes geven. Hij blijft onverwacht met zijn bewegingen omdat hij ze nog niet helemaal goed kan coördineren. Hij blaast terwijl hij eigenlijk wil miauwen, weet nog niet goed hoe het in elkaar zat. Maar iedere dag een beetje beter. Hij bepaalt het tempo.
Op dit moment komt hij naar me toe als ik wat lekkers heb en dan weet hij soms niet of hij het hapje moet pakken of een kopje moet geven, dat is erg grappig. Tussendoor is hij nog naar de arts geweest om zijn oor te laten controleren, chippen en enten. Zijn oor ziet er goed uit, maar zijn trommelvlies zal beschadigd blijven. Zijn coördinatie gaat steeds beter, maar hij zal altijd wat vreemd blijven lopen met een beetje scheef hoofdje.

Hij heeft goede en slechte dagen, dan vindt hij mij aardig maar wilt dan niet geaaid worden. Duidelijk toch?
Al met al gaat hij vooruit, langzaam maar vooruit. Hij heeft een slecht leven gehad. Heeft recht op verzorging, bescherming en liefde. Als die liefde betekent dat hij alleen maar gezellig rond loopt maar niet geaaid wil worden, dan moet dat de soort liefde zijn waar hij recht op heeft en ook krijgen moet. Met andere katten heeft hij geen problemen mits deze hem niet uitdagen, want hij voelt heel goed hoe kwetsbaar hij is door zijn beperkte bewegingen.
Het is een lieverd die je zijn eigen tempo moet laten bepalen, zorgen dat hij beschermd kan wonen. Kan zich zelf buiten niet meer in leven houden.

Ik weet dat de kans op plaatsing zeer, zeer klein is. Hij is niet volmaakt, voldoet niet aan onze standaard eisen. Maar is het zijn schuld dat hij als een klein rood pluizig bolletje wol buiten aan zijn lot is over gelaten?
Welke echte katten kenner geeft deze jongen een kans op nog een goed leven zonder angst een toekomst vol liefde, liefde op de manier die hij bepaalt en niet wij zijn baasjes.

Liefs, zijn dompteur in opleiding.

Geplaatst op 20-01-2016
Bindi125

Deze poes werd door haar eigenaresse naar de dierenarts gebracht voor euthanasie omdat ze niet meer voor haar kon zorgen. Dit heeft de dierenarts geweigerd en ons gebeld. Natuurlijk maakten wij een plekje voor haar.

Dag lieve Bindi,

Op het nippertje ontsnapt van de dood kwam je bij mij in huis.

Kan het nog steeds niet begrijpen waarom je baasje dit wilde doen.

Zo’n lieve kroel poes heb ik nog nooit mogen ontmoeten. Zo dankbaar was je voor alles.

Ik ontving de hele dag allemaal kopjes van je. Zodra ik even ging zitten was je er gelijk bij om op schoot of tegen me aan te komen liggen.

Vandaag ben je vertrokken naar je gouden mand. Ga lekker genieten daar en laat je lekker vertroetelen en knuffel.

Gr. Van je opvangmama

Geplaatst op 18-01-2016
Dolores8

Bij een vrouw met dochtertje leefden 21 katten, mevrouw zat in een voogdij rechtszaak en de rechter had uitspraak gedaan dat de katten weg moesten anders zou ze de voogdij over dochter verliezen. De katten zouden worden ingeslapen worden als er geen oplossing zou worden gevonden.VZW Tierenhilfe Belgium heeft de coördinatie op zich genomen en bij ons konden een aantal katjes terecht. Dolores is er een van.

In mijn vorig leven heb ik niet zoveel contact gehad met mensen. Maar sinds ik bij mijn opvanggezin verblijf is daar natuurlijk veel verandering in gekomen. Zij werken volop aan mijn socialisatie! Ik ben momenteel nog steeds heel erg bang en trek mij graag terug in een veilig schuilplaatsje. Er is dus nog een beetje werk aan de winkel om mijn vertrouwen naar mensen toe te herstellen. Maar er zit potentieel in mij want stiekem geniet ik wel van aaitjes. Ik mag dit natuurlijk niet te veel laten blijken want anders is mijn reputatie van stoere meid naar de vaantjes.

Maar ik maak vorderingen! Vroeger legde ik mijn oortjes plat in de nek maar nu niet meer hoor. Nee, ze blijven lekker recht staan. Ik durf zelfs al eens mijn oogjes half dicht knijpen als blijk van appreciatie voor de liefdevolle strelingen.

Onder mijn ruwe bolster zit wel degelijk een zachte pit. Het zal wel nog even duren voor deze tevoorschijn komt. Ben jij een geduldig iemand? Heb jij tijd om mij te laten ontdooien op mijn eigen tempo? Kom je mij eens bezoeken bij mijn opvanggezin?

Geplaatst op 17-01-2016
Tijgerlelie27

Lieve Tijgerlelie en Tinkelbel❤
3 maanden geleden hebben we jullie gevonden tussen de struiken. Jullie hadden schrik, maar ook honger. De honger overwon de angst en jullie kwamen bij mij in de opvang. Bergen heb ik verzet om jou, Tinkelbel, te socialiseren en na lange tijd is het me gelukt. Je hield van die kriebelende vingers en ging op je rugje liggen voor de kriebels op je buik. Tijgerlelie, je was degene die iedere morgen op m'n schoot kwam zitten. Zonder jou naar het toilet gaan was niet meer mogelijk. Uren heb je voor de verwarming gelegen als ik een douche nam. Na de douche kwamen jullie samen het bad uitlikken. Wat zag ik jullie toch graag... Maarja er komt een tijd dat je je vleugels mag uitslaan. Jullie waren oud genoeg en klaar om een nieuwe thuis te zoeken. Al snel bleek deze zoektocht een gemakkelijke. Jullie nieuwe mama en papa zijn als een blok gevallen voor jullie schattige snoetjes. Ze geven jullie alle tijd die jullie nodig hebben en zien jullie nu al doodgraag. Het ga je goed lieverds! Kus van je opvangmama ❤

Geplaatst op 17-01-2016
Tinkelbell27

Geplaatst op 13-01-2016
Chica16

Lieve Chica,
Mijn allerliefste meisje wat een reis heb je gemaakt he. Je bent 2 x terug gekomen, wat een pech had je toch. Terwijl je zo'n lieverd bent. En nu hadden we met zijn allen besloten alleen nog maar het beste thuisje voor jou. Hoe graag ik je bij mij had gehouden ik weet ook dat je nooit supergelukkig zou zijn geweest vanwege de andere poezebeesten. En toen waren jouw forevermensen daar. Ze waren al dol op je vanaf de foto. En toen ze je zagen werd die liefde alleen maar groter. En jij genoot van het spelen met je nieuwe mensen, beter kon niet. Vanaf dag 1 voelde jij je bij je forevermensen thuis, dat vertellen ze me en ook op de foto's zie ik dat. Je hebt een nieuwe naam gekregen Jip. Dus hierbij lieve Jip, alle geluk voor jou en je gezin en je hebt altijd een plekje in mijn hart.

Dikke kus en knuffel je opvangmama Carla!

Geplaatst op 13-01-2016
Thymen110

Lieve Thymen, jij leek van alle ellende gespaard te blijven. Je was te bang om je te vertonen en alles wat de andere kittens durfden, was voor jou nog een heel grote stap te ver. Helaas nadert voor jou nu ook het einde, klein Thympje. Ik ben blij dat je toch nog de klik hebt gemaakt en dat je mijn liefde hebt durven en willen accepteren. We genieten van elkaar he! Je bent vanaf nu mijn kleine dappere vechter.

x Judith.

Geplaatst op 12-01-2016
Lieve18

Mijn lieve Lieve,

De dag van ons afscheid is aangebroken want je hebt eindelijk je gouden mandje gevonden bij hele lieve mensen die jou nemen zoals je bent, zonder staart en met hartruis, een zorgenkatje. Ik twijfel er niet aan dat je daar gelukkig gaat worden maar voor mij is het weer afkicken. Bijna 5 maand heb ik voor je mogen zorgen en dat heb ik met heel veel liefde gedaan. Het duurde een tijdje voor je echt ontdooide maar vanaf die moment was je niet meer bij me weg te slagen. 's Avonds knus samen op de zetel, 's nachts aan het voeteinde van het bed, overal wou je in mijn buurt zijn. Als je zag dat ik 's morgens wakker werd kwam je naast men kussen zitten voor je knuffels, wat ga ik dat missen. Jou kopje dat tegen men hand drukte omdat je geaaid wou worden, het liefst zo snel mogelijk want geduld had je niet. Maar wat genoot ik ervan. Je hebt het laatste jaar heel wat meegemaakt, je leventje stond echt op zijn kop. Uit de auto gesmeten worden door je baasje, daarna operaties en je slecht voelen, je hartproblemen.Wat het mentaal met je deed hebben we het raden naar, je zou ongetwijfeld veel te vertellen hebben moesten we jou kunnen verstaan. Maar je was sterk en ging ervoor en toen jij je een pak beter voelde mocht ik voor je zorgen. In het begin was je best afstandelijk, ook al voelde jij je wel thuis, ik heb lang moeten wachten op je eerste kopjes en je eerste gespin. Toen dat gebeurde was ik zo blij.Dankzij de pilletjes was je hartje terug stabiel en kreeg je terug energie. Je genoot ervan te spelen en op de krabpaal te klimmen, zo zalig om te zien. Je haatte het om opgepakt te worden, dan geraakte je in paniek. Waarschijnlijk moest je dan denken aan die moment in de auto voor je eruit gezwierd werd...

Maar mijn geduld werd beloond en hoewel je er nog altijd geen fan van bent bleef je de laatste weken wel in men armen zitten als ik je opnam, begon je zelfs een beetje te genieten. Ik mis nu al je 'miauwkes' als je iets wou duidelijk maken, ik hoor ze nog altijd in men hoofd.
Jou eerste opvangmama heeft jou Lieve genoemd en ze had geen meer toepasselijke naam kunnen kiezen. Je bent echt zo'n lieve lieverd, die desondanks dat ze veel meegemaakt heeft, echt nog vertrouwen heeft in de mens. De blik in je ogen zegt genoeg, 1 en al liefde heb je te geven en het is nu de beurt aan je baasje om die te beantwoorden. Ik heb er met volle teugen van genoten en je zal voor altijd in men hartje blijven zitten.
Lieve schat, ik ga het terug moeten gewoon worden jou hier niet meer te zien en jij zal ongetwijfeld denken dat ik je in de steek gelaten heb. Niks is minder waar, geniet lieverd, geniet nu van alles wat jou leventje nog te bieden heeft. Een nieuwe thuis, binnen een aantal weken een nieuw kattenvriendje want het hart van jou baasje is zo groot dat ze nog een sukkelaartje gaat adopteren. Ik hoop dat je snel zal beseffen dat je goed zit en dat je gaat genieten zoals je hier deed. En dat je dat,desondanks je hartje, nog heel wat jaartjes mag doen. Jij verdient het allerbeste!

dikke knuffel van je opvangmama

Geplaatst op 11-01-2016
Charlie28

Hallo,

Mag ik mezelf even voorstellen? Mijn naam is Charlie en, ook al ben ik zwart, ik ben de grootste "Lucky Cat" ....
Ik werd binnengebracht met niesziekte bij een asiel. Daar deed men een test en bleek ik aids te hebben. Ik kon niet in het asiel blijven en dus belde men Zwerfkat in Nood om me naar Buddycat te brengen.
Zo tussen de andere katten voelde ik me niet heel goed. Ik heb namelijk graag alle aandacht voor me alleen en knuffel heel erg graag. Ik werd opnieuw getest. En raad eens....? IK HEB HELEMAAL GEEN AIDS! Er was ergens iets misgelopen met de eerste test... Bof ik even! Ik had alleen niesziekte en pijn aan mijn tanden. Ondertussen is mijn niesziekte zo goed als helemaal verdwenen en heb ik een bezoekje aan de tandarts gebracht. Je kan dus zeggen dat ik zo gezond als een vis ben!
Ik woon nu tijdelijk in een opvanggezin zonder andere katten en dat is echt mijn ding! Veel handjes, klein en groot, die me altijd aaien als ik dat wil. Ik zit ook heel graag op schoot.
Ik ben ook nieuwsgierig en ben graag altijd bij je maar af en toe doe ik graag een dutje in alle rust. Ik hou van lekker warme plekjes, zoals op een verwarming. Ik hou absoluut niet van de stofzuiger! Wat is dat een eng ding!
Ben je op zoek naar een lieve, zachte, knuffelkater voor jezelf of voor je kinderen? Denk dan eens aan mij....Ik ben een echte droomkat en zeker ideaal voor kinderen, klein of groot. Ik wil heel erg graag een gouden mandje vinden....
Pootje Charlie

Geplaatst op 10-01-2016
Tess29

Dit katje werd al anderhalf jaar gevoerd in een zwerfkattenpopulatie. Toen het katje ziek werd kwam het bij de melders aan de deur krabben om hulp.

Later meer gegevens.

Geplaatst op 08-01-2016
Emma38

Dag lieve Emma,

Als bang katje kwam je hier binnen. Je verstopte je in een ton van een krabpaal en bleef er ook in zitten. Eten deed je wel zolang wij niet in de buurt waren.
's Nachts hoorden we je spelen met onze kater Fons. We mochten je wel aaien, maar je kwam niet uit je ton te voorschijn.
Een paar weken gingen voorbij en plots liet je je zien. Zo'n lieve mooie poes dat je bent. Stilaan won je meer en meer vertrouwen.
De laatste week zocht je steeds meer contact en kwam je regelmatig eens in de living kijken. Je liet ook je stemmetje horen en kwam veel knuffels vragen.
Lieve Emma, het is moeilijk om je te laten gaan. Maar je gaat dat goed doen he kleine meid. Je bent terecht gekomen bij twee hele lieve mensen die heel goed voor je zullen zorgen.
Je mag van hen rustig de tijd nemen om terug open te bloeien. Er zal ook nog een speelkameraadje bijkomen voor jou, wat je zeker wel leuk zal vinden.
We wensen je super veel succes, hopelijk zie je snel dat je niet bang hoeft te zijn en staat er jou nog de beste tijd van je leven te wachten.

Geplaatst op 06-01-2016
Kastro105

Twee van onze vrijwilligsters zijn een week gaan helpen in een kattenopvang op het Griekse eiland Samos. Kastro mocht meekomen.

Gaaaaaap

"Heyyyy jij, ben moe... moet dit nu echt? Ik ben Kastro en je mag me komen halen, klaaaar. Ik ben aan het dromen man, over de schoonste godinnen van Griekenland die ik allemaal heb moeten achterlaten. Byeeee."
" Nee Kastro, zo werkt dat niet, je gaat je eens deftig voorstellen, want jou zomaar even komen halen, zo werkt dat niet, dus hup!"
" Wel, wel, wel, gaaaap. Mag het ook liggend met mijn ogen dicht?"
"Zucht ja, nou, kom! Does es leuk!"
" Leuk, leuk, leuk, das allemaal niet zo simpel he! Maar goed, ik ben de blonde Griekse adonis met een zuidelijke mentaliteit. Ik was kei ziek, toen ze me op Samos vonden. Ze moesten huilen van verdriet. Ik niet, want ik ben een adonis. Ik vond die vrouwen wel meteen al erg leuk. Ik werd verzorgd en daarna zat ik op het vliegtuig ( ik sla even de helft over). Nu zit ik bij Zwerfkat in Nood en dat bevalt me erg goed. De opvangmama is een goeie vrouw en ik slaap graag op haar borst. Ik hou erg van mijn siësta en verder gaat alles op z'n gemak. Ik heb alle tijd, geen haast, en wat niet is, komt morgen wel. Mij hoor je niet klagen, ik ben een echte schoothanger en een prrprrrtje. Ik speel ook wel hoor, zeker weten. Maar daar kun je ook moe van worden.
Wat vinden de dames trouwens van mijn lange witte haren, mijn glanzende vachtje en pluimen oren? Kan het jullie bekoren? Willen jullie mij misschien adopteren? Een echte man in huis. Eentje die heel makkelijk is, andere katten geen probleem. Heb je ook knappe soortgenootjes?
Nou, dat was het, en zeg niet dat ik niet mijn best gedaan heb!"

Geplaatst op 03-01-2016
Lotte en Leda110

Deze kittens leefden in een zwerfkattenpopulatie in Opgrimbie.

Beste dagboek,

Lotte: Lotte hier. Leda: Hé en ik dan!

Lotte: Ja ja, Leda zit hier ook naast me. Ze zit stiekem mee te gluren wat ik hier allemaal neer-poot. Goh, wat was me dat een heuse reis!

Leda: Ja, zo lang hebben we niet meer in de draagmand moeten zitten sinds onze opvangmama ons kwam ophalen.

Lotte: Klopt en wat hebben we het daar altijd fijn gehad met onze vriendjes.

Leda: Echt wel! Maar aan alle leuke dingen komt een eind. Helaas.

Lotte: Dus…we sprongen vol enthousiasme in de mand en gingen op weg.

Leda: Naar ons eigen “voor-altijd-huisje” in euh…hoe noemde die vreemde plek ook al weer, Lotte?

Lotte: Het was iets met een beer. *denk denk denk* Ja, nu weet ik het weer. Beringen!

Leda: Juist! Gelukkig dat ik jou nog heb om die dingetjes allemaal te onthouden.

Lotte: Wat zou je inderdaad toch moeten doen zo zonder mij? Maar goed, we gingen samen met onze mama op weg voor een lange rit van bijna 2 uur!

Leda: Pfoe! Zoveel onbekende geuren toen we uit de auto kwamen!

Lotte: Ja, onze neusjes hadden heel wat snuffelwerk op weg naar ons nieuw huisje.

Binnen was het nog vreemder! Leda: Het was een deur die open ging als je op een knopje duwde. En plots…ging dat precies omhoog. Echt heel raar!

Lotte: Ik vond het ook maar een raar gevoel in mijn buikje. Leda: Ik hoorde ook wat rinkelen. Ik denk dat het euhm… ”sleutels” waren? We werden naar binnen gedragen en gingen door een gangetje.

Lotte: Onze mama zette de mand neer en kwam even lekker bij ons zitten. We keken haar toch maar aan met grote oogjes, want zeg nu zelf…wat een avontuur voor zo 2 kleine siepies?!

Leda: Je hebt helemaal gelijk, zus! Maar goed, tot hier waren we al geraakt. Dan kwam het écht enge gedeelte pas…het deurtje van de draagmand werd open gezet en onze mama ging op de bank zitten.

Lotte: Ik denk dat ze dat hier wel een zetel noemen he, Leda. Leda: Ja goed, de zetel dan. Pietje precies!

Lotte: We hebben nog eventjes discussie gehad wie als eerste een pootje uit de mand zou zetten. Leda durfde niet zo goed dus ben ik maar eerst gegaan. Eventjes diep ingeademd en hup, daar ging ik! Snel de gang in en me verstoppen in de vestiaire.

Leda: Daarna ben ik ook uit het mandje gekomen, maar ik heb me verstopt achter de tv kast. Lekker warm bij de verwarming. Niet onlogisch dat ik mijn plekje niet meer wou verlaten he.

Lotte: Ik ben na enkele uren toch op verkenning gegaan en heb me dan een tijdje verstopt onder het grote bed.

Leda: Een tijdje noem jij dat? Toen ik na middernacht eindelijk op verkenning durfde gaan, vond ik je daar. Je bent gewoon niet meer van onder het bed gekomen. Lotte: Sssshhhtt Leda, moet je dat nu verklappen? Ik…vond het gewoon allemaal een beetje eng.

Leda: Ik weet het zus, ik vond het ook eng maar we hebben onze angst al dadelijk op de proef gesteld.

Lotte: Onder het motto: “samen sterk” zijn we op het bed gesprongen. Eventjes aan ons nieuw personeel gaan snuffelen.

Leda: Beetje in d’r oren kriebelen met onze snorharen haha.

Lotte: We hebben er zelfs nog een schepje bovenop gedaan.

Leda: We zijn gewoon over haar heen gelopen. Ok niet helemaal, maar we hebben toch even onze pootjes op de arm gezet en op de buik.

Lotte: Eigenlijk durven wij toch nogal he Leda. Hierna zijn we toch maar van het bed gesprongen en zijn we de andere kamers gaan verkennen.. Enkele uren later zijn we nog eens op het bed gesprongen.

Leda: Ja, we waren een klein beetje zeer nieuwsgierig eigenlijk…

Lotte: Toen het stilaan terug licht werd, hebben we beiden onze veilige plekjes terug opgezocht. Lekker slapen om de komende nacht opnieuw vol energie op verkenning te kunnen gaan.

Beste dagboek,

Leda: Ik begin de omgeving stilletjes aan te kennen, maar ik blijf het toch maar eng vinden. Lotte kan precies beter om met de verandering. Kan je dat geloven? Lotte en verandering! Eerlijk gezegd, mis ik mijn mama en mijn vriendjes. Ik roep ’s nachts op hen, maar dan besef ik dat ze hier niet zijn.

Lotte: Kop op zus, dat komt wel goed. Je zal wel zien dat het hier zo slecht helemaal niet is. Kijk maar eens rond. Elke dag lekker vleesje, steeds brokjes en water ter beschikking, propere kattenbakken. Niet één, niet twee maar zelfs drie bakken. Helemaal voor ons alleen! En dan heb ik nog niet gesproken over al dat speelgoed en ons kattenpaleis!

Leda: Ons…kattenpaleis?

Lotte: Ja, die 2 grote krabpalen die vooraan staan. Je moet echt eens bovenin gaan liggen. Kan je lekker rondkijken en de hele ruimte bestuderen. Die kleine krabpaal op de slaapkamer ligt eigenlijk ook best goed. Ik heb er al eens een uur lang in gelegen, terwijl onze nieuwe mama al in bed lag met een boek.

Leda: Heb je ook al eens in die hangmat gelegen die aan de verwarming hangt? Dat ziet er ook heerlijk uit! Lotte: Nee, dat durf ik nog niet goed. Trouwens, jij hoort de durfal te zijn he Leda, niet ik.

Leda: Hé zag jij dat ook voorbij vliegen? Lotte: Wat?

Leda: Kijk, daar is het weer. Wat ziet die “veer” er leuk uit, lekker pluizig! *zoef*

Beste dagboek,

Lotte: We zijn nu zo’n 5 dagen verder en ik heb de beste ontdekking ooit gedaan vandaag!

Leda: Ohja, wat dan?

Lotte: Wel, als de dekens op het bed gewoon opzij liggen, dan komt ze nog terug. Als de dekens mooi toe gelegd worden, dan is het bed vrij om te veroveren. Dan spring ik op bed, wriemel wat met mijn snoet aan de rand van het dekbed en kruip dan snel onder de dekens. Heerlijk warm! Je moet er echt eens komen bijliggen.

Leda: Ja, dat klinkt inderdaad zeer aangenaam. Misschien moet ik mijn vaste slaapplek toch maar eens verlaten.

Beste dagboek,

Leda: Zo zo, de tijd vliegt echt. We zijn hier intussen al bijna 2 weken. Kan je dat geloven?! Ik begin me ook stilaan goed te voelen. Elke nacht miauw ik minder en net als Lotte begin ik ook steeds meer en meer te eten.Nog even en dan onze mama zeggen dat we bourgondiërs geworden zijn haha.

Lotte: Hé, je bent in ons kattenboek aan het schrijven zonder mij. Had je nu niet even kunnen wachten op mij?

Leda: Sorry zus, wil je ook wat vertellen dan?

Lotte: Ja, eigenlijk wel. Ik ben best trots op mezelf dat ik steeds vaker in de krabpaal durf liggen. Alleen mag onze mama niet bewegen want dat vind ik best nog eng. Dan vlieg ik als een torpedo terug onder het bed… Oh en nog iets, we durven intussen ook al aan haar handen en voeten snuffelen. Aanraken is nog veel te eng, maar we komen er wel.

Leda: Stapje voor stapje. Gaan we weer lekker verstoppertje spelen achter de gordijnen?

Lotte: Ja, kom we gaan!

Beste dagboek,

Lotte: WAT DOEN WIJ HET GEWOON S-U-P-E-R-G-O-E-D!!!

Leda: Yay, vreugdedansje!

Lotte: We komen steeds vroeger en vroeger uit onze verstop-/en slaapplekjes tevoorschijn. We horen onze mama zeggen dat we goed eten en zo flink op de bak gaan.

Leda: Vanaf het eerste moment he

Lotte: Ja, uiteraard. We zijn wel goed opgevoed! We worden stilaan ook écht nieuwsgierig naar onze nieuwe mama.

Leda: Zo gaan we op bed naast haar zitten en gewoon als een sfinx naar haar zitten kijken.

Lotte: Of gaan we aan haar voeten snuffelen als ze in de zetel zit.

Leda: En als we aan haar hand snuffelen, drukken we ons neusje tegen het topje van haar vinger aan.

Lotte: Wanneer ze recht staat, ga ik ook niet meer zo snel meer lopen. Al kan ik dat van jou nog niet zeggen he Leda.

Leda: Plagende zusterliefde zegt men dan… Nog even en dan ben ik even relax als jij, wacht maar af! Dan durf ik ook op de rand van de zetel te gaan liggen enzo.

Lotte: Ik heb toch al iets gedaan dat jij niet durft! Ik ben al eens onder de dekens gekropen…terwijl onze mama…nog in bed lag!

Leda: Waauuwww… Weet je wat ik al gedaan heb? Je weet toch die knuffels die op de ladekast liggen op de slaapkamer? Die heb ik van de kast geduwd, recht in de wasmand. Hoppa!

Lotte: Leda, jij bent echt zo’n bandiet!

Beste dagboek,

Lotte: Help! Wat ligt daar nu weer allemaal op de grond. Een zacht fleece dekentje, kleurrijke muisjes met veertjes, een vreemde kronkelbal met een kleiner balletje in,

iets met ronde blauwe potjes.

Leda: Mmm, Lotte kom eens. Die potjes ruiken wel heel lekker! Eens kijken wat er gebeurt als ik er tegen duw…Ooooh snoepjes! *njam njam njam* Ik moet zeggen dat ik dit leuker vind dan die snoepjestoren. Dat begrijp ik niet helemaal. Waarom mag ik die nu niet gewoon omver gooien en zo alle brokjes opeten?

Lotte: Jij bent gewoon te ongeduldig en schuif eens een keertje op. Ik heb ook wel zin in lekkere snoepjes. Hoezo? Ze zijn al op?!

Leda: Dag zus! *zoef*

Lotte: Wacht maar tot ik je te pakken krijg! *zoef*

Beste dagboek,

Lotte: We hebben ons kattenboek eens een keertje herlezen. WAUW! Geef me de poot zus!

Leda: Ongelooflijk dat we dat allemaal al gedaan hebben. Wie had dat ooit kunnen denken?

Lotte: Ik alleszins niet en ik denk onze vorige en huidige mama ook niet.

Leda: Misschien moeten we maar wat speeltjes bij de slaapkamerdeur achterlaten.

Even laten zien dat we dit allemaal best fijn vinden en haar willen bedanken met een cadeautje.

Geplaatst op 03-01-2016
Leda en Lotte110

Lieve Lotte en Leda,
Wij namen afscheid op een moment dat er heel erg veel verdriet was. Verdriet om het verlies van 5 kattenvriendjes en de ziekte van het zesde katje. De onzekerheid en de uiteindelijke vreselijke uitslag hebben ervoor gezorgd dat jullie een jaar op jullie afscheidsverhaaltje moesten wachten. Toch wil ik het alsnog schrijven. Want jullie zijn het meer dan waard.
Jullie kwamen zes dagen na de plaatsing van mijn drie dropjes binnen, februari 2013. Het sneeuwde die avond, jullie waren klein en mager, nooit mensen gezien, nooit gevoerd geweest, en zo ontzettend bang. Eenmaal thuis waren jullie zo van slag van alle belevenissen die dag, dat jullie als het ware ontploften en zelfs via de afzuigkap en de oven probeerden weer buiten te komen. Ik wist meteen dat ik niet zomaar een paar schuwe katjes in huis had gehaald!
Na een nachtelijke vangactie konden jullie eindelijk in de bench bijkomen van alles. Ik heb jullie weken niet gezien, maar zag af en toe jullie mandje bewegen en het eten verdween. Na verloop van tijd mocht ik jullie 's nachts bewonderen, en keken we elkaar eens taxerend aan. Jullie kregen langzaam meer ruimte, ik mocht dichterbij komen, en stukje bij beetje werd de wereld door jullie veroverd. Elke dag opnieuw.
Ja elke dag opnieuw, want iets klopte er niet helemaal. Jullie waren veel ouder dan we bij binnenkomst hadden geschat, veel schuwer, veel banger, maar er was nog iets. Mijn ouders tipten me over autisme bij katten, en toen vielen er heel veel puzzelstukjes op hun plaats. We vonden samen een tactiek die voor ons werkte, en langzaam kwamen jullie los. Leda ontdekte de woonkamer, en Lotte durfde achter haar zus aan de kamer te ontdekken. Leda ontdekte het bed, en Lotte durfde ook op bed komen. En na 18 maanden waren we eindelijk zover dat Leda geaaid durfde worden en zelfs even (vol spanning) op schoot durfde zitten. Bij Lotte is het in die drie jaar vrijwel nooit zover gekomen, maar dat was ook goed, he meisje. Want je kroop wel lekker dicht tegen me aan.
Ik moest jullie benaderen op jullie voorwaarden, en elke dag konden die voorwaarden anders zijn. Ik moest jullie lezen en leren hoe jullie de wereld zagen. Maar als we zo met elkaar omgingen, dan ging het ook erg goed met jullie. Zelfs visite werd steeds minder eng als die op jullie voorwaarden binnen kwamen.
En toen kwam het telefoontje van jullie nieuwe mama. Dat klonk heel erg goed. Iemand die helemaal totaal voor jullie wilde gaan, met al jullie bijzonderheden. Ze wist dat het lang zou duren voordat jullie je thuis zouden voelen bij haar, maar jullie mochten het helemaal op jullie eigen voorwaarden doen. Het heeft inderdaad geduurd, met vele overwinningen maar ook terugslagen. Maar jullie zijn thuis, lieve meisjes, helemaal. Ik weet dat ik jullie waarschijnlijk nooit meer zal zien, maar in de 2 jaar en 11 maanden dat jullie bij mij woonden - en eigenlijk gewoon deel van het gezin werden - hebben jullie een ferme pootafdruk achtergelaten in mijn hart. Voor altijd...
x Judith

Geplaatst op 03-01-2016
Jackie36

Deze oude kat had zich aangesloten bij een groep zwerfkatten die door de meldster gevoerd werden. Het naburige asiel wilde hem niet opnemen wegens haar hoge leeftijd. BIj ons is hij natuurlijk meer dan welkom.

Later meer gegevens.

Geplaatst op 01-01-2016
FrecklesSV

Voor Freckles, of beter Loes, is het nieuwe jaar al goed begonnen, want vlak voor de jaarwisseling vond zij een warm thuis en een gouden mandje. Samen met haar nieuw gezinnetje heeft ze gevierd en geklonken op een goed jaar en betere tijden.  Ze kwam schuw aan bij haar gastgezin en durfde bijna nooit onder het bed uitkomen. Maar met veel geduld, liefde en spelen heeft ze haar vertrouwen in mensen gevonden. Ze rende als een zotte doos in het rond, maakte gekke sprongen bij het spelen en kwam steeds vaker vragen voor aandacht. Soms was ze nog wat verlegen bij enge geluidjes of nieuwe mensen, maar haar nieuwsgierigheid en ontdekkingszin werden alleen maar sterker, waardoor alles wel eens voorzichtig werd besnuffeld.  Nu heeft ze een paar vriendelijke ouders gevonden, die bereid zijn om haar alle tijd te geven om te wennen aan haar nieuwe omgeving. En ze krijgt ook ineens een grote broer erbij! Een stevige kater die houdt van spelen, knuffelen en eten, en haar zeker alle kattenstreken zal aanleren. Een purrfecte match dus.   Het eens zo bange katje is al vol moed haar nieuwe huisje aan het verkennen en laat zich met gemak aaien door haar nieuwe ouders, waarbij ze haar luidste spingeluiden laat horen. Nog even wennen met de kater des huize en ze is vertrokken.  Gelukkig nieuwjaar Loes en veel geluk met je nieuwe gezinnetje!

Het overzicht van de te plaatsen dieren vindt u op de pagina baasje gezocht